Oekraïne, Finland en het Kissinger-model

Bron: https://markkusiira.com/2022/02/10/ukraina-suomi-ja-kissingerin-malli/

Nu de commissie Buitenlandse Zaken van het Finse parlement op het punt staat te worden voorgezeten door een NAVO- en Oekraïne-liefhebbende, Rusland-hatende ex-militair, mag worden aangenomen dat de "neonazi's", d.w.z. de Atlanticisten, de hybride centristen en de "Turpopianen" op de sociale media, die genoeg hebben van Biden's West™, blij zullen zijn.

Maar in de VS, het gastland van Finlands "mannen van het Westen", schetste voormalig minister van Buitenlandse Zaken en carrièrediplomaat Henry Kissinger al in 2014 een oplossing voor de Oekraïnecrisis. Hoewel Kissinger een insider is van de heersende elite van het Westen, zullen zijn opvattingen over dit onderwerp de vrienden van Amerika hier waarschijnlijk niet bevallen.

Volgens Kissinger is de vraag of Oekraïne "tot het Westen of tot het Oosten" behoort, niet relevant voor de oplossing van de crisis. Oekraïne heeft een diepe band met Rusland en vice versa, en deze gedeelde geschiedenis, die eeuwen teruggaat, kan zelfs in de huidige politieke beroering niet worden uitgewist.

Kissinger drong er uiteraard op aan dat Rusland zou aanvaarden dat Oekraïne niet langer zijn "satellietstaat" is, maar het Westen zou evenzeer moeten begrijpen dat de relatie tussen Rusland en Oekraïne nooit dezelfde kan zijn als die tussen twee volslagen vreemden.

De door Kissinger geschetste oplossing bestaat er dus niet in Oekraïne in de militaire alliantie NAVO op te nemen, maar het land "ongebonden te houden, zoals Finland".

Tot ergernis van de Finse Atlanticistische nazi's presenteerde de grote oude man van de Amerikaanse buitenlandse politiek juist de door hen verfoeide "Finlandisering" als model voor een "soeverein" Oekraïne, dat zich zou moeten onthouden van vijandigheid jegens Rusland.

Natuurlijk kan men altijd zeggen dat dit een voorbijgaand idee uit 2014 was, en dat Kissinger, een veteraan op het gebied van het buitenlands beleid, zijn mening hierover niet meer kan geven: De Verenigde Staten en hun handlangers zijn het daar nu sterk mee oneens. Maar misschien wordt er iets pragmatisch overeengekomen tussen Rusland, de VS en de eurolanden zodra het ergste van de dreigingen voorbij is.

Ook de Franse president Macron, die onlangs in Moskou was, ziet neutraliteit in het buitenlands beleid als een optie voor Oekraïne (sommige persberichten suggereren dat ook hij de term "Finlandisering" zou hebben gebruikt - tot ontzetting van Alexander Stubb en Carl Bildt - wat inmiddels is ontkend).

In ieder geval zou dit betekenen dat Oekraïne niet tot de NAVO zou worden toegelaten en dat aan de eisen van Rusland zou worden voldaan, althans in dit opzicht. Westerse analisten menen echter dat niet alleen Oekraïne op het spel staat, maar de hele Europese veiligheidsarchitectuur, die Poetin hervormd wil zien.

Dit kan wel eens waar zijn. Sergej Karaganov, een politicoloog die dicht bij het Kremlin staat, heeft gezegd dat het veiligheidssysteem van na de Koude Oorlog, dat grotendeels door het Westen is vormgegeven, moet worden vervangen door een nieuw systeem in een breder, "Euraziatisch" kader.

De Russische troepen bij de Oekraïense grens zijn echter niet van plan om op te rukken. Zelfs een Russische analist zou dit "absurd" vinden. Een overname van het land, vernietigd door de corrupte heersende laag in Kiev, zou "een van de ergste scenario's" zijn. De troepen zijn alleen aan de grens "om een nieuwe aanval op de Donbass-republieken te voorkomen".

Het huidige Amerikaanse oorlogsverhaal, waarin wordt beweerd dat Rusland Oekraïne "zeer binnenkort" zal aanvallen (hoewel zelfs het Oekraïense regime dit niet waarschijnlijk acht), heeft echter zijn eigen egoïstische doeleinden.

Het idee van het kabinet-Biden is vanaf het begin geweest om de Verenigde Staten weer in het centrum van de wereldpolitiek te plaatsen. Door de geopolitieke crisis in Oekraïne te bezweren en een beroep te doen op de Russische dreiging, kan Washington, dat gebukt gaat onder binnenlandse politieke problemen, zich weer opwerpen als leider en trachten de eurolanden het geloof te geven dat het transatlantisme weer op komst is.

De Europese Unie zou de echte verliezer van dit project kunnen zijn. In plaats van Brussel de rol te laten spelen van een actieve speler op het gebied van buitenlands en veiligheidsbeleid, kan Washington, door Poetin te demoniseren, de rol van redder spelen en zijn vazallen in het "westerse bondgenootschap" opnieuw leiden (in feite gebeurt dit door dreigementen, onder meer over het lot van de Nord Stream 2-gaspijpleiding tussen Duitsland en Rusland).

In de komende geo-economische concurrentiestrijd zou Rusland een "veilige en bevriende westelijke flank" nodig hebben, suggereert Karaganov. Zonder Rusland - of zelfs tegen Rusland gekeerd - zou Europa volgens de onderzoeker snel zijn internationale gewicht kunnen verliezen.

Wat er ook gebeurt in Oekraïne, de huidige manoeuvres zullen de dominantie van de VS zeker niet terugbrengen op haar vroegere niveau: het zal de opkomst zijn van China en zijn strategisch partnerschap met Rusland, alsook de Aziatisering van de wereldeconomie.

De drijvende kracht achter de globalisering mag dan aan het veranderen zijn, maar dat lijkt Kissingers stamgenoten niet te verontrusten, die hun banden met Peking ook al hebben aangehaald. Geld heeft geen moederland en zijn aanbidders zijn even gelukkig met de "Chinese Eeuw" als met het wankelende kapitalisme van het zinkende Westen.

In Finland leven wij nog steeds in een toestand van nostalgie naar het Westen, hoewel je zou denken dat in het tijdperk van de Corona bij velen de ogen zouden zijn geopend voor de richting waarin de wereld werkelijk gaat, welke macht er ook de scepter zwaait.