De hemel hier op aarde: bespiegelingen in de marge van Darya Dugina's eerste boek in het Italiaans

Darya is dood. Zij is een martelaar van de politiek. Ook de politiek kent haar martelaren in de geschiedenis. Darya is een martelaar van de Euraziatische zaak die de noodzaak van Traditie bevestigt, die zich metapolitiek uitdrukt in de vorming van multipolaire beschavingen in evenwicht en harmonie met elkaar, die zich verzetten tegen en strijden tegen de anti-beschaving van de nieuwe wereldorde. Darya leeft nu. Zij leeft in onze harten en spoort ons onophoudelijk aan om te strijden voor het Goede tegen het Kwade, voor de Waarheid tegen de Dwaling, voor de Beschaving tegen de satanische chaos van de goudheren van Davos.

Darya slaan om Dugin te vernietigen

Ze sloegen Darya om haar vader Aleksandr Dugin te raken. Het is mijn persoonlijke mening dat niet Dugin het doelwit was, maar zijn dochter. Als u Dugin doodt, verandert u hem in de opperste Euraziatische Held van de Traditie, maar u zult in elk land mensen vinden die zijn stokje willen overnemen. Want Dugin heeft veel gezaaid, gestructureerd en geoogst op planetair niveau, door in de vijf continenten leiders te vormen en de permanente traditie van multipolarisme te exporteren met dezelfde Russische vasthoudendheid waarmee Trosky de permanente revolutie van de Sovjets naar de wereld exporteerde.

Als u in plaats daarvan zijn dochter doodt, denerveert u hem, of denkt u dat u hem denerveert, en in zijn psychologische en existentiële ineenstorting als leeuw van de Traditie hoopt u ook op het domino-effect, d.w.z. de ineenstorting van de planetaire multipolaire wereld die hij heeft opgebouwd. Dit is wat de heren van goud hoopten, maar dit gebeurt niet. Integendeel, Darya's martelaarschap spoort zijn vader en zijn collega's aan om zich te verenigen en de strijd usque ad finem vastberaden voort te zetten.

Wie heeft Darya vermoord?

Darya's dood wekt argwaan. Verdenkingen die ook op de FSB, de Russische geheime dienst, vallen, gezien hun vermogen om hun tegenstanders te laten sudderen door hun wereld van genegenheid en vriendschap om hen heen ineen te laten storten alvorens de genadeklap uit te delen. Er kan sprake zijn geweest van inmenging door een of andere infiltrant, aangezien Dugin in Rusland vanwege de grofheid van zijn uitspraken veel vijanden heeft onder de liberale parlementaire, staats- en regeringsleiding.

Hier stond echter meer op het spel, namelijk de poging van de Nieuwe Wereldorde om de multipolaire wereldrealiteit te ontbinden. Daarom hebben de Atlantische geheime diensten zeker een typisch Sovjet dodelijke strategie toegepast om verschroeide aarde rond Dugin te maken, in de overtuiging dat hij na zijn psychologische ineenstorting en existentiële vernietiging zijn medeleiders zou doen oplossen in de mist van het niets, maar dit was niet het geval.

Dugin en de menselijke kosten van onverzettelijkheid

Tot slot kunnen we ons afvragen wat Aleksandr Dugin menselijkerwijs betaalt voor het martelaarschap van zijn dochter Darya. Dugin is een ouderwetse Rus, dus onverzettelijk, een man van radicale afkomst en toegewijd aan het martelaarschap voor zijn idealen, een authentieke Russische ziel op gelijke voet met Bakoenin, Tolstoj en Solgenitsin. Hoewel geboren op het hoogtepunt van het Sovjettijdperk, leerde Dugin niet de kunst van psychologische oorlogsvoering en misleiding die typisch is voor de KGB-stijl van Vladimir Poetin. Net als de oude Russen gebruikt hij alle kracht van zijn onverzettelijkheid, zijn radicalisme en zijn roeping tot martelaarschap om het geweten wakker te schudden voor de waarheid van de Traditie.

En juist deze onverzettelijkheid van hem is - naar mijn bescheiden mening - de oorzaak van al zijn problemen, waaronder de dood van Darya, die hij niet heeft kunnen voorzien en waarvoor het Westen hem bitter heeft laten boeten. Een onverzettelijkheid die meer religieus dan metapolitiek is, zoals die van Christus in de tempel van Jeruzalem.

Terwijl de metapolitieke traditie gewoonlijk de kennis en verkondiging van waarheden in graden en op verschillende niveaus voor ogen heeft, volgens de Griekse filosofische gewoonte zonder te vervallen in gnostiek, die ook is overgenomen door de westerse politieke kunst en diplomatie.

Maar Aleksandr Dugin belichaamt de Russische geest. En de Russische geest stelt zich de Waarheid zonder compromissen voor: de hemel hier op aarde, voortdurend op weg naar de hemel. Wie kan daar dan over oordelen? Alleen onze Vader die in de hemel is. Want: "U zult de waarheid kennen en de waarheid zal u vrijmaken" (Evangelie van Johannes 8:32). Laten we daarom zijn vrijheid navolgen, tot de overwinning!

Op wie lijkt Aleksandr Dugin politiek gezien?

De westerse mainstream beschuldigt Aleksandr Dugin er vaak van de nieuwe Raspoetin van het Kremlin te zijn, in dienst van de nieuwe tsaar Poetin.

In de wereld van de traditie wordt de figuur van Aleksandr Dugin vaak vergeleken met die van Merlijn van Camelot, de grijze eminentie van Koning Arthur.

Het gehele metapolitieke gebied van de Internationale Euraziatische Beweging erkent de grote invloed van René Guenon en Julius Evola op de vorming en ontwikkeling van het multipolaire imperiale denken van Aleksandr Dugin.

Maar alleen in de geschiedenis van het Russische denken vinden we de onmiskenbare tekenen van het politieke karakter van Aleksandr Dugin.

Een politiek karakter dat wordt ervaren als een eeuwigdurende metafysische spanning tussen het "concrete realisme van de Idee" en de aderen van de "ideologische utopie" die typisch is voor de dromende geest die leeft in de Russische ziel, geprojecteerd naar de hemelse sferen van het onbekende, waarin het einde vaak wordt gerealiseerd in de eeuwigheid van een eindeloze reis naar de onbereikbare volmaaktheid van het Absolute, die doet denken aan de mystieke rusteloosheid van de Verhalen van een Russische Pelgrim.

Deze onderliggende rusteloosheid, deze eeuwige spanning tussen idee en ideologie, gecombineerd met een enorme intellectuele kennis, strategische en organisatorische capaciteit, diepgaand inzicht in de geopolitieke toekomst van de wereld, en het vermogen tot internationale allianties op grote schaal, vindt alleen karakterverwantschap en koppige politieke vasthoudendheid door de figuur van Aleksandr Dugin te vergelijken en te contrasteren met die van een andere controversiële politieke reus van de Russische Revolutie, die Lev Trotski heette.

Hoewel ze totaal en radicaal verschillen in hun denken, zijn Dugin en Trotski als twee erwten in een politieke dop, een tweeling geboren in verschillende historische tijden, wiens bewonderenswaardige onverzettelijkheid tegen elk compromis, tegen elk verraad en voor de overwinning van de Zaak, ons moet aansporen tot navolging en navolging.

Laten we bovendien hopen dat bij Aleksandr Dugin de Idee het altijd zal winnen van de ideologie en de werkelijkheid het altijd zal winnen van de utopie, maar dat deze laatste tenminste droom, kleur, parfum, visie en geestkracht zal brengen in de dorheid die de politieke werkelijkheid zelf ons in ons dagelijks leven vaak oplegt, wanneer zij afdaalt van de hoogten van de metapolitiek en afdaalt naar het concrete beheer van het algemeen belang, met zijn onvermijdelijke bemiddelingen.

De intuïties van Dugin verlichten inderdaad de geesten, maar verontrusten tegelijkertijd de harten en schudden de zielen wakker, en lokken in veel gevallen een duidelijke afwijzing uit vanwege hun apocalyptische reikwijdte die het langzame en bloedige einde van het unipolarisme markeert en de gelijktijdige geboorte van multipolaire vrijheid voor alle volkeren van de planeet.

Mogen wij van hogerhand de genade krijgen om te vechten, te leven, te sterven en te winnen voor deze Vrijheid, het enige alternatief voor de transhumane toekomst die door de heren van het goud in Davos wordt opgeroepen, gepland en gerealiseerd.

Maar de Morgen is van ons....

Vertaling door Robert Steuckers