Het Oekraïense voorwendsel

Bron: http://www.noreporter.org/index.php/conflitti/28471-2022-02-11-14-22-50

Kiev en omgeving: oorlogswinden of een schaakspel?

Het hoofddoel van de Amerikanen is, zoals altijd, Europa in toom te houden, dat een economische en diplomatieke concurrent is geworden met ambities van strategische onafhankelijkheid die moet worden veroverd door zich los te maken van de NAVO, wat volgens Macron abrupt zal moeten gebeuren, terwijl dit volgens de Duitsers geleidelijk zal moeten gebeuren.

De andere doelstellingen zijn het beheer van het asymmetrisch multilateralisme dat aan de horizon opdoemt en het uiterst moeilijke spel met China. Rusland is in dit alles van secundair belang, hoewel het schaamteloos als bedreiging wordt aangeprezen.

De Russische invasie

Het is een hoax. Dit wordt bevestigd door zeer gezaghebbende bronnen, namelijk Oekraïense nationalisten die helemaal niet pro-Russisch zijn.  Functionarissen van het reguliere leger zeggen dat zij niets hebben gemerkt van een echte mobilisatie in het noorden, het zou een schijnvertoning zijn, een Amerikaanse zet. In Kiev gelooft men niet dat het Russische leger van plan is de grens over te steken. Dus waarom de hoge spanning?

De regering-Biden - die zich in vergelijking met die van Trump gedraagt als een aas in plaats van een afwijzing - wil de betrekkingen tussen Rusland en de EU polariseren en Moskou bevrijden uit de verstikkende omarming van Peking. Sinds 2017 voert het Kremlin een détente-beleid ten aanzien van de EU; Washington zou de Russen nu in wezen een Jalta-minderheid aanbieden. Met andere woorden, het zou de Russen garanderen bij de actie in Afrika die de Europese belangen schaadt en, in ruil voor het "afgewende gevaar" van een invasie in Oekraïne, een "onafhankelijke", d.w.z. Russische, Donbass op de weegschaal leggen. In ruil daarvoor zouden de banden tussen Moskou enerzijds en Berlijn en Parijs anderzijds worden verbroken, en in de verdeel-en-heers zou de Russisch-Europese energie-as uiteenvallen en zouden wij ondergeschikt worden gemaakt aan Amerikaans gas. De hervonden ontspannen betrekkingen met de VS (laten we niet vergeten dat de twee volkeren in de geschiedenis nooit één schot op elkaar hebben gelost) zouden Rusland de uitweg bieden om te ontsnappen aan de afhankelijkheid van Peking die Moskou al minstens vier jaar van ons verlangt.

De oorlog

Als Moskou niet in het aas zou happen, zou er dan oorlog komen?

Hoewel de Britten voortdurend benzine op het vuur gooien, is de hypothese erg ver gezocht.

Tot nu toe heeft Biden economische dreigementen gebruikt. De ernstigste daarvan is de opschorting van de SWIFT-betalingen van Rusland. De overige maatregelen, gaande van het niet in werking stellen van de gaspijpleiding North Stream 2 tot nieuwe sancties, zouden de Russische en Europese belangen schaden en opnieuw, zoals ten tijde van Obama, het Amerikaanse kapitalisme bevoordelen, dat de hindernissen voor Europese ondernemingen zou uitbuiten.

Europa kan niet anders dan buigen voor de sancties, die de compensatie vormen voor zijn vredesacties. Laten we niet vergeten dat de eersten de onontkoombare tegenpartij waren toen de Oekraïense kwestie werd gepacificeerd met het Verdrag van Minsk, het werk van Merkel.

Als Parijs en Berlijn niet iets zouden toegeven, zou de Britse strategie zegevieren. Er zou een onverzoenlijke kloof ontstaan tussen West-Europa en de negen landen van de Groep van Boekarest, waarin naties zijn verenigd die reeds lang aan de Sovjets zijn onderworpen en onvoorwaardelijk anti-Russisch zijn.

Er zou een Oost-Atlantisch Europa worden gevormd dat tegenover de andere EU-leden staat en het hele Europese politieke en economische proces zou ten grave worden gedragen.

Het Duitse doel

De regering-Biden heeft zich vlak bij de start van de nieuwe Duitse regering bewogen, waarin zij gedeeltelijk op de Groenen kan rekenen. De verkeerslichtregering (geel liberaal, rood sociaal-democraat en groen ecoloog) heeft een contract ondertekend waarin zwart op wit staat dat de banden met Rusland onontbeerlijk zijn en dat zij voornemens is in de toekomst met Rusland samen te werken.

Bovendien is de overeenkomst voor North Stream 2 pas ondertekend, maar nog niet geactiveerd. Kortom, Washington is van plan druk uit te oefenen op de nieuwe regering voordat deze zich stabiliseert.
Het Franse doel

Zoals de Brzezinski-doctrine perfect uitlegt, zijn het de Fransen voor wie de Amerikanen het meest op hun hoede zijn. Dat Washington Macrons hoofd wil, is alleen een raadsel voor wie de actualiteit volgt in zelfreferentiële en onwetende sociale getto's. Het hele Atlantische/Sarkozi leger is met indrukwekkende middelen in Frankrijk ingezet om te proberen de herverkiezing van Macron te voorkomen en de voorwaarden te scheppen voor een virtuele burgeroorlog en wijdverbreid terrorisme om Frankrijk de komende vijf jaar te treffen en te bedreigen.

De knoop Parijs-Moskou moet worden doorgehakt of losgemaakt, zo denkt het Pentagon.

De Frans-Russische banden zijn historisch en men mag niet vergeten dat Poetin bij het aanbreken van het presidentschap van Macron in Parijs een ceremonieel kreeg, niet voor een president maar voor een koning.

De doctrine van Macron is zeer gunstig voor Rusland, dat er geen geheim van maakt.

Maar aangezien alle spelers zich tegenwoordig in verstrengelde situaties bewegen en zich aan de ene kant bondgenoten en aan de andere kant rivalen bevinden, is Rusland uiteindelijk een bedreiging geworden voor de Franse en Europese belangen in Afrika en dit is een oorzaak van wrijving. Anderzijds is Parijs de enige tegenstrever van Turkije, dat de laatste tijd bijna regelmatig op ramkoers ligt met Moskou. Het vinden van een evenwicht is niet gemakkelijk, en dit verklaart ook de wisselende verklaringen en gebaren van beide zijden.

Voeg daarbij het feit dat Macron in januari het EU-voorzitterschap heeft overgenomen en het spel wordt nog delicater en belangrijker, het Amerikaanse offensief nog preciezer.

Moskou tussen de VS en de EU

De sleutel tot het spel is Russisch. Tot dusver heeft het Kremlin zijn gedrag en zijn boodschappen in toom gehouden en ermee ingestemd zowel met de VS als met de EU afzonderlijk zaken te doen.

Indien zij het aanbod van Biden zou aanvaarden, d.w.z. indien zij zou terugkeren naar het beleid dat zij tijdens de Obama-regering voerde, zou dat een belangrijke en substantiële overwinning voor de Amerikanen zijn.

Indien daarentegen een ruime visie de overhand krijgt, in aanmerking genomen dat tot dusver niet alleen Parijs en Berlijn, maar heel het Europa dat telt, zich aan de afspraak houdt, zou de strategische overwinning voor ons zijn.

Wie zal leven zal zien.

Daar hebben we het over, niet over wereldoorlogen.

Degenen die in hun denkbeeldige Risico juichen voor het anti-Westerse Rusland of voor het anti-Russische Westen, staan niet alleen buiten de werkelijkheid, maar zijn ook een beetje dom.

Gabriele Adinolfi