India is hard op weg een geo-economische macht te worden waarmee in Eurazië rekening moet worden gehouden

Een van de meest onverwachte resultaten van de lopende militaire operatie van Rusland in Oekraïne is de opkomst van India als een belangrijke Euraziatische macht. Delhi kwam resoluut tussenbeide om Moskou's onvervangbare ventiel te worden tegenover de westerse druk, waardoor het Kremlin in deze moeilijke nieuwe omstandigheden preventief een potentieel onevenredige afhankelijkheid van Peking vermeden heeft en daardoor wederzijds de complementaire strategische autonomie van Rusland en India versterkt heeft.

Dit was een spelveranderende ontwikkeling, die het verloop van de Nieuwe Koude Oorlog in zijn beginstadium aanzienlijk veranderde, en het grote strategische traject van alle hoofdrolspelers in de toekomst sterk beïnvloedde.

Twijfels over de geopolitieke loyaliteiten van India zijn voor eens en voor altijd weggenomen: deze beschavingsstaat stelt zijn eigen belangen voorop volgens minister van Buitenlandse Zaken Jaishankar, hoewel dit niet noodzakelijkerwijs betekent dat hij zijn eigen belangen bevordert ten koste van die van anderen. India streeft veeleer naar een evenwicht tussen de door de VS geleide unipolaire liberaal-globalistische (ULG) wereldorde van het Westen en de multipolaire conservatief-soevereinistische (CSM) wereldorde die door Rusland en China gezamenlijk wordt geleid. De eerste deelt de belangen van India bij het "in goede banen leiden" van de opkomst van China, terwijl de tweede zich aansluit bij de vastberadenheid van Delhi om de Internationale Betrekkingen geleidelijk te hervormen om ze billijker, rechtvaardiger en stabieler te maken.

Wat de banden van India met de ULG's betreft, is er niets veranderd, want het land neemt nog steeds deel aan de Quad, maar wat de laatste maanden duidelijk anders is, is de rol die het speelt in de inspanningen van de CSM om het Euraziatische kerngebied te integreren. De Noord-Zuid Transportcorridor (NSTC) tussen Iran en Rusland (waar Azerbeidzjan de doorgaande route over land tussen beide vertegenwoordigt, terwijl de Kaspische Zee de alternatieve zeeroute is) is volgens de Minister van Vervoer van dat land eind vorige maand de enige levensvatbare logistieke corridor voor de wereldeconomie van Moskou geworden. Dit geo-economische feit geeft India, het zuidelijke anker van de NSTC, een ongekend belang voor Rusland en dus voor de rest van Eurazië.

Niet alleen dat, maar zijn gedeelde Iraanse partner is ook India's toegangspoort geworden tot Afghanistan en Centraal-Azië, waarvan het eerste de Zuid-Aziatische staat onlangs zijn diplomaten stuurde voor een eerste formele ontmoeting met de Taliban sinds die groep in augustus weer aan de macht kwam, terwijl het laatste steeds meer onder de economische invloed van zijn Chinese rivalen komt te staan. Rusland hoopt dat de door Iran gefaciliteerde toegang van India tot Afghanistan voor Delhi als springplank zal dienen om Peking in deze grotere regio geo-economisch in evenwicht te brengen, zodat Moskou zijn traditionele invloed daar kan behouden, vooral gezien de opwindende mogelijkheden voor gezamenlijke projecten.

Als de lezer een snelle blik op de kaart werpt, zal hij zien dat deze twee Iraanse geo-economische doorvoercorridors een brede strook van het Euraziatische hartgebied omspannen, waaruit de groeiende invloed van India binnen het supercontinent blijkt. Dit zou niet mogelijk zijn indien Iran daartoe niet nauw zou samenwerken met India, met de zegen van Rusland. Deze drie grootmachten beseffen hoezeer zij elkaar nodig hebben op dit cruciale moment in de mondiale systeemovergang naar multipolariteit, waarin de Internationale Betrekkingen zich momenteel bevinden in wat kan worden omschreven als een intermediaire bi-multipolaire fase, die wordt gekenmerkt door de grootmachten van de VS en China die de meeste invloed uitoefenen op het wereldsysteem.

Rusland, India en Iran willen geen van beide "junior partners" worden, maar willen gezamenlijk een derde invloedspool binnen deze zich ontwikkelende orde creëren, ergo hun nauwe samenwerking met elkaar sinds het begin van de speciale operatie van Moskou en de ongekende, door de VS geleide westerse sancties als reactie daarop. De spil van dit paradigma is Iran, zonder hetwelk de ambities van zijn veel invloedrijkere naaste grootmachtpartners onmogelijk te verwezenlijken zouden zijn. Daarom is het zo belangrijk aandacht te schenken aan de reis van Minister van Buitenlandse Zaken Abdollahian naar India volgende week, tijdens welke hij naar verwachting de details zal bespreken van zijn trilaterale geo-economische strategie om het Euraziatische hartland te integreren.

Het publiek is misschien niet op de hoogte van de volledige afloop van zijn bezoek, maar niemand mag eraan twijfelen dat het een van de belangrijkste diplomatieke ontmoetingen tussen Iran en India in jaren zal zijn, gezien de mondiale context waarin het plaatsvindt. Dit alles is niet bedoeld om het belang van China en Turkije bij de integratie van het hart van Eurazië via de Middencorridor te verdoezelen, maar alleen om erop te wijzen dat de Volksrepubliek niet langer alleen aan het roer staat. Het Belt & Road Initiative (BRI) van Peking zal altijd een van de krachtigste vehikels van de multipolariteit blijven, maar het is nu niet meer het enige, aangezien de NSTC en de complementaire Chabahar Corridor ook van India een belangrijke Euraziatische macht maken.

Het is deze tendens, meer dan al het andere dat zich ontwikkeld heeft sinds de Nieuwe Koude Oorlog dramatisch verhit is geraakt na het begin van de speciale operatie van Rusland, die staat als een van de meest onverwachte ontwikkelingen van de laatste maanden. Het is moeilijk te overschatten hoe belangrijk dit ook precies is, want het gebeurt aan het begin van een nieuwe fase in de wereldwijde systeemovergang, wat betekent dat het effect ervan veel groter is dan wanneer het allemaal geleidelijk zou gebeuren. Weinigen hebben nog niet ingezien welke rol India op het punt staat te spelen in de integratie van het Euraziatische kerngebied, maar hoe eerder zij dat doen, hoe eerder zij ertoe kunnen bijdragen dat de wereld deze fundamentele tendens beter begrijpt.