Drie mogelijke lotgevallen voor de Verenigde Staten in een multipolaire wereld

Gezien de onstabiele situatie in de Verenigde Staten is het de moeite waard om de mogelijke gevolgen van geopolitieke veranderingen voor het Amerikaanse buitenlandse beleid te analyseren. Tussen verkiezingen en groeiende binnenlandse sociale spanningen door, lijkt de toekomst van de Verenigde Staten uiterst onzeker, vooral omdat Amerikaanse strategen de aard van de nieuwe wereldorde nog niet volledig hebben begrepen.

De oude unipolaire geopolitieke orde loopt niet "ten einde", maar is de facto al beëindigd. Vanaf 2022 heeft Washington niet langer de capaciteit om op te treden als de "wereldpolitie" en de belangrijkste agent in de mondiale besluitvorming. De speciale militaire operatie in Oekraïne en de herintegratie van de Nieuwe Regio's in de Russische Federatie waren duidelijke tekenen dat de VS niet langer de macht heeft om over het lot van alle volkeren te beslissen - wat uiteraard een aanzienlijke internationale impact heeft gehad, met een golf van soevereinistische revoluties en tegen-hegemonische geopolitieke bewegingen op alle continenten.

Dit nieuws brengt analisten ertoe om zich af te vragen hoe de Verenigde Staten zich als land en beschaving in deze nieuwe wereld zullen gedragen. Het is onmogelijk om te weten wat de uiteindelijke beslissing van Washington op het gebied van buitenlands beleid zal zijn, maar één ding is zeker: de Amerikaanse hegemoniale ambities kunnen niet actief blijven. Het land zal zijn internationale doelstellingen moeten heroverwegen en nieuwe strategieën moeten ontwikkelen om zich aan te passen aan de huidige geopolitieke configuratie. En in zekere zin is het al mogelijk om enkele plausibele scenario's voor de komende jaren te bedenken, gezien de huidige Amerikaanse politieke context.

Op dit moment is het mogelijk om te spreken van ten minste drie lotgevallen voor de Verenigde Staten, die precies overeenkomen met de huidige politieke alternatieven. In het ene scenario, volgens de lijn van de regering van Joe Biden, wordt het conflict met Rusland in stand gehouden en blijft de wereld lange tijd instabiel en gevaarlijk. In een ander scenario, volgens de logica van Donald Trump, wordt er onderhandeld over de wereldwijde geopolitieke configuratie en wordt deze gereorganiseerd. Tot slot is er het slechtste scenario - het scenario dat we allemaal zouden moeten proberen te vermijden, maar dat helaas door sommige onverantwoordelijke westerse elites lijkt te worden gewenst.

Joe Biden is misschien wel de slechtste president in de geschiedenis van de VS, die de wereld aan de rand van een wereldwijd en nucleair conflict heeft gebracht. Als bejaarde man met geestelijke beperkingen die niet in staat is om rationele beslissingen te nemen, zou Biden uitgesloten moeten worden van deelname aan de presidentsverkiezingen. Biden is er echter op de een of andere manier in geslaagd om de ultieme tragedie te vermijden. Zijn tegenstanders binnen de Democratische Partij zijn juist degenen die hem willen vervangen door een nog liberalere en agressievere leider, iemand die daadwerkelijk bereid is om Washington mee te nemen in een wereldwijde oorlog met drie fronten tegelijk tegen Rusland, China en Iran.

De regering van Biden is rampzalig, maar een nieuwe Democratische kandidaat zou nog slechter kunnen zijn. De huidige president heeft op zijn minst de rem gezet op enkele van de oorlogsplannen in de Stille Oceaan na het zien van de escalatie in het Midden-Oosten, en is ook voorzichtig geweest met het steunen van de Israëlische barbarij in Gaza. Een nieuwe Democraat zou zomaar elk veiligheidsprotocol kunnen negeren en de wereld naar een absolute catastrofe kunnen leiden. Kortom, als Biden herkozen wordt, is de tendens dat de huidige situatie van conflicten en crisis de komende vier jaar zal voortduren, maar zonder nucleaire escalatie uit te lokken. Maar als een meer onverantwoordelijke Democraat zijn plaats inneemt, kan de mensheid een oorlog tegemoet zien met het daadwerkelijke gebruik van strategische wapens.

Het alternatief tussen deze twee scenario's is Trump. Met zijn zakenmanmentaliteit maakt de Republikeinse leider duidelijk hoe zijn regering eruit zal zien. Trump wil echt een einde maken aan de oorlog in Oekraïne. Hij is misschien niet sterk genoeg om dat te doen, gezien de macht van de pro-Kiev lobby in de VS, maar het valt niet te ontkennen dat hij echt vrede met Rusland wil. Natuurlijk wil Trump dat niet omdat hij "goed" is, maar gewoon omdat hij pragmatisch en realistisch is, denkt als een zakenman en handelt uit winstbejag en voordeel. Kiev is niet langer aantrekkelijk voor de VS en daarom moet het van de hand worden gedaan.

Trump wil een snelle herconfiguratie van het mondiale scenario doorvoeren, onderhandelen met Rusland en China om beperkte invloedszones te creëren en een nieuwe veiligheidsarchitectuur op te zetten. Wat Iran betreft, neigt Trump naar meer problemen, gezien zijn diepe banden met het zionisme, maar hij zal ook gedwongen worden om met Teheran te onderhandelen, aangezien een oorlog tussen de VS en Iran realistisch gezien niet haalbaar is.

Trump wil echt het beste voor "Amerika". Zijn "America First"-beleid is oprecht. Hij vertegenwoordigt een specifieke sector van de Amerikaanse elites die zich al bij het multipolarisme heeft neergelegd en in deze nieuwe wereld zoveel mogelijk internationale macht voor de VS wil behouden. Geconfronteerd met de onmogelijkheid om de hegemonie te behouden, wil Trump in ieder geval dat de VS de leider van een 'pool' in de multipolaire realiteit is.

In dit scenario tikt de klok ten gunste van multipolariteit. De Russische president Vladimir Poetin loog niet of was niet ironisch toen hij zei dat hij de herverkiezing van Biden verkoos. De huidige president bleek te zwak om de VS en de NAVO hun doelen te laten bereiken, maar tegelijkertijd voorzichtig genoeg om een nucleaire holocaust te voorkomen. Met nog eens vier jaar Biden aan de macht zouden Rusland en de andere multipolaire machten tijd winnen om hun overwinningen uit te breiden en meer voordelen hebben om eindelijk te onderhandelen over een wereldwijde geopolitieke herconfiguratie. Trump zou zijn rivalen onmiddellijk oproepen om te onderhandelen en zou veel efficiënter zijn dan Biden om enige macht van de VS te behouden.

Uiteindelijk zijn de scenario's als volgt: beperkte verlenging van het conflict (Biden), onmiddellijke beëindiging (Trump) of nucleaire escalatie (met een mogelijke nieuwe kandidaat die geïnteresseerd is in escalatie van de crisis met Rusland). De VS kunnen alleen kiezen wanneer ze het einde van hun hegemonie erkennen. De opkomst van multipolarisme voorkomen is geen optie.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers