Rusland, Iran en India creëren een derde invloedspool in de internationale betrekkingen

Zonder de leidende deelneming van Iran aan de NSTC zou Rusland geïsoleerd zijn van zijn onmisbare Indische partners, wier doortastend optreden zijn potentieel onevenredige afhankelijkheid van China in de toekomst preventief heeft vermeden. Dit resultaat heeft er op zijn beurt toe bijgedragen dat de wereld de huidige intermediaire bi-multipolaire fase van de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit, waarin de Internationale Betrekkingen grotendeels door de wedijver tussen de Amerikaanse en de Chinese grootmachten zijn bepaald, achter zich heeft gelaten. Men kan steeds meer spreken van een derde invloedspool, vertegenwoordigd door de grote strategische convergentie tussen Rusland, Iran en India.
Hun diplomaten erkennen haar niet officieel, opdat de Amerikaanse en/of Chinese grootmachten de bedoelingen van hun beschavingsstaten niet verkeerd interpreteren, maar alle drie proberen zij informeel een nieuwe Niet-Gebonden Beweging ("Neo-NAM") samen te brengen. Zij hopen als gelijkwaardige zwaartepunten te fungeren binnen de derde invloedspool die zij hopen te creëren om de Internationale Betrekkingen uit hun huidige bi-multipolaire tussenfase te brengen en in de richting van een systeem van "tripolariteit" waarvan zij hopen dat het onvermijdelijk het ontstaan van complexe multipolaire betrekkingen zal vergemakkelijken. Het doel daarvan is hun respectieve strategische autonomie binnen de Nieuwe Koude Oorlog ten opzichte van de twee supermachten te maximaliseren.

De internationale implicaties van het welslagen van hun plan zouden letterlijk de regels van het spel veranderen, hetgeen verklaart waarom er pogingen worden ondernomen om hen tegen te houden. Deze hebben de vorm aangenomen van de Associated Press die de door de VS geleide campagne van de Westerse Mainstream Media (MSM) tegen het strategisch partnerschap Rusland-Iran leidt, terwijl andere media een aanvullende campagne voeren tegen het strategisch partnerschap Rusland-India. Beide hebben gefaald omdat hun leiders zich op hun gedeelde multipolaire conservatief-soevereinistische (MCS) wereldbeeld baseerden om op koers te blijven, ondanks aanzienlijke druk nadat hun strategen hen zogenaamd hadden verzekerd dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen, als zij maar geduldig bleven.

Zonder de leidende deelneming van Iran aan de NSTC zou Rusland geïsoleerd zijn van zijn onmisbare Indische partners, wier doortastend optreden zijn potentieel onevenredige afhankelijkheid van China in de toekomst preventief heeft vermeden. Dit resultaat heeft er op zijn beurt toe bijgedragen dat de wereld de huidige intermediaire bi-multipolaire fase van de wereldwijde systemische overgang naar multipolariteit, waarin de Internationale Betrekkingen grotendeels door de wedijver tussen de Amerikaanse en de Chinese grootmachten zijn bepaald, achter zich heeft gelaten. Men kan steeds meer spreken van een derde invloedspool, vertegenwoordigd door de grote strategische convergentie tussen Rusland, Iran en India.
Hun diplomaten erkennen haar niet officieel, opdat de Amerikaanse en/of Chinese grootmachten de bedoelingen van hun beschavingsstaten niet verkeerd interpreteren, maar alle drie proberen zij informeel een nieuwe Niet-Gebonden Beweging ("Neo-NAM") samen te brengen. Zij hopen als gelijkwaardige zwaartepunten te fungeren binnen de derde invloedspool die zij hopen te creëren om de Internationale Betrekkingen uit hun huidige bi-multipolaire tussenfase te brengen en in de richting van een systeem van "tripolariteit" waarvan zij hopen dat het onvermijdelijk het ontstaan van complexe multipolaire betrekkingen zal vergemakkelijken. Het doel daarvan is hun respectieve strategische autonomie binnen de Nieuwe Koude Oorlog ten opzichte van de twee supermachten te maximaliseren.

De internationale implicaties van het welslagen van hun plan zouden letterlijk de regels van het spel veranderen, hetgeen verklaart waarom er pogingen worden ondernomen om hen tegen te houden. Deze hebben de vorm aangenomen van de Associated Press die de door de VS geleide campagne van de Westerse Mainstream Media (MSM) tegen het strategisch partnerschap Rusland-Iran leidt, terwijl andere media een aanvullende campagne voeren tegen het strategisch partnerschap Rusland-India. Beide hebben gefaald omdat hun leiders zich op hun gedeelde multipolaire conservatief-soevereinistische (MCS) wereldbeeld baseerden om op koers te blijven, ondanks aanzienlijke druk nadat hun strategen hen zogenaamd hadden verzekerd dat het uiteindelijk allemaal wel goed zou komen, als zij maar geduldig bleven.

Dit in tegenstelling tot het Pakistaanse buurland, dat na zijn schandalige regeringswisseling op overtuigende wijze bezig lijkt te zijn met een herijking van zijn grote strategie en de daarmee samenhangende beoogde rol in de mondiale systeemovergang. De tegenstrijdige signalen die zijn nieuwe autoriteiten naar Rusland hebben uitgezonden, parallel met hun enthousiaste toenadering tot de VS, wijzen er sterk op dat het MCS-wereldbeeld dat vroeger door de vroegere premier Khan werd aangehangen, geleidelijk in onzekere mate wordt vervangen door een unipolair liberalisme dat gunstig is voor het globalistische Westen (ULG). Dit bemoeilijkt de multipolaire processen in Zuid-Azië en dreigt Pakistan er in het ergste geval van te isoleren.
Pakistan is echter niet van plan zich met de NSTC te bemoeien, zelfs niet als het een volledige en uiterst snelle toenadering tot de VS zou aangaan. Deze vaststelling betekent dat de grote strategische convergentie tussen Rusland, Iran en India zal doorgaan, waarbij de laatste twee voor Moskou nog belangrijker dan ooit zullen worden als ventielen voor de westerse druk en betrouwbare alternatieven om een mogelijk onevenredige afhankelijkheid van China bij voorbaat te vermijden. Het was de bedoeling dat Pakistan een aanvullende rol zou spelen in het Groot Euraziatisch Partnerschap (GEP) van Rusland door ook te dienen als tegenwicht voor de groeiende afhankelijkheid van Moskou van Teheran en New Delhi, maar dit lijkt onwaarschijnlijk in het licht van de recente ontwikkelingen.

Nu de betrekkingen op het energiefront, dat als basis voor hun verhoopte strategische partnerschap was bedoeld, zo goed als bevroren zijn, is de kans klein dat Rusland Pakistan ooit belangrijker voor zijn "Ummah Pivot" zal achten dan Iran snel aan het worden is, tenzij deze kwesties dringend worden opgelost. Naar alle waarschijnlijkheid zullen zij dat niet doen, en deze bittere voorspelling komt voort uit de veronderstelling dat de nieuwe autoriteiten van Pakistan het vertragen van het tempo van hun toenadering tot Rusland zien als een "aanvaardbare unilaterale concessie" in ruil voor het voortzetten van de besprekingen over het verbeteren van de banden met de Verenigde Staten, wat hun nieuwe prioriteit is op het gebied van het buitenlands beleid.

Hoewel er onlangs kleine stapjes in het herstel van de betrekkingen werden gezien, deed het interview van minister van Buitenlandse Zaken Bhutto met de Associated Press tijdens zijn inaugurele reis naar de VS om een VN-evenement bij te wonen en Blinken persoonlijk te ontmoeten, twijfel rijzen over de belangstelling van Islamabad voor hervatting van de energiebesprekingen. met Rusland. Volgens de media onthulde hij dat "zijn aandacht in de besprekingen met Blinken vooral uitging naar uitbreiding van de handel, vooral in landbouw, informatietechnologie en energie". Dit suggereert dat de VS proberen een "hefboomeffect" uit te oefenen op de vermeende overeenkomst van Rusland met Pakistan om dit land voedsel en brandstof te leveren tegen een korting van 30 procent, en misschien zelfs een kleinere korting aanbieden, als "noodzakelijke kosten" om de banden te verbeteren ... .
Het voorspelbare resultaat van het besluit van Pakistan om de besprekingen met Rusland over energie niet te hervatten, is dat het belang van Iran en India voor de Russische grote strategie ongecontroleerd zal blijven toenemen door de Pakistaanse balanceringsfactor die Moskou tot dan toe als vanzelfsprekend had beschouwd. Dit zal geen probleem zijn, tenzij zij hun rol als ventielen voor de westerse druk politiseren, wat zij hoe dan ook niet graag doen, omdat dit hun gezamenlijke CSM-belangen bij de wereldwijde systeemovergang via de Neo-NAM zou kunnen ondermijnen. Het blijft echter belangrijk op te merken dat de praktische uitschakeling van de balancerende invloed van Pakistan in dit paradigma de afhankelijkheid van Rusland van Iran en India vergroot.

Met of zonder het feit dat de Russisch-Pakistaanse betrekkingen strategisch worden, zoals Moskou hoopte, en bijgevolg helpen om zijn beoogde Neo-NAM in evenwicht te brengen, lijdt het geen twijfel dat de as die Rusland samen met Iran en India aan het samenstellen is, zich zal blijven versterken naarmate deze drie gezamenlijk streven naar de schepping van een derde invloedspool in de Internationale Betrekkingen. Het welslagen van dit project zal de wereld helpen de huidige bi-multipolaire tussenfase van de mondiale systeemovergang te overstijgen en bijgevolg meer kansen scheppen voor andere landen om hun strategische autonomie in de Nieuwe Koude Oorlog te versterken.