De Euraziatische controverse in de oppositie [1]

De oppositie en het systeem
De laatste tijd wordt het delicate evenwicht op het gebied van politieke en ideologische oppositie verstoord door een groeiende polemiek tussen "etnocentristen" en "Euraziërs", "roden" en "blanken", enz. Enerzijds heeft deze polemiek de leerstellige beginselen van verschillende tendensen, bewegingen en partijen verduidelijkt die voorheen te vaak vaag en slechts onbewust geformuleerd waren. Dit is een positief aspect. Anderzijds is dit proces een teken dat de oppositie wordt opgenomen in een door het systeem voorbereid schema, d.w.z. haar "conventionalisering", domesticatie en "castratie" in steriele parlementaire en partij-"spelletjes". Er zij op gewezen dat dit proces van eliminatie van de oppositie niet door repressie, maar door domesticatie, geleidelijke corruptie en "sterilisatie" op briljante wijze is uitgewerkt in het globalistische Westen. In de woorden van Jean Thiriart: "Er zijn twee manieren om een revolutionaire ideologie (met name het communisme) te vernietigen: bureaucratie en parlementarisme".
Het is veelzeggend dat er in de ontwikkelde globalistische samenlevingen geen oppositie bestaat die de beginselen van het systeem echt ter discussie stelt. Zowel rechts als links zijn slechts elementen in een doelbewust en sluw spel. Onze oppositie daarentegen, die na augustus 1991 vorm kreeg, is een echte oppositie die het diepe verzet van bepaalde segmenten van de samenleving belichaamt, niet alleen tegen specifieke acties van de heersende groep, maar tegen de beginselen zelf van het wereldbeeld dat in het land zegevierde na de nederlaag van de staatsgreep.
Het ontstaan van dergelijke brede polemieken binnen de oppositie zou kunnen leiden tot haar versplintering en daaropvolgende integratie in speciaal door het regime zelf voorbereide politieke niches. Daarom is het zeer belangrijk om hier en nu de opkomende verschillen in perspectief binnen de oppositie te verduidelijken en de logica van hun mogelijke ontwikkeling te veronderstellen.
Het begin van de polemiek: Eurazisten en etnocentristen
De hoofdlijn van de opkomende verdeeldheid in de oppositie loopt tussen de "Eurazianisten", "statisten" en "nationaal-communisten" enerzijds en de "nationalisten", "pan-Slavisten" en "monarchisten" anderzijds. Het belangrijkste criterium en het centrale motief van dit debat is de kwestie van onze benadering van de staat en de etnos. Het is precies deze opvatting die de oppositie tegenwoordig verdeelt, en niet de kwestie van de houding tegenover communisme, religie, marxisme, enz.
Aan beide kanten is er extreem rechts (antimarxisten, orthodoxen, fascisten, enz.) en extreem links (voormalige leden van het partijapparaat, communisten, socialisten, enz.). De Euraziërs en "statisten" beweren dat de staat superieur is aan de etnos. Hun nationalisme is openlijk imperiaal, supra-etnisch en geopolitiek en gaat vaak gepaard met het traditioneel Russische, orthodoxe en staatsmessianisme van het goddelijke volk. Voor deze vleugel is het uiteenvallen van de USSR een absoluut kwaad, en de daders van deze gruweldaad moeten duidelijk worden geïdentificeerd als nationale misdadigers met wie geen dialoog, verzoening of constructief compromis mogelijk is. Dit is de "radicale en onverzoenlijke oppositie" met een sterke politieke vastberadenheid om het systeem tot het einde toe te bestrijden. In deze strijd zijn Euraziërs bereid zich aan te sluiten bij alle religieuze, nationale en geopolitieke krachten, zowel in het Oosten als in het Westen, die kunnen helpen in de strijd tegen het globalisme en kunnen bijdragen aan de wederopbouw van het Rijk. In geopolitieke termen beschouwen de "statisten" het globalisme en de thalassocratische Verenigde Staten als de grootste vijand.
De "Slavofiele nationalisten" beweren op hun beurt het primaat van de etnische factor. Dit nationalisme beperkt zich tot de etnos van Groot-Rusland of de verdediging van een pan-Slavische unie. Dit kamp kent twee polen: de "etnische minimalistische" pool, belichaamd in de projecten van de in Petersburg gevestigde organisatie ROD, die voorstelt een mono-etnische Groot-Rusland staat op te richten, en de "etnische maximalistische" pool, die soms zelfs voorstelt de USSR te herstellen, maar alleen in de context en in de loop van de nationale militaire en economische expansie van Rusland in de separatistische republieken (bijvoorbeeld onder het voorwendsel van de verdediging van de Russische bevolking). De Slavofiele nationalisten sluiten de mogelijkheid van dialoog en samenwerking met de regering niet uit, mits zij de invloed van openlijke en haatdragende Russofoben en niet-Russische volkeren beperken. In ieder geval is voor hen de belangrijkste vijand andere volkeren, Joden, enz. Voor hen zijn geopolitieke factoren van secundair en puur praktisch belang.
Wederzijdse vorderingen
Beide oppositiepolen hebben een aantal fundamentele claims tegen de ander, die gemakkelijk te onderscheiden zijn.
De Euraziërs hebben op hun beurt een aantal eisen gesteld aan de etnocentristen. Zij beschuldigen de laatste van:
    - dat zij de ineenstorting van de USSR hebben vergemakkelijkt door soevereiniteit voor Rusland en de oprichting van staatsbases binnen de RSFSR te eisen (wat de democraten en globalisten alleen maar in de kaart heeft gespeeld);    - spanningen veroorzaken onder de Russische bevolking in de republieken (aangezien het beperken van de Russische natie tot een eng etnisch kader alleen maar kan leiden tot vervreemding van de andere volkeren van het rijk);    - de patriottische beweging het geopolitieke bewustzijn van de Amerikaanse strategie van verovering van Eurazië ontnemen (waarvan de Amerikanen profiteren om hun handen uit te strekken over die gebieden die de Russen onbeheerd laten door te besluiten zich "op hun eigen problemen te concentreren");    - de reductie van het "universele", "imperiale" en "messiaanse" nationalisme van de Russen tot het niveau van zuiver etnische grenzen (waardoor het Russische nationalisme impotent, passief en niet in staat is zijn staatstaak te vervullen)    - conformistisch engagement in dialoog met de anti-nationale, globalistische en pro-Amerikaanse Russische regering telkens wanneer deze hypocriete gebaren maakt ten aanzien van Russische tradities (archaïsche en onschadelijke nationaal-religieuze folklore);    - idiotisering van de Russische tradities door te pleiten voor het herstel van archaïsche en lugubere aspecten van het pre-revolutionaire Rusland en door afstand te doen van de technologische, strategische en industriële verworvenheden van de Sovjetperiode;    - door te vaak te pleiten voor privé-eigendom (nationaal kapitalisme), wat in strijd is met de sociale tradities van Rusland;    - tenslotte, door de belangrijkste architecten te zijn van de splitsing in de oppositie, door het bondgenootschap af te wijzen dat hen voortdurend werd aangeboden door de Euraziërs, in overeenstemming met de openheid en het pragmatisme van hun ideologie, die als belangrijkste doelstellingen de herovering van de staat en het herstel van het Rijk had.
Wie zijn de bolsjewieken? Wie zijn de Mensjewieken?
Dit zijn de fundamentele redenen voor de groeiende controverse onder de oppositie, die nauwelijks kan worden gestopt op het niveau van gezaghebbende leiders die oproepen tot eensgezindheid en eenheid en persoonlijke vermaningen en sympathieën aanbieden. Deze tegenstellingen zijn echter van fundamentele aard en kunnen indirect worden vergeleken met het geschil tussen bolsjewieken en mensjewieken. De Euraziërs zijn de bolsjewieken die weigeren compromissen te sluiten met de corrupte globalistische regering, zich verlagen tot parlementaire demagogie, streven naar verzoening met het systeem, en niet bereid zijn te kiezen voor beperkte en dubbelzinnige compromissen. De etno-centristen zijn de Mensjewieken die genoegen nemen met slechts geleidelijke hervormingen op nationaal niveau en de planetaire Nationale Revolutie laten varen in ruil voor kleine concessies van de globalisten, die bereid zijn de Russen een folkloristisch "nationaal wezen" in de Euraziatische reserves voor te schotelen.
Bovendien is het een uiterst belangrijk feit dat het Euraziatische kamp bezig is met een proces van ideologische creativiteit dat leidt tot de vorming van nieuwe concepten, zoals het "Slavofiele futurisme" en het grootse idee van het "Euraziatische Rijk", dat in de toekomst niet alleen in staat zal zijn de verloren geopolitieke macht van Rusland terug te winnen, maar ook een centrum van antimondialistische doctrine zal worden dat geschikt is om het planetaire proces van ideologische en geopolitieke bevrijding van de Amerikaanse bankocratische overheersing te stimuleren. Deze ideologie is offensief, agressief en universeel toepasbaar, zowel in Europa als in de derde wereld.
De "nationalisten" richten zich alleen op passief, defensief verzet. Zij kijken terug met hartstochtelijke nostalgie en sentimenteel verlangen naar het verleden. Zij zijn niet zozeer trouw aan de geest en de essentie van de Russische traditie als wel aan de uiterlijke vormen ervan. Het mono-etnische model van Rusland is echter ongetwijfeld een volledig "modernistisch" idee, aangezien er in de hele geschiedenis van Rusland nooit iets dergelijks heeft bestaan.
Het zou echter verkeerd zijn om de oppositionele "bolsjewieken" (de Euraziërs) te associëren met "modernisme" en de "Mensjewieken" met "archaïsme". In werkelijkheid bevatten beide polen moderne en traditionele elementen, zij het op verschillende manieren gecombineerd. Imperiale oriëntatie, openheid voor niet-Russische etnische groepen, elitisme en communitaire economische tradities vormen de diep traditionele aspecten van de Euraziatische kant. Euraziërs zijn echter modernisten als het gaat om industriële, technologische en militair-industriële projecten en als het gaat om steun voor het opzetten van wereldwijde informatiesystemen en moderne communicatiesystemen. Zuivere "nationalisten" zijn modernisten in hun "mono-etnicisme", hun afkeer van elites (wat getuigt van individualisme en egalitarisme) en hun sympathie voor het nationale kapitaal. Anderzijds is hun afwijzing van industrialisme en technologische ontwikkeling een zuiver archaïsch kenmerk.