De eeuwenoude wapens van het Westen: NAVO en angst voor Rusland

Bron: https://markkusiira.com/2022/02/04/lannen-ikaloput-aseet-nato-ja-venajan-pelko/

Het NAVO-debat heeft de afgelopen maanden op de agenda gestaan en het onderwerp zal in Finland bij de komende parlementsverkiezingen zeker aan de orde komen. Officieel heeft Finland laten zien dat het koste wat kost tot de Atlantische club wil toetreden, ook al lijkt het Noord-Atlantisch Bondgenootschap in het wereldbeeld steeds meer op een oud overblijfsel.

Als de NAVO irrelevant zou worden, zouden de Verenigde Staten hun invloed in Europa verliezen. Haar enige rol in Europa is geweest Duitsland en andere landen dienstbaar te houden aan de heersende elite in het Westen, die de economische, politieke en militaire acties coördineert vanuit Washington, Londen en Davos.

Sinds de Tweede Wereldoorlog is het de bedoeling dat Europa zich niet langer ontpopt als een onafhankelijke speler in de wereldpolitiek, maar dat het continent vol immigranten onder controle blijft van een elite die de naties vijandig gezind is, totdat de mondialisering en de demografische veranderingen hun werk hebben gedaan.

Vanuit het gezichtspunt van Washington betekent dit een voortdurende externe dreiging voor Europa, waartegen de Europeanen alleen niet zullen kunnen optreden. Dankzij de crisis die is veroorzaakt door de agressieve kwestie van de NAVO-uitbreiding in Oekraïne, is er in Europa al een discursieve verschuiving gaande in de richting van versterking van de NAVO. Ook in Finland wordt anti-Russische propaganda gebruikt om de steun voor het militaire bondgenootschap te vergroten.

"Het idee om de NAVO levend en relevant te houden is niet nieuw," legt politicoloog Salman Rafi Sheikh uit. "Kort na de ineenstorting van de Sovjet-Unie probeerden Amerikaanse beleidsmakers manieren te vinden om de NAVO uit te breiden en in stand te houden.

"Senator Richard G. Lugar, destijds lid van de Senate Foreign Relations and Intelligence Committee en co-voorzitter van de Senate Arms Control Observer Group, heeft bijvoorbeeld al in augustus 1993 in zijn opmerkingen aan het State Department een duidelijk pleidooi gehouden voor uitbreiding van de NAVO onder Amerikaanse leiding."

In Lugars documentaire Out of Area or Out of Business werd er rechtstreeks op gewezen hoe de Verenigde Staten zonder uitbreiding van de NAVO hun leiderschap niet zouden kunnen handhaven. Met andere woorden, volgens Lugar heersten de Verenigde Staten over Europa via de NAVO. De huidige crisissituatie is een directe weerspiegeling van het feit dat de opmerkingen die Lugar drie decennia geleden maakte, nog steeds geldig zijn.

De Verenigde Staten hebben de NAVO-interventiemacht geactiveerd en 8500 Amerikaanse soldaten "stand-by" gezet. Soldaten kunnen naar Oost-Europa en de Baltische NAVO-landen worden gestuurd om Europa te "beschermen" tegen "Russische agressie".

Door een crisis te creëren en Europa erdoorheen te loodsen, trachten de Verenigde Staten hun eigen dominante rol te versterken. Dit blijkt met name uit de manier waarop de VS zichzelf in het middelpunt van het Europese energiebeleid hebben geplaatst en betrokken zijn geraakt bij het gaspijpleidingproject tussen Europa en Rusland.

Achter de schermen gaat het geschil over de energievoorziening door. De Verenigde Staten stellen alternatieve, niet-Russische gasleveranciers aan Europa voor om het Nord Steam 2-project te doen mislukken en de Europese leiders meer bereid te maken actie te ondernemen tegen Rusland. Het is duidelijk dat een mogelijke Europese afkeer van Russische energie uiteindelijk vooral de VS ten goede zal komen en de Europeanen duur zal komen te staan.

De inspanningen van de VS zijn geïntensiveerd sinds Joe Biden heeft toegegeven dat er binnen de NAVO meningsverschillen bestaan over de juiste aanpak of reactie op Rusland. Sindsdien hebben VS-functionarissen gewaarschuwd dat elk offensief tegen Oekraïne een gecoördineerde reactie van de "bondgenoten" zou uitlokken. Dit is een poging om de NAVO-landen en -partners van Europa, waaronder Finland, te winnen voor de zaak van Washington.

Sheikh, een Pakistaanse analyst, vraagt zich af of de VS kunnen bereiken wat ze willen. Het antwoord op deze vraag, zegt hij, hangt af van "hoe sterk het idee van Europeaan-zijn in Europa is". Hij neemt het voorbeeld van de Franse Macron-lijn en de toespraken waarin de NAVO wordt bekritiseerd.

Persoonlijk zou ik zeggen dat het idee van "pan-Europeanisme" - zoals gedefinieerd door de Brusselse federalisten - weinig aantrekkingskracht heeft op gewone mensen. Het coronatijdperk heeft de verdeeldheid alleen maar vergroot, en de gemeenschappelijke "veiligheidsinfrastructuur" is niet het eerste waar de mensen aan denken te midden van de beperkingen. Zelfs de koppige lidstaten van de EU blijven een hinderpaal voor haar integratie.

Het is dan ook helemaal niet verwonderlijk dat Amerikaanse functionarissen er snel bij waren om Rusland de schuld te geven van de "interne verdeeldheid" van de NAVO. Minister van Buitenlandse Zaken Antony Blinken beweerde tijdens een bezoek aan Oekraïne dat "een van de langetermijndoelstellingen van Moskou is geweest om te trachten tweedracht te zaaien tussen en binnen onze landen".

Sheikh betoogt dat de VS de Europese meningsverschillen met de VS niet verkeerd interpreteren, maar opzettelijk de echte meningsverschillen tussen Europa en Washington koppelen aan Rusland om te laten zien hoe Europa een "slachtoffer" is van het Russische beleid en hoe de VS, die zich "bewust" zijn van Russische "complotten", Europa kunnen en zullen "beschermen".

De voortdurende afschildering van Rusland als de agressor leidt tot spanningen in de eurolanden - vooral in Oost-Europa - die vooral Washington helpen. Door de kleinere Europese staten bang te maken voor Rusland, trachten de Verenigde Staten tegelijkertijd de droom van de grotere Europese staten van een pan-Europees internationaal beleid te verijdelen.

Dit zou voor Washington een welkome overwinning zijn op het gebied van het buitenlands beleid, in een tijd waarin het zich in het geopolitieke machtsspel reeds in de richting van China zou moeten bewegen. Ik vermoed echter dat Biden's Kaganistische kabinet vooral Rusland ten val zou willen brengen als een soort historische wraakaanval.

Het is misschien al te laat om Peking uit te dagen: tenzij de wereld opnieuw wordt vormgegeven door een nieuwe grote oorlog, zou de bijgewerkte notie van een "post-pandemische orde" van de ruggengraat van het Oosten en het Westen wel eens het Atlantisme kunnen wegvagen dat door de liberale orde wordt vertegenwoordigd. Misschien is dat de reden waarom seniele Joe Biden werd gekozen om de rol van doodgraver van de "vrije wereld" te spelen?