Het was voor de Verenigde Staten vanaf het allereerste begin van fundamenteel belang om het verkiezingsproces in twijfel te trekken, de onwettigheid van de resultaten te beweren, terug te keren naar het beleid van maximale druk en hun marionet aan het hoofd van de staat te plaatsen.
Begin juni sloot India parlementsverkiezingen af die ongeveer twee maanden duurden. De stemmen werden relatief snel geteld en het bleek dat de regerende Bharatiya Janata Party (BJP) een aanzienlijk aantal zetels had verloren in vergelijking met de laatste verkiezingen vijf jaar geleden, van 303 naar 240 zetels in het 543 leden tellende parlement.
De Amerikaanse historicus Niall Ferguson merkte in 2019 over de Verenigde Staten op dat “we niet langer in een democratie leven. We leven in een democratische samenleving waar emotie regeert, niet de meerderheid, en gevoelens belangrijker zijn dan verstand. Hoe sterker uw gevoelens, hoe beter u weet hoe u uzelf tot verontwaardiging kunt drijven, hoe meer invloed u hebt. En gebruik nooit woorden waar emoticons volstaan.”
Op 1 mei is het traditie om een tekst te schrijven over de arbeidersbeweging en het socialisme, vaak over Karl Marx en Friedrich Engels. Toevallig gaat de tekst van dit jaar over de opvattingen van de twee bebaarde heren over het zogenaamde voddenproletariaat (Lumpenproletariat). In de begindagen van de arbeidersbeweging was er een debat over het revolutionaire potentieel ervan.
Terwijl de Indiase premier Narendra Modi streeft naar een derde termijn in de parlementsverkiezingen die volgende maand van start gaan, zal zijn campagne voortbouwen op de vele manieren waarop hij India tijdens zijn tienjarig bewind heeft veranderd.
In zijn werk "De protestantse ethiek en de geest van het kapitalisme" [i] ontdekte identificeerde Max Weber het verband tussen de opkomst van het burgerlijke industriële kapitalisme met zijn rationele organisatie van arbeid, de Westerse bourgeoisie als geheel, in al haar uniciteit, en de religieuze opvattingen van verschillende protestantse sekten, die oorspronkelijk in Noord-Europa ontstonden en vervolgens naar de Nieuwe Wereld trokken, waar ze enthousiast begonnen met het bouwen van een "Stad op een Heuvel".
De Roemeense godsdienstgeleerde Mircea Eliade (1907-1986) is zowel voor academici als voor beschavingscritici de moeite waard, de laatste niet in de laatste plaats omdat zijn kritiek gebaseerd is op een rechts perspectief. In zijn jeugd was hij nauw verbonden met de nationalistische IJzeren Garde, en in ballingschap leefde hij rond bij Evola, Dumézil, Bataille en de Eranos-kring van Carl Jung. Zijn kritiek op de beschaving is gebaseerd op uitgebreide kennis van historische samenlevingen en culturen, die krachtig aantonen hoe afwijkend het moderne Westen is geworden. Niet in de laatste plaats ontbreekt hier iets waarvan vergelijkingen met andere culturen aantonen dat het universeel menselijk is, namelijk de mythische dimensie; de afwezigheid daarvan is gevuld met pseudo-mythen, manie en slechte gezondheid.
Er is behoefte aan een nuchtere beoordeling van de reël bestaande mogelijkheden van het Britse politieke systeem in een nieuwe en ongewoon acute fase van de wereldontwikkeling.
Denktanks spelen in de wereld van vandaag een belangrijke rol bij de vormgeving van de politieke agenda. In dit essay worden enkele van deze soorten organisaties kort beschreven.
Wij herinneren eraan dat Israël de laatste jaren een vreselijke politieke beroering heeft gekend, en de nieuwe verkiezingen zullen de vijfde zijn in drie en een half jaar.
©2023