Multipolariteit en Donald Trump

Ik heb geen sympathie/gevoelens voor de persoon Donald J. Trump, voor wat hij heeft vertegenwoordigd (een vraatzuchtig, oplichtend, ongereguleerd kapitalisme dat de staat beledigt, behalve om huilend naar dezelfde staatsinstellingen te rennen als het in de problemen zit en tot zijn nek in de schulden zit bij buitenlandse banken) en voor wat hij vandaag vertegenwoordigt (de natte droom van de zionistische lobby's en de messianistische sekten van het jodendom en het Noord-Amerikaanse protestantisme). Zijn verkiezing in 2016 wekte bij mij geen enkel enthousiasme op; dit jaar nog minder, en ik zal proberen uit te leggen waarom.

Bovendien heb ik heel weinig interesse in het Amerikaanse verkiezingsproces; daar is heel weinig dat democratisch is, omdat de VS een lobbyende oligarchie is waarin de popular vote alleen oriënterende waarde heeft.

Dat gezegd hebbende, in een wereld die zich met 'grote stappen' beweegt in de richting van het overwinnen van de liberale wereldorde en de opbouw van een meer 'conservatieve' en 'protectionistische' orde, kan de verkiezing van Trump (gesteund door een figuur als Elon Musk, die wat mij betreft erg slonzig is) maar één ding betekenen: namelijk dat de VS dit proces wil leiden en er zijn hoed op wil zetten om een soort hegemoniaal multipolarisme op te bouwen (waarin Washington een overheersende rol blijft spelen). Met andere woorden, het is een 'conservatieve' herinterpretatie van het multilateralisme dat door het duo Obama-Clinton werd voorgesteld.

In die zin fungeert de verkiezing van Trump als een rem op de constructie van een echte multipolaire wereld die, zoals de Russische historicus Aleksej Miller stelt, “gebaseerd is op het idee van een evenwicht van krachten en belangen in de geest van de 19de-eeuwse naties”. Dit betekent echter niet dat een dergelijke evolutie niet zal plaatsvinden. Zoals in enkele eerdere overwegingen is geschreven, hebben de dynamiek en de gebeurtenissen waarvan we getuige zijn verre wortels; deze historische processen kunnen niet worden gestopt en zullen decennialang en daarna hun weerslag hebben op de volgende generaties. Maar, vervolgt Miller, we moeten alert zijn op de 'huidige kriebels in het Westen, die een bron van grote instabiliteit voor de wereld zijn geworden'.

Als we bedenken dat het Donald Trump was, met de 'Abrahamitische Akkoorden' en de moord op Qassem Soleimani, die deze nieuwe fase van conflict in het Nabije Oosten inluidde (met de dreigende 'totale oorlog' tegen Iran waaraan de Westerse propaganda koortsachtig werkt - zie het verhaal van het halfnaakte meisje), zijn de vooruitzichten voor de nabije toekomst niet rooskleurig.

In dit geval moet Iran proberen zich niet te laten meeslepen in een grootschalige confrontatie en proberen Israël uit te putten in een lang en asymmetrisch conflict (waarbij de economische, militaire en menselijke kosten voor Tel Aviv gestaag toenemen). De strategische nederlaag van Israël is in feite cruciaal voor de ineenstorting van het nieuwe hegemoniale ontwerp van de VS.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers