De epochale botsing West versus Eurazië

De gebeurtenissen in Europa volgen elkaar met de dag op en de mogelijkheid van een rechtstreekse botsing tussen het door de Engelsen en de VS geleide Westen en Rusland lijkt onvermijdelijk, na de aanvallen op de Krim die, naar het schijnt, zijn uitgevoerd door Britse speciale eenheden. Rusland heeft een reactie beloofd op de geheime acties van Groot-Brittannië, waaronder de sabotage van de Nord Stream-gaspijpleidingen in de Oostzee, uitgevoerd door de speciale onderwatertroepen van de Britse Royal Marine.

Uit de laatste informatie die in kringen van het Pentagon is uitgelekt, blijkt dat Washington een extra-NAVO multinationale troepenmacht wil opzetten die in Oekraïne zal worden ingezet om Rusland op zijn grondgebied aan te vallen. Dit voorstel is gedaan door de voormalige Amerikaanse stafchef David Petraeus en alles wijst erop dat het in kringen van het Pentagon is aanvaard om een nederlaag in Oekraïne te voorkomen. Zoals NAVO-secretaris Stoltenberg had verklaard, zou een nederlaag in Oekraïne een nederlaag zijn voor de NAVO en fatale gevolgen hebben voor het bondgenootschap.

De hele kwestie ligt in de uiteindelijke doelstellingen van de onderneming, die uiterst vaag zijn. Wat moet het resultaat zijn? Zou het zijn om de Russische troepen uit Oekraïne te verdrijven, de Oekraïense verdediging te versterken en een staakt-het-vuren te bereiken met een post-overgang om een sterke positie in de onderhandelingen te behouden?

Het is nog niet duidelijk hoe de VS zich in deze coalitie zouden positioneren, aangezien Rusland, als het er is, zal bepalen wie in de nabije toekomst de leiding neemt en dienovereenkomstig zal handelen.

Het valt te verwachten dat Moskou op de dreiging zal reageren door zich te concentreren op de vernietiging van de Amerikaanse militaire structuur, met inbegrip van het ruimtecommando, het commando- en controlecentrum, de inlichtingendiensten en de bewaking, zodat het westerse initiatief het risico in zich draagt een groot conflict te ontketenen waarvan de uitkomst onmogelijk te voorspellen is. De VS hebben deze truc nodig om politieke redenen of willen gewoon een deel van de verantwoordelijkheid en inzet overdragen aan hun bondgenoten, terwijl de vraag rijst hoe Amerikaanse en geallieerde strijdkrachten de talrijke transportroutes, luchthavens en bases in Europa zullen kunnen beschermen tegen aanvallen van Russische troepen. Bovendien moet bij dit soort operaties worden aangegeven in hoeverre het risico gerechtvaardigd is; onduidelijkheid over het specifieke doel kan ernstige gevolgen hebben.

Het is niet moeilijk te voorzien wat de Russische reactie zou zijn als haar veiligheid wordt bedreigd, en het gebruik van tactische kernwapens kan in dit geval niet worden uitgesloten, overeenkomstig de Russische militaire doctrine.

Aan de andere kant kunnen de VS geen nieuw debacle in Oekraïne accepteren dat hen zou blootstellen aan een verlies van prestige en leiderschap bij de bondgenoten en de mogelijkheid van het uiteenvallen van het Atlantisch Bondgenootschap. Bijgevolg zou Washington bereid zijn het risico te nemen van een rechtstreeks conflict met Rusland, dat tot dusver is uitgesteld. Dit verklaart waarom het Pentagon dit ziet als een mogelijke uitweg uit de impasse.

Het dreigende conflict tussen de NAVO en Rusland komt voort uit een tegenstelling tussen de twee partijen, het door de VS geleide Westen en Rusland, die niet alleen geopolitiek en militair is, maar in wezen ook een ideologische en systemische tegenstelling. De tegenstelling is die tussen de westerse wereld die vasthoudt aan liberaal-globalistisch totalitarisme en de landen die hun soevereiniteit en nationale identiteit intact willen houden en weigeren zich te onderwerpen aan de door de VS en haar bondgenoten gedicteerde regels.

President Biden en zijn staatssecretaris Antony Blinken hebben herhaaldelijk geprobeerd deze tegenstelling te kwalificeren als een "scheiding tussen democratieën en autocratieën". In werkelijkheid is deze terminologie een typische Orwelliaanse dubbelzinnigheid.

Met "democratieën" bedoelen de Washington-propagandisten de Verenigde Staten en de geallieerde westerse financiële oligarchieën. Hun doel is om de economische planning te centraliseren in de handen van gekozen regeringen op Wall Street en andere financiële centra onder controle van de VS.

Onder de retorische deken van Amerikaanse exponenten verstaan Biden en Blinken met "autocratieën" de landen die zich verzetten tegen deze op financialisering en privatisering gerichte overname. In de praktijk beschuldigt de Amerikaanse propaganda Rusland en China ervan autocratische regimes te zijn die hun eigen economie reguleren en hun eigen economische groei en levensstandaard bevorderen, met name China dat financiën en het bankwezen als nutsvoorzieningen handhaaft om de tastbare productie- en consumptie-economie te ondersteunen.

Het is bekend dat Amerikaanse diplomaten supranationale organen onder hun controle, zoals het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldbank, gebruiken om op te roepen tot privatisering van 's werelds infrastructuur, mijnbouw en dienstenbedrijven, en om opkomende landen via Amerikaanse multinationals afhankelijk te maken van de export van technologie, olie en voedsel.

Deze benadering wordt "liberale democratie" en "open samenleving" genoemd, maar in werkelijkheid verbergt zij een vorm van verkapt neokolonialisme dat wordt opgelegd door middel van economische druk, chantage en het dreigen met sancties voor regeringen die zich niet aan de regels houden.

Het komt allemaal neer op de breuk tussen de unipolaire visie van de VS op de wereld en de multipolaire visie waarnaar niet alleen Rusland en China neigen, maar ook India en een reeks landen in de verschillende continenten die zich aansluiten bij dit nieuwe opkomende blok dat is georganiseerd in de BRICS en het akkoord van Shanghai. Overeenkomsten die een meerderheid van de landen in de wereld verenigen en de ontrafeling markeren van de wereldorde die door de Verenigde Staten en hun vazallen werd voorgespiegeld.

Wat op dit historische moment gebeurt, is een historisch keerpunt dat doet vermoeden dat het onmogelijk zal zijn om terug te keren, nu we getuige zijn van de stukje bij beetje ontmanteling van het oude systeem en de wereldorde die gebaseerd was op de imperiale suprematie van de Verenigde Staten.

De komende maanden zullen bepalen of het keerpunt vreedzaam zal zijn of dat de wereld zal worden onderworpen aan een groot conflict door de Angelsaksische macht die zich niet neerlegt bij verandering en het nieuwe machtsevenwicht.

Vertaling door Robert Steuckers