Kamala zonder andere optie

Amerikaanse verkiezingen. De Dems hebben eindelijk gekozen. Ze hebben echter (inmiddels) die nutteloze overlast van de voorverkiezingen vermeden. Ze waren misschien twijfelachtig - en wij waren de eersten die ze in twijfel trokken - maar ze garandeerden tenminste een schijn van democratie bij de verkiezingen.

Terwijl dit overgebleven ritueel uit het verleden inmiddels achterhaald lijkt te zijn. En het masker is gevallen.

De botsing - en dan hebben we het over een echte botsing, hard en extreem - is niet tussen twee verschillende electorale standpunten, maar wel wijdverspreid en vertegenwoordigd in de realiteit van het land.

Inmiddels zijn alle sluiers gevallen en ziet men de werkelijkheid voor wat die is. Tenzij men ogen heeft zonder oogkleppen. Zoals het geval niet is in onze media. Of tenminste, doen ze alsof. Wat dus niet veel anders is.

Hoe dan ook, Kamala Harris is gekroond tot de kandidate van de Dems voor het Witte Huis. Met veel, ja zelfs enorm veel media-aandacht. Maar zonder, zo observeren we met objectieve distantie, zichzelf ooit in een verkiezing te hebben uitgeprobeerd.

Ze is gekozen, zeker. Maar, even zeker, niet door de basis van de Democratische Partij. Wiens enige functie was, en is, om op commando te applaudisseren.

Ze werd gekozen door de elites, als u ze zo wilt noemen, van de Dems. Officieel de Obama's. Op de tweede plaats, en met veel minder zichtbaarheid, de Clintons. Achter alle anderen... behalve de Kennedy's natuurlijk. Die met Bob Kennedy jr. een andere weg zijn ingeslagen.

Achter de schermen, natuurlijk, de echte sponsors van Harris. En de echte poppenspelers van de Amerikaanse politiek in deze jaren. Minder zichtbaar... maar niet onbekend. De namen?

Soros, Black Rock, speculatieve haute finance... noem maar op.

Maar grijze heren. Nauwelijks zichtbaar en, nog minder, geneigd tot officiële rollen. Voor hen telt, zoals altijd, de inhoud van de dingen. En de inhoud kan op dit moment alleen worden vertegenwoordigd door de kandidatuur, zonder confrontatie en discussie, van Harris.

Een onvermijdelijke keuze. En gedwongen. Te lang hebben ze het bleke spook van Biden gesteund, wat een enorme fout is gebleken. Die snel hersteld moest worden.

Maar het was te laat. Waarschijnlijk te laat. Vooral omdat andere, eventuele, geloofwaardige kandidaten nu waren overgelopen.

Dit is het geval bij de gouverneur van Pennsylvania, Josh Shapiro, of die van Californië, Gavin Newsom, met meer “radicale” standpunten. Beiden jong genoeg om op hun beurt te wachten. En op de exit van Trump.

Hij is en blijft de Stone Convitee van de Democratische Conventie. Een vijand in plaats van een concurrerende kanshebber. En een abnormale vertegenwoordiger van de Republikeinen. Die hij heeft omgevormd tot iets dat duidelijk verschilt van de traditionele GOP. Hij heeft in feite een stem en inhoud gegeven aan de derde Amerikaanse politieke cultuur. Natuurlijk op zijn eigen manier, maar het is een onbetwistbaar feit dat The Donald het Amerikaanse populisme vertegenwoordigt. Wat, in tegenstelling tot de (onderschatte en verachte) Europese politcultuur, een complexe, wijdverspreide cultuur is. Met figuren als de grote socioloog Christopher Lasch, en een denktank als het tijdschrift 'Telos', dat door Paul Picone werd geleid. Maar nooit, en ik benadruk dit, in staat om één van haar kandidaten zich kandidaat te laten stellen voor het Witte Huis, met hoop op overwinning. Tot, precies, Trump. Die het oude Republikeinse leiderschap - met name de woedende Bushes - heeft gemarginaliseerd en de partij een nieuwe kans heeft gegeven. Zeer zeker op zijn eigen manier. Maar net zo zeker in de richting van het populisme.

Vandaar de verlegenheid van de Democratische leiding. En vooral van de min of meer verborgen sponsors. Die op het laatste moment van paard moesten wisselen. Ze zetten onvermijdelijk in op Harris, ondanks haar vele beperkingen. En het masker van democratische pretentie afgooiden. Omdat er geen tijd meer was om een kunstmatige, maar overtuigende volkskandidatuur op te bouwen.

Dus was het de beurt aan Harris. Die als veilig wordt beschouwd in termen van afhankelijkheid van de sterke machten. Maar ze is, bijna overbodig om te zeggen, moeilijk te verteren voor het grote Amerikaanse electoraat.

Antipathisch, vol zenuwtrekjes en complexen. In principe ongeschikt, en overduidelijk, om de rol te spelen waarvoor ze genomineerd is.

Hoe ze het zal doen, is moeilijk te zeggen. Maar één ding is zeker. Ondanks alle media-aandacht voor de Democratische Conventie is het nu voor iedereen duidelijk dat de kandidate voor het Witte Huis geen keuze van het volk is. Slechts een schaduw, beslist in een paar vergaderingen tussen enkelen. Een bleke schim, zo u wilt.

Die ons nu echter wordt voorgesteld als populair... en mogelijk winnend.

Door degenen die natuurlijk, in Italië en daarbuiten, de media beheersen. En rekent op de domheid van de luisteraars.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers