Akhand Bharat. Groot India

India heeft - tot verrassing van velen - vandaag de dag de snelst groeiende economie. Het BBP van het land groeide in 2023 met 8,4 procent. In 2027 zal het de op twee na grootste economie ter wereld zijn. Als deze trend doorzet, maakt India kans om de VS en zelfs China in te halen in de jaren 2030.

India is een leider in zowel demografie als IT-vector. De Indiase diaspora heeft nu een aanzienlijk deel van Silicon Valley in handen, en de premier van Groot-Brittannië is een etnische Indiër, Rishi Sunak, zij het een liberaal-globalist. Interessant genoeg is Vivek Ramaswamy, een invloedrijke conservatieve politicus in de Amerikaanse Republikeinse Partij, een fervent Trump-aanhanger, ook van Indiase afkomst, de complete ideologische tegenpool van Sunak. Hoe dan ook, de Indiërs staan op.

We hebben te maken met een geheel nieuw fenomeen - de geboorte van een nieuw centrum van de wereld voor onze ogen. India heeft veel van zijn succes te danken aan de nieuwe wending in de politiek die kwam met de opkomst van de conservatieve Bharatiya Janata Party. Eigenlijk werd het moderne India gesticht door een andere - linkse en progressieve - partij, het Indiase Nationale Congres, tijdens de dekolonisatie. Natuurlijk was de hoogste waarde voor de Indiërs na de onafhankelijkheid de bevrijding van de gevolgen van het kolonialisme, maar India bleef lid van het postkoloniale, door de Britten gedomineerde Gemenebest van Naties en hield stevig vast aan de door de Britten geïnstalleerde democratie. Het Congres was tevreden om het land politieke onafhankelijkheid te geven van zijn vroegere meesters, maar stemde ermee in om het sociaal-politieke, economische en culturele paradigma van het Westen te imiteren.

Het machtsmonopolie van het Congres in India werd voor het eerst ondermijnd door de overwinning van een alternatieve rechts-conservatieve partij, de Bharatiya Janata Party, bij de verkiezingen van 1996 voor het lagerhuis van het parlement (Lok Sabha). Deze partij was zelf ontstaan uit de extreem conservatieve Rashtriya Swayamsevak Sangh beweging in 1980.

Narendra Modi werd in 2014 premier van deze partij en is dat nog steeds. Volgens analisten heeft Modi alle reden om zijn post te behouden bij de verkiezingen van 2024, die begonnen op 19 april en zullen eindigen op 1 juni.

De heerschappij van de Bharatiya Janata Party en Modi's persoonlijke politieke charisma hebben India fundamenteel veranderd. Overigens werd de officiële naam van India onder Modi veranderd in de Sanskrietnaam Bharat. Feit is dat Modi gebaseerd is op een compleet andere ideologie dan het Indiase Nationale Congres.

Aanvankelijk waren er twee richtingen in de Indiase strijd voor onafhankelijkheid van de Britten: een zachte en pacifistische, belichaamd in de figuur van Mahatma Gandhi, die vertrouwde op geweldloos verzet, en de andere meer militante en compromisloze, vertegenwoordigd door figuren als de Indiase traditionalist Bal Gangadhar Tilak, de oprichter van de Rashtriya Swayamsevak Sangh, Keshav Hedgewar, en de nationalist Vinayak Savarkar.

De vertrekkende Britten vertrouwden de macht in India (nadat ze eerder een aantal door moslims bewoonde gebieden hadden afgestaan - Pakistan en Bangladesh, evenals Sri Lanka, Bhutan en Nepal) stilletjes toe aan het Congres, in de overtuiging dat deze partij India binnen de Angelsaksische invloedssfeer zou houden en het land zou leiden op het pad van modernisering en verwesterlijking (met specifieke regionale kenmerken), d.w.z. dat een zekere vorm van koloniale controle zou worden behouden.

Daarentegen geloofden de belangrijkste tegenstanders van het Congres vanaf het begin van de onafhankelijkheidsstrijd dat India niet zomaar een land of een voormalige kolonie was, maar het territorium van een krachtige en onderscheidende beschaving. Vandaag de dag noemen we dit een staatsbeschaving. Dit idee werd voor het eerst verwoord door Kanaiyalal Munshi en werd 'Akhand Bharat', 'Ongedeeld India' of 'Groot India' genoemd.

In 2022 noemde Narendra Modi "dekolonisatie van de Indiase geest" als belangrijkste doel. En voor ons verschijnt een India dat we helemaal niet kenden - een rechts-conservatief India, een Vedische staatsbeschaving, een Groot-India op weg naar totale soevereiniteit.

Natuurlijk zal een oppervlakkige waarnemer hier een tegenstrijdigheid opmerken: India komt geopolitiek gezien steeds dichter bij de VS en Israël, het wordt betrokken bij een groeiend grensconflict met China (vandaar India's deelname aan verschillende regionale anti-Chinese blokken zoals QUAD, enz.), en de relaties met de islamitische wereld worden scherper - zowel binnen India als met betrekking tot Pakistan. Als Indiase traditionalisten zich bezighouden met het "dekoloniseren van de Indiase geest" en het bestrijden van de westerse materiële beschaving, wat hebben zij dan gemeen met de VS?

Om deze dubbelzinnigheid op te lossen, kunnen we kijken naar de geschiedenis van de opkomst van het moderne China. Vertegenwoordigers van de Amerikaanse Raad voor Buitenlandse Betrekkingen (CFR) en met name Henry Kissinger stelden China al aan het eind van de jaren '70 persoonlijk een bilateraal partnerschap tegen de USSR voor om het socialistische kamp definitief te verpletteren. China onder Deng Xiaoping profiteerde hiervan en veranderde in de loop van 40 jaar geleidelijk van een economische cliënt van de VS in een machtige onafhankelijke pool waarmee de VS nu in concurrentie is getreden en in feite een handelsoorlog is begonnen. De escalatie van het probleem rond Taiwan maakt het mogelijk om de overgang van deze confrontatie naar een heet stadium te voorspellen.

Nu hebben dezelfde globalistische krachten in het Westen besloten om India te steunen, dit keer tegen China. En gezien de Chinese ervaring heeft Modi deze strategie overgenomen. Maar net zoals China de globalisering voor zijn eigen doeleinden heeft gebruikt, niet door te verliezen maar door zijn soevereiniteit te versterken, is Groot-India van plan hetzelfde te doen. Eerst, rekening houdend met de objectieve realiteit van de internationale politiek, zijn macht maximaliseren, het welzijn van zijn enorme bevolking, het volume van zijn binnenlandse markt, zijn militaire macht en zijn technologisch potentieel verhogen, en dan, op het juiste moment, tevoorschijn komen als een volledig onafhankelijke en soevereine pool.

Deze strategie wordt het best begrepen door de globalisten zelf. Zo verklaarden George Soros en zijn in Rusland verboden Open Society Foundation, die openlijk de strijd tegen traditie, soevereiniteit en onafhankelijke culturen en samenlevingen als hoofddoel heeft, Narendra Modi en de Bharatiya Janata Party de oorlog. Daarmee steunde hij niet alleen het oppositiecongres, maar wakkerde hij ook actief de sociale en etnische verdeeldheid in India aan, in het bijzonder door Dalits (een wijdverspreide scheduled caste) op te roepen om tegen Modi in opstand te komen. Dit is een andere versie van de "kleurenrevolutie" waar de globalisten naartoe leiden.

Rusland moet zich gewoon realiseren dat er fundamentele veranderingen plaatsvinden in India. Het is een heel ander land dan het land waarmee we tijdens de Sovjetperiode een vrij nauwe band opbouwden. Ja, Indiërs staan nog steeds erg sympathiek en nostalgisch tegenover de Russen. En dit geldt niet alleen voor de linkse partijen in het Congres (waar, tussen haakjes, onder invloed van Soros de stemmen van Russofoben steeds luider worden), maar ook voor de rechtse traditionalisten. En in dit geval wordt de sleutelrol niet gespeeld door traagheid, maar door een duidelijk besef dat Rusland zichzelf tot beschavingsstaat verklaart, een belangrijke kracht is in de opbouw van een multipolaire wereld en ook een soort "dekolonisatie van het bewustzijn" doormaakt. Terwijl India bepaalde conflictproblemen heeft - vooral in de grensgebieden - met China, een andere beschavingsstaat en een andere pool van de multipolaire wereld, is er niets vergelijkbaars met Rusland, zelfs niet in de verre toekomst.

Tegelijkertijd moeten we niet toenadering zoeken tot India ondanks ons nauwe strategische partnerschap met China. Integendeel, we hebben een vitaal belang bij het oplossen van de betrekkingen tussen deze twee grootmachten, want als er een conflict tussen hen uitbreekt (en dat is precies waar het Westen op aanstuurt), zullen de vooruitzichten voor een multipolaire wereld voor onbepaalde tijd worden uitgesteld. Rusland komt nu op voor zijn traditionele waarden. In dit geval moeten we meer begrip hebben voor al diegenen die zijn opgestaan om hun eigen waarden te verdedigen.

En dan zullen het energiepartnerschap, de strategische plannen voor de Noord-Zuid transportcorridor, de Euraziatische integratieprocessen, de samenwerking op het gebied van hoogwaardige technologie (en India is nu een van de wereldleiders op IT-gebied) en op financieel gebied een nieuwe ideologische dimensie krijgen: traditionalisten die geïnteresseerd zijn in de soevereiniteit van de beschaving en in het stoppen van de expansie van de westerse hegemon zullen elkaar veel beter begrijpen dan wie dan ook.

Vertaling door Robert Steuckers