Ik heb het ontstaan van het links-liberale “Liberalisme 2.0” hier in verschillende artikelen behandeld. Daarbij heb ik een aantal factoren opgesomd, zoals de dominantie van het “naakte leven” als ethisch principe dat door Leo Strauss werd beschreven en het loslaten van de deugdethiek.
Op 1 mei is het traditie om een tekst te schrijven over de arbeidersbeweging en het socialisme, vaak over Karl Marx en Friedrich Engels. Toevallig gaat de tekst van dit jaar over de opvattingen van de twee bebaarde heren over het zogenaamde voddenproletariaat (Lumpenproletariat). In de begindagen van de arbeidersbeweging was er een debat over het revolutionaire potentieel ervan.
De Roemeense godsdienstgeleerde Mircea Eliade (1907-1986) is zowel voor academici als voor beschavingscritici de moeite waard, de laatste niet in de laatste plaats omdat zijn kritiek gebaseerd is op een rechts perspectief. In zijn jeugd was hij nauw verbonden met de nationalistische IJzeren Garde, en in ballingschap leefde hij rond bij Evola, Dumézil, Bataille en de Eranos-kring van Carl Jung. Zijn kritiek op de beschaving is gebaseerd op uitgebreide kennis van historische samenlevingen en culturen, die krachtig aantonen hoe afwijkend het moderne Westen is geworden. Niet in de laatste plaats ontbreekt hier iets waarvan vergelijkingen met andere culturen aantonen dat het universeel menselijk is, namelijk de mythische dimensie; de afwezigheid daarvan is gevuld met pseudo-mythen, manie en slechte gezondheid.
Sinds het 18de CPC-congres (herfst 2012) heeft het concept van de moderne Chinese diplomatie aanzienlijke veranderingen ondergaan, waarbij het van koers is veranderd in de richting van het opbouwen van een nieuwe "Chinese oorspronkelijke grootmachtdiplomatie" (tese dago waijiao 特色大国外交).
Het huidige tijdperk is een versterkte herhaling van het systeem van tegenstellingen dat het kapitalistische systeem sinds zijn ontstaan heeft gekenmerkt. Het structurele probleem van de kapitalistische productiewijze is haar "monotoon toenemende exponentiële" karakter, d.w.z. haar intrinsieke neiging om processen van "positieve feedback", "samengestelde interest" en onbeperkte groei te voeden. Anders gezegd: het mechanisme van het kapitaal, dat leeft van zijn eigen toename, heeft de neiging alle productiefactoren voortdurend in dezelfde richting te duwen, waardoor een systematische onevenwichtigheid ontstaat. Het systeem duwt dus de onbeperkte groei van de productie, de onbeperkte groei van de kapitaalaccumulatie naar boven, de onbeperkte groei van de uitbuiting van mensen, de onbeperkte groei van de uitbuiting van de natuur.
©2023