VOORWAARTS NAAR DE NIEUWE MIDDELEEUWEN!

In Rusland is het jaar 2024 uitgeroepen tot het Jaar van het Gezin. Het is duidelijk dat de zaken er op dit gebied slecht voorstaan. De alarmerende aantallen echtscheidingen, abortussen en dalende geboortecijfers vormen een nationale catastrofe. Als we het Jaar van het Gezin serieus nemen, vertrouwend op de klassieken (maar niet de liberale of communistische, want die zullen waarschijnlijk iets adviseren dat het uiteenvallen van het gezin alleen maar zal versnellen), moeten we tegelijkertijd terugkeren naar onze wortels en een stap vooruit zetten.
Vanuit historisch-sociologisch en antropologisch perspectief is het concept van het gezin onlosmakelijk verbonden met de boerenstand. Strikt genomen verwijst de term "gezin" in de Russische samenleving in de eerste plaats naar het boerengezin, verbonden door het huwelijk, met verplichte doop van de kinderen en het runnen van een gemeenschappelijk huishouden.
Het gezin omvatte klein (soms groot) vee, een huis, een akker, een tuin, gereedschap om het land te bewerken en andere benodigdheden, en arbeiders (de woorden "kind" en "slaaf" zijn van dezelfde wortel en betekenen "ondergeschikte arbeiders", dus degenen die vader en moeder niet helpen zijn geen kinderen).
Voor nomadische volkeren waren er natuurlijk verschillen die te maken hadden met het feit dat er geen specifiek gebied aan de familie werd toegewezen. Hoewel in het geval van stammen, clans en verwantengroepen, de gebieden om te grazen vrij vast lagen - vandaar de tamga's, die de weiden van clans onderscheiden van de Euraziatische steppen.
Het is de moeite waard om op te merken dat de familiestructuur voor de militaire en priesterlijke kasten verschillend was. Het bestaan van een krijger en een priester is minder geworteld in het land. Een krijger is er voor oorlog en dood (en ook voor bescherming tegen oorlog en dood). Een priester, een geestelijke, is gericht op God en de hemelen. Daarom veranderde de logica en de structuur van het gezin bij de hogere kasten - de priesters en de aristocratie. Kinderen werkten bijvoorbeeld niet, maar leerden militaire kunsten of lezen en schrijven door middel van heilige teksten. Meisjes wachtten gewoon op het huwelijk, en de morele code onder de hogere kasten (vooral voor meisjes) was veel strenger dan onder de lagere kasten (hoewel die daar ook vrij streng was).
De families in de steden zijn een speciaal geval. Kleine ambachtslieden en kooplieden waren vaak van boerenafkomst en brachten het boerenfamiliemodel over naar de stad. Ook hier waren de kinderen arbeiders en werden ze opgeleid in handwerk of handel. Wat de morele code betreft, neigde het traditionele stedelijke gezin van het type ambachtsman of koopman meer naar de code van de hogere kasten - dat wil zeggen, naar een strikte en onwrikbare naleving van morele regels.
Maar dat was in de traditionele samenleving.
Het moderne tijdperk, het kapitalisme en de verstedelijking markeerden het begin van de desintegratie van het gezin. Het hedendaagse liberalisme en orthodox communisme voeren de ontkenning van het gezin tot het logische uiterste door. Voor een liberaal is het gezin een contract; voor een communist is het een overblijfsel van de burgerlijke orde. Hegel benadrukt dat de burgermaatschappij zelf, waar iedereen voor zichzelf is, de instelling is die het gezin vernietigt. Hij ziet hierin een dialectisch moment in de ontwikkeling van de geschiedenis, dat overwonnen moet worden door de overgang van de burgermaatschappij naar de staat, die als enige het gezin kan redden en zijn structuren kan beschermen tegen giftig individualisme.
De Duitse socioloog Werner Sombart merkte op dat de burgerlijke stedelijke omstandigheden en de industrialisatie vanaf het begin de basis hebben gelegd voor het uiteenvallen van het gezin. Hij geloofde dat de motor van het kapitalisme en liberalisme in het urbanistische moderne Europa het semi-erkende instituut van de stedelijke minnaressen was. Op het platteland was het voor de gemiddelde boer problematisch om iemand anders dan het gezin te onderhouden. De toename in individuele middelen en de stedelijke levensstijl van de bourgeoisie droegen bij aan de opkomst van het instituut van parasitaire minnaressen. Volgens Sombart waren zij een belangrijke factor in de kapitalisatie en modernisatie van de Europese samenleving, omdat ze op vampirische wijze steeds meer eisten, wat technische vooruitgang, innovaties en ondernemerschap vergemakkelijkte, maar de moraal vernietigde.
Als Rusland in deze context opnieuw contact wil maken met zijn wortels en toch vooruitgang wil boeken in een nieuwe ontwikkelingsfase, dan moet het op grote schaal verhuizen van megasteden naar het platteland en een overheidsprogramma uitvoeren om de leefomstandigheden in dorpen, buitenwijken en kleine nederzettingen te herstructureren. De slogan zou kunnen zijn: "Terug naar het vaderland! Benadrukkend dat als de boerenbevolking de historische basis vormt van een robuuste, stabiele (gezien de uitdagingen van het plattelandsleven) en grote gezinsstructuur, het essentieel is om te begrijpen dat het doen herleven van deze traditionele gezinswaarden onmogelijk is zonder ook de levensstijl op het platteland, van de boeren, nieuw leven in te blazen.
Daarom moeten de bouwstructuren laagbouw en horizontaal gespreid zijn. De nadelen van hoogbouw, "honingraat" structuren werden duidelijk tijdens de strenge vorst van Nieuwjaar. Rusland moet ernaar streven om zijn nederzettingen horizontaal in plaats van verticaal uit te breiden. In grote steden, met name hoofdsteden, zou de bevolking niet meer dan één miljoen mogen bedragen. De overtollige bevolking moet worden aangemoedigd om terug te keren naar het platteland.
Dit is hoe het Jaar van de Familie eruit zou moeten zien - het versterken van de staatsideologie en het terugkeren naar het land.
U vraagt zich misschien af: hoe zit het met industrie en technologie?
Ten eerste kan men programmeren en ontdekken vanuit zijn eigen huis, verbonden met het internet. Frisse lucht en een liefhebbende familie zijn bevorderlijk voor het denkvermogen.
Ten tweede zou men op rotatiebasis in steden kunnen werken, zoals men in het Noorden doet. Een groep ingenieurs komt aan, leeft in de erbarmelijke omstandigheden van de stad - en gaat dan terug naar het land.
Iedereen weet dat Berdjajev over de "Nieuwe Middeleeuwen" sprak. Maar weinigen begrijpen hoe geweldig dat is.
Bron
Vertaling door Robert Steuckers