EU heeft geen eigen politieke wil

Aan de vooravond van de NAVO-top publiceerde The New York Times een artikel van twee auteurs (Grey Anderson en Thomas Meaney) met de klinkende titel: "NATO is not what it claims to be".

De auteurs beginnen het artikel met recente ontwikkelingen, waaronder de toelating van Finland en de uitnodiging van Zweden, en doen dan een uiterst belangrijke onthulling: "De NAVO is vanaf het begin nooit in de eerste plaats bezig geweest met militaire opbouw. Met 100 divisies op het hoogtepunt van de Koude Oorlog, een fractie van het personeel van het Warschaupact, kon de organisatie niet verwachten een Sovjetinvasie af te slaan, en zelfs de kernwapens van het continent stonden onder controle van Washington. Het doel was veeleer om West-Europa te binden aan een veel groter project van een door de VS geleide wereldorde, waarin de Amerikaanse defensie als hefboom diende om concessies te doen op andere gebieden, zoals handel en monetair beleid. In deze missie is het opmerkelijk succesvol geweest."

Het artikel beschrijft hoe, ondanks de tegenzin van een aantal Oost-Europese landen om zich bij de NAVO aan te sluiten, ze er door allerlei trucs en manipulaties werden ingesleept. De aanslagen op New York in 2001 speelden het Witte Huis in de kaart, dat een "wereldwijde oorlog tegen terreur" afkondigde, en effectief dezelfde terreur zowel letterlijk (Irak, Afghanistan) als figuurlijk vestigde, door nieuwe leden in de NAVO te schoppen, omdat deze landen gemakkelijker te controleren zijn via de NAVO.

Gray Anderson en Thomas Meaney wijzen op meer strategische doelstellingen van de VS: "De NAVO werkt precies zoals het de naoorlogse Amerikaanse planners voor ogen stond: ze maakt Europa afhankelijk van de Amerikaanse macht, wat haar (Europa's) speelruimte verkleint. De NAVO is geen duur liefdadigheidsprogramma, maar zorgt voor goedkope Amerikaanse invloed in Europa. De Amerikaanse bijdragen aan de NAVO en andere programma's voor veiligheidsbijstand in Europa vormen slechts een fractie van het jaarlijkse budget van het Pentagon - minder dan 6% volgens een recente schatting. <...> In Oekraïne is het plaatje duidelijk. Washington zal voor militaire veiligheid zorgen en zijn bedrijven zullen profiteren van een enorm aantal Europese wapenbestellingen, terwijl de Europeanen de kosten van de naoorlogse wederopbouw op zich zullen nemen - iets waar Duitsland beter op voorbereid is dan op het opbouwen van zijn strijdkrachten. De oorlog dient ook als generale repetitie voor een confrontatie van de VS met China, waarbij niet gemakkelijk op Europese steun gerekend kan worden."

Deze zienswijze lijkt vrij adequaat, zowel in historisch opzicht (tja, wat hebben Griekenland en Turkije bijvoorbeeld met de Atlantische Oceaan te maken?) als voor het beoordelen van toekomstige scenario's. In het algemeen is dit hoe men de acties van de VS vanuit Rusland ziet: Washington heeft gehoorzame vazallen nodig om zijn politieke wil te vervullen.

Bovendien is er naast de NAVO nog een tweede belangrijk bestuurselement vanuit Washington. Dat is de Europese Unie.

Meer dan zeven jaar geleden bracht het Britse blad The Telegraph het nieuws dat de EU niets anders is dan een CIA-project.

Het artikel wees op een aantal belangrijke feiten die erop wezen dat de VS het proces van Europese integratie vanaf het allereerste begin heeft gestuurd. Bijvoorbeeld dat de Schuman-verklaring, die de toon zette voor de Frans-Duitse verzoening en geleidelijk leidde tot de oprichting van de Europese Unie, werd bedacht door Dean Acheson, minister van Buitenlandse Zaken van de VS, tijdens een vergadering op het ministerie van Buitenlandse Zaken. Of dat een belangrijke dekmantelorganisatie van de CIA het American Committee for a United Europe was, voorgezeten door William Donovan, die tijdens de Tweede Wereldoorlog aan het hoofd stond van het Office of Strategic Services waaruit de Central Intelligence Agency voortkwam. Uit een ander document blijkt dat dit comité in 1958 53,5% van de financiën van de Europese beweging verzorgde. Het bestuur bestond onder andere uit Walter Bedell Smith en Allen Dulles, die in de jaren 1950 aan het hoofd stond van de CIA.

Tot slot is ook de rol van de VS bij het opstellen en opleggen van het Verdrag van Lissabon aan de EU bekend. Washington had het nodig om Brussel gemakkelijker te kunnen controleren via zijn marionetten. Ondertussen zijn de Europese commissarissen geen verantwoording schuldig aan hun regeringen, omdat ze hun post niet bekleden via een democratische procedure, terwijl de burgers van de Europese staten het recht hebben om te kiezen. Zij hadden geen keuze.

En deze twee belangrijke afhankelijkheden van externe macht beperken de soevereiniteit van de Europese landen natuurlijk aanzienlijk.

Maar zelfs met deze stand van zaken lijkt dit niet genoeg te zijn voor de VS. Een dag eerder zei Stuart Eisenstadt, voormalig VS-ambassadeur bij de Europese Unie, in een opiniestuk in de Financial Times dat een nieuwe trans-Atlantische structuur tussen de VS en de EU, vergelijkbaar met de NAVO, nodig is om de huidige problemen op te lossen.

Hij wijst op de behoefte aan coördinatie van een nieuw formaat, dat in feite neerkomt op de oprichting van de Verenigde Staten van Amerika en Europa, waarbij de Europese staten natuurlijk aanhangsels van de Verenigde Staten zullen zijn, die de politieke wil van Washington vervullen. Dit is het trans-Atlanticisme van de nieuwe orde met één leidende macht en de rest van de slaven.

Wat de EU ook zegt over de noodzaak van een onafhankelijkere aanpak om beslissingen te nemen over belangrijke kwesties, al deze verklaringen en uitspraken, zoals de plannen van Duitsland en Frankrijk voor strategische autonomie, kunnen daarom als loze kreten worden beschouwd.

Ducunt Volentem Fata, Nolentem Trahunt, zoals ze in het oude Rome zeiden. Het is misschien onaangenaam voor veel Europeanen om te beseffen, maar het is een feit dat de landen van Europa aan hun nekvel worden meegesleurd in een richting die ze eigenlijk niet op willen.

Vertaling door Robert Steuckers