NAVO-links

De NAVO is een militaire organisatie met vele "vleugels", uitbreidingen en franchises. We hebben gezien dat de Europese Unie in haar dienst werkt, vooral na de bijzondere militaire interventie van Rusland in Oekraïne. De "pro-Europese" leiders en ambtenaren, zelfs zonder uniform, doen graag wat de Hoge Raad wil, voeren bevelen uit - zeer gedienstig - en staan Washington op de wenken. Josep Borrell is al een "civiele generaal", een woordvoerder van de Amerikaanse oorlogszucht, een pentagonist en NAVO-man.

Een minder besproken "vleugel" van de NAVO is revisionistisch links (in Spanje vertegenwoordigd door Podemos, Más País en de nieuwe entiteit "Sumar"). Men kan perfect spreken van NAVO-links. Dit is een links, zeer wijdverbreid in het Westen, en vooral in Spanje, dat zijn ideologische oorsprong verwerpt: "De NAVO is niet voor starters". Herinnert u zich dat nog? Ik, vanwege mijn leeftijd, weet het nog heel goed. Ik herinner me die zwendel bij het referendum. In die zogenaamde "overgang" was er een meerderheid van het Spaanse volk tegen een oorlogszuchtige en oorlogszuchtige organisatie waarvan de bestaansreden en het nut voor de nationale defensie meer dan twijfelachtig waren.

Met een zekere mate van mediaterrorisme en de typische streken van de PSOE heeft Spanje zich bij een dergelijke organisatie aangesloten, blanco cheques getekend en zijn zuidelijke achterkant in de lucht gelaten: de gevaarlijke achterkant, waardoor de meest perverse kwalen van Spanje doordringen, heeft een naam. Het heet het Koninkrijk Marokko. De NAVO heeft het gezicht van de Spanjaarden gewassen met het zogenaamde Europeanisme en een zogenaamd certificaat van Westernisme afgegeven: met een gewassen en fris gekamd gezicht... maar met de achterkant in de lucht.

Decennia gaan voorbij en buiten de PSOE, waarvan de neoliberale praxis buiten kijf staat, zijn in ons land, dat zo versleten is door leugenaars en bedriegers, de "denkers van otanistisch links" opgestaan. Een van hen, die het vermelden waard is, is Santiago Alba. Deze heer is een van de oprichters van het web rebelión.org, en een inspirator van de politieke partij Podemos.
Don Santiago bewondert in het dagblad Público [https://blogs.publico.es/dominiopublico/46548/no-a-la-otan-si-a-que/] hoe er linkse mensen kunnen zijn die de NAVO niet steunen. Als filosoof kent hij de kracht van het woordgebruik, de keuze van termen en de toe-eigening van een "verhaal". Deze auteur vertegenwoordigt perfect NAVO-links: dat vreemde standpunt van degenen die beweren dat het kapitalisme inderdaad slecht is, maar dat er geen alternatief is voor de onrechtmatige en hegemoniale macht van zijn gendarme, de VS. De gendarmes van de wereld hebben de NAVO opgericht, komt NAVO-links ons vertellen, en, nou ja, we houden niet zo van die organisatie. Maar wat is het alternatief, de "autocratie" van Poetin? Op de een of andere manier spreekt Don Santiago die taal.

We moeten de taal van Gendarme Biden spreken, volgens het advies van Alba: laten we het niet hebben over "oorlog in Oekraïne", maar over "Russische invasie" (ik citeer Alba: "de illusie wekken dat het de Alliantie is die Oekraïense steden belegert en bedreigt"). Het artikel van de heer Alba gaat voorbij aan de hele achtergrond - duidelijk agressief - die de NAVO ertoe brengt om in alle opzichten te ver door te schieten: buiten de territoriale grenzen waarvoor zij is opgezet, buiten de strategische veiligheidsgrens die jaren geleden met Rusland is overeengekomen, buiten de defensieve behoeften van de aangesloten landen.... Buiten voorzichtigheid en gezond verstand. De NAVO heeft Rusland bij volmacht de oorlog verklaard. Formeel helpt de NAVO een binnengevallen land. Het binnengevallen land, al eeuwenlang een integraal onderdeel van de Russische beschaving, is echter een gebied waar het collectieve Westen - eerder - een regimewisseling heeft afgedwongen, waarvan anti-Russische ultranationalisten en nazi's hebben geprofiteerd, wat goed uitkomt om de "omsingeling" van Rusland te voltooien.

De taal van "correct" links, afgestemd op de wereldpolitie, de heer Biden en de andere vijfhoekers, moet erop staan de neo-imperiale wil van Poetin aan de kaak te stellen. Santiago Alba is bang voor de ene neo-imperiale wil, die van het Moskovische "Derde Rome", en is in plaats daarvan gewend geraakt aan de andere imperiale wil, die van Biden en het Pentagon. Dat is de wil waarvoor we volgens de NAVO-auteur moeten buigen. Dat is tenminste de wil die we in het Westen kennen en die ons herbergt. Het is ook het voorbeeld van links. Alba vraagt: "Wat doet Rusland bijvoorbeeld in Syrië, in Mozambique, in Mali, in Libië, zich verdedigen tegen de NAVO?

Het blijkt dat sommige rijken het recht hebben om alomtegenwoordig te zijn. Maar de ad hoc interventies van andere rijken, Rusland of China, moeten onmiddellijk ter discussie worden gesteld. Zullen we cijfers zoeken om het aantal vliegdekschepen, militaire bases in de wereld, ingezette troepen in het buitenland te vergelijken? Het verschil is overweldigend: de VS wint in elke statistiek. Dit is het interventionistische en alomtegenwoordige imperium: op alle zeeën, op alle continenten zijn ze aanwezig. De buitenlandse aanwezigheid van Rusland, buiten de satellietlanden die verbonden zijn met of territoriaal grenzen aan de Federatie, is schaars, punctueel en beperkt. De militaire aanwezigheid van China, buiten de verdediging van zijn wateren en grenzen, is zeer beperkt. In dit artikel handhaaft Don Santiago een onaanvaardbare equidistantie. Een dergelijke gelijke afstand doet denken aan loodzware tijden, jaren waarin de ene partij doodt en schiet, en de andere partij onder de klappen valt terwijl ze uit de mond van haar eigen beul het refrein hoort: "laten we gaan zitten en onderhandelen!".

Don Santiago, met zijn NAVO-links, veroordeelt een heel ideologisch traject van verzet tegen het Yankee Empire, van strijd tegen het agressieve en oorlogszuchtige kader van de NAVO, van bewust en realistisch pacifisme, van actieve verdediging van multipolariteit, van strijd namens de volkeren, van de naties die geen kolonies van de VS willen blijven of de handlangers van een alomtegenwoordig en genocidaal leger. Het gaat er niet om Poetin te mogen of zijn "verhaal" te geloven. Het gaat erom dat wij het bestaan van otanistisch links, een van de "poten" waarop het imperium van het neoliberalisme staat, duidelijk aan de kaak stellen.

Vertaling door Robert Steuckers