Olympische dromen en geopolitieke realiteit

De Olympische kater lijkt nog steeds te houden. En maskeren, ondanks alles, een grondig en radicaal andere wereldrealiteit.

Als je naar de Italiaanse media luistert, lijkt het erop dat de enigen die zijn uitgesloten de Russen zijn, omdat zij in oorlog verkeren, namelijk een aanvalsoorlog tegen Oekraïne. Een twijfelachtig concept natuurlijk, maar laten we het voor lief nemen.

En Israël? Beleeft het een zeldzaam moment van broederlijke vrede met de overwegend Arabische wereld eromheen?

Of beginnen van daaruit de voortdurende invallen om het toch al wankele evenwicht in het Midden-Oosten voor eens en voor altijd te verstoren?

Dit is natuurlijk een zuiver retorische vraag. Want iedereen weet heel goed wat tegenwoordig het Israëlische beleid is. En hoe Netanyahu, en zijn regeringsploeg, een oorlog forceren die uiteindelijk de hele regio in vuur en vlam zal zetten. En die duidelijk veel verder gaat dan de grenzen van Gaza.

Netanyahu speelt een extreem riskant spel. Hij vertrouwt zowel op de staat van, substantiële, verwarring van Big Brother Amerika, als op de verkiezingsvoorspellingen die een overwinning van Trump voorspellen.

De gebeurtenissen van 7 oktober, de terroristische inval van Hamas, zijn nu gereduceerd tot slechts een voorwendsel voor het zoeken naar een deflagratie die niets meer te maken zou hebben met een antwoordinval. En die duidelijk de vonk dreigt te worden voor een oorlog waarbij op zijn minst het hele gebied betrokken is.

En die er uiteindelijk op gericht is om datgene van het politieke toneel te verdrijven wat voor Israël zijn grootste concurrent is. Iran.

Zozeer zelfs dat, terwijl de botsing met de Hamas-milities stagneert zonder tot enig concreet resultaat te leiden, het Israëlische leger zich steeds meer lijkt te richten op Libanon en de "heiligdommen" van Hezbollah. En de gevolgen van een directe Israëlische betrokkenheid bij de botsing met de Houthi-milities in Jemen beginnen zich ook af te tekenen.

Dit zijn voorwaarden voor een directe confrontatie met Teheran. Die komt overigens steeds dichterbij, gezien de Israëlische actie die gericht is op het uitschakelen van de politieke leider van Hamas. Dat Haniyeh van het toneel is verdwenen, maakt de situatie waarschijnlijk nog moeilijker. Of beter gezegd, het vereenvoudigt het voor diegenen aan beide kanten die oorlog willen.

De benoeming, heel verrassend, van Yahya Sinwar als nieuwe opperbevelhebber van Hamas, geeft in feite een glimp van een uitgesproken sombere toekomst. Dat laat geen ruimte meer voor diplomatieke bemiddeling, zoals de afgelopen maanden is geprobeerd door Egypte en andere Arabische landen.
Overigens precies de situatie die Netanyahu wilde.

Want het Israëlische doel, of beter gezegd van de huidige Israëlische regeringsstructuur, is om Iran rechtstreeks aan te vallen. Dat wordt beschouwd als zijn grootste geopolitieke rivaal. En dit blijkt duidelijk uit alle acties van Netanyahu's regering, die het offensief in Gaza juist vertraagt om haar aanwezigheid aan het Iraanse front steeds sterker te maken.

Het is inderdaad duidelijk dat Tel Aviv niet in staat is om een oorlog op alle fronten alleen het hoofd te bieden en op te lossen. En dat daarom de vergelding tegen Hamas op de tweede plaats komt na de primaire doelstellingen. Op dit moment hoofdzakelijk, of liever gezegd, we zouden kunnen zeggen, uitsluitend vertegenwoordigd door het sjiitische front. Vandaar Hezbollah in Libanon, de Houthi's in Jemen, Assad en de zijnen in Syrië. En natuurlijk Teheran. Het uiteindelijke doel.

Een doel dat echter een verbreding van het conflict vereist. Israël kan in zijn eentje, zelfs met al zijn technologische superioriteit, de Iraanse sjiitische kolos niet het hoofd bieden.

Daarom streeft het naar een uitbreiding van het conflict. Het probeert Washington er rechtstreeks bij te betrekken. Dat op dit moment recalcitrant lijkt. Maar dat niet lang weerstand zal kunnen bieden als het in een rechtstreeks conflict met Iran betrokken raakt.

Maar wij blijven in het Olympische sprookje geloven. Het verhaal van spelen die belangrijk zijn gemaakt door een of andere Olympische geest... waarvan maar weinigen nu het echte verhaal kennen. En die, deze Spelen, steeds meer worden gebruikt als een rookgordijn voor iets heel anders. Iets anders, dat niets meer te maken heeft met Olympia en de dromen van De Coubertin.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers