Veiligheid in Europa en Amerikaanse imperiale listen

Geopolitieke sclerose

Terwijl ambtenaren van het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken op zoek zijn naar gemakkelijke compromissen met Moskou over de Europese veiligheid (de kwestie is complex - het moet zijn gezicht redden), wakkert de Russofobe lobby de gemoederen aan.

Dus, voormalig inlichtingenofficier Christopher Borth van het Carnegie Centrum verkondigt: "Weinigen in het Westen branden van verlangen om het met Poetin eens te worden over zijn deals... Zelfs als Westerse regeringen een compromis zouden kunnen sluiten over belangrijke standpunten, zoals het sluiten van de open deuren van de NAVO voor Oekraïne of het afzien van kritiek op schendingen van de mensenrechten in Rusland, bestaat de veronderstelling dat hij [Poetin] zijn gesprekspartners gewoon test op tekenen van zwakte en niet van plan is om zijn deel van de deal na te komen."

Seth Jones, vice-voorzitter van CSIS, speculeert samen met Philip Wasilewski, medewerker militaire operaties van de CIA, over de "invasie van Oekraïne" door Rusland. Zij stellen een pakket maatregelen voor dat onder meer voorziet in gratis inlichtingen, militaire apparatuur en uitrusting voor Oekraïne, alsook in geheime acties via de CIA indien de wetgeving in het Amerikaanse Congres niet wordt goedgekeurd.

Daniel Kochis en Luke Coffey van de Heritage Foundation zeggen: "De tijd staat aan de kant van de VS en zijn bondgenoten: Rusland kan om binnenlandse financiële en politieke redenen niet eindeloos zijn troepenmacht in de buurt van Oekraïne blijven opbouwen... De VS en zijn bondgenoten moeten, nadat zij hebben ingestemd met onderhandelingen met Rusland, daar met zo weinig mogelijk schade uit tevoorschijn komen en vervolgens doorgaan met het verder versterken van de collectieve defensie van de NAVO en het vermogen van Oekraïne om "zichzelf te verdedigen".

Cochise en Coffey stellen een zeven-regelige formule voor:

    1. De VS en hun bondgenoten moeten duidelijk maken dat het opendeurbeleid van de NAVO ongewijzigd blijft.

    2. Amerika's grootste troef is zijn netwerk van bondgenootschappen, en het smeermiddel dat deze bondgenootschappen in stand houdt zijn, militair gesproken, regelmatige oefeningen die de bondgenoten helpen samenhang en gezamenlijk operationeel bewustzijn te ontwikkelen.

    3. Rusland niet toestaan te dicteren wanneer, waar en met wie de VS oefeningen houden.

    4. Niet onderhandelen over Oekraïnes recht op zelfverdediging... De VS zouden middelen moeten toewijzen om de bijstand aan het Oekraïense leger op te voeren, waaronder meer antitankwapens, luchtafweergeschut en handvuurwapens met minder of soepeler beperkingen... De VS zouden manieren moeten zoeken om de ontwikkeling en de capaciteiten van de Oekraïense marine te steunen.

    5. Geen Amerikaanse troepen uit Europa terugtrekken.

    6. Een andere belangrijke concessie die Rusland eist, is de terugtrekking van Amerikaanse en geallieerde troepen en wapensystemen die na 1997 tot het bondgenootschap zijn toegetreden. De VS en de NAVO moeten de eisen van Rusland, die bijna de helft van de leden van de alliantie zouden treffen, verwerpen.

    7. Accepteer geen vage beloften waar de VS in de toekomst spijt van kunnen krijgen.

Een harde houding is ingenomen door Rusland's onwillige Atlantische Raad, die denktank van de NAVO. Daniel Fried, medewerker van de Atlantische Raad, schreef op 17 januari over de onderhandelingen van Rusland met de NAVO: "De Verenigde Staten en Europa verkeren in een goede positie om in deze confrontatie te zegevieren als zij onder druk hun vastberadenheid en kracht behouden... De Russische samenleving lijkt niet enthousiast te zijn over een langdurige oorlog tegen Oekraïne. Het loslaten ervan zou een riskante zet zijn voor Poetin. Als het Kremlin dat doet of het Westen op een andere manier provoceert, zal dat waarschijnlijk aanhoudende tegendruk veroorzaken die slecht voor het Kremlin zal aflopen... De Verenigde Staten en Europa ... moeten geduldig, besluitvaardig en vastberaden reageren op provocaties. Dan zou het Kremlin een manier kunnen vinden om over ultimatums heen te stappen naar een productievere discussie over Europese veiligheid... Er is nog veel werk aan de winkel, de komende weken zouden wel eens moeilijk kunnen worden."

Christopher Scaluba en Conor Rodihan van het Centre for Strategy and Security*** van de Atlantic Council suggereren dat een gebrek aan consensus over veiligheid met Rusland geen probleem is; de NAVO is een solide bondgenootschap.

RAND's Samuel Charapa heeft een iets evenwichtiger mening. Hij schrijft: "In december 1996 verklaarden de NAVO-bondgenoten dat zij 'geen intentie, geen plan en geen reden hadden om kernwapens in te zetten op het grondgebied van de nieuwe leden' - de zogenaamde 'drie neen's'. Deze verklaring werd afgelegd voordat een van de nieuwe leden tot de alliantie toetrad. Als het 25 jaar geleden aanvaardbaar was voor de NAVO om een dergelijke verbintenis tot zelfbeheersing aan te gaan, dan zou het vandaag aanvaardbaar moeten zijn". Dat is een redelijk punt.

Niemand in de VS en Europa herinnert zich echter om de een of andere reden niet dat de Sovjetleiders reeds vóór 1996 verklaarden dat het Noord-Atlantisch bondgenootschap zich na de hereniging van Duitsland niet naar het Oosten zou uitbreiden. Dit werd toen helemaal vergeten. Een soort geopolitieke sclerose.