Rusland is niet in oorlog met Oekraïne, maar met het Atlantisme

De ontwikkeling van het conflict in Oekraïne is zeer veelbetekenend - twee werelden staan tegenover elkaar: de wereld van de soevereine landen, geleid door Rusland, en de wereld van de globalisering, verpletterd door Atlantis. Als de kanonnen bulderen op Oekraïens grondgebied, dan is het conflict mondiaal, want het bestaan en verdwijnen van een van deze twee werelden staat op het spel.

Door de militaire operatie in Oekraïne te beginnen, valt Rusland Oekraïne niet aan, en ook de Oekraïners niet. De doelen zijn militairen, er worden geen steden of burgers gebombardeerd, de Oekraïense militairen geven zich massaal over en de plaatselijke autoriteiten, bijvoorbeeld in de regio Charkov, roepen de bevolking nu op om met Rusland - de "nieuwe macht" - op te trekken.

Men mag niet vergeten dat voordat de Russische troepen in de strijd kwamen, Kiev de gevechten aan de frontlinie had gereactiveerd en dat de Russische grensgebieden getroffen waren. Men zal zich ook herinneren, zoals het Westen schijnt te vergeten, dat Rusland 8 jaar lang van Kiev en het Westen de uitvoering van de akkoorden van Minsk geëist heeft, waarin bepaald werd dat de Donbass in Oekraïne lag. Maar er is niets gedaan.

De reactie van het Westen was zeer heftig. Wij zullen niet vergeten:

- de financiële en economische blokkade en, zoals het Witte Huis zei, Rusland is nu een paria van de economische en financiële globalisering (het is dus inderdaad een strijd om de globalisering die gevoerd wordt), waarbij Europa erkent dat de Europeanen de prijs zullen moeten betalen;

- de poging om geografisch te isoleren met het sluiten van het luchtruim van de EU en van andere landen (maar niet van de VS) - hoewel dit naar twee kanten werkt, want Rusland is een heel groot land en dankzij de Covidiaanse waan was het reizen al uiterst beperkt;

- politieke sancties tegen Russische leiders - die de werking van wereldwijde bestuursorganen, zoals de VN, blokkeren;

- het isolement van Rusland van grote "sport"-festivals;

- het blokkeren van Russische media voor uitzendingen in de "vrije wereld", enz.

De politieke prijs die Europa, en niet de Verenigde Staten, zal moeten betalen, is echter zeer hoog. Tot op heden kunnen wij althans constateren

- de versterking van de militaire aanwezigheid van de VS in Europa - niet in Oekraïne, maar in Europa, want dat is wat er op het spel staat;

- de EU dwingen Oekraïne op te nemen, om het conflict schijnbaar te regionaliseren en de VS als de bevrijder van Europa en de wereld achter te laten;

- levering en aankoop van wapens van de EU en van Europese landen - waardoor de NAVO, althans formeel, wordt ontlast en voorkomen moet worden dat Europa bij zinnen komt en dichter naar Rusland opschuift.

Oekraïne is in deze strijd der giganten niet het probleem, het is de ontsteker geweest. Een ontsteker waar jarenlang aan gewerkt is, die uiteindelijk een geopolitiek systeem tot ontploffing heeft gebracht dat zich de aanwezigheid van een groot land als Rusland, met zijn rijkdom, zijn tradities, zijn cultuur, niet kan veroorloven. Dit is niet de eerste keer in de geschiedenis van de mensheid... Maar vandaag kan de wereld er slechts één zijn, het is een nieuwe vorm van totalitarisme - mondiaal, deze keer, die de verdwijning van het politieke Europa moet verteren.

Aan het eind van dit conflict moet een van de twee verdwijnen. Hun coëxistentie is niet langer mogelijk.