Recenzja książki "Politica Aeterna"

Filozofia ma konsekwencje

Jaki jest związek polityki z filozofią? Tym pozornie niewinnym pytaniem rozpoczyna się najnowsza książka rosyjskiego filozofa państwowego Aleksandra Dugina „Politica Aeterna: Political Platonism & the Dark Enlightenment”. Polityka i filozofia są nierozłączne – każdy, kto wierzy, że politykę można oddzielić od filozofii, nigdy w pełni nie zrozumie wymiaru polityczności.

Politica Aeterna — O filozofię wieczności jako wyjście z nowoczesności

„Demokracja” i „prawa człowieka” są na współczesnym Zachodzie uważane za oczywiste w takim samym stopniu, jak slogan „Robotnicy całego świata, łączcie się!” w państwach komunistycznych. Jeśli jednak nie zrozumiemy tych koncepcji i ich konsekwencji (materialistyczny światopogląd, erozja suwerenności państwa itp.) filozoficznie, nie będziemy w stanie przejąć kontroli nad losami naszego narodu. Na około 600 stronach Dugin przedstawia historię filozofii, która – inaczej niż w Niemczech – nie zaczyna się od greckich atomistów, jak Demokryt czy Europejska Deklaracja Praw Człowieka, ale od Platona i Arystotelesa. Dugin interpretuje systemy filozoficzne tych dwóch greckich myślicieli jako przejawy męskiej filozofii wieczności, w której służą Platon (filozofia Ojca, sfera idei wiecznych) i Arystoteles (filozofia Syna, sfera zjawisk) jako fundament 3000-letniej historii intelektualnej Europy.

Dążenie do państwa idealnego jako podstawa prawicowego, tradycyjnego myślenia

Rosyjski filozof i socjolog podkreśla, że ​​obaj myśliciele stanowią podstawę tradycji indoeuropejskiej i punkt wyjścia myśli prawicowej: dążenie do służby Bogu i prawdzie, hierarchicznie zor zorganizowane, patriarchalne społeczeństwo złożone z filozofów-królów/kapłanów, wojowników i chłopów, którzy przedkładają dobro wspólne nad indywidualny interes i prymat tego, co duchowe, nad materialnym. Wizja kallipolis Platona i Arystotelesa, idealnego państwa istniejącego jako wieczny model, ostro kontrastuje z ideą demokracji, którą polemicznie nazwali „miastem świń”, nieuchronnie popadającym w tyranię. To idealne państwo kształtowało rzeczywistość polityczną Europy od starożytności, poprzez królestwo Aleksandra Wielkiego, Cesarstwo Rzymskie, aż po Odrodzenie.

Filozofia Matki jako upadek ludzkości: od Demokryta do „demokracji”

Dugin podkreśla korzenie zachodniej demokracji w myśli greckich atomistów sprzed 3000 lat, z ich materializmem, ateizmem, pogardą dla hierarchii i matriarchalnym światopoglądem, który ostatecznie wraz z nadejściem nowoczesności przekształcił się w w pełni rozwiniętą „filozofię matki” . Burżuazja, indywidualizm, nowoczesna nauka i kapitalizm doprowadziły ostatecznie do dzisiejszego liberalizmu, który ma na celu dalsze „wyzwolenie” jednostki i – zdaniem Demokryta – szuka prawdy w pustce nicości. Dugin skrupulatnie pokazuje, jak najnowsze osiągnięcia filozoficzne w ponowoczesności – od transhumanizmu po wstręt do samego siebie, ideologię gender, kultyzm klimatyczny i liberalne państwo światowe w konsekwencji Wielkiego Resetu – są rezultatami liberalnej narracji o końcu historii, kieruje się filozofią niebytu, którą w najprawdziwszym znaczeniu tego słowa uważa za szatańską.

Platonizm polityczny czy Mroczne Oświecenie

Przeciwko temu „Mrocznemu Oświeceniu” z jego ontologią zorientowaną przedmiotowo i akceleratorstwem (inspirowanym przez Nicka Landa i Rezę Negarestaniego) Aleksander Dugin przeciwstawia się politycznemu platonizmowi swojej Czwartej Teorii Politycznej, zawartej w "Politica Aeterna". Odrzucając komunizm i faszyzm/narodowy socjalizm jako równie materialistyczne i indywidualistyczne, jak liberalizm, opowiada się za ponownym zakorzenieniem w wieczności, przeciwstawiając się liberalnej eschatologii końca historii Fukuyamy oraz „społeczeństwu otwartemu” Poppera i Sorosa. Podobnie jak ptak, który wypchnięty z gniazda uczy się latać i musi udowodnić, że nie jest kamieniem, ludzkość powinna wykorzystać postmodernistyczne pochodzenie, aby rozpoznać, że ma skrzydła i nie jest kamieniem. Dugin postrzega hierarchię, wspólnotę (narodową), bohaterstwo i tradycję jako antidotum na społeczeństwo wielu, kupców i egotyzm, który dusi ducha bogactwa. W świetle otwartego satanizmu filozofii postmodernistycznej, która nie tylko promuje świecki, oderwany od Boga świat, ale wręcz odwołuje się do mrocznych, demonicznych aspektów ludzkości, Dugin opowiada się za reorientacją w stronę nieba i transcendencji. W wojnie idei pomiędzy bogami i tytanami powinniśmy sprzymierzyć się z zastępem niebiańskim. Musimy stać się radykalnym podmiotem w świecie, który grozi połączeniem się z radykalnym obiektem (diabłem). Politica Aeterna - kompleksowy przegląd 3000 lat filozofii Politica Aeterna zapewnia szczegółowy i kompleksowy przegląd 3000 lat filozofii z prawicowej perspektywy. Nie tylko krytykuje liberalizm i śledzi jego rozwój, ale także wnikliwie wyjaśnia myśl Platona i Arystotelesa jako duchowego antidotum. Obowiązkowa lektura dla tych po prawicy, którzy chcą zrozumieć i ocalić nasz świat.