De Amerikaanse Eeuw

Laten we teruggaan in de tijd. De 19de eeuw was Engels; de 18de eeuw was Frans. De 16de en de helft van de 17de eeuw waren de eeuwen van Spanje, en het interregnum van de barok viel onder Nederland. De moderniteit omvatte (bijna) een eeuw voor elke macht. De dominante of hegemoniale macht zet de toon voor een heel tijdperk: zij schrijft de geschiedenis, de andere machten verzetten zich, de periferieën worden geplunderd en de overwonnenen worden geduwd door de ontwerpen van de hegemoon of, al naargelang het geval, door de regionale en weerstand biedende macht onder wiens overheersing ze vallen. Dominante machten gebruiken anderen voor hun eigen exclusieve voordeel. Zelden is er een orde ontworpen voor het algemeen welzijn. Dit is alleen mogelijk in die situaties waar een rationeel en zeer ethisch wereldbeeld wordt neergezet, ver boven chrematistische belangen.

Het Spaanse Rijk bezat, ondanks de vele inheemsen, zo'n wereldbeeld en onderwierp chrematistische belangen aan een Universele Orde, aan een Algemeen Goed. Portugal, Nederland, Engeland, Frankrijk, bezaten nooit dat ontwerp van een Universele Orde. Het waren pure koloniale rijken, big business gebaseerd op plundering, slavernij en piraterij. We zijn echter niet naïef: het Spaanse Rijk voldeed niet altijd aan zijn ontwerp, en het was ook niet zoiets als de Hemel op Aarde. Bovendien mogen we niet vergeten dat het smeden van een Universele Orde tegengestelde krachten wakker maakt: er bestaat licht, maar ook duisternis. De dag zou niet begrepen worden zonder de nacht. De nacht die overeenkomt met de Middag van een Katholieke (universele) Mensheid werd Engeland genoemd: de ware erfgenaam van de Portugese, Nederlandse en Gallische piraterijen, de hel voor de andere volkeren.

Het wordt niet altijd benadrukt, maar het grote project van de Spaanse Habsburgers, met name het ontwerp van Filips II, was om niet alleen de unie met Portugal (een Spaans of Iberisch koninkrijk, immers) te voltooien, maar ook het herstel van de opstandige Provincies (de hersenschim van een gepacificeerd Vlaanderen dat met dezelfde autonomie werd bestuurd als de Iberische en Italiaanse gebieden), evenals de annexatie - door huwelijk of invasie - van het Perfidische Albion. Ik bespreek een en ander in mijn recente boek over Padre Suárez. Filips' grote project, meer Spaans in zijn matrix dan dat van zijn vader, Keizer Karel, zou, als het voltooid was, de geschiedenis van Europa, en daarmee de geschiedenis van de wereld, een andere wending hebben gegeven. Het was grotendeels een kwestie van "recht en orde", maar dan op continentale schaal.

Als we naar de Amerikaanse eeuw, de 20ste eeuw, kijken, zien we dat deze ten einde loopt. In het land van Uncle Sam is er geen Filips II, er is zelfs geen echt ontwerp voor universele wet en orde. Na de val van de USSR en daarmee de ineenstorting van het socialistische kamp, leek het "Einde van de Geschiedenis" te zijn aangebroken, dat wil zeggen, het hoogtepunt van de Amerikaanse eeuw: één enkele pool of hegemon, zonder het tegengewicht van de communistische ideologie en zonder serieuze bedreigingen van andere kleine niet-gebonden mogendheden.

Maar Francis Fukuyama's Einde van de Geschiedenis bleek slechts het einde van één hoofdstuk en het begin van een nieuw hoofdstuk te zijn: het hoofdstuk van de "Botsing der Beschavingen" (Samuel Huntington). Amerikanen zagen niet langer rivalen aan de andere kant van een ijzeren gordijn, communisten met raketten gericht op het Westen, maar wereldwijde bedreigingen van een fanatiek islamisme, waarvan het terrorisme onzichtbaar en geruisloos overal zou infiltreren. Het misdadige islamisme verving het communisme als het absolute "Kwaad" en het object waarop haat en angst gericht moesten worden.

Maar de gebeurtenissen voor deze Amerikaanse imperiale hegemon onthullen de loop van de geschiedenis zelf, een loop die niet altijd duidelijk is voor de acteurs en getuigen op het moment dat de feitelijke gebeurtenissen worden opgetekend, maar die duidelijker wordt naarmate de jaren verstrijken en herziening toelaat, de verklaring achteraf die de geopolitieke wetenschapper zo interesseert.

En achteraf weten we dat de Amerikaanse eeuw, die begon met de frauduleuze oorlog tegen Spanje in 1898 en het begin van het expansionisme door Spaanse gebieden in Amerika en Azië te stelen, strikt genomen de eeuw was van het imperialistische kapitalisme op weg naar een financiële economie. Het is precies deze overgang die tussen de Engelse en Amerikaanse eeuw ligt. Het zou gemakkelijk zijn om het Yankee-tijdperk (1898-2023) te zien als een "lange eeuw" die een voortzetting is van de Britse eeuw. Het is waar dat de Britten en de Amerikanen tot op heden veel (maar niet alle) strategische belangen delen, en dat het Verenigd Koninkrijk tegenover een zwak en verdeeld Europa nooit als een echt loyale, constructieve en "Europese" partner heeft gehandeld, maar in partnerschap met de VS. De eilanden waren, en zijn, een bruggenhoofd voor de Amerikanen in Europa, hun buitenpost van waaruit ze snel kunnen landen op de Normandische en Vlaamse kusten.

Maar het Britse koloniaal-commerciële model is niet het model van de eeuw dat vandaag, in het Oekraïne van de zielige Zelensky, langzaam aan het uitsterven is. Het model is een heel ander soort kolonialisme. Terwijl de Britten alleen hun taal oplegden aan de inheemse elites van de koloniën, die haastig de cultuur en manieren van hun meesters imiteerden, leggen de Yankees een Amerikaanse manier van leven op met informele en consumentistische middelen. Terwijl Zoeloe-koningen of Indiase rajahs zich misschien in traditionele en exotische kostuums kleden om Zijne Genadige Majesteit te ontvangen, kleden de door het Yankee-rijk gecoöpteerde Indianen (inclusief Duitsers, Fransen of Spanjaarden) zich al snel in baggy sportkleren uit de Bronx en zetten hun baseballpetjes met het vizier naar achteren. In Spaanse steden weet niemand hoe je moet honkballen, maar er zijn honderdduizenden imbecielen die hun pet achterstevoren dragen en met plezier het Spanglish leren, dat niet te onderscheiden is van dat van hun broeders, de Caribische emigranten. Dit is een voorbeeld van hoe het imperialisme altijd het imperialisme koloniseert.

In Oekraïne wordt het einde van deze eeuw duidelijk. Het is niet het einde van een agressieve mogendheid, want als ultramilitaristische mogendheid zal dat zo blijven. Maar de Verenigde Staten van Amerika zullen niet langer de meesters van de planeet of de meesters van de 21ste eeuw kunnen zijn. Haar eigen financiële economie ondermijnt haar fundamenten. Het gesofisticeerde en dure wapentuig dat samen met schroot en museumstukken naar Zelensky wordt gestuurd, toont wat wij "gebrek aan ontwerp" hebben genoemd.

De Amerikanen kunnen er niet langer prat op gaan dat ze overal en altijd de loop der gebeurtenissen veranderen. Ze zijn in elke oorlog ineffectief geweest. Zelfs in hun eerste grote buitenlandse avontuur, tegen Spanje, vertrouwden ze op de macht van de dollar en op het kopen van de wil van separatisten, evenals van Madrid's eigen corrupte hof, dat toen en nu vol verraders zat. Hun hybride oorlogsvoering was altijd effectief voor hen, maar in een directe militaire confrontatie zijn ze een mislukking. Hun soldaten plassen in hun broek en beven van angst als ze geen materiële en technologische steun van betekenis krijgen, en ze weten niet wat ze moeten doen tegenover echte strijders. Dus kiezen ze voor proxyoorlogen, kleurenrevoluties, omkoping en propaganda. Maar ze verliezen gigantische invloedssferen, ze drijven zichzelf in een hoek.

De arena zal in Azië en de Stille Oceaan liggen, hoeveel er ook gemoord wordt in Oost-Europa of het Midden-Oosten. Daar, in Azië, wordt het nucleaire en andere high-tech wapenpotentieel geconcentreerd. De overgang van één hegemon naar meerdere (tot wel zeven, schat Alexander Doegin in zijn recente publicaties) zal niet vreedzaam verlopen, integendeel. Het zal bloedig en zeer riskant zijn. Tactische kernwapens zijn niet alleen in het bezit van nationale legers alsof het intimiderende stickers zijn, zoals de stickers die in winkels opgehangen worden met de tekst "zone met videobewaking", wat in feite een leugen is om de meest onhandige dieven af te schrikken. Niets van dit alles. Elk wapen wordt, als het zover is, uiteindelijk gebruikt.

De mensheid gaat een zeer gevaarlijke weg in. Er zijn maar weinig rijken die zonder slag of stoot sterven, louter door intern verval. En zelfs als dit gebeurt, worden interne oorlogen en de roofzucht van oude rivalen, opkomende machten en revanchistische buren onmiddellijk aangewakkerd. In het belang van de Amerikanen zelf kunnen ze maar beter de Unie in stand houden en zich ontdoen van latente separatistische neigingen, want de schaduw van de Balkan (die ze zelf op misdadige wijze in het hart van Europa hebben geworpen) bedekt nu al elk middelgroot of groot land dat vastzit in externe mislukking en projectloosheid. Dit is de angst die dat "bouwwerk" dat zij het Westen noemden, zou moeten treffen: na mislukking komt verdeeldheid. En Spanje.

In Spanje, op onze eigen schaal, weten we goed wat dit betekent. Het zou voor ons, de kinderen van de Hispanidad die aan beide zijden van de Atlantische "vijver" wonen, van weinig belang zijn als een onafhankelijk Catalonië een nieuw Kosovo zou worden, dat wil zeggen een toilet van de NAVO en een nieuw belastingparadijs voor de Anglosfeer, de Arabieren en al die mensen. De angst is er voor degenen die binnen blijven, zoals de Palestijnen in de apartheid, zoals de bewoners van de getto's. En we zijn bang voor de Balkan-achtige gevechten die zouden kunnen ontstaan in elk separatisme dat noch overeengekomen noch legaal is. Het Spaanse gezegde luidt: "a perro flaco, todo son pulgas". En zo is het.

De val van het Westen is in werkelijkheid het einde van de Yankee-eeuw. Wij Europeanen hebben een keuze: of we laten ons vallen met de kolos, of we grijpen de Kairos, de gunstige gelegenheid. Misschien is het tijd voor een nieuwe unie van de volkeren, een unie buiten de NAVO en buiten de Brusselse racket, zonder de euro en zonder de bureaucratie van sepoys die de signalen uit Washington volgen.

Bron: https://synergon-info.blogspot.com/2023/10/de-amerikaanse-eeuw.html

Vertaling door Robert Steuckers