In zijn complexe werk Nietzsche et la philosophie uit 1962 is de Franse postmodernist Gilles Deleuze (1925-1995) zo wanhopig om de ideeën van Nietzsche in overeenstemming te brengen met zijn eigen materialistische wereldbeeld, dat bepaalde aspecten van het werk van de Duitse denker volledig naar de zijlijn worden verwezen.
De benadering binnen bepaalde aspecten van het Absolute Idealisme die in de vorm van de Duitse filosofie aan het eind van de zeventiende en het begin van de achttiende eeuw zijn intrede deed, is vergelijkbaar met die van de Vedanta die men in het hindoeïsme aantreft.
De afgelopen dagen heb ik deelgenomen aan een aantal online discussies met enkele vrienden en contacten met een zekere culturele diepgang, die kritiek hadden op de wijdverbreide wens om de categoriale tweedeling rechts-links te overwinnen.
Iedereen “denkt” dat hij kan denken en dat wat hij normaal gesproken doet “denken” wordt genoemd. Dit is een misvatting. Degenen die een bepaalde denkcultuur bezitten en in staat zijn tot zelfreflectie betreden (hopelijk bewust en verantwoord) wat vrijwel mechanische circulatieprocessen zijn door bepaalde scholen, trajecten en systemen. Ze verblijven daar en volgen de belangrijkste regels en semantische canons.
De pseudowetenschap van de moderne tijd begon met de eliminatie van drie van de vier oorzaken van Aristoteles. Slechts één, causa efficiens, de oorzaak van beweging, werd behouden. Hierdoor verloor het object zijn drie andere dimensies - de eidetische, de hylistische en vooral de entelechiale.
De extreme synthese van dit tijdperk, of het nu gaat om de seksueel dubbelzinnige Olympische Spelen, etnische botsingen in het Verenigd Koninkrijk, dagelijkse slachtpartijen onder Palestijnen door de 'enige democratie in het Midden-Oosten', sociale censuur, enz. kan volgens mij in twee basisstappen worden verwoord.
De volkeren van West-Europa lopen gedwee naar het slachthuis. De beroemde “deskundigen” op het gebied van totalitarisme (verbi gratia, Hannah Arendt) vroegen zich af hoe die massa's gevangenen in de concentratiekampen die door de nazi's waren opgericht, gedomesticeerde massa's, zich zonder enige weerstand overgaven aan een zekere opoffering, enkele gevallen in specifieke episodes daargelaten.
Diego Fusaro werd in 1983 in Turijn geboren. De jonge Italiaan zou een degelijke filosofische opleiding volgen. Aan de Universiteit van Turijn en aan de Universiteit van San Raffaele (Milaan) verwierf hij zijn intellectuele wapens, vooral in Filosofie van de Geschiedenis en in Geschiedenis van de filosofie. Als Italiaan was Fusaro een groot kenner van zijn beroemde landgenoten die hem voorgingen in het filosofische werk (Gentile, Croce, Gramsci), hoewel de meest directe leraar van allemaal, en degene met wie hij persoonlijk contact had, Costanzo Preve (1943-2013) was.
Als er een gemeenschappelijke noemer is voor de drie overheersende politieke theorieën in de wereld, vooral in de Westerse wereld, dan is het wel materialisme. Volgens de karakterisering van de Russische filosoof Alexander Doegin waren de drie heersende politieke theorieën van de westerse moderniteit, in deze volgorde, 1) liberalisme [1PT], 2) socialisme-communisme [2PT] en 3) fascisme en nationaalsocialisme [3PT].
Het is voor iedereen duidelijk dat het in de huidige omstandigheden van diepgaande veranderingen in Rusland noodzakelijk is om ons eigen terminologische apparaat te ontwikkelen en de enorme massa informatie die wordt gepresenteerd onder het mom van zowel algemene inhoud als semantische categorieën grondig te herzien.
©2023