De Euraziatische reconquista

14.01.2022
De onrust in Kazachstan heeft het probleem van de post-Sovjetruimte onder ieders aandacht gebracht. Het is duidelijk dat dit op een alomvattende manier moet worden aangepakt. De escalatie van de betrekkingen met het Westen over Oekraïne en de zogenaamde “Russische invasie”, alsook de door Poetin vastgestelde “rode lijnen”, maken deel uit van deze geopolitieke context.
Wat bedoelde Poetin met deze “rode lijnen”? Het is niet alleen een waarschuwing dat elke poging om de invloedssfeer van de NAVO naar het oosten uit te breiden, d.w.z. naar post-Sovjet (of post-imperiaal, wat op hetzelfde neerkomt) grondgebied, zal leiden tot een militaire reactie van Moskou. Het is een weigering om de strategische status quo te erkennen die na de ineenstorting van de USSR tot stand is gekomen, en een uitdaging voor de legitimiteit van het lidmaatschap van de Baltische Staten van de NAVO en, bijgevolg, voor het gehele beleid van de VS in het gebied. Poetin is duidelijk: “Toen wij zwak waren, hebt u van ons geprofiteerd en ons afgenomen wat historisch gezien logisch gezien aan ons en aan ons alleen toebehoorde; nu zijn wij hersteld van de liberale waanzin en de verraderlijke Atlantische tendensen van de jaren tachtig en negentig in Rusland zelf en zijn wij bereid om vanuit een sterke positie een volwaardige dialoog aan te gaan. Dit is niet zomaar een claim. De stelling wordt bevestigd door reële mijlpalen – Georgië 2008, de Krim en Donbass 2014, de Syrië-campagne. Wij hebben onze positie op sommige plaatsen hersteld, en wij hebben sancties opgelegd gekregen. Noch dreigementen om een oligarchenopstand tegen Poetin uit te lokken, noch dreigementen om een kleurenrevolutie te ontketenen namens de straatliberalen (de 5e kolonne) hebben gewerkt. Wij hebben onze successen vastberaden en onwrikbaar geconsolideerd.
Rusland is nu klaar om de Euraziatische “Reconquista” voort te zetten, d.w.z. om de pro-Amerikaanse netwerken definitief uit onze gehele invloedssfeer te verwijderen.
In het grote geheel van de geopolitiek is het juridische aspect van de kwestie van secundair belang. Overeenkomsten en wettelijke normen legitimeren slechts de status quo die op het machtsniveau ontstaat. De verliezers hebben niets te zeggen, “vae victis”. De winnaars, daarentegen, hebben dat recht wel. En ze gebruiken het altijd actief. Dat de macht die vandaag wordt opgelegd, morgen de juiste macht zal zijn. Dat is realisme.
Onder Poetins leiderschap is Rusland van een verliezer in de internationale politiek uitgegroeid tot een van de drie complete polen van de multipolaire wereld. En Poetin heeft besloten dat de tijd is gekomen om deze positie te consolideren. Een machtspool betekent controle hebben over een uitgestrekt gebied dat soms veel verder reikt dan de eigen landsgrenzen. Daarom zijn de militaire bases van de VS over de hele wereld verspreid. En Washington en Brussel staan klaar om deze aanwezigheid te verdedigen en te versterken. Niet omdat zij het “recht” hebben dat te doen, maar omdat zij het willen en kunnen. En dan verschijnt het Rusland van Poetin op hun pad en zegt hen: stop,; bovendien wordt u verzocht uw activiteiten in onze invloedssfeer zo spoedig mogelijk af te bouwen. Poetin heeft dus 21 jaar met gewacht tot Rusland zijn geopolitieke macht had herwonnen. We zijn niet langer zwak.
Dit alles verklaart de situatie rond Wit-Rusland, Oekraïne, Georgië, Moldavië en nu Kazachstan. In feite is de tijd gekomen dat Moskou de naamswijziging van het GOS in de Euraziatische Unie afkondigt (niet alleen economisch, maar echt, geopolitiek), die alle politieke eenheden van de post-Sovjetruimte omvat. De meest hardnekkige Russofoben mogen gerust een neutrale status behouden.Maar het hele post-Sovjetgebied moet worden gezuiverd van de Amerikaanse aanwezigheid. Het moet niet alleen worden geëlimineerd in de vorm van militaire bases, maar ook in mogelijke operaties van regimeverandering, waarvan de meest voorkomende versie “kleurenrevoluties” zijn – zoals de meimaand 2013-2014 in Oekraïne, de protesten van 2020 in Belarus en de meest recente ontwikkelingen in Kazachstan begin 2022.
Het Westen is woedend over onze steun aan Loekasjenko, de zogenaamde “invasie” van Oekraïne, en nu het sturen van CSTO-troepen naar Kazachstan om terroristische, islamistische, nationalistische en Gülenistische opstanden de kop in te drukken, die het Westen, zoals te verwachten was, steunt – zoals het ook zijn andere proxies steunt – van Zelenski en Maia Sandu tot Saakasjvili, Tikhanovskaja en Ablyazov. Met andere woorden, de VS en de NAVO zijn begaan met wat er in de post-Sovjetruimte gebeurt, en zij verlenen hun cliënten allerlei vormen van steun. En Moskou, om de een of andere reden, volgens hun logica, zou zich daar niets van moeten aantrekken. Als Moskou slechts een object van geopolitiek en van buitenaf bestuurd zou zijn, zoals het in de jaren negentig was onder de regelrechte heerschappij van de Atlantische 5e kolonne in het land, in plaats van een subject zoals het nu is, dan zou dat waar zijn. Maar het beslissende moment is gekomen om die subjectstatus te consolideren. Het is nu of nooit.
Dit betekent dat Moskou het eindeloze proces van Euraziatische integratie met een daadkrachtiger actie-overeenkomst voltooit. Als Washington er niet mee instemt de neutrale status van Oekraïne te garanderen, zal het – om Poetin te citeren – militair en technisch moeten reageren. Andere scenario’s variëren van de volledige bevrijding van Oekraïne van de Amerikaanse bezetting en het corrupte en onwettige liberaal-nazistische regime, tot de oprichting van twee politieke entiteiten in de plaats – in het oosten (Novorossia) en in het westen (zonder de Roetheense Podkarpattya). Maar in geen geval minder. En geen erkenning van de DPR en LPR, natuurlijk, zal genoeg zijn. Evenmin zal de “finlandisering” van Oekraïne voltooid zijn voordat er een echt sterk argument – d.w.z. een nieuwe, niet-onafhankelijke entiteit – op dat grondgebied is, de hele linkeroever, alsmede Odessa en de aangrenzende provincies.
Dat mag niet populair klinken maar is historisch gezien onvermijdelijk. Wanneer Rusland zich in een opwaartse spiraal bevindt (en daar is het nu), worden de westelijke regio’s onvermijdelijk – vroeg of laat – bevrijd van de Atlantische aanwezigheid – Pools, Zweeds, Oostenrijks of Amerikaans. Dit is een geopolitieke wet.
Een dergelijk voorbeeld zou een grote les zijn voor Georgië en Moldavië: of jullie worden neutraal of wij grijpen in. En dat is alles. Het voorbeeld van de buurlanden laat zien hoe we dat doen. En het is beter om het lot niet te tarten – Georgië heeft dit meegemaakt onder Saakashvili. De poging van Jerevan om met het Westen te flirten eindigde met het feit dat Moskou Bakoe groen licht gaf om zijn territoriale integriteit te herstellen. En dan hebben we Transnistria. Vandaag verliest Poetin zijn geduld met de voortdurende provocaties van het Westen.
Nu Kazachstan. Nazarbajev is goed begonnen – beter dan de anderen, en zelfs beter dan Rusland zelf, dat in de jaren negentig in handen was van het agentschap van de Atlantici. Hij was het die het idee van de Euraziatische Unie, de multipolaire wereldorde en de Euraziatische integratie naar voren bracht en zelfs de grondwet van de Euraziatische Unie opstelde. Helaas is hij de laatste jaren van zijn eigen idee afgeweken. Nazarbajev heeft mij ooit persoonlijk in een gesprek beloofd dat hij na zijn pensionering de Euraziatische Beweging zou leiden, omdat dat zijn bestemming was. Maar in de laatste jaren van zijn regering keerde hij zich om de een of andere reden tot het Westen. Agenten van het Atlantisme lieten niet na hiervan te profiteren en begonnen via hun gevolmachtigden – Islamisten, Gülenisten en Kazachse nationalisten, maar ook gebruik makend van de kosmopolitische Kazachse liberale elite – een “Plan B” voor te bereiden om Nazarbajev zelf en zijn opvolger Kassym-Jomart Takajev ten val te brengen. Het plan werd gelanceerd in het begin van 2022, net voor Poetins gesprekken met Biden. Dit gaat over oorlog of vrede.
In een dergelijke situatie zou Moskou aan Tkajev zijn volledige militaire steun moeten geven. Maar de halve maatregelen van Kazachstan op het gebied van het integratiebeleid – Glazyev laat gedetailleerd en objectief zien hoe dit beleid door onze EEU-partners wordt gesaboteerd in de vorm van concrete maatregelen – zijn niet langer aanvaardbaar. De aarzeling van Loekasjenko ook niet. De Russen (CSTO) zijn, “volens nolens”, deel van Kazachstan en zullen dat blijven. Totdat de terroristen zijn uitgeschakeld zijn, en tegelijkertijd, totdat alle obstakels voor een volledige en werkelijke integratie zijn weggenomen. En laat het Westen zoveel lawaai maken als het wil! Dit gaat het Westen niet aan. Onze bondgenoten hebben ons uitgenodigd om het land te redden. Maar alle westerse stichtingen en structuren, alsmede cellen van terroristische organisaties (zowel liberale als islamistische en Gülenistische) in Kazachstan moeten worden afgeschaft.
Daarom moet de EEU of, om precies te zijn, een volwaardige Euraziatische Unie werkelijkheid worden. Minsk en de hoofdstad van Kazachstan, hoe die ook moge heten, evenals Jerevan en Bisjkek, moeten beseffen dat zij thans deel uitmaken van één en dezelfde “grote ruimte”. Dit zijn de vrienden en problemen waarmee zij te maken hebben onder invloed van het Atlantisme, dat op alle mogelijke manieren probeert de bestaande – zij het betrekkelijk pro-Russische – regimes te saboteren en af te breken. Aan deze problemen zal een einde komen wanneer de integratie een feit wordt.
In dit geval is het de militaire kant die in dit opzicht het meest effectief blijkt te zijn. De Russen zijn niet sterk in onderhandelingen, maar zij zijn beter in een rechtvaardige bevrijdingsoorlog – defensief, in feite – die hun wordt opgedrongen door het Westen.
Dan komen we logischerwijs bij de Baltische staten. Hun aanwezigheid in de NAVO, gezien de nieuwe status van Rusland als pool van de tripolaire wereld, is een anomalie. Een neutrale status is het enige alternatief.
Tenslotte, Oost-Europa. Het NAVO-lidmaatschap daar is ook een groot probleem voor Groot-Rusland. Veel van deze landen zijn diep met ons verbonden: sommige door het slavisme, sommige door de orthodoxie, sommige door hun Euraziatische oorsprong. In één woord, het zijn onze broedervolken. En hier is de NAVO… Dat is geen goede zaak. Het zou beter zijn als zij een vriendschappelijke brug vormden tussen ons en West-Europa. En er zou geen behoefte zijn aan Nord Stream 2. Onze mensen zullen het altijd eens zijn met hun eigen mensen. Maar dat doen ze niet. Vandaag spelen zij de rol van een “cordon sanitaire” – een klassiek instrument van de Angelsaksische geopolitiek, bedoeld om Centraal-Europa en Russisch Eurazië van elkaar te scheiden. Van tijd tot tijd scheuren de echte polen dit cordon uiteen. Vandaag is het tijdelijk teruggekeerd naar de Angelsaksen. Maar als de opkomst van Rusland als geopolitiek subject doorgaat, zal dat niet voor lang zijn.
De Baltische Staten en Oost-Europa staan echter op de geopolitieke agenda van morgen. Vandaag staat het lot van de post-Sovjet – post-imperiale – ruimte op het spel. Ons gemeenschappelijk Euraziatisch huis. De eerste taak is om het op orde te brengen.
Vertaling: elementen
Oorspronkelijke tekst: https://www.geopolitica.ru/article/evraziyskaya-rekonkista