Oorlog in Oekraïne De schadelijke strategieën van de VS

De politicologen Ulrike Guérot en Hauke Ritz wijzen de enorme invloed van de VS in Oost-Europa aan als de beslissende impuls voor de oorlog in Oekraïne. Washington, zeggen ze, is niet langer de hoeder van de "westerse waarden". De VS is tegenwoordig "sociaal verwaarloosd en cultureel uitgeput".

Politicologe Ulrike Guérot heeft het aangedurfd wat voorspelbaar en logisch leidde tot haar overplaatsing naar het publieke strafbankje: Samen met de gepromoveerde filosoof en Ruslandkenner Hauke Ritz heeft zij een boek geschreven dat de voorgeschreven lezing van de Oekraïne-oorlog grondig tegen het licht houdt. Ze herkent een 1914-achtige stemmingmakerij: "Overal waar je kijkt, uitbundige partijdigheid voor Oekraïne, volledige demonisering van de vijand, reductie van de vijand tot een persoon (Poetin), gebrek aan contextualisering, duidelijke verdeling in goed en kwaad, verontwaardigde ontkenning van medeverantwoordelijkheid, moraal in plaats van geostrategie."

Guérot en Ritz brengen twee motieven met elkaar in verband: ten eerste het besef "dat de EU als politiek project heeft gefaald; ten tweede dat het beeld van Rusland in het Westen verkeerd of althans ontoereikend is". Beide zijn dialectisch met elkaar verbonden: door hun falen is de EU niet in staat een onafhankelijk standpunt in te nemen in de oorlog in Oekraïne en een pacificerende invloed uit te oefenen op het conflict. De voortzetting van de oorlog maakt de mislukking ervan perfect. Zo wordt het geopolitieke conflict een "endgame" voor Europa met het vooruitzicht uiteindelijk te verworden tot een schort en een massa ter beschikking van de VS. Het bezwaar dat Europa en de EU niet identiek zijn, kan hier buiten beschouwing worden gelaten.

Een "Amerikaanse oorlog bij volmacht

Wat in de media consequent "de aanvalsoorlog van Poetin" wordt genoemd, is voor Guérot en Ritz "een lang voorbereide Amerikaanse proxy-oorlog", waarvan de wortels teruggaan tot het begin van de jaren negentig. Zij hebben boeken, essays en uitspraken van Amerikaanse thought leaders en strategen doorgespit. Zij noemen Zbigniew Brzeziński, George Friedman, Robert Kagan, Charles Krauthammer en Paul Wolfowitz.

Deze laatste was onderminister van Defensie onder George W. Bush en vastbesloten om "te voorkomen dat een vijandige mogendheid een regio domineert waarvan de hulpbronnen, onder geconsolideerde controle, voldoende zouden zijn om een wereldmacht te genereren". Een vijand is iedereen die probeert een macht te genereren die vergelijkbaar is met de VS. Terwijl de VS Europa na 1989 onmiddellijk als een potentiële concurrent erkenden, cultiveerden de Europeanen een "eenheidsdenken" over de zogenaamde westerse waardengemeenschap. De strategie van Washington om Europa via een cordon sanitaire af te scheiden van de Russische hulpbronnen bleef onbesproken.

Ulrike Guérot / Hauke Ritz: Endspiel Europa. Bestel nu bij de JF book service

Oekraïne wordt volledig afhankelijk van de VS

De Amerikaanse strategie omvatte "kleurenrevoluties" en "regimewisselingen" in de voormalige Sovjetrepublieken. Ondertussen bezetten in de Centraal Oost-Europese landen "jonge, veramerikaniseerde elites met Harvard en Washington connecties" topposities in de staat en in de media, "prototypisch, bijvoorbeeld Radek Sikorski, de latere Poolse minister van Buitenlandse Zaken", die het opblazen van de Nord Stream pijpleidingen op Twitter erkende met een "Thank you, USA".

Barack Obama prees het vermogen van de VS om "de wereldwijde publieke opinie te vormen, (het) hielp Rusland volledig te isoleren". De brandstichting in 2014 van het Odessa Trade Union House door Oekraïense nationalisten, waarbij 48 Russen om het leven kwamen, viel daarmee volledig buiten beeld. Het Minsk-akkoord, dat voorzag in een federale structuur voor het land met meer autonomie voor Oost-Oekraïne, werd onder invloed van Washington gesaboteerd, omdat een strakke centrale macht in Kiev nodig is om van Oekraïne een militair inzetgebied van de NAVO te maken.

De "aanvalsoorlog van Poetin" lijkt dus eerder een defensieve aanval om aan de omarming door de NAVO te ontsnappen. Het resultaat is een zwaar door oorlog beschadigd Oekraïne met een enorme schuldenlast dat politiek volledig afhankelijk is van de VS. De auteurs vragen: "Kan Europa zo'n vazal in zijn midden willen?"
Ze zeggen dat de VS nu cultureel uitgeput is

Het zal het moeten willen. Als het echt moeilijk wordt tussen de VS en Duitsland, leggen de Amerikanen inlichtingenmateriaal op tafel en is het "of je doet mee of je bent er geweest". Met deze woorden vatte Günter Heiß, destijds coördinator voor Duits-Amerikaanse betrekkingen, in 2013 in het ARD-programma "Beckmann" zijn ervaringen met de leidende westerse macht samen.

Voor Guérot kunnen de VS niet langer worden beschouwd als de hoeder van de "westerse waarden"; vandaag de dag zijn ze "sociaal verwaarloosd en cultureel uitgeput". In het algemeen wordt de werkelijkheid in het Westen gekenmerkt door woken, spreekverboden, cancelcultuur, censuurmethoden, opzeggingen van rekeningen, digitale en biometrische surveillance, staatsjournalistiek en psycho-oorlogsvoering tegen de eigen bevolking.

Geen twijfel mogelijk, de vrouw en haar co-auteur hebben lef! Haar boek is stimulerend, maar ook kwetsbaar. Het mag voor een kleine verspreking doorgaan als er staat dat de Franse president François Mitterrand, als tegenstander van de hereniging, in maart 1990 Egon Krenz in de DDR heeft opgezocht. In werkelijkheid was Mitterrand al in december 1989 in Oost-Berlijn. Op dat moment was Krenz niet meer in functie, de gesprekspartner was premier Hans Modrow.

Anti-nationalistische overpeinzingen

De beruchte postnationale euforie van Guérot, die in principe geen grenzen kent, had ernstige gevolgen. Aangezien Duitsland op misdadige wijze heeft nagelaten van meet af aan in te stemmen met een Eurotransfer-unie, moet de oorlog die wordt gevoerd "over een historisch ronduit absurde territoriale integriteit van Oekraïne" nu de achterstallige "Europese catharsis" teweegbrengen, namelijk de ontbinding van de structuren van de natiestaten. Er is al een begin gemaakt, zei hij, want het besluit om Oekraïense vluchtelingen ongezien toe te laten tot het Duitse Hartz IV-systeem is "eigenlijk al een voorbode van het niet langer onderscheiden van burgerrechten naar nationaliteit".

Dergelijke grove overpeinzingen kunnen niet op zinvolle wijze worden bekritiseerd. Historisch gezien is bijna elke grens in Europa absurd. Maar wat volgt hieruit? In plaats van af te stemmen, eindigt Guérot met bulldozerlogica en wordt de helft van haar en Ritz' overtuigende interventie tegen de officiële lezing van de oorlog in Oekraïne platgewalst. Ze maakt het gemakkelijk voor haar tegenstanders, maar moeilijk voor degenen die het ermee eens zijn.

JF 51/22

Bron: JUNGE FREIHEIT

Vertaling door Robert Steuckers