De fatwa tegen Fusaro

In Barcelona hebben verschillende muftis of ulema van "radicaal" links een besluit genomen. Fusaro moet worden opgeheven ("fatwa"). En met deze nietigverklaring is iedereen die de Italiaanse denker bewerkt, vertaalt, becommentarieert, bestudeert, verspreidt en "goedemorgen" zegt, ook ontslagen.

Spaans links is er na de dood van Franco in geslaagd twee begrippen in de hoofden van de massa's te verenigen, alsof die twee noodzakelijkerwijs met elkaar verbonden zijn: "censuur" en "Francoïsme". Het is voor elke lezer met verstand van politieke wetenschappen duidelijk dat censuur onlosmakelijk verbonden is met macht, zelfs met de afbraak van de liberale macht. Denken in termen van de staat en politiek realisme zonder een theorie en praktijk van censuur is leven in een onwerkelijke wereld, in een infantiele utopie. Er is altijd censuur als er macht is, als er een staat is, ongeacht het teken ervan. Beslissend is wie het uitoefent, over welke onderwerpen, op welke manier en met welke middelen, in welke mate en over welke onderwerpen. Onlangs publiceerde de Russische filosoof Alexander Dugin een interessante beschouwing over censuur en de ontologische reikwijdte ervan.

De ontologische reikwijdte van censuur is geen onderwerp dat liberalen, zowel links als rechts, bevalt, maar de Russische traditionalist raakt de wonden, en weet heel goed waar zijn wonden opengaan en waar de tegenstellingen woekeren: elke dag toont het globale en allesomvattende liberalisme ze ons.

Het feit is duidelijk. Niet alleen Franco, niet alleen het "fascisme": ook de Tweede Spaanse Republiek was een censor. Elk regime, of het nu een afbraakregime was of een zelfbenoemd "socialistisch", "communistisch", "democratisch-populair" regime, was een censuurregime. Censuur maakt deel uit van de bevoegdheden die een staat voor zichzelf reserveert, en "het recht op vrije en waarheidsgetrouwe informatie" moet altijd botsen met de - wettelijke en andere - bevoegdheden die een macht voor zichzelf reserveert om zichzelf te bestendigen en te verdedigen of de hoogste waarden te verdedigen. Sommige van die bevoegdheden kunnen volkomen grondwettelijk zijn (openbare orde, voorkoming van verraderlijke misdrijven, nationale eenheid, bescherming van staatsgeheimen). Een censor zijn in het hoogste politieke belang en "eerlijke censuur" is een prius, een essentieel gegeven van het politieke realisme. Het maakt geen verschil of men links of rechts is. De dingen moeten altijd worden gezien "in strijd" en zonder utopisme.

Partijen, kranten, entiteiten - publiek of privaat - die "een coterie beheren", dat wil zeggen een groep mensen waarin - zoals de mens - geen uniformiteit is en kan zijn, censureren ook. Er is ook zelfcensuur, en andere praktijken die het midden houden tussen omzichtigheid, de samenzwering van het zwijgen, de "ninguneo", enz. Als ik spreek over deze andere censuur, een niet-staatsgebonden censuur, moet ik het hebben over de recente "zaak Fusaro".

Het gebeurde deze week. Een "levenslange" linkse uitgeverij, El Viejo Topo, een volwaardig marxistische uitgveij, is verboden (of gecensureerd) op een boekenbeurs in Barcelona. De beurs, zo blijkt, heet "Literal" en wordt bezocht door minstens honderd uitgevers die "gespecialiseerd zijn in radicale gedachten". De beurs beweert niet alleen een boekenbeurs te zijn, maar ook een beurs van "ideeën". El Viejo Topo, aldus de directeur Miguel Riera in een persbericht, kreeg plotseling een telefonisch veto. De reden? Het publiceren van boeken van de Italiaanse filosoof Diego Fusaro.

Ik voel me verplicht deze regels te schrijven. Ik heb een mening over het veto van de "Fira Literal", niet omdat ik er iets van weet, maar vanwege de slachtoffers van de censuur of het veto, met wie ik me zeer nauw verbonden voel. Ik heb herhaaldelijk met Fusaro samengewerkt. De laatste keer was de redactie en het voorwoord van het SND editores boek "Karl Marx en slavernij".

Ik heb ook samengewerkt met El Viejo Topo, in wiens tijdschrift enkele van mijn artikelen verschijnen. Ik moet vooral mijn solidariteit betuigen met deze uitgeverij, die ik waardeer, evenals met Diego Fusaro, met wie ik verenigd ben in genegenheid en bewondering.

Dit is geen censuur van de staat, in het belang van het voortbestaan van de macht, de openbare orde, de nationale integriteit, enz. Het is de censuur van een paar pinchaouvas, die niet in staat zijn te herkennen waar het ware radicalisme ligt.

Het echte radicalisme ligt niet bij een paar grappenmakers die een boekenbeurs organiseren, maar bij een filosoof met een zeer uitgebreid oeuvre (ondanks zijn jeugd) die Marx kent zoals maar weinig mensen in de wereld hem vandaag kennen. Daarom heb ik meegewerkt aan de uitgave van dit laatste boek, samen met SND, een uitgeverij die de "wortel" (en radicaal komt uit de wortel) van het kwaad van de moderne wereld weet te herkennen, en een geweldige neus heeft om een groot denker op te snuiven en een van zijn werken uit te geven. Fusaro is een groot denker, en zijn zeer brede projectie herinnert al deze nep "radicalen" aan wie ze werkelijk zijn. Links in dienst van het Grootkapitaal, in dienst van de Nieuwe Wereldorde. Bewakers van het systeem, dat is wat ze zijn. Een neoliberaal systeem ondersteund op twee benen, de neoliberalen van geld en rechts, en de neoliberale linksen van "empowerment", separatisme, en de cultuur van annulering.

Zij proberen Fusaro te annuleren en wat zij, strikt genomen, bereiken is zelfannulering. Ze sluiten zichzelf op in de ontkenning van hun eigen discours, dat zo emancipatoir beloofde te zijn: terwijl ze zo antifascistisch zijn, distilleren ze zelf elke dag meer en meer een naakt en beschamend totalitarisme. Zij zijn betaalde censoren van het systeem, zijn loopjongens. Ze doen goedkoop vuil werk: ze wassen het gezicht van een pseudo-democratie en een plutocratie. Binnenkort zal een zware regenbui dit stof wegvegen. In de vuilnisbakken van de geschiedenis zal het stof van deze "radicalen" neerslaan. Maar Fusaro, en de moedige uitgevers die zijn boeken verspreiden, zullen altijd schitteren tussen het stof en het vuil.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers