Geschiedenis en val van de NAVO

Het doel van Rusland is niet Oekraïne te vernietigen - dat kan op elk moment gebeuren. Het doel van Rusland is veeleer de NAVO te vernietigen door haar onmacht bloot te leggen.

In de stille velden buiten het slaperige universiteitsstadje Gettysburg, Pennsylvania, staat een bronzen monument, in de vorm van een open boek. Het monument, dat bekend staat als het Hoogwaterteken van de Opstand, bevat de identiteiten van de verschillende militaire formaties die op de middag van 3 juli 1863 op en rond de grond waar het monument staat, tot de dood vochten.

Hier lanceerden zo'n 12.500 man onder bevel van de Geconfedereerde luitenant-generaal James Longstreet, verdeeld in drie divisies, een frontale aanval op zo'n 10.000 verschanste soldaten van de Unie onder bevel van generaal-majoor Winfield Scott Hancock.

Hoewel ongeveer 1.500 Geconfedereerden erin slaagden door de linie van de Unie te breken, werden zij spoedig omsingeld en gedwongen zich over te geven of te sterven. Op dit punt van het slagveld staat het "High-Water" monument, ter herdenking van wat bekend is geworden als "Pickett's Charge", genoemd naar één van de divisiecommandanten die aan de slag deelnamen.

Het leger van de Geconfedereerden kon zich in goede staat van het slagveld van Gettysburg terugtrekken om nog bijna twee jaar door te vechten alvorens zich over te geven. Maar het is nooit hersteld van de ramp die Pickett's Charge was. Het was werkelijk het hoogtepunt van de opstand.
Een rommelige geschiedenis

De geschiedenisstudenten ondervinden misschien wat Yogi Berra eens "Déjà vu" noemde bij het onderzoek van de verwoede activiteiten die de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie (NAVO) vandaag onderneemt in antwoord op wat zij een provocerende Russische militaire opbouw langs de Russisch-Oekraïense grens noemt.

Het transatlantisch bondgenootschap is een bizar amalgaam van politieke, economische en militaire geloofssystemen dat zich uitstrekt over een massa van 30 naties die de dagelijkse activiteiten van hun organisatie beheren via een omslachtig en ondoeltreffend collectief besluitvormingsproces op basis van consensus.

Oorspronkelijk was het transatlantisch bondgenootschap een collectief van 12 naties die verenigd waren door de wens, zoals de eerste secretaris-generaal van de NAVO, Lord Ismay, eens grapte, "de Russen buiten, de Amerikanen binnen en de Duitsers beneden te houden", maar het was vooral een club van naties die twee dingen gemeen hadden: een gedeeld geloof in het primaat van het democratisch bestuur en de wens om beschermd te worden onder de paraplu van de Amerikaanse militaire macht.

Aanvankelijk kende het bondgenootschap een periode van uitbreiding, die uitgroeide tot 16 landen na de toelating van Turkije, Griekenland, Spanje en Portugal. Deze 16 landen vormden de basis van de NAVO gedurende de gehele Koude Oorlog, verenigd in hun vastberadenheid om het hoofd te bieden aan elke potentiële Sovjet-agressie gericht op West-Europees grondgebied.

De NAVO is altijd een politieke puinhoop geweest. Sterke pro-Communistische bewegingen in Frankrijk en Italië leidden tot een onbetamelijke situatie, waarin de inlichtingendiensten van een geallieerde natie, de Verenigde Staten, bezig waren met het manipuleren van de binnenlandse politieke aangelegenheden van twee vermeende bondgenoten om de communisten uit de macht te houden.

West-Duitsland streefde zijn eigen eenzijdige Ostpolitik na, en trachtte de betrekkingen met het door de Sovjet-Unie bezette Oost-Duitsland te verbeteren, tot grote ontsteltenis van de Verenigde Staten. Frankrijk, gekrenkt door wat het (terecht) beschouwde als de Amerikaanse overheersing van de militaire commandostructuur van het bondgenootschap, trok zijn leger terug uit de NAVO-commando-autoriteit. En Turkije en Griekenland waren in hun eigen regionale koude oorlog verwikkeld, die in 1974 rond het eiland Cyprus escaleerde.

De lijm van het bondgenootschap waren de collectieve verdedigingsbepalingen van artikel 5 van het NAVO-handvest, waarin staat dat indien een NAVO-bondgenoot het slachtoffer wordt van een gewapende aanval, alle andere leden van het bondgenootschap deze gewelddaad zullen beschouwen als een gewapende aanval tegen alle leden en de maatregelen zullen nemen die zij nodig achten om de aangevallen bondgenoot bij te staan.

Gedurende een groot deel van de Koude Oorlog was het NAVO-bondgenootschap militair zo geconfigureerd dat er weinig twijfel bestond over de vraag welke actie zou worden ondernomen, met een permanent NAVO-leger dat in West-Duitsland was opgesteld, klaar om altijd te vechten, klaar om elke aanval van het Sovjetleger en zijn bondgenoten van het Warschaupact af te slaan. Evenzo onderhield de NAVO grote lucht- en zeestrijdkrachten in de Middellandse Zee, klaar om elke Sovjet-agressie in dat gebied het hoofd te bieden. Deze strijdkrachten werden verankerd door een enorme permanente militaire aanwezigheid van de VS, bestaande uit honderdduizenden manschappen, tienduizenden pantservoertuigen, duizenden gevechtsvliegtuigen en honderden oorlogsschepen.

Deze permanente aanwezigheid van geconcentreerde, gevechtsklare militaire macht, klaar om op elk moment te vechten, gaf de verplichting van artikel 5 veel meer gewicht dan zij misschien verdiende. De realiteit van artikel 5 is dat, wanneer er een beroep op gedaan wordt, de Geallieerden de bijstand kunnen verlenen die zij nodig achten om op een bepaalde situatie te reageren, afhankelijk van de omstandigheden.

Hoewel deze bijstand in overleg met andere Geallieerden wordt verleend, is hij niet noodzakelijk van militaire aard en hangt hij af van de materiële middelen van elk land. Kortom, artikel 5 laat het aan het oordeel van elke Lid-Staat over om te bepalen hoe en in welke mate hij zou bijdragen in geval van een beroep op dit artikel.

Het einde van de Koude Oorlog in 1990-1991 leidde tot de ontmanteling van deze voltijds gevechtsklare militaire macht. Het eengemaakte karakter van de militaire component van de NAVO dat in de jaren tachtig bestond, hield nauwelijks een decennium later op te bestaan, toen elke lidstaat demobiliseerde en zichzelf herstructureerde volgens binnenlandse politieke eisen, en niet volgens de eisen van het bondgenootschap.
De NAVO gaat in het offensief

In deze periode zag de NAVO ook haar oude slogan van een zuiver defensief bondgenootschap in rook opgaan, toen zij offensieve militaire operaties uitvoerde op het grondgebied van de voormalige Socialistische Federatieve Republiek Joegoslavië, een land dat geen lid was, en een offensieve bombardementscampagne tegen Servië voerde, hoewel Servië geen enkel NAVO-lid had aangevallen.

Deze deconstructie van de militaire capaciteiten van de NAVO en haar status als uitsluitend defensieve organisatie ging hand in hand met het besluit van de NAVO om haar lidmaatschap uit te breiden tot de voormalige leden van het Warschaupact, te beginnen met de toetreding van Polen, Hongarije en de Tsjechische Republiek in 1999. De uitbreiding van de NAVO werd gezien als de verwezenlijking van twee doelstellingen: vanuit het standpunt van de NAVO bracht zij het grootste deel van Europa samen in één collectief van geallieerden die, door hun lidmaatschap, zouden bijdragen tot de algemene stabiliteit van Europa.

Maar er staat nog een ander perspectief op het spel, namelijk dat van de Verenigde Staten. Terwijl de NAVO op het inroepen van artikel 5 door de VS na 9/11 reageerde door bewakingsvliegtuigen ter beschikking te stellen voor VS-patrouilles en zeestrijdkrachten in de Middellandse Zee, waren verscheidene kernleden, aangevoerd door Duitsland en Frankrijk, terughoudend om na 9/11 betrokken te raken bij de militaire wederwaardigheden van de VS in Afghanistan en Irak.

Dit bracht de toenmalige minister van Defensie, Donald Rumsfeld, ertoe een kwinkslag te maken waarin hij het "oude Europa" denigreerde ten koste van het "nieuwe Europa". De voortdurende uitbreiding van de NAVO in oostelijke richting, waarbij alle voormalige landen van het Warschaupact en drie voormalige Sovjetrepublieken in de Baltische staten werden opgenomen, duwde niet alleen het geopolitieke zwaartepunt van de NAVO verder naar het oosten, maar bracht de NAVO ook op ramkoers met Rusland, waarvan de meeste NAVO-leden zich geconditioneerd hadden om het te negeren.

De NAVO heeft vervolgens in 2004 militaire steun en politietraining verleend aan Irak, nadat dat land verslagen was door een militaire coalitie waarvan de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en Polen, die gevechtstroepen leverden, en Spanje, Portugal en Nederland, die politieke steun verleenden, deel uitmaakten.

Evenzo heeft de NAVO aanzienlijke militaire strijdkrachten geleverd voor de wederopbouw in Afghanistan. Deze troepen opereerden op grond van artikel 4 bevoegdheden nadat de Verenigde Staten de situatie in Afghanistan na 9/11 onder de aandacht hadden gebracht van het bredere lidmaatschap, dat stemde om de lidstaten te machtigen naar Afghanistan te gaan ter ondersteuning van door de VS geleide wederopbouw- en nation-building-operaties.

In 2011 heeft de NAVO offensieve militaire operaties in Libië uitgevoerd als onderdeel van een bredere politieke campagne om de Libische leider Muammar Kadhafi uit de macht te zetten.

Een hulppost van de Verenigde Staten

In 2008 was de NAVO een opgeblazen bouwwerk geworden, dat grotendeels onherkenbaar was van de organisatie die ontstaan was toen zij in 1949 werd opgericht. Haar expansiedrift kende geen grenzen: twee voormalige Sovjetrepublieken, Georgië en Oekraïne, kregen een aanbod om lid te worden, en er werden militaire operaties op touw gezet in Noord-Afrika en de Perzische Golf.

Hoewel de opgeblazen organisatiestructuur van de NAVO er op papier indrukwekkend uitzag, waren er twee realiteiten die door geen enkele opschepperij of aanmatiging verdoezeld konden worden. Ten eerste hadden de niet-VS-componenten van de NAVO geen echte militaire macht. Om hun respectieve militaire verplichtingen in Afghanistan te ondersteunen en te handhaven, waren de belangrijkste betrokken NAVO-landen - Canada, Nederland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Italië - gedwongen hun totale militaire capaciteit te kannibaliseren om hun respectieve militaire componenten vooruit te helpen. Zelfs dan zou geen van deze landen hun missie in Afghanistan kunnen volbrengen zonder de logistieke steun van de Verenigde Staten.

Dit overdreven vertrouwen op de militaire capaciteit van de VS heeft alleen maar de ongemakkelijke realiteit onderstreept dat de NAVO weinig meer is geworden dan een accessoire van het buitenlands en nationaal veiligheidsbeleid van de VS. De Verenigde Staten hebben altijd een te grote rol gespeeld in de NAVO. Terwijl de NAVO uitsluitend gericht was op het behoud van de Europese veiligheid, konden de niet-Amerikaanse NAVO-leden voor de gek worden gehouden door te geloven dat zij gelijkwaardige partners waren in een defensieve transatlantische regeling.

Toen de NAVO zich begon uit te breiden, zowel wat het aantal leden als wat de omvang en de reikwijdte van haar niet-Europese militaire verbintenissen betreft, werd het voor iedere waarnemer met een minimum aan intellectuele nieuwsgierigheid duidelijk dat de NAVO uitsluitend ten behoeve van de Verenigde Staten bestond.

Niets heeft dit beter aangetoond dan de vernedering van de NAVO door toedoen van de Verenigde Staten, toen deze de missie van wederopbouw in Afghanistan opgaf. Het besluit om zich uit Afghanistan terug te trekken is eenzijdig door de VS genomen, zonder overleg. De NAVO, die voor een voldongen feit stond, had geen andere keuze dan de bevelen op te volgen en Afghanistan met de staart tussen de benen te verlaten.

De ultieme vernedering moest nog komen. Niets gebeurt in een vacuüm, en de uitbreiding van de NAVO, gecombineerd met haar offensieve heroriëntering, wekte de woede op van Rusland, dat zich zeer beledigd voelde door de opdringerigheid van een militair bondgenootschap dat niet langer gebonden was door de beperkingen van de collectieve zelfverdediging, maar veeleer doordrongen van een post-Koude Oorlogspolitiek, opgebouwd rond de notie van beheersing en beteugeling van een Rusland dat aan het herstellen was van zijn malaise na de ineenstorting van de Sovjet-Unie en dat, onder het leiderschap van Vladimir Poetin, actief bezig was zijn positie als regionale en wereldmacht te herstellen.
De scheuren in de NAVO

Sinds 2001 luidde Rusland de alarmklok over de uitbreiding van de NAVO en de bedreiging die zij vormde voor de Russische veiligheidsbelangen. Deze oproepen werden door de NAVO en haar Amerikaanse meesters genegeerd, grotendeels omdat zij dachten dat Rusland te zwak was, zowel militair als economisch.

Terwijl de NAVO in opdracht van haar Amerikaanse overheerser de post-9/11 spoken in het Midden-Oosten en Afghanistan najoeg, worstelde Rusland om zijn economie en zijn leger te hervormen. In 2008 versloeg Rusland Georgië in een korte maar gewelddadige oorlog, die was uitgelokt door een Georgische militaire aanval op het separatistische gebied Zuid-Ossetië. In 2014 reageerde Rusland op de door de VS georkestreerde coup die de democratisch verkozen president van Oekraïne, Victor Janoekovitsj, afzette, door de Krim te annexeren en steun te verlenen aan pro-Russische separatisten in de regio Donbass in Oekraïne.

Wat belangrijk is om op te merken over de huidige crisis in Oekraïne is dat, terwijl de onderliggende problemen slechts het bijprodukt zijn van een buitensporig ingrijpen van de NAVO, de timing van de crisis gebaseerd is op een Russische agenda die bepaald wordt door zuiver Russische doelen en doelstellingen. Het doel van Rusland is niet de vernietiging van Oekraïne - dat kan op elk moment bereikt worden. Het doel van Rusland is veeleer de NAVO te vernietigen.

Dit doel zal niet bereikt worden door het directe gebruik van militair geweld, maar veeleer door de indirecte dreiging met militair optreden, die de NAVO dwingt te reageren op een manier die de onmacht blootlegt van een organisatie die haar raison d'être, de collectieve verdediging, allang verloren heeft, en in plaats daarvan ploetert onder het gewicht van een missie - het indammen van Rusland - die zij niet kan volbrengen en die haar leden niet eensgezind nastreven.

Hier zijn enkele feiten: het Russische leger zou elke NAVO-macht verslaan in een conventioneel gevecht. De notie van collectieve zelfverdediging berust op het vermogen om elke potentiële tegenstander ervan te weerhouden een militaire actie tegen een NAVO-lid te overwegen, omdat het resultaat - de totale nederlaag van de agressor - verzekerd zou zijn.

Terwijl een werkelijk defensief bondgenootschap het morele gezag zou hebben om de militaire opbouw van Rusland rond Oekraïne als buitensporig provocatief te bestempelen, is de NAVO allang niet meer in staat om dat etiket met enige ernst op te plakken. Vanuit het gezichtspunt van Rusland, wanneer hetzelfde "defensieve" bondgenootschap dat zijn bondgenoot Belgrado bombardeerde en zich inzette om de leider van Libië omver te werpen, Oekraïne en Georgië als leden wil verwerven, kunnen dergelijke acties alleen maar gezien worden als agressief, offensief gericht - maatregelen die deel uitmaken van een bredere anti-Russische campagne.
De NAVO ontmaskeren

Door de Oekraïense crisis te militariseren, heeft Rusland de volslagen militaire onmacht van de NAVO aan het licht gebracht. Ten eerste heeft de NAVO, nadat zij de afgelopen veertien jaar het NAVO-lidmaatschap voor de neus van Oekraïne had laten bungelen, moeten toegeven dat zij niet in staat zou zijn Oekraïne te verdedigen in geval van een Russische militaire invasie, omdat artikel 5 alleen toestaat dat de collectieve verdediging wordt ingeroepen voor NAVO-leden, en dat is Oekraïne niet.

Bovendien zijn de "massale" economische sancties die de NAVO beloofd had uit te vaardigen in plaats van een militaire reactie, even impotent gebleken als de militaire macht van de NAVO. Ondanks wat de politieke leiders van de NAVO en de VS mogen beweren van het tegendeel, is er geen consensus als het gaat om het opleggen van sancties aan Rusland voor de militaire invallen in Oekraïne.

Kortom, elke reeks sancties die gericht zijn tegen Russische energie en/of toegang tot bankinstellingen zal Europa veel meer pijn doen dan Rusland. Terwijl de VS er bij Europa, en Duitsland in het bijzonder, op blijven aandringen om zich van de Russische energie af te keren, is het een feit dat er geen levensvatbaar alternatief is voor Russische energie, en bovendien ziet Europa steeds meer in dat het standpunt van de VS minder te maken heeft met de Europese veiligheid, maar meer met een Amerikaanse wens om de Europese markt over te nemen.

Onder normale omstandigheden kunnen de VS niet met Rusland concurreren op het gebied van prijs en volume als het om aardgasleveringen gaat. Als de VS door middel van sancties Europa van Rusland kunnen afsnijden, dan kunnen zij Europa hun eigen energieproducten opdringen tegen prijzen die anders niet concurrerend zouden zijn.

De wake-up call van de NAVO
Individuele NAVO-leden beginnen te beseffen dat hun organisatie weinig meer is dan een machteloos werktuig van de Amerikaanse wereldhegemonie. Hongarije heeft zijn eigen gasovereenkomst met Rusland gesloten, in weerwil van de richtlijnen van de VS om zich terug te trekken. Kroatië en Bulgarije hebben duidelijk gemaakt dat zij geen troepen zullen inzetten om de positie van de NAVO in Oekraïne te ondersteunen.

Turkije heeft gezegd dat het de Oekraïense crisis ziet als een nauwelijks verhulde poging van de NAVO en de VS om Turkije te verzwakken door het te dwingen in de Zwarte Zee tegen Rusland te vechten. Maar de meest veelzeggende momenten waren misschien wel die waarop de twee Europese NAVO-mogendheden, Duitsland en Frankrijk, gedwongen werden de realiteit van hun onderdanige rol tegenover de VS onder ogen te zien.

Toen de Franse president Emmanuel Macron Rusland bezocht om te proberen te onderhandelen over een regeling van de Oekraïense crisis, werd hij geconfronteerd met de realiteit dat Rusland niet met Frankrijk zal onderhandelen zonder dat de Verenigde Staten eerst hun steun uitspreken voor de standpunten die de Franse president naar voren heeft gebracht. De VS zijn belangrijk; Frankrijk is dat niet.

Evenzo moest de Duitse bondskanselier zwijgen tijdens zijn bezoek aan het Witte Huis, terwijl de Amerikaanse president Joe Biden "beloofde" dat hij het pijpleidingproject Nord Stream 2 eenzijdig zou tegenhouden, hoewel de VS geen rol hebben in de aanleg en het beheer van de pijpleiding. Duitsland, zei Biden, is weinig meer dan een kolonie van de VS.

De laatste nagel aan de doodskist van de NAVO kwam op 4 februari, toen de Russische president de Chinese president Xi Jinping ontmoette bij de opening van de Olympische Winterspelen in Peking. De twee leiders hebben een gezamenlijke verklaring van meer dan 5.000 woorden afgelegd, waarin China het bezwaar van Rusland tegen de uitbreiding van de NAVO in Oekraïne steunt.

De Chinees-Russische gezamenlijke verklaring was een de facto verklaring dat noch Rusland noch China zouden toestaan dat de door de VS geleide "op regels gebaseerde internationale orde", die door de regering-Biden is afgekondigd, ongestoord zou blijven bestaan. In plaats daarvan kondigden beide naties aan dat zij een "op het recht gebaseerde internationale orde" zouden nastreven, waarvan het gezag berust op het Handvest van de Verenigde Naties, in tegenstelling tot eenzijdige regels die alleen de belangen van de VS en kleine blokken van geallieerde naties dienen.

Een andere wereld

De wereld is fundamenteel veranderd. Er is letterlijk geen reden meer voor de NAVO om te bestaan. Zijn laatste daad van tarting is de ontplooiing van strijdkrachten naar Oost-Europa om de defensieve vermogens van die regio te versterken, overeenkomstig artikel 5. De ingezette troepen - een paar duizend Amerikaanse parachutisten en een paar andere contingenten uit andere NAVO-landen - kunnen niet alleen een Russische tegenstander niet verslaan, maar hebben zelfs geen afschrikkingswaarde als Rusland geneigd zou zijn zijn aandacht van Oekraïne naar Polen en de Baltische Staten te verleggen.

Wat de NAVO niet beseft, is dat Rusland niet van plan is Oekraïne of Oost-Europa binnen te vallen. Rusland heeft alleen maar aangetoond wat een lege huls de NAVO is geworden door te benadrukken hoe bijzonder leeg de collectieve defensiebelofte van artikel 5 is.

In dit opzicht moet de huidige spierballenvertoon van de NAVO gezien worden als het moderne equivalent van de Pickett's Charge, het hoogtepunt van het transatlantisch bondgenootschap. In de komende weken en maanden zal de NAVO geconfronteerd worden met de realiteit dat Rusland niemand binnenvalt en dat de spierballenvertoon waarmee zij nu bezig is, niet alleen onnodig is, maar erger nog, onhoudbaar.

De breuken die binnen de NAVO over Oekraïne aan het licht zijn gekomen, zullen mettertijd alleen maar groter worden. Het kan nog jaren duren voor de NAVO verdwenen is, maar laat niemand zich voor de gek houden door wat er gebeurt - de NAVO is niet langer een bondgenootschap.

bron: Consortium News

Source: https://jeune-nation.com/actualite/geopolitique/histoire-et-chute-de-lotan