Drie pijlers van het Eurazisme

Rusland is een beschaving

De eerste en belangrijkste verklaring is dat Rusland een onafhankelijke, oorspronkelijke beschaving is. Deze uitspraak is de as waaromheen elk (absoluut alles, en niet alleen Euraziatisch) conservatief denken moet worden opgebouwd. Wat levert het ons op? Ten eerste begrijpen we dat de wereld niet globaal is, niet verenigd, niet homogeen. De wereld bestaat uit vele beschavingen, die niet tot elkaar te herleiden zijn. Dat wil zeggen, Chinese, Indiase, Europese, Amerikaanse, Russische - al deze beschavingen zijn gelijk.

Dit lijkt een eenvoudige, triviale gedachte, maar ik stel voor er aandacht aan te besteden. Als we kijken naar de mainstream die nu domineert, wat zien we dan? Er is een bepaalde westerse manier van ontwikkeling: er zijn landen van de eerste wereld, van de tweede en van de derde. En het zou goed zijn voor iedereen om te zijn zoals het Westen, om een vooraf bepaalde weg te volgen, dat wil zeggen, om landen van de eerste wereld te zijn. Zelfs als we de praktische kant van deze kwestie buiten beschouwing laten, dus buiten beschouwing laten wat deze retoriek beoogt te verbergen - de kolossale ongelijkheid tussen landen, de monsterlijke kloof, het racisme, zo u wilt - is het duidelijk dat er in de formulering van de vraag zelf een fout zit, een tekortkoming: de verdeling van landen in de eerste - tweede en derde wereld.

De beschavingsbenadering suggereert dat alle beschavingen - het is de beschaving, en niet een land en geen staat met deze benadering die het onderwerp is van de wereldpolitiek - gelijkwaardig zijn en niet tot elkaar kunnen worden herleid. Beschaving is soms gelijk aan land en staat, zoals in het geval van Rusland in sommige stadia: in het Russische Rijk, in de Sovjet-Unie, waren de grenzen van de staat ongeveer gelijk aan de beschavingsgrenzen. Soms omvat een beschaving meerdere staten, maar hoe dan ook is het de beschaving die het onderwerp is. En beschaving is de hoogste waarde van de mensheid. Beschavingen kunnen verschillen in karakter, in stijl, maar er is geen hiërarchie tussen hen. Dit is een fundamenteel punt; het is onmogelijk om de superioriteit van deze of gene beschaving boven andere te stellen.

Als we een dergelijk standpunt innemen, zien we een beeld dat volledig afwijkt van het algemeen aanvaarde beeld: we kunnen geen globalisten zijn - liberaal, communistisch, nationaal, of wat dan ook (het is nu namelijk gebruikelijk om de werkelijkheid te beschrijven vanuit het standpunt van het globalisme). Maar we moeten de diversiteit en complexiteit die in de wereld heerst erkennen.

Bovendien is de beschavingsaanpak een absoluut Russisch idee en, zo u wilt, in de eerste plaats een Russisch idee. Waarom? Het werd geformuleerd door twee opmerkelijke Russische denkers aan het eind van de 19de en het begin van de 20ste eeuw: Konstantin N. Leontiev en Nicholas Danilevsky. Kunnen we iets soortgelijks vinden bij andere volkeren? Vermoedelijk bij de Europeanen, bijvoorbeeld bij de Duitsers? Ja, we kunnen de uitdrukking van de filosoof J. G. Herder vinden, die als volgt klinkt: "De volkeren zijn de gedachten van God". Deze zin staat niet ver af van de beschavingsbenadering. Het was echter aan de Russen om dit als een zelfstandig concept te formuleren.

Bij Dostojevski, die spreekt over de universele mensheid, vinden we precies het idee dat ten grondslag ligt aan de beschavingsbenadering. Laten we opmerken dat Dostojevski's al-menselijkheid vaak vereenvoudigd wordt opgevat. De al-menselijkheid is zowel een "scherp Galisch gevoel", als een "somber Duits genie", en nog iets anders. Maar "iets anders" komt zeker uit Europa. Misschien iets Spaans, Portugees, Engels. Maar, als we op de posities van een beschavingsbenadering gaan staan, wordt het noodzakelijk om "iets" Iraans, Braziliaans, Japans, Chinees ... te herkennen. Dit soort al-menselijkheid is een echte beschavingsaanpak, en dit is de ware essentie van een Russisch persoon.

In deze al-menselijkheid lost de Russische persoon echter niet op: hij staat open voor de wereld. Hij is bereid het nieuwe, het beste waar te nemen - en te weigeren wat in strijd is met zijn natuur. In dit geval is hij absoluut vrij. Zoals een Euraziatische kruisschieter (windroos), die in acht richtingen tegelijk gericht is, zo is een Rus: hij beweegt zich in de breedte in alle richtingen tegelijk, met inbegrip van de hele onmetelijkheid van de wereld, terwijl hij Russisch en Euraziatisch blijft.

Dit is de eerste stelling: Rusland is een onafhankelijke beschaving. Onafhankelijk, oorspronkelijk, onherleidbaar tot anderen. En zelfs als we het woord "Eurazië" hier weghalen, dan kunnen we er een vrij breed scala aan conservatieve, traditionalistische denkers en stromingen onder verenigen. Het natuurlijke idee voor een Russisch mens is zijn/haar identiteit te voelen.

Ontwikkelingsruimte: De wil van de ruimte

De tweede stelling is specifieker. Ik zou deze willen aanduiden als "de wil van de ruimte". Het betekent dat de ruimte geen mechanisch landschap is, geen soort kaart, die is gemarkeerd met een droog, levenloos raster, waar elk individueel vierkant gelijk is aan elkaar. De ruimte leeft, ze ademt. Elke ruimte heeft zijn eigen geest, zijn eigen genius loci: bijgevolg bestaat er een eigen wil.

Deze benadering is niet specifiek Euraziatisch, maar vindt haar oorspronkelijke uitdrukking bij de Euraziërs in het begrip "ontwikkelingsruimte" ("mestorazvitie"). Het verschijnt tegelijkertijd bij Peter N. Savitsky en George V. Vernadsky, en weerspiegelt de houding van Euraziërs ten opzichte van de ruimte. Rusland-Eurazië onderscheidt zich doordat het zich in bepaalde geografische omstandigheden bevindt die de stijl van ons volk hebben gevormd, dat vele etnische groepen omvat, zowel Slavische als niet-Slavische. En deze speciale stijl die hen verenigt, wordt voornamelijk gevormd door geografie en historische omstandigheden. Zoals het gezegde luidt: "geografie is een zin". Of beter gezegd: geografie is het lot. Het gemeenschappelijke lot van onze etnische groepen, veroorzaakt door de geografie (namelijk door de wil van de ruimte), is de tweede stelling - "ontwikkelingsruimte" ("mestorazvitie").

Etnogenese: Vereniging van geest en bloed

Ten slotte komen we bij de derde specifiek Euraziatische these, die kan worden aangeduid met het woord "etnogenese": daarmee bedoelen we, iets vollediger gesproken, de vereniging van Slaven en Turken (en andere Euraziatische etnische groepen), van Wouden en steppen (en andere ruimtezones).

Van alle Euraziërs stond vooral Lev N. Gumilev op dit standpunt. Inderdaad, de invloed op de Russische cultuur door de Turken - Tataren, Mongolen, die als een vurige wervelwind over het grondgebied van ons rijk trokken - valt niet te ontkennen. En hun invloed was niet alleen negatief. We zien niet alleen de verwoeste kerken die de Mongolen achterlieten, niet alleen de vijandschap die ooit bestond tussen de Tataren en de Russische staat. Maar we zien ook de Tataarse adel, die deel ging uitmaken van de nieuwe Moskovische, Russische staat. Wij zien een bepaalde stijl die wij erfden van het rijk van Genghis Khan, die werd overgenomen door de Moskouse vorsten en die door de Russische heersers tot op de dag van vandaag bewaard is gebleven. Wij herkennen bepaalde historische taken, een speciale aanpak van het staatsleven, die ons niet onverschillig kan laten. Dit is waar Euraziërs het over hebben.

Iets anders is dat de mate van invloed van de Turken (Tataren, Mongolen of andere etnische groepen) op de Russische beschavingskern door veel Euraziërs wordt betwist. Lev Gumilev meent dat die invloed uitzonderlijk groot is, andere Euraziërs staan meer op hun hoede, maar iedereen erkent hem.

Wij kunnen daar zelf aan toevoegen dat de invloed van niet alleen de Turkse en Slavische etnische groepen uitzonderlijk groot is. Laten we bij "Het verhaal van voorbije jaren", waarin het moment van de organisatie van de Russische staat wordt beschreven, de stammen in herinnering roepen die volgens de annalen Rurik heetten. Wie zien we? - Krivichs, Chud, Merya, Ves' en Vod'. Dat zijn zowel Slavische als Fins-Oegrische stammen. Ook de Fins-Oegrische volkeren mogen niet onderbelicht blijven: zij vormden de kern van de Russische staat - en wij hebben ook een eigen levenswijze, een bepaalde stijl, betekenisvolle woorden, rituelen, kledingelementen van hen overgenomen en nog steeds zorgvuldig bewaard.

Het is op dit soort etnogenese, op de keizerlijke essentie van het Russisch-Euraziatische volk, dat de Euraziërs aandringen. Het kan schematisch worden beschreven: er is een bepaalde kern, in principe Slavisch, en andere etnische groepen worden zorgvuldig aan deze kern gehecht, waardoor zich één Russisch-Euraziatisch volk vormt, dat nu bestaat - dat wij door de eeuwen heen hebben gedragen.

Het is belangrijk op te merken dat mensen geen statisch begrip zijn. Een groep mensen kan zichzelf tot volk uitroepen, maar dat is niet genoeg. Een volk is een gemeenschappelijke bestemming, gemeenschappelijke voorouders, gemeenschappelijke nakomelingen, een gemeenschappelijke ontwikkelingsrichting, een gemeenschappelijke bloedvergieting; soms wordt dit bloed vergoten in broederstrijd.

Als we naar de huidige tijd kijken, zien we hoe nog niet zo lang geleden de Russen in oorlog waren met de Tsjetsjenen, en nu noemen de Tsjetsjenen zich al Russen, wij noemen ze Russen. En wanneer onze vijand zegt: "De Russen zijn gekomen", bedoelt hij ook de Tsjetsjenen. Als onze burgers horen: "Akhmat is macht", begrijpen ze: "De Russen zijn gekomen!" Het gemeenschappelijke bloed dat in ons land is vergoten, heeft dus een verenigende invloed. Ja, dit is een tragedie. Ja, vaak gaat het niet vreedzaam voorbij, maar het geeft grote zaailingen.

Daarom moet met een gemeenschappelijk lot, gemeenschappelijke oorlogen en een gemeenschappelijk historisch doel zeer verantwoord worden omgegaan. Dit is precies waar de Euraziërs op aandringen, en dit is waar onze derde, specifieke stelling vandaan komt. En als we Euraziërs genoemd willen worden, moeten we die accepteren.

Conclusie

Laten we teruggaan naar het begin. We hebben drie stellingen vastgesteld. Als u na het lezen hiervan Euraziërs wilt worden, moet u niet alleen de derde, maar ook de eerste twee aanvaarden. Welke zijn dat?

    - Rusland is een onafhankelijke, oorspronkelijke beschaving, onherleidbaar tot anderen: niet slechter en niet beter, een van.
    - De wil van de ruimte (ontwikkelingsruimte/mestorazvitie) bepaalt het historische lot van het volk.
    - Het Russische Rijk is het resultaat van etnogenese, waarbij de vereniging van Slavische, Turkse, Fins-Oegrische en andere etnische groepen plaatsvond, die samen één Russisch volk in al zijn verscheidenheid vormden.

Vertaling door Robert Steuckers