Neo-Ottomanisme en Groot-Israël

Het zal niet lang meer duren voordat de 'heldhaftige Syrische rebellen' (we zouden ook moeten beoordelen hoeveel van hen eigenlijk Syriërs zijn) weer als terroristen zullen worden gedefinieerd in onze media (min of meer, wanneer ze hun doel hebben gediend en niet langer van nut zijn voor Tel Aviv en Washington - de laatste is waarschijnlijk al geïrriteerd door de afwezigheid van bedreigingen aan het adres van Russische bases).

Ondertussen heeft Israël het zelf nodig geacht om uit voorzorg met gerichte en grootscheepse luchtoperaties wapendepots en logistieke structuren van het inmiddels ter ziele gegane Syrische Arabische Leger te vernietigen om gevaarlijke verrassingen te voorkomen en (misschien ook) te voorkomen dat sommige van deze wapens Libanon zouden kunnen bereiken door te profiteren van de chaos.

Het onderliggende doel blijft om Syrië in een staat van 'mislukte staat' te houden (dwz. etnisch en sektarisch gefragmenteerd) door de talloze zielen van de oppositiegroepen tegen Bashar al-Assad uit te buiten, Waarbij er ook acroniemen zijn die minder geneigd zijn tot een open confrontatie met Iran en Hezbollah (meestal diegenen die het dichtst bij Qatar staan), evenals belangrijke soennitische geleerden met een opmerkelijke aanhang (ik denk aan Muhammad Yaqubi, een tegenstander van zowel Assad als de zelfbenoemde 'Islamitische Staat' van Abu Bakr al-Baghdadi). Het spreekt voor zich dat van al deze groepen diegenen die het eerst in Damascus aankwamen (HTS en consorten) ongetwijfeld het ergst zijn.

Er valt nog veel te onderzoeken in de laatste maanden van Baathistisch Syrië (tussen de afkoeling van de relaties met de zogenaamde 'as van verzet', de zoektocht naar steun van de Golfmonarchieën die nooit kwam, en de weigering van een onderhandelde oplossing met Turkije).

Zoals bij andere gelegenheden vermeld, kunnen neo-Ottomanisme en Groot-Israël bovendien potentieel conflicterende geopolitieke (en messiaans-religieuze) projecten zijn, vooral met betrekking tot de gastransportcorridors en de relatie met de Koerden (een oude bron van het Westen en Israël waar Ankara een hekel aan heeft).

De openlijke botsing tussen het Vrije Syrische Leger (gesteund door Ankara) en de Syrische Democratische Strijdkrachten (met een Koerdische meerderheid en gesteund door de VS) staat voor de deur.

Ongetwijfeld zal Israël de HTS inzetten tegen Hezbollah en vervolgens, profiterend van de Syrische chaos, proberen om zijn paraplu boven Damascus te plaatsen (de bufferzone, voorbij de Golan, die de IDF voor ogen heeft, ligt aan de rand van de voormalige hoofdstad van Syrië); nog een reden voor een potentieel conflict met Ankara.

Toch is het nogal onverklaarbaar hoe sommige leden van Hamas (vooral van de politieke vleugel die, het is de moeite waard om nogmaals te benadrukken, verschilt van de militaire vleugel) kunnen geloven dat de verandering van het regime in Syrië de Palestijnse zaak ten goede zal komen.

In feite staan we voor een tragedie die niet lijkt op 'Zwarte September' voor de Palestijnen. De vernietiging van Syrië is een belangrijke strategische overwinning voor Israël. Tegelijkertijd verhoogt het de status van Irak (dat demografisch en economisch snel groeit), dat een deel van zijn historische bestaan heeft opgebouwd in tegenstelling tot Syrië sinds het tijdperk van de Umayyad en Abbasid caliphal dynastieën. Vooral Irak zou snel kunnen terugkeren in de destructieve baan van het Westen.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers