Speciale Militaire Operatie: de strijd om "het einde van de geschiedenis"!

Over de filosofische betekenis van de "Speciale Militaire Operatie" (SMO).

De SMO is onlosmakelijk verbonden met zo'n begrip als "het einde van de geschiedenis" en dat is niet alleen omdat Francis Fukuyama, die de beroemde tekst met zo'n titel "Het einde van de geschiedenis" schreef, vanaf de eerste dag van de SMO actief deelnam aan de ideologische strijd tegen Rusland aan de kant van de Oekraïense nazisten en zelfs persoonlijk lid werd van de terroristische organisatie Bellingcat, die trouwens geprobeerd heeft een militair vliegtuig in Rusland te kapen. Hoewel dit feit op zichzelf al heel beeldend is. Het is een feit dat Rusland zich rechtstreeks verzet tegen het globalisme, tegen dat "liberaal totalitarisme", waarvan president Poetin openlijk heeft gezegd dat het een ideologie is, en dat "het einde van de geschiedenis" een fundamentele rol speelt in de structuur ervan.

Het is een feit dat het globalisme, dat het best vertegenwoordigd is in internationale organisaties als het Davos Forum van Klaus Schwab met zijn "Grote Heropleving", de Trilaterale Commissie, de Amerikaanse Raad voor buitenlandse betrekkingen (CFR) of de Open Society Foundation van George Soros dringt aan op de volledige eenwording van de mensheid onder een wereldregering, waarbij de liberale ideologie en een daarop gebaseerd stelsel van regels en normen - inclusief genderpolitiek, LGBT+, extreem individualisme en transhumanisme - zich overal verspreiden. En dat is het "einde van de geschiedenis", dat duidelijk voorbarig is, maar toch vrij logisch, en al in het begin van de jaren 1990 door Francis Fukuyama werd beschreven. Het einde van de geschiedenis is de overwinning van het liberalisme en het Westen op wereldschaal, wat de afschaffing van alle ideologische, geopolitieke, economische en sociaal-culturele alternatieven impliceert. Fukuyama schreef in een tijd dat de USSR was ingestort en het ernaar uitzag dat Rusland nooit meer zou herrijzen, terwijl China in die fase gehoorzaam de strategieën van de westerse economische grootmacht volgde, terwijl het de mondialisering versnelde. Later gaf Fukuyama toe, ook in een gesprek met mij, dat hij overhaast was geweest, maar het einde van de geschiedenis, hoe dan ook, bleef en blijft het doel van de globalisten.

Rusland onder Poetin is het voor de hand liggende obstakel geworden voor het einde van de geschiedenis, en sinds het begin van de SMO vormt het een directe uitdaging voor dit project. Vandaar Fukuyama's woede: voor hem werd het project van het einde van de geschiedenis niet alleen uitgesteld, maar voorgoed ineengestort. Dit verklaart ook de razernij en de extreme intensiteit van de rabiate Russofobie van de Westerse elites. Poetin en Donbass hebben het plan voor de wereldbeschaving - de planetaire dominantie van het liberale Westen - een klap toegebracht.

Het concept van het einde van de geschiedenis is echter niet het domein van de liberalen. Bovendien hebben zij het vrij laat aangenomen.

De filosoof Aleksandr Kojève was de eerste die de komende wereldoverwinning van het liberale Westen verwoordde, Fukuyama heeft het alleen van hem geleend. Kojève van zijn kant leende het echter van Marx, door de triomf van het wereldcommunisme (de marxistische versie van het einde van de geschiedenis) te vervangen door wereldkapitalisme, een planetaire burgermaatschappij en de ideologie van de "mensenrechten". In feite streed de hele communistische beweging, met inbegrip van de USSR, voor de marxistische opvatting van het einde van de geschiedenis in de 20e eeuw. In de Koude Oorlog brak een geschil uit over de interpretatie van het einde van de geschiedenis - of het communistisch of kapitalistisch zou zijn. Het is geen toeval dat Fukuyama zijn programmatekst schreef toen de USSR ineenstortte. Het leek er toen op dat de zaak beslecht was en dat het liberalisme definitief gewonnen had.

Maar Marx zelf had dit begrip ook ontleend aan een heel andere politieke ideologie - aan de diep conservatieve monarchist en imperialistische denker Georg Wilhelm Friedrich Hegel. Als wij nog dieper graven, komen wij bij de christelijke en zelfs voorchristelijke (eerst en vooral Iraanse) eschatologie, bij de leer van het einde der tijden. Maar dit gaat ons te ver. In de Nieuwe Tijd was het Hegel die de these van het einde van de geschiedenis voorstelde en onderbouwde, en in het systeem van zijn filosofie speelt zij een sleutelrol.

Volgens Hegel is de geschiedenis een proces van ontvouwing van de Geest, dat door de natuur, de verandering van godsdiensten en beschavingen gaat, totdat het zijn hoogtepunt bereikt - het einde ontmoet het begin, de alfa ontmoet de omega. Door vele beproevingen en dialectische wendingen heen zal de Geest die de mensheid drijft, uiteindelijk incarneren in een Absolute Monarchie, een wereldrijk dat een rijk van de Geest zal zijn. Haar macht zal worden overgedragen aan een opperste alleenheerser, een verlichte monarch-filosoof. Het kapitalisme en de burgermaatschappij zullen slechts een fase zijn in de ontplooiing van dit proces, en het wetenschappelijk materialisme zal overgaan in de engelachtige zuiver geestelijke wetenschap. Hegel geloofde dat dit in Duitsland zou gebeuren (het Duitse Rijk bestond toen nog niet) en de triomf zou zijn van de Duitse geestelijke cultuur en filosofie. Hegel in filosofische zin was ook de basis van Bismarck, die het Tweede Rijk tot stand bracht.

De schepper van het concept authentieke interpretatie van "het einde van de geschiedenis" is dus de triomf van de Wereldgeestelijke Monarchie. En de rechtse Hegelianen - Russische Slavofielen of volgelingen van Giovanni Gentile in Italië - geloofden precies hetzelfde. De Duitsers zelf geloofden in de missie van hun Reich. De Slavofielen interpreteerden het als een voorspelling van het lot van het Russische Rijk, wanneer het geestelijk en populair zou worden. De Italianen koppelden het einde van de geschiedenis aan de herleving van de Romeinse traditie en de grootheid van Italië.

Marx, die de geestelijke dialectiek van Hegel omvormde tot zijn historisch materialisme (met een aanzienlijke pervertering van het origineel), aanvaardde dat het liberale kapitalisme slechts een tussenstadium was, maar stelde het communisme en een materialistische wereldbeschouwing in de plaats van het Rijk van de Geest. De eschatologie bleef - alles wat de communisten deden was juist op de toekomst gericht, d.w.z. op het einde van de geschiedenis.

Door de overwinning van de Sovjet-Unie op het Derde Rijk in de Grote Patriottische Oorlog verdween de Duitse interpretatie van het einde van de geschiedenis van de agenda. Het linkse hegelianisme heeft getriomfeerd over het rechtse hegelianisme. En op een ander niveau -- het Russische Rijk versloeg (zij het impliciet) het Duitse.

Toen verscheen Kojève met zijn liberale interpretatie van het einde van de geschiedenis. Deze theorie lag al een tijdje in de coulissen te wachten, en na de ineenstorting van de USSR herinnerde Fukuyama het Westen eraan, en de globalistische centra pikten het op en begonnen het in praktijk te brengen. De unipolaire wereldorde was gebaseerd op een liberale versie van de Hegeliaanse eschatologie.

En dan was er Poetin. Poetin is een filosofisch verschijnsel, een keerpunt in de geschiedenis van het denken, in de complexe strijd van ideeën en wereldbeschouwingen. Vanaf zijn eerste moment aan de macht begon hij de soevereiniteit van Rusland te herstellen. Maar dat betekende uitstel van het einde van de geschiedenis, verzet tegen liberaal totalitarisme, globalisme en wereldregering. Poetin volgde deze lijn behoedzaam, en verbloemde vaak zijn bedoelingen en plannen - als een Tsjekist en als een overtuigd realist. Soms leek hij bereid om aan de eisen van de globalisten tegemoet te komen, maar het volgende moment bleek het gewoon weer een manoeuvre te zijn. Vandaar de verbijsterende vraag: "Wie bent u, mijnheer Poetin?"

Pas op 24 februari 2022 plaatste het begin van de SWO in Oekraïne de zaken met alle duidelijkheid in hun juiste perspectief. Een nieuw tijdperk van filosofie is aangebroken. Een nieuwe fase in de wereldgeschiedenis. Poetin heeft de liberale interpretatie van het einde van de geschiedenis - dat wil zeggen, het belangrijkste globalistische project, de wereldregering, in twijfel getrokken. Maar hier begint het belangrijkste: de liberale lezing van het einde van de geschiedenis te weerleggen, betekent niet dat men Hegel verwerpt. Iedereen weet immers dat Poetin graag Ivan Iljin citeert, die slechts een rechtse Hegeliaan was, een aanhanger van de Russische Monarchie en het grote Rijk.

De theorieën van de Slavofielen liggen duidelijk dicht bij die van Poetin zelf. Men kan een filosofisch idee niet ontkennen op grond van enkele zuiver praktische, nuchtere factoren - bijvoorbeeld zuiver economische. Het is niet ernstig. Een idee kan alleen verslagen worden door een idee. En dat betekent....

Het betekent dat SMO als filosofisch verschijnsel de terugkeer van het Keizerrijk markeert. De terugkeer van Rusland in het Keizerrijk, het volledige herstel van onze messiaanse futuristische bestemming. Duitsland in zijn huidige staat is niet langer een concurrent. De Duitse versie van het wereldrijk is onherroepelijk van de agenda. Het communistische project van het einde van de geschiedenis is ook verlaten, en zou in zijn beste aspecten gemakkelijk kunnen worden opgenomen in een nieuwe imperiale synthese (zoals het "rechtse stalinisme"). Wij worden alleen tegengewerkt door Kojève en Fukuyama, die zich op dezelfde bronnen baseren, die veel dichter bij ons staan. Wij zijn de orthodoxe dragers van het Euraziatische Rijk van het Einde, zij zijn de usurpators. En als men denkt aan het Derde Rome en de rol van de Russische tsaren als dragers van de zending van Catechon, de Holder, dan wordt alles nog fundamenteler dan het zeer orthodoxe en in de Russische (Slavofiele, monarchale) context gelezen Hegelianisme.

Dit is precies hoe de Solzjenistyn filosofeert.

De SMO is een strijd om de betekenis van het einde van de geschiedenis. Een grote filosofische strijd. Het is tijd om de bladzijde te sluiten van zuiver materialistische, energetische en economische interpretaties - die zijn niet alleen vulgair, maar ook misleidend. Geschiedenis is de geschiedenis van ideeën.

Men kan zich afvragen, wat heeft Oekraïne er mee te maken? Het heeft niets te maken met Oekraïne. Het bestaat niet. Maar het zal deel uitmaken van ons nieuwe rijk. Alleen daar, in het filosofisch koninkrijk van een zich ontvouwende geest, in het rijk der betekenissen, zal het herleven en bloeien. Maar wat willen wij voorlopig van een terroristisch regime dat geleid wordt door een komiek... Het is een misverstand. Maar Oekraïne zelf is voorbestemd om een theater te worden van fundamentele metafysische strijd. Ik denk dat het allemaal met de geografie te maken heeft. Wij strijden voor de terugkeer van onze historische bakermat Kiev - van onder de macht van de globalisten naar de macht van het Rijk van de Geest. Kiev is het begin van onze geschiedenis. En daarmee is het afgelopen.