Militaire operatie in Oekraïne: Geopolitieke Analyse

12.03.2022
De Oekraïense kwestie aan de oorsprong van de Geopolitiek
Over de plaats van Oekraïne in de geopolitieke confrontatie van Land en Zee is al vrij veel en vrij gedetailleerd geschreven. Bovendien is het symbolisch dat de grondlegger van de geopolitiek, Halford Mackinder, de hoge commissaris van de Entente voor Oekraïne was tijdens de burgeroorlog in Rusland. En daar, in de toenmalige regering Wrangel, werkte de grondlegger van het Eurazianisme, de geograaf Peter Savitski, die de eerste was in de Russischtalige journalistiek die zelf de term "geopolitiek" noemde en de hoofdpunten van deze methodologie schetste, als assistent van minister van Buitenlandse Zaken Peter Struve.
Geopolitiek: de voortdurende oorlog van land en zee
Mackinder formuleerde de theorie van de grote continentale oorlog, de tegenstelling tussen de beschaving van de Zee (het Westen in het algemeen, het Britse Rijk in engere zin) en de beschaving van het Land (Heartland, Rusland-Eurazië) al iets eerder, in 1904, in zijn beroemde werk "The Geographic Pivot of History".  Land (Rome, Sparta) en Zee (Carthago, Athene) vertegenwoordigen twee tegengestelde beschavingen, in alles tegengesteld - traditioneel en modern, spiritueel en materialistisch, militair en commercieel. Het conflict tussen hen is een constante in de wereldgeschiedenis.
Eurazië als theater van geopolitieke confrontatie
In de afgelopen eeuwen, toen het Grote Spel, de confrontatie tussen het Britse en het Russische Rijk, in volle gang was, was de grote continentale oorlog ingebed in de ruimte van Eurazië. In deze ruimte vertegenwoordigde het "Heartland," Rusland. En de "beschaving van de zee" -- Engeland. Engeland probeerde Eurazië van buitenaf te omhelzen, vanaf de oceanen. Rusland vocht terug van binnenuit, en probeerde de blokkade te doorbreken.
De belangrijkste strook van spanning viel op in het speciale concept van Rimland, de "kustzone". Deze strekte zich uit van West-Europa via het Midden-Oosten, Centraal-Azië, tot Zuidoost-Azië, India en China.
Het doel van de Zee was om Rimland te onderwerpen. Het doel van het Land was om deze invloed te breken en de krimpende anaconda ring te doorbreken. Dit was de reden voor de opmars van Rusland in Centraal-Azië en het Verre Oosten.
Vandaar de hoofdformule van de geopolitiek: "Wie Oost-Europa controleert, controleert het Heartland. Wie het Heartland controleert, controleert de wereld". Dit is de theorie.
De opsplitsing van Groot-Rusland
In zijn functie als Hoge Commissaris van de Entente probeerde Mackinder de theorie in praktijk te brengen. De Russische Burgeroorlog gaf de Zeebeschaving een nieuwe kans om de grenzen van Rimland naar het oosten op te schuiven, ten koste van gebieden die de Russische macht verlieten - Finland, Polen en, vooral, Oekraïne.
Mackinder begreep (net als Savitski) dat de overwinning van de Bolsjewieken onvermijdelijk zou leiden tot een confrontatie met het Westen en een poging om het Russische Rijk in een nieuwe vorm te herscheppen (en dat is precies wat er gebeurd is). En met het oog op dit vooruitzicht eiste Mackinder dat de Britse regering actiever zou zijn in het helpen van de Witten [1], die hij in hun midden probeerde te overtuigen van de noodzaak om Oekraïne onafhankelijkheid te verlenen. Hij ontwikkelde ook een plan om de zuidelijke Kaukasus, Wit-Rusland, Centraal-Azië, alsmede Oost-Siberië en zelfs een aantal Zuid-Russische gebieden van Rusland af te scheiden. Later, in 1991, herhaalde de ineenstorting van de USSR grotendeels het plan van Mackinder.
Oekraïne en het cordon sanitaire
Oekraïne speelde een belangrijke rol in het geopolitieke plaatje van Mackinder. Dit gebied maakte, samen met Polen en Oost-Europese landen, deel uit van het "cordon sanitaire", een strategische zone die onder de directe controle van Engeland en Frankrijk (de toenmalige bondgenoten van de Entente) zou moeten staan en toenadering tussen Rusland en Duitsland zou moeten voorkomen. Doordat Rusland-Eurazië door een "cordon sanitaire" werd tegengehouden, kon het geen volwaardig Keizerrijk worden. Zonder Oekraïne is Rusland geen Keizerrijk. En bovendien zou Oekraïne, dat Rusland vijandig gezind is en onder de directe controle van de Angelsaksen staat, Rusland afsnijden van het vasteland van Europa, waar Duitsland op zijn beurt een Heartland was, alleen niet een wereldland (zoals Rusland), maar een plaatselijk, Europees land. Het conflict van Engeland met Duitsland (vroeger met Oostenrijk) was een constante in de Europese geopolitiek.
Dienovereenkomstig was het project van een onafhankelijk Oekraïne in eerste instantie gericht tegen Rusland en werd het begeleid door de Angelsaksen.
De bolsjewieken creëren en ontmantelen tegelijkertijd Oekraïne
Wij weten dat de Witten tijdens de Burgeroorlog vasthielden aan een politiek van herstel van een verenigd en ondeelbaar Rijk. Tezelfdertijd waren zij afhankelijk van de steun van de Entente, die hun bepaalde voorwaarden oplegde. Hoe dan ook, en de Britse regering was het niet eens met Mackinder over de noodzaak van sterke steun aan de Witten in ruil voor hun instemming met de afscheiding van de Oekraïne, en de Witten verloren de oorlog. In die samenstelling viel het onderwerp dus van de agenda af.
De Bolsjewieken daarentegen steunden Oekraïne aanvankelijk en propageerden actief nationalistische kringen in de overtuiging dat zij zich tegen het "tsarisme" oriënteerden, maar schakelden later over op een centralistische politiek, omdat zij zagen dat Oekraïne de Bolsjewistische macht niet zonder meer zou aanvaarden en wilden wijken voor de Angelsaksen (waarmee toen het "wereldkapitalisme" bedoeld werd). Daarom begon Lenin, zoals Mackinder had voorzien, met de rechtstreekse inname van Oekraïne, dat geen onafhankelijke staatsgeschiedenis had en een betrekkelijk gemakkelijke prooi was voor de Roden. De Roden slaagden er niet in Polen te veroveren volgens hetzelfde schema. Maar het grondgebied van Wit-Rusland, dat door Polen van Piłsudski was opgeëist, bleef bij de Roden.
Vervolgens gaf Lenin, reeds onder het gezag van de bolsjewieken in 1922, aan de Socialitische Sovjetrepubliek Oekraïne de uitgestrekte gebieden die deel hadden uitgemaakt van het Russische Rijk - Slobozjansjtsjina, Donbass, Novorossija, en ook uitgestrekte gebieden in het noorden (oblast Tsjernigov) en het westen (het eigenlijke Klein-Rusland). Galicië bleef onder Polen, Boekovina maakte deel uit van Roemenië. De Krim behoorde tot de RSFSR.
Maar deze territoriale regeling van Oekraïne hield niet in dat er een staat werd opgericht. De bolsjewistische macht strekte zich uit tot alle gebieden van de USSR en in de geest van de internationalistische ideologie kon er niet gesproken worden over de staatsvorm van de afzonderlijke republieken. Het was bijna zuiver een administratieve verdeling in het kader van één enkele macht. Dit is precies waar Mackinder bang voor was.
De bolsjewieken hebben Oekraïne zowel geschapen als afgeschaft (als onafhankelijke staat).
Oekraïne in de USSR na de Grote Patriottische Oorlog
Galicië, Volyn en Boekovina werden vóór de Grote Patriottische Oorlog bij Oekraïne gevoegd, en Transkarpatië - juist na de oorlog. Maar op dit punt schoof Rusland-Eurazië in de vorm van de USSR aanzienlijk op naar het westen, waarbij de grens van het land verschoof ten koste van Rimland, en de controle vestigde over Oost-Europa, dat geheel onder de macht van Moskou viel. Daarbij doorbrak de USSR het "cordon sanitaire" en schafte het helemaal af, door rechtstreeks naar het vasteland van Europa te komen en zich in feite meester te maken van het grondgebied van Pruisen/Brandenburg (DDR).
In een dergelijke positie - diep in de achterhoede van Eurazië - heeft Oekraïne tot 1991 bestaan. Tegelijkertijd heeft Chroesjtsjov in 1954, om zuiver administratieve redenen en binnen de grenzen van een absoluut eenheidsstaat, de Krim aan Kiev overgedragen. Vanuit geopolitiek oogpunt betekende het echter niets, want alle grenzen tussen de onderdanen van de USSR, de federatieve republieken, waren voorwaardelijk en betekenden in de praktijk helemaal niets.
Atlanticisme en de bipolaire wereld
Tijdens de koude oorlog keerde het Westen terug naar de geopolitiek. Zo werd in 1949, naar het model van Mackinder, de NAVO (Noord-Atlantische Verdragsorganisatie) opgericht. De hier gebruikte term "Atlantisch", "Atlantisme" wordt synoniem met "beschaving van de zee", precies in de zin waarin Mackinder het opvatte. "Atlanticisme" is het Westen en zijn bondgenoten, de kapitalistische wereld met een Angelsaksische kern, waarbij het centrum in de twintigste eeuw geleidelijk verschoof van Londen naar Washington, van Engeland naar de Verenigde Staten.
De kaart van Mackinder kwam perfect overeen met de machtsverhoudingen in de Koude Oorlog, en de twee kampen - communistisch en kapitalistisch - waren strikt uitgelijnd met het Land en de Zee. Het Oostblok was het Land, met de USSR in het centrum als het Heartland. Het westelijke blok was de Zee, met als middelpunt de Atlantische Oceaan (de Angelsaksen), maar omvatte ook de naoorlogse strategische koloniën van de Verenigde Staten - de landen van Europa, Japan en andere derdewereldstaten die trouw aan het kapitalisme verklaarden. Zij lagen in verspringende volgorde in Azië, Afrika en Latijns-Amerika, die de geopolitieke kaart van de wereldwijde confrontatie vormden. Land en Zee botsten zelden rechtstreeks (zoals tijdens de Cubaanse Raketcrisis), en traden gewoonlijk op via hun proxy, pro-Sovjet of pro-Amerikaanse regimes. En als het Land rechtstreeks betrokken was - in Tsjecho-Slowakije, Afghanistan, enz., dan verzette de Zee zich daartegen via proxy's, anti-Sovjet groepen en bewegingen, zonder rechtstreeks in te grijpen. Terwijl de Zee openlijk ingreep - Korea, Vietnam, hielp het Land indirect - met adviseurs, diplomatie, economie, enz.
Het probleem van het Rimland
Tijdens de Koude Oorlog werd het probleem van Rimland weer uiterst relevant. Zo kwam de Amerikaanse geopolitiek wetenschapper Nicholas Speakman, die de theorieën van Mackinder herzag, tot de conclusie dat het Rimland de belangrijkste zone van confrontatie is. Hij formuleert de wet van de geopolitiek als volgt: "Wie Rimland beheerst, beheerst de wereld". Maar dit is geen nieuwe geopolitiek, maar een herinterpretatie - een kleine herinterpretatie - van het gewicht van de hoofdzones in Mackinder`s theorie. Temeer omdat Mackinder zelf begon met "Oost-Europa," dat wil zeggen, met het "cordon sanitaire," en dat behoort tot Rimland.
In ieder geval was de Koude Oorlog uit geopolitiek oogpunt een strijd om Rimland. Moskou probeerde zijn invloed uit te breiden - via linkse partijen en bewegingen - in Europa, het Midden-Oosten, Azië, Afrika en Latijns-Amerika. Op een gegeven moment maakte ook het maoïstische China deel uit van één socialistisch kamp, dat wil zeggen, van het Euraziatische Heartland.
Aanvallend Atlantisme
Toen de USSR begon te verzwakken, begonnen de Atlantische geopolitici (Z. Brzezinski, R. Gilpin, enz.) avant-gardistischer te denken en te handelen. Naast het bipolaire model en de gedeeltelijke verschuiving van het evenwicht langs de periferie van de wereld en langs de contouren van Eurazië, begonnen zij meer gedurfde concepten van een unipolaire wereld op te bouwen. Zo kregen Mackinder`s ideeën hun frisheid en relevantie terug. Om de beslissende en definitieve overwinning van de Zeebeschaving te behalen, was het nodig het Warschaublok op te breken, dan bij voorkeur de USSR, en dan wat er nog van over was. Met andere woorden, om Rimland aanzienlijk op te rukken in de diepte van het land, door het in toom te houden en de toegang te blokkeren tot de "warme zeeën", waar Rusland voortdurend probeerde te komen.
Een van de consequente Atlanticistische geopolitici was Zbigniew Brzezinski. In het bipolaire tijdperk steunde hij de anti-Sovjet krachten in Afghanistan fel, tot en met Al-Qaeda toe. Brzezinski en Kissinger hebben zich in het begin van de jaren '80 ingespannen om zich eindelijk los te maken van de USSR, China op te nemen in de wereldeconomie en het geleidelijk te integreren in de beschaving van de Zee.
Toen de vernietigende processen in de USSR begonnen, verhoogden de Atlantisten de druk op Oost-Europa, door op alle mogelijke manieren kunstmatig anti-Sovjet/Rusofobe gevoelens te provoceren, aan te wakkeren en te steunen. Uit geopolitiek oogpunt vielen de Sovjet en de Russische toen samen.
Met Gorbatsjov begon de snelle ineenstorting van het socialistische kamp. Het Land trok zich terug, de Zee rukte op. Wij moeten dus niet verbaasd zijn over de uitbreiding van de NAVO naar het Oosten. Dit was oorspronkelijk ingebed in de geopolitieke theorie van het Atlanticisme. Van de Atlanticistische politiek kon niets anders verwacht worden.
Het ontstaan van het anti-Rusland
Toen het tot de ineenstorting van de USSR kwam, werden de projecten van Mackinder om Rusland-Eurazië te ontleden, nog relevanter. De voorwaardelijke grenzen van de republieken binnen een eenheidsstaat, die volledig en strak gecontroleerd werd door de communistische partij, werden plotseling de grenzen van soevereine natie-staten. Alle post-Sovjet staten zijn geschapen volgens de mallen van de Atlantici. Deze entiteiten hebben geen andere zin dan anti-Rusland te zijn. Een van deze "Anti-Rusland" was de Russische Federatie zelf. Maar omdat de Russische Federatie het grondgebied van het Heartland bezette, vertegenwoordigt zij, ook al is zij aanzienlijk gekrompen, nog steeds het Land in de ogen van de atlantische geopolitieke wetenschappers, dat is de vijand. En om de vijand af te maken, was het nodig om de NAVO dieper Eurazië in te duwen, en ook om te proberen Rusland zelf uit elkaar te halen (de eerste Tsjetsjeense veldtocht, de golf van intern Russisch separatisme, enz.)
Rusland zal nooit in staat zijn zichzelf te doen herleven zonder Oekraïne.
Al deze processen heeft Brzezinski begrepen en in de praktijk helpen uitvoeren (zoals Mackinder eerder deed). In zijn beroemde boek "Het Grote Schaakbord" spreekt Brzezinski openlijk over de noodzaak om Rusland verder te ontleden, om het "cordon sanitaire" te versterken, enz. Het belangrijkste is dat Brzezinski de rol van Oekraïne in deze kwestie inziet. Brzezinski zegt dat het belangrijkste is:
    - Het toen aarzelende Oekraïne onherroepelijk los te scheuren van Rusland,    - het te veranderen in een voorpost van het Atlantisme en    - het Russofobe nationalisme als voornaamste ideologie aan zijn bevolking op te leggen.
Zonder Oekraïne zal Rusland nooit een volwaardige soevereine macht kunnen worden, een imperium, een onafhankelijke pool van de multipolaire wereld. Het lot van de unipolariteit en het globalisme (voor Brzezinski is dit bijna hetzelfde), hangt dus af van de vraag of het Westen de afsplitsing van Oekraïne zal kunnen doorvoeren. Immers, als Rusland en Oekraïne zich verenigen - op de een of andere manier - zal de unipolariteit ineenstorten en zal de geopolitieke kaart weer onomkeerbaar veranderen.
De strijd om Oekraïne en tegen Rusland is een historische constante in de geopolitieke strategie van het Westen. Dit verklaart alles, van de onafhankelijkheidsverklaring via de Oranje Revolutie van Joesjtsjenko-Timosjenko tot de Maidan en acht jaar van intensievere voorbereiding door Kiev onder Atlantische instructeurs voor militaire operaties om Donbass en de Krim in te nemen.
De geboorte van de geopolitiek in Rusland: Eurazië als onderwerp
Sinds het begin van de jaren '90 is men in Rusland, juist toen de USSR instortte en de Atlanticistische agenten aan de macht kwamen (de vroegere Minister van Buitenlandse Zaken Andrej Kozyrev gaf rechtstreeks toe dat hij een Atlanticist was), in tegenstelling tot de politieke en ideologische grondhouding tegenover het liberalisme en het Westernisme, begonnen met het ontwikkelen van een eigen geopolitieke school, vooral in militaire kringen (met name aan de Militaire Generale Staf Academie). Die was gebaseerd op het Eurazianisme, want het waren de eerste Russische Euraziërs in de jaren twintig die de geopolitieke kaart van de confrontatie tussen Rusland en het Westen beschreven, los van de communistische ideologie (de Euraziërs waren blanken). Hun ideeën waren het meest geschikt in de huidige situatie, tegenover het offensief van de NAVO in het Oosten en het onbegrijpelijke (op sommige plaatsen verraderlijke) beleid van Moskou zelf. De militairen konden degenen wier agressieve bedoelingen en daden tegen Rusland zij elk uur registreerden, niet als vrienden beschouwen. Maar de liberale regering bleef doof voor de geopolitiek. Toch kon de geopolitieke school niet vernietigd worden. Iedereen was bezig met de fascinerende processen van totale corruptie.
De geopolitiek verklaarde perfect wat er in de jaren '90 in Oost-Europa en de post-Sovjetruimte aan de hand was (het afknijpen van de Zee van Land, de uitbreiding van de "sanitaire cordons" en het Rimland-gebied), maar dit inzicht bleef binnen militaire kringen, die het officiële beleid kwalijk namen, maar op dat moment geen politiek gewicht of invloed hadden. De Atlantisten daarentegen gingen methodisch door met hun zaak, en voedden en versterkten het Anti-Rusland, zowel buiten als, ten dele, binnen de Russische Federatie zelf.
Poetin verandert de geopolitieke vector
Alles veranderde toen Poetin aan de macht kwam. Hij begon de soevereiniteit van Rusland te herstellen, zich te ontdoen van agenten in de leiding van het land, het militaire potentieel van het land te concentreren en te ontwikkelen, en de eenheid van Rusland te versterken. De tweede Tsjetsjeense campagne, de invoering van federale districten en veranderingen in de wetgeving versterkten de territoriale integriteit en versterkten de verticaliteit van de macht. Poetin begon zich geleidelijk aan steeds meer tegen het Westen te verzetten en voerde een beleid van Euraziatische integratie in de post-Sovjetruimte. Kortom, Poetin heeft Rusland de status van subject van de geopolitiek teruggegeven, en niet die van object ervan. Hij heeft bewust en op verantwoorde wijze namens het Land deelgenomen aan de grote continentale oorlog.
Dit kon het Westen niet ontgaan zijn, waardoor de druk op de post-Sovjetlanden toenam om steeds meer een anti-Russische houding aan te nemen, om zich sneller in de Westerse structuren te integreren. Het trof alle post-Sovjetlanden, maar het was in de eerste plaats Oekraïne. Het hing van Oekraïne af of Rusland al dan niet in staat zou zijn zijn geopolitieke soevereiniteit volledig te herstellen. Volgens de wetten van de geopolitiek is Rusland zonder Oekraïne geen Rijk, geen pool en geen beschaving, maar met Oekraïne is het een Rijk, een pool en een beschaving. En deze formule kan vanuit twee standpunten gelezen worden - de ogen van de Zee en de ogen van het Land. Poetin las het uiteraard door de ogen van het Land, want hij was en blijft de heerser van het Heartland, bewust en machtig.
Oekraïens nationalisme als geopolitiek werktuig van het Atlantisme
Tegelijkertijd was de aanstichter van de cataclysmen in Oekraïne het Atlantische Westen. Zelfs het neutrale, gematigd pro-Westerse - multi-vectoriële - beleid van Koetsjma of Janoekovitsj kwam hun niet goed uit. De Atlantisten oefenden druk uit op Kiev om zo snel mogelijk een agressief en radicaal, aanvallend anti-Rusland te worden. Kiev moest wel aanvallen.
Dit verklaart de Oranje Revolutie, de Maidan, en de redenen voor de huidige Russische militaire operatie.
Het Westen streed voor Oekraïne. Men moet er rekening mee houden dat Oekraïne helemaal geen staatsgeschiedenis heeft, en dat de gebieden waarin het ligt historisch toevallig zijn en het resultaat zijn van de bestuurlijke creativiteit van de bolsjewieken. Toen Poetin de militaire operatie in Oekraïne rechtvaardigde door te zeggen dat "Lenin Oekraïne geschapen heeft," had hij volkomen gelijk. Lenin heeft Oekraïne echter niet als zodanig geschapen, maar één van de zones van bolsjewistische controle, samen met andere. De nationaliteit moest, volgens de bolsjewistische theorie, volledig overwonnen worden in een socialistische internationale maatschappij. Lenin schiep Oekraïne en schafte het in feite onmiddellijk af.
Daarom waren er na 1991 volkeren en gebieden op het grondgebied van Oekraïne met een totaal verschillende geschiedenis, identiteit, taal en cultuur. De helft daarvan verschilde in het geheel niet van de Russen. De tweede helft waren min of meer gerussificeerde Oekraïners. En slechts een overweldigende minderheid belijdde een zelfbenoemde nationalistische ideologie. Maar alleen deze minderheid was volgens de westerse geopolitici in staat om de Oekraïners in een versneld tempo tot een "natie" om te vormen. Het was een Atlantisch geopolitiek project. In andere landen heeft het Westen het nationalisme zorgvuldig uitgeroeid, vooral in zijn radicale vormen. In Oekraïne handelde het Westen echter precies omgekeerd, en steunde actief alle vormen van nationalisme tot in het meest extreme toe. Volgens de Atlantische strategen was dit de enige manier om de vorming van een kunstmatige, rigide Russofobe constructie, een virtueel schijnbeeld van een natie, te versnellen. Daarom was de informatiesfeer zo belangrijk, omdat die de Oekraïners obsessief een ongegronde haat inboezemde tegen de Russen en alles wat onze volkeren verenigde. Elke onzin werd gebruikt, tot en met "oude beschaving van oude Oekraïners," die in het Westen alleen maar complete verbijstering teweeggebracht zou hebben. De hele operatie stond echter onder toezicht van de Atlantische geheime diensten, en daarom creëerde het Westen een kunstmatig beeld van Oekraïne als een jonge en openlijk kwetsbare democratie, die gebukt ging onder de Russische dreiging. In feite werd er obsessief een nazi-mentaliteit in de maatschappij gehandhaafd, die onlosmakelijk verbonden was met het Atlantisme en zelfs met het liberale globalisme (hoezeer deze systemen elkaar ook tegenspreken, want het globalisme ontkent de staat, en het liberalisme elke collectieve identiteit, en bovenal de nationale identiteit).
De laatste confrontatie
De scherpe russofobe wending van Kiev en de hele Oekraïense samenleving was het gevolg van de Maidan-gebeurtenissen van 2013-2014, met als hoogtepunt de verdrijving en vlucht van president Janoekovitsj. Janoekovitsj was noch een pro-Russische politicus, noch een Eurazië-gezinde. Hij was eerder een kortzichtige pragmaticus, maar zelfs dat was, vanuit het standpunt van het Westen, onaanvaardbaar. Het Westen wilde "alles en niet alles". Toen ze zagen hoe het Rusland van Poetin sterker werd, en rekening houdend met de gebeurtenissen van 2008 in Georgië, waar het Westen ook Saakasjvili tegen Rusland opzette, maar het resultaat duidelijk niet in het voordeel van de beschaving van de Zee was, besloten de Atlantisten om met de meest radicale methoden op te treden.
De huidige Amerikaanse president Joe Biden, toen vice-president, en andere leden van zijn team, zoals Victoria Nuland, enz., waren zeer actief betrokken bij de omverwerping van Janoekovitsj en bij de voorbereiding van de Maidan. Het doel was hetzelfde als dat van Mackinder en Brzezinski: Oekraïne eindelijk losrukken van Rusland en de weg bereiden voor een gewelddadig conflict tussen Kiev en Moskou.
Poetin reageerde door de Krim te herenigen en Donbass te steunen, maar dit loste het probleem geopolitiek niet op. Poetin verijdelde het plan om de toetreding van Oekraïne tot de NAVO te bespoedigen, onder meer door de Russische marine uit Sevastopol te verdrijven, voorkwam genocides op de Krim en in de Donbass, maar de omvang van Oekraïne was te groot om in 2014 zijn Euraziatisch offensief voort te zetten en de verdediging van de Russische wereld tot een logisch einde te brengen. Op dat punt kwam het Land tot stilstand. Het proces van de Minsk-akkoorden was begonnen, maar uit geopolitiek oogpunt was het duidelijk dat er geen vreedzame oplossing gevonden kon worden en dat een directe confrontatie vroeg of laat onvermijdelijk zou zijn. Bovendien kreeg de Russische inlichtingendienst informatie dat de Oekraïense kant alleen maar van het uitstel gebruik maakte om een militaire operatie in Donbass en daarna op de Krim voor te bereiden.
De nationalistische krachten die de staatsgreep van 2014 in Kiev hadden gewonnen, haatten Rusland nog meer, zetten massale propaganda in om de bevolking te hersenspoelen, lanceerden een brutale strafoperatie tegen de inwoners van Donbass, die het slachtoffer waren van een systematische genocide, en planden een aanval op Donbass en de Krim tegen het voorjaar van 2022. Tezelfdertijd was Kiev, samen met het Westen, plannen aan het ontwikkelen om zijn eigen kernwapens te bouwen. Bovendien waren er verspreid over Oekraïne biologische laboratoria die zich bezighielden met illegale experimenten om biowapens te produceren.
Dit alles maakte deel uit van één enkele Atlanticistische geostrategie.* * *
[1] Het Witte leger (ook Witte Garde of gewoon Witje genoemd) waren strijdkrachten die in de Russische Burgeroorlog tegen het Bolsjewistische regime vochten.