Een concept voor buitenlands beleid als apotheose van multipolariteit en een catechismus van soevereiniteit

Op 31 maart keurde de Russische president Vladimir Poetin een nieuw concept voor het buitenlands beleid goed. Het kan worden beschouwd als het slotakkoord van de veranderingen in het geopolitieke en beschavingsbewustzijn van de Russische autoriteiten die 23 jaar geleden begonnen met het aan de macht komen van Poetin. Pas nu, in deze versie, krijgt de Russische doctrine voor het buitenlands beleid een duidelijk contrasterende en ondubbelzinnige uitstraling. Deze keer is zij vrij van dubbelzinnigheden en dubbelzinnigheden.

Het is een volwaardig open actieprogramma van een grote soevereine continentale macht die haar visie op de komende wereldorde, haar parameters en fundamenten kenbaar maakt en tegelijkertijd de ijzeren wil uitdrukt om precies zo'n architectuur op te bouwen, ondanks alle confrontaties met degenen die dit rigoureus zouden proberen te verhinderen en Rusland een extern plan zouden willen opleggen, tot en met een preventieve nucleaire aanval.

De ruggengraat van volwaardige strategische soevereiniteit

Het concept introduceert en gebruikt alle fundamentele termen, consistent en in overeenstemming met de multipolaire wereldtheorie en de Euraziatische interpretatie van de Russische beschavingsessentie. Zo werd de overwinning van de voorstanders van het soevereine pad van het historische bestaan van Rusland eindelijk vastgelegd in een fundamenteel strategisch programmadocument. Een dergelijke volledige en ongewone duidelijkheid en consistentie in de formuleringen en definities is zeker het resultaat van de oorlog met het collectieve Westen, die een directe en felle vorm heeft aangenomen, waarbij het bestaan van Rusland zelf op het spel staat. En niet alleen om te winnen, maar om een dergelijke oorlog te voeren zonder duidelijke principes, regels en opvattingen is gewoonweg onmogelijk.

Het nieuwe concept geeft duidelijk de regels aan die Rusland aanvaardt en waarmee het instemt. Die het bovendien voor het eerst formuleert. Deze regels staan lijnrecht tegenover de globalistische strategie, de unipolariteit en de liberale theorie van de internationale betrekkingen. Terwijl Rusland vroeger probeerde compromisformuleringen te vinden die zowel de wil tot soevereiniteit als het zoeken naar compromissen met het Westen weerspiegelden, is het nu anders: Rusland is een wereldstaat, een continentaal land dat een onafhankelijke beschaving is - met eigen oriëntaties, doelen, oorsprong en waarden, met een onveranderlijke identiteit die niet afhankelijk is van externe krachten. Hoezeer Russische westerlingen en liberalen ook tegen de "speciale weg" hebben gestreden, hij is nu bij wet goedgekeurd en vormt de belangrijkste bepaling van het buitenlands beleid. Andersdenkenden zullen het moeten accepteren of er openlijk tegenin gaan.

Op 31 maart 2023 behaalden de patriotten, Euraziërs en voorstanders van volledige beschavingssoevereiniteit waarschijnlijk de meest indrukwekkende en zichtbare overwinning in het post-Sovjettijdperk. Het idee van een Russisch Euraziatisch pad in het buitenlands beleid heeft gezegevierd. Het concept werd ontwikkeld op het ministerie van Buitenlandse Zaken en ondertekend door de president. Op deze boog bevindt zich nu het Russische subject - de ruggengraat van volwaardige strategische soevereiniteit.

De goedkeuring van een dergelijk serieus en intern coherent concept vereist overeenkomstige veranderingen in de militaire doctrine, evenals enorme organisatorische werkzaamheden om de instellingen van de uitvoerende macht, evenals onderwijs en voorlichting, in overeenstemming te brengen met de volledig nieuwe machtslijnen. Ook voor de Raad is in dit proces een rol weggelegd.

Als het land nu niet alleen zijn eigen specifieke Russische weg gaat, maar dat ook expliciet zegt, verandert in wezen alles. Zelfs het flirten met het Westen en zijn "regels" en "criteria" heeft geen zin. Het globalistische liberale Westen heeft Rusland van zichzelf afgesneden en is bovendien een rechtstreekse militaire confrontatie met het land aangegaan. Met zijn nieuwe doctrine voor het buitenlands beleid herstelt Rusland alleen deze stand van zaken.

De maskers zijn afgeworpen: wij zijn resoluut voor een multipolaire wereld, terwijl degenen die daartegen zijn, die tegen elke prijs de unipolaire wereldorde in stand willen houden, geen "partners", "collega's" of "vrienden" worden genoemd, maar regelrechte vijanden, tegen wie Rusland zo nodig een preventieve nucleaire aanval kan uitvoeren.

Zo is het hele beeld van het buitenlands beleid en de processen die zich op de internationale arena afspelen, in beeld gekomen en volledig symmetrisch geworden. De globalistische elites van het moderne Westen maken er geen geheim van dat zij van plan zijn Rusland te vernietigen, zijn leider omver te werpen en te berechten, en elk initiatief in de richting van een multipolaire wereld te vernietigen. Zij leveren massaal wapens aan Oekraïense neonazi's en wakkeren overal Russofobie aan, waarbij zij zichzelf het recht toekennen om overal ter wereld naar eigen goeddunken te handelen.

Rusland reageert eindelijk op dezelfde manier op hen. Wij begrijpen uw bedoelingen en uw logica. Maar wij verwerpen die volledig. Wij zijn van plan ons bestaan en onze soevereiniteit met alle middelen te verdedigen, wij zijn bereid daarvoor te vechten en elke prijs te betalen.

Het aangenomen concept van buitenlands beleid is gebaseerd op een fundamenteel standpunt - Rusland wordt uitgeroepen tot:

• "een onderscheidende staatsbeschaving",
• "een grote Euraziatische en Euro-Pacifische macht",
• een as waaromheen "het Russische volk en andere volkeren zich hebben geschaard",
• de kern van een bijzondere "culturele en beschavingsgemeenschap van de Russische wereld".

Dit is de hoofdzaak. Dit is het antwoord op een vraag die lang niet zo eenvoudig is als het lijkt: wie zijn wij? Het is van deze zelfdefinitie dat de multipolariteit waarop al het andere is gebouwd, is afgeleid. Als we te maken hebben met een beschaving dan kan deze geen deel uitmaken van een andere beschaving. Rusland maakt dus geen deel uit van de westerse beschaving (zoals in de vorige versies van het concept voor buitenlands beleid werd beweerd), maar is een onafhankelijke, soevereine, niet-westerse beschaving, dat wil zeggen de Russische wereld. Dat is het belangrijkste principe waarop het buitenlands beleid van Rusland voortaan is gebaseerd.

De lange weg naar een soevereine beschaving

Poetin heeft in 23 jaar een lange weg afgelegd, van de eerste voorzichtige maar resolute pogingen om de soevereiniteit van Rusland als staat, die in de jaren negentig bijna volledig verloren was gegaan, te herstellen, door te erkennen dat Rusland (hoewel soeverein) deel uitmaakt van de westerse wereld, deel uitmaakt van Europa (van Lissabon tot Vladivostok) en over het algemeen westerse waarden, regels en attitudes deelt, tot de volledige frontale confrontatie met het collectieve Westen, door de hegemonie ervan ronduit af te wijzen, door te weigeren de waarden, beginselen en regels ervan te erkennen als universeel en strikt aanvaard door Rusland.

De handtekening van Poetin op 31 maart 2023 onder het nieuwe concept van buitenlands beleid betekent dat de weg van een soevereine staat in de context van een gemeenschappelijke westerse liberaal-globalistische beschaving naar een soevereine beschaving, de Russische wereld en een onafhankelijke pool definitief is gepasseerd. Rusland is niet langer het Westen. Het Westen was de eerste om dit te verkondigen en lanceerde een vernietigingsoorlog tegen ons. Na een jaar Speciale Operatie bevestigen wij dit ook. Niet met spijt, maar met trots.

Er zijn vier lagen in bovenstaande definitie van Rusland, die elk het belangrijkste concept van buitenlands beleid vertegenwoordigen.

1. De bewering dat Rusland een beschavingsstaat is, betekent dat we niet te maken hebben met een eenvoudige natiestaat volgens de logica van het Westfaalse systeem, maar met iets veel groters. Als Rusland een beschavingsstaat is, moet het niet worden vergeleken met een of ander individueel westers of niet-westers land, maar bijvoorbeeld met het Westen als geheel. Of met een andere staatsbeschaving, zoals China of India. Of gewoon met een beschaving die door vele staten wordt vertegenwoordigd (zoals de islamitische wereld, Latijns-Amerika of Afrika). Een beschavingsstaat is niet zomaar een hele grote staat, het is zoals oude rijken, koninkrijken van koninkrijken, een staat van staten. Binnen de staat-beschaving kunnen zich verschillende politieke entiteiten bevinden en zelfs vrij autonoom zijn. Volgens K. Leontiev is het een bloeiende complexiteit, geen lineaire eenwording, zoals in de gewone natiestaten van de Nieuwe Tijd.
2. Maar tegelijkertijd wordt Rusland beschreven als een "uitgestrekte Euraziatische en Euro-Pacifische macht", dat wil zeggen een sterke soevereine staat met een continentale schaal. Euraziërs noemen het een "continentale staat". Het bijvoeglijk naamwoord "groot" wordt niet louter beschrijvend gebruikt. Echte soevereiniteit kan alleen worden bezeten door "enorme" machten. Hier zien we een directe verwijzing naar het begrip "uitgestrekte ruimte", dat een noodzakelijke component is van volwaardige strategische soevereiniteit. Een macht die niet aan deze eisen voldoet, kan niet echt soeverein zijn. Het Euraziatische en Euro-Pacifische karakter van Rusland wijst rechtstreeks op de volledige erkenning van de Euraziatische geopolitiek en de basisbepalingen daarvan. Rusland-Eurazië is in de Euraziatische filosofie een concept dat haaks staat op de interpretatie van Rusland als een van de Europese landen. De term "macht" zelf moet worden geïnterpreteerd als een synoniem voor imperium.
3. Zeer belangrijk is de verwijzing naar het Russische volk en andere volkeren die met de Russen hun historische en geopolitieke, beschavingsbestemming delen. Het Russische volk werd juist in het proces van historische natievorming een volk uit verschillende Oost-Slavische, Fins-Oegrische en Turkse stammen. Door een staat op te bouwen, bouwde de natie ook zichzelf op. Vandaar de onlosmakelijke band tussen de Russen en hun onafhankelijke en soevereine staat. Maar tegelijkertijd is het ook een aanwijzing dat de staat door het Russische volk is opgericht en door hen in stand wordt gehouden en ondersteund.
4. De introductie van het begrip "Russische wereld" in het concept van het buitenlands beleid is zeer veelzeggend. De staat valt - uitzonderingen daargelaten - nooit samen met de grenzen van de beschaving. Rond zijn gevestigde grenzen bevinden zich steeds zones van intensieve invloed van het begin van de beschaving. De Russische wereld is een afgebakend historisch en cultureel gebied, dat zeker bij Rusland als beschaving hoort, maar niet altijd deel uitmaakt van de Russische macht. In sommige gevallen, met harmonieuze en vriendschappelijke betrekkingen tussen landen, kan de Russische wereld wel degelijk harmonieus bestaan aan beide zijden van de grens. Maar bij conflicten tussen staten heeft de staatsbeschaving, die Rusland is (volgens dit concept van buitenlandse politiek), alle reden om op te komen voor haar beschaving - en in de meest kritieke gevallen de grenzen zelf te negeren. Het concept van de Russische wereld in de algemene context van Ruslands definitie verduidelijkt dus de logica van zijn acties in de post-Sovjetruimte en geeft met name de NWO-doctrine legitimiteit en ideologische geldigheid.

Het Westen heeft zijn morele recht op leiderschap verloren

Al het andere volgt uit de hoofddefinitie van de status van Rusland als soevereine beschaving. Moskou voelt niet langer de behoefte om zich aan te passen aan het mondiale Westen en valt in zijn nieuwe concept voor buitenlands beleid rechtstreeks en hard het eurocentrisme aan, verwerpt de westerse hegemonie en stelt globalisering gelijk aan een nieuwe ronde van imperialisme en kolonialisme.

De tekst van het concept stelt dat het centrum van de mensheid gestaag verschuift naar niet-westerse regio's van de planeet - Azië, Eurazië, Afrika, Latijns-Amerika.

Het niet-evenwichtsmodel van mondiale ontwikkeling, dat eeuwenlang zorgde voor de overtreffende economische groei van de koloniale mogendheden door zich de hulpbronnen van afhankelijke gebieden en staten in Azië, Afrika en het westelijk halfrond toe te eigenen, behoort onherroepelijk tot het verleden. De soevereiniteit en concurrentiemogelijkheden van niet-westerse wereldmachten en regionale leiders zijn versterkt.

Dit is de essentie van multipolariteit. Het Westen heeft niet alleen het technische vermogen verloren om de wereldhegemoon te blijven in politiek, economie en industrie, maar ook het morele recht om te leiden.

De mensheid maakt een tijdperk van revolutionaire veranderingen door. De vorming van een rechtvaardiger, multipolaire wereld gaat door.

In deze context is het streven van Rusland naar verdere versterking van de multipolariteit, actieve samenwerking met andere beschavingsstaten (in de eerste plaats China en India) en volledige steun aan diverse regionale integratieverbanden en -associaties een positieve agenda.

Om de wereldorde te helpen aanpassen aan de realiteit van een multipolaire wereld, is de Russische Federatie voornemens prioriteit te geven (...) aan het versterken van het potentieel en het vergroten van de internationale rol van de interstatelijke associatie BRICS, de Shanghai Cooperation Organization (SCO), het Gemenebest van Onafhankelijke Staten (GOS), de Euraziatische Economische Unie (EAEU), de Collective Security Treaty Organization (CSTO), RIC (Rusland, India, China) en andere interstatelijke associaties en internationale organisaties, alsmede mechanismen waarbij de RIC in belangrijke mate betrokken is.

De wereld wordt onherroepelijk multipolair, maar de oude unipolaire orde geeft zich niet zomaar gewonnen. Dit is de belangrijkste tegenstelling van het moderne tijdperk. Het verklaart de betekenis van belangrijke processen in de wereldpolitiek. Feit is, verklaart het concept, dat het liberale globalistische Westen, dat beseft dat de dagen van zijn leiderschap geteld zijn, niet klaar is om de nieuwe realiteiten te aanvaarden en in doodsnood wanhopig begint te vechten voor het behoud van zijn hegemonie.

Dit verklaart de meeste conflicten in de wereld en vooral het vijandige beleid van de westerse elites tegenover Rusland, dat objectief gezien een van de duidelijkste en meest consistente polen van de multipolaire orde is geworden. Juist omdat Rusland zich tot beschavingsstaat heeft verklaard en weigert de universaliteit van de westerse wereldorde en haar regels, d.w.z. het unipolaire model van de wereldorde, te erkennen, is het het voorwerp geworden van een aanval van het Westen, dat een brede coalitie van onvriendelijke landen tegen Rusland heeft opgebouwd en zich rechtstreeks ten doel heeft gesteld Rusland van zijn soevereiniteit te beroven.

De Verenigde Staten van Amerika (VS) en hun satellieten, die de versterking van Rusland als een van de belangrijkste ontwikkelingscentra van de moderne wereld en de onafhankelijke buitenlandse politiek van het land als een bedreiging voor de westerse hegemonie beschouwen, hebben de maatregelen die de Russische Federatie heeft genomen om haar vitale belangen in Oekraïne te beschermen, gebruikt als voorwendsel om haar reeds lang bestaande anti-Russische beleid te verscherpen en een nieuw soort hybride oorlog te ontketenen. Het is erop gericht Rusland op alle mogelijke manieren te verzwakken, inclusief het ondermijnen van zijn creatieve beschavingsrol, zijn macht, economische en technologische capaciteiten, het beperken van zijn soevereiniteit op het gebied van buitenlands en binnenlands beleid en het vernietigen van zijn territoriale integriteit. Deze koers van het Westen is allesomvattend geworden en is vastgelegd op doctrinair niveau.

In het licht van deze confrontatie, die de belangrijkste inhoud is van de overgang van unipolariteit naar multipolariteit, terwijl het Westen op alle mogelijke manieren probeert deze overgang te vertragen of te onderbreken, verklaart Rusland als soevereine staat-beschaving, als stabiele en betrouwbare, reeds gevestigde multipolaire wereldpool zijn vaste voornemen om niet van de gekozen koers af te wijken, wat het ook kost.

In antwoord op de onvriendelijke acties van het Westen is Rusland van plan zijn bestaansrecht en zijn recht op vrije ontwikkeling met alle beschikbare middelen te verdedigen.

Dit omvat uiteraard het recht om tegen de vijand (die in de gegeven omstandigheden het collectieve Westen is, dat koste wat het kost de unipolariteit wil handhaven en zijn hegemonie wil uitbreiden) in geval van een directe aanval en zelfs voor preventieve doeleinden alle soorten wapens te gebruiken - tot en met nucleaire en geavanceerde ontwikkelingen. Mocht het bestaan zelf van soeverein Rusland en de Russische wereld met levensgevaar worden bedreigd, dan is Rusland bereid in dit geval zo ver te gaan als nodig is.

Voorwaarden voor samenwerking

In het nieuwe concept worden ook de voorwaarden genoemd voor het normaliseren van de betrekkingen met de westerse landen. De Angelsaksische landen, die in deze escalatie bijzonder vijandig tegenover Rusland staan, worden in het bijzonder belicht. Een hernieuwd partnerschap is alleen mogelijk als de onvriendelijke westerse landen en hun satellieten de Russofobie afzweren. In feite is dit een ultimatum, waarbij van het Westen wordt geëist de voorwaarden van multipolariteit te aanvaarden, omdat de essentie van Russofobie in de geopolitieke context niets anders is dan de koppige weigering van westerse globalistische elites om het recht van soevereine staten-beschavingen te erkennen om hun eigen weg te volgen. Dat is de enige reden waarom Rusland vandaag in Oekraïne vecht. Zoals elke geopoliticus weet, zal Rusland zonder controle over Oekraïne geen volledige geopolitieke beschavingssoevereiniteit hebben.

Dat is de betekenis van de Russische wereld, die niet samenvalt met de grenzen van nationale staten, maar bij de vorming van de pool en de overgang naar de staatsbeschaving kunnen de delen ervan niet onder controle blijven van vijandige geopolitieke structuren. Vriendelijk en neutraal - ja (zoals het voorbeeld van de Unie Wit-Rusland laat zien), en dan wordt hun nationale soevereiniteit niet bedreigd. Integendeel, Rusland is bereid om als hun garant op te treden en hen op alle mogelijke manieren te helpen versterken - op economisch, politiek en militair-strategisch gebied. Maar elke poging om dit deel van de Russische wereld af te scheiden van het grote Rusland zal met alle middelen worden onderdrukt. En dat is precies wat er nu gebeurt.

Prioriteiten, vectoren en einddoelen

Het tweede deel van het concept voor het buitenlands beleid beschrijft specifieke strategieën om de betrekkingen tussen Rusland en de regio's van de wereld te ontwikkelen: Euraziatische integratie van de post-Sovjetruimte, het opbouwen van een prioritair partnerschap met China, India, de islamitische wereld, Afrika en Latijns-Amerika. Voor elk gebied worden prioriteiten, vectoren en doelstellingen aangegeven. De toespraak tot het Westen is discreet. Maar onder de gewichtige diplomatieke formules is gemakkelijk het volgende te lezen:

Als de volkeren van het Westen de kracht vinden om in opstand te komen en de dictatuur van een maniakale hegemoniale elite die de beschaving naar de afgrond leidt, af te werpen, echte leiders naar voren te schuiven en de krachten aan de macht te brengen die hun nationale belangen werkelijk zullen verdedigen, zullen zij geen betere vriend en bondgenoot vinden dan Rusland. Rusland is echter niet van plan actief te helpen door zich te mengen in de interne processen van het politieke leven van onvriendelijke landen en benadrukt zijn respect voor elke soevereine keuze van westerse samenlevingen. Rusland heeft ook een fatsoenlijke reactie in geval van een directe confrontatie met vijandige mogendheden, als deze de fatale grens overschrijden. Maar het is beter dat niemand die overschrijdt.

De nieuwe versie van het concept buitenlands beleid is een fundamentele handeling in het proces van dekolonisatie van Rusland zelf, zijn bevrijding van externe controle.

Om de bepalingen ervan serieus te nemen, is het al nodig om de activiteiten van het Ministerie van Buitenlandse Zaken en de basisonderwijsinstellingen (vooral MGIMO, die nog steeds door geheel andere paradigma's worden gedomineerd) ermee in overeenstemming te brengen, Rossotrudnichestvo en Russian World te hervormen, en nieuwe stromingen van publieke diplomatie te bevorderen die Rusland als een soevereine beschaving erkennen, zoals de Internationale Russofiele Beweging (IRB).

Maar ook voor de binnenlandse politiek is de bevestiging van Rusland als beschaafde staat van groot, doorslaggevend belang. Immers, men kan niet optreden als een beschaafde staat in het buitenlands beleid en tegelijkertijd deel blijven uitmaken van een liberaal, westers georiënteerd systeem en de aanpak, waarden en beginselen daarvan delen in het binnenlands beleid, zij het als een soevereine staat. Buitenlands beleid is altijd nauw verbonden met binnenlands beleid. En hier zal Rusland, om zijn soevereiniteit te verdedigen, in de zeer nabije toekomst ernstige en diepgaande hervormingen moeten doorvoeren. We kunnen gerust zeggen dat we een soeverein buitenlands beleid hebben, maar de noodzaak van een soeverein binnenlands beleid moet nog goed worden begrepen.

Vertaling door Robert Steuckers