NAVO/Rusland: Wie wil wat? Wie wil er vrede? Wie wil er oorlog?
27.02.2022
Dit artikel van Bruno Guigue, geschreven vóór de intocht van de Russische troepen in Donbass, heeft niettemin de verdienste dat het de projecten en ambities van elk van de oorlogvoerende partijen in het conflict blootlegt.
In Oekraïne heeft alleen het hegemonisme van de Verenigde Staten belang bij de oorlog
Wat wil Rusland?
Voornamelijk twee dingen.
Ten eerste wil het een internationaal verdrag dat het niet-lidmaatschap van Oekraïne van de NAVO garandeert. Deze formele overeenkomst zou een einde maken aan het door Washington sinds de val van de USSR georkestreerde omsingelingsbeleid en zou Rusland echte veiligheidsgaranties bieden. Na de ononderbroken uitbreiding van het westerse militaire bondgenootschap zou een dergelijke beperking van zijn ambities vertrouwen wekken door Moskou gerust te stellen over de toekomstige betrekkingen met de westerse wereld. Het zou ook de fantasie van de Kievse ultras ontkrachten dat zij de Krim zullen terugwinnen, terwijl 96% van de bevolking voor Rusland heeft gekozen.
Ten tweede wil Rusland de uitvoering van de akkoorden van Minsk en met name de federalisering van Oekraïne, die het mogelijk zou maken de belangen van beide partijen met elkaar te verzoenen: de daadwerkelijke toekenning van de beloofde autonomie zou de rechten van de Russischtalige minderheid van Donbass waarborgen en tegelijkertijd de Oekraïense territoriale integriteit behouden, zoals de regering in Kiev terecht eist.
Het is duidelijk dat Moskou, om dit dubbele doel te bereiken, geen militaire escalatie wil die de verwezenlijking ervan in gevaar zou brengen. Alleen een politiek proces kan een uitweg uit de crisis bieden waarbij de wensen van alle partijen worden gerespecteerd. De keuze is tussen oorlog en vrede. Door de NAVO te vragen niet verder uit te breiden, heeft Rusland gekozen voor vrede door onderhandeling, en niet voor militaire confrontatie, hetgeen de oprichting van een Westers schild ter ondersteuning van Oekraïne zou rechtvaardigen.
Maar het probleem is dat de doelstellingen van Washington helemaal niet dezelfde zijn, en daarom neemt de crisis alarmerende proporties aan.
Wat willen de VS?
Het is vanaf het begin duidelijk geweest: hun propaganda verzint een denkbeeldige oorlog die werkt als een zichzelf vervullende profetie. Zij kondigen een op handen zijnde vuurzee aan door deze fictie als werkelijkheid door te geven, en dit bedrog werkt: het volstaat op het Web te circuleren om te beseffen dat een deel van de Westerse opinie gelooft dat Rusland Oekraïne al heeft aangevallen.
De methode van deze propaganda mag dan ruw zijn, het doel dat Washington nastreeft is volkomen doorzichtig. Het is om nieuwe sancties tegen Moskou te rechtvaardigen, om de aanleg van de Nord Stream 2 pijpleiding te saboteren en om Europa rond de NAVO te verenigen onder de hegemoniale leiding van de VS. In dit scenario dient Oekraïne als lokaas en wissel: door het te koloniseren oefent Washington een schadelijke invloed uit die de veiligheid van Rusland aan zijn eigen grenzen bedreigt, terwijl het doet voorkomen alsof het een arm landje te hulp komt dat door de Russische beer dreigt te worden verslonden.
Op dit ogenblik heeft alleen het hegemonisme van de VS belang bij oorlog. Als er een grootschalig conflict in de regio zou uitbreken, zouden er geen soldaten van het Amerikaanse leger aan te pas komen. Degenen die in Oekraïne waren, zijn reeds geëvacueerd. Natuurlijk zou Moskou onmiddellijk als de agressor worden aangewezen, ook al is dat volkomen onjuist: anderen de schuld geven van Amerikaanse oorlogen is al twee eeuwen lang een klassieker in de internationale betrekkingen. Ten slotte zouden de economische voordelen van een dergelijk conflict voor Washington aanzienlijk zijn: Rusland zou door de Europese Unie worden gestraft en het project Nord Stream 2 zou definitief worden getorpedeerd.
Maar de geopolitieke dividenden van deze nieuwe proxy-oorlog zouden veel ruimer zijn dan het Russisch-Oekraïense toneel van de operaties: de demente verhoging van het militaire budget van de NAVO, dat nu al 16 keer zo hoog is als dat van Rusland, zou in de ogen van een gemanipuleerde westerse opinie gerechtvaardigd worden door de afschuwelijke "Russische dreiging". De kers op de taart is dat de aanval op Rusland de belangrijkste bondgenoot van China zou verzwakken, dat door de Verenigde Staten, overeenkomstig de door Biden bevestigde doctrine van Pompeo, beschouwd wordt als "vijand nummer één van het Amerikaanse volk".
Dat de VS belang hebben bij zo'n scenario, betekent gelukkig niet dat het ook zal gebeuren. Het is meer dan waarschijnlijk dat er geen grootschalige oorlog zal uitbreken, en wel om een heel eenvoudige reden: om die oorlog te laten uitbreken, moeten beide partijen zich ervoor inzetten. Rusland wil het niet, en de VS willen het alleen als het door de anderen gedaan wordt. Washington zou het goed vinden, maar is Oekraïne bereid de prijs te betalen? Het is zeker dat het conflict van geringe intensiteit in Donbass waarschijnlijk zal toenemen, en dat is al gebeurd. Maar wanneer Donetsk en Lugansk burgers evacueren om aan de Oekraïense beschietingen te ontkomen, wie is dan de agressor en wie is de aangevallene? Wie weigert de akkoorden van Minsk uit te voeren en een federaal systeem in te stellen als politieke oplossing?
Gecorrumpeerd door Washington en Brussel, zullen sommige Oekraïense leiders misschien denken dat zij van de situatie gebruik zullen maken om hun rekening te vereffenen met de verzetsstrijders in Donbass. Zullen zij de dwaasheid begaan van een massale aanval op de twee republieken? Mocht deze catastrofe zich voordoen, dan zou de Oekraïense militaire invasie niet lang vermomd kunnen worden als een legitieme reactie op een "separatistische provocatie", zoals de Westerse propaganda nu herhaalt. Het zal voldoende zijn om te zien waar de Oekraïense tanks en infanterie zich bevinden. Zodra de agressie is vastgesteld, zal Rusland zijn verantwoordelijkheid nemen en op evenredige wijze reageren om de Russischtalige bevolking te verdedigen. Wij wensen de Kievse ultras die bij deze riskante operatie betrokken zijn, veel plezier. Gered door Moskou zullen de Donbass-strijders vechten voor hun vrijheid, terwijl de soldaten van Kiev zullen vechten voor de NAVO. Wij hoeven alleen maar naar de geschiedenis te kijken.
Washington verraadt altijd zijn bondgenoten. Moskou laat de zijnen nooit in de steek.
Bruno Guigue
Bruno Guigue is een voormalig hoge ambtenaar, een oud-leerling van de Ecole Normale Supérieure (Ulm) en de Ecole Nationale d'Administration, een onderzoeker politieke filosofie, een politiek analist en een waarnemer van het internationale leven.
Bron : RT Frankrijk
