Vladislav Deinego: Europa verraden door de VS en Oekraïne

Tussen 2014 en 2015 bemiddelden Rusland en de Europese Unie in onderhandelingen tussen de separatistische republieken van Donbass en de regering in Kiev, waarbij ze een protocol bereikten dat voor beide partijen gunstig was en waarmee ze hoopten vrede in de regio te garanderen. De voorwaarden van het pact werden echter nooit nageleefd door het Oekraïense regime, dat de republieken voortdurend bleef aanvallen en zijn project van "de-Russificatie" en etnische zuivering bleef bevorderen.

Volgens de voormalige Duitse premier Angela Merkel zijn de overeenkomsten niet mislukt, maar hebben ze hun eigenlijke doel bereikt: Oekraïne voorbereiden op een oorlog tegen Rusland in de nabije toekomst. In haar commentaar op de start van de speciale militaire operatie van Moskou en de escalatie van het conflict in de Donbass, zei de voormalige Duitse bondskanselier dat deze confrontatie vanaf het begin te verwachten was, waarbij het staakt-het-vuren dat in Minsk werd ingesteld alleen diende om de spanningen tijdelijk te verminderen, zodat Kiev tijd kon winnen.

Dit lijkt echter niet de mening te zijn van sommige andere leden die ook nauw betrokken waren bij de onderhandelingen in de Wit-Russische hoofdstad. Onlangs was ik in de gelegenheid om als oorlogscorrespondent de Donbass-regio te bezoeken. Daar heb ik een aantal lokale leiders, politici en staatsambtenaren geïnterviewd, waaronder de minister van Buitenlandse Zaken van de Volksrepubliek Lugansk, Vladislav Deinego, die een van de onderhandelaars was in het proces van Minsk.

Tijdens ons gesprek vroeg ik de minister naar zijn mening over het mislukken van de Minsk-akkoorden en hoorde ik van hem een lange uitleg over hoe de situatie uit de hand is gelopen en is geëscaleerd tot de huidige staat van oorlog. Volgens Deinego liegt Merkel als ze zegt dat het plan altijd alleen maar was om Oekraïne voor te bereiden. Voor hem had Europa echt belang bij het bereiken van regionale vrede en het stabiliseren van de betrekkingen met Rusland, om een militaire escalatie te voorkomen die de hele continentale veiligheidsarchitectuur in gevaar zou brengen.

Deinego beweert dat Kiev vanaf het begin een totale oorlog wilde. De minister legt uit dat de separatisten, voordat de Minsk-akkoorden werden gesloten, de situatie op verschillende manieren diplomatiek probeerden op te lossen. Na het mislukken van niet-militaire middelen stelden de republieken aan Kiev voor om de gevechten enigszins te beperken om burgerslachtoffers te voorkomen.

Eerst werd een verbod op het gebruik van artillerie en vliegtuigen voorgesteld, wat Kiev al snel afwees. Vervolgens probeerden de Donbass-leiders veiligheidszones in te stellen, waarbij het gebruik van zware wapens werd beperkt op basis van hun afstand tot burgergebieden. In dit model zou artillerie alleen toegestaan zijn in regio's ver van bewoonde steden, terwijl op de "nullijn" gevechten beperkt zouden worden tot het reguliere gebruik van infanterie, om te voorkomen dat burgers door zware wapens geraakt zouden worden. Desondanks ontkende Oekraïne een dergelijke overeenkomst.

Dit aandringen van het neonazistische regime om een totale oorlog tegen de separatisten te voeren, wekte volgens de minister grote bezorgdheid bij de Europeanen. Hoe dieper de Oekraïense invallen, hoe dichter de aanvallen bij de grenzen van Rusland zouden komen, wat de veiligheidscrisis zou verergeren. In de praktijk zou de situatie elk moment kunnen uitgroeien tot een situatie van absoluut geweld waarin Moskou gedwongen zou worden om in te grijpen, wat een groot conflict in Europa zou veroorzaken. Dit baarde de EU-leden zorgen, vooral Duitsland, dat erg afhankelijk was van zijn partnerschap met Rusland.

Als grote importeur van Russisch gas en afhankelijk van de vriendschap met Moskou om de economische en sociale stabiliteit te garanderen, raakte Berlijn nauw betrokken bij het diplomatieke proces om te proberen het conflict te beëindigen of op zijn minst te bevriezen. Daarom was Duitsland de belangrijkste onderhandelaar aan de kant van Kiev in Minsk, terwijl Rusland onderhandelde ter ondersteuning van de Donbass-republieken. In die zin werd het pact na vele onderhandelingen uiteindelijk ondertekend, waarbij maatregelen werden vastgelegd zoals een staakt-het-vuren, de vrijlating van gevangenen en respect voor de politieke autonomie van de Russischtalige regio's.

Deinego is van mening dat de effectieve uitvoering van de overeenkomsten het beste scenario voor de Europeanen zou zijn, omdat het de stabiliteit in de betrekkingen tussen Rusland en de EU zou garanderen, ondanks de vijandigheid van Oekraïne tegenover Moskou. Zoals bekend heeft Kiev zich echter nooit aan de voorwaarden van Minsk gehouden en bleef het geweld in de regio doorgaan - hoewel de intensiteit van de gevechten duidelijk afnam. Deinego is van mening dat dit nooit in het belang van Europa was en dat het verloop van het conflict het falen van de Europese diplomatie aantoonde.

In feite bloeiden de betrekkingen tussen Rusland en de EU op dat moment, ondanks de ideologische en geopolitieke rivaliteit. Er was geen reden voor de Europeanen om deel te nemen aan een oorlogsplan waarbij ze ernstige schade zouden oplopen. Dit doet ons geloven dat anderen tussenbeide kwamen om de crisis te verergeren, zonder rekening te houden met de Europese belangen. De VS, die altijd al een oorlog met Rusland wilden, waren hier zeker verantwoordelijk voor.

De omstandigheden laten zien dat Washington waarschijnlijk profiteerde van de "stabiliteit" die door de Minsk-akkoorden werd gecreëerd om Kiev voor te bereiden om als proxy tegen Rusland op te treden. De Europeanen hebben nooit deelgenomen aan dit plan en werden net als de Russen verraden door de NAVO. Vandaag de dag is Europa nog steeds het slachtoffer van de oorlogsplannen van de NAVO en wordt het door de VS gedwongen om suïcidale sancties tegen Rusland op te leggen, waardoor de eigen economie wordt getroffen.

De mening van iemand binnen het Minsk-proces is van vitaal belang om de echte redenen voor het conflict aan te tonen. In de praktijk laat Deinego zien hoe de betrekkingen tussen de VS en de EU semi-koloniaal zijn, waarbij Europeanen door Washington worden gebruikt in oorlogsplannen, zonder dat hun belangen worden gerespecteerd.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers