VS: de onzekerheid van het postliberale tijdperk

Er zijn situaties waarin vooraf gemaakte voorspellingen en plannen in feiten gerealiseerd worden. Dan kun je ze vergelijken en de realiteitscontrole wordt ondersteund door de correlatie met de voorspelling: dit is juist, dat is fout, dat is afwijking.

Maar er zijn ook situaties waarin de feiten elke voorspelling en elk plan tegenspreken, de tafel omgooien en bewijzen dat het vorige paradigma als zodanig fout was. Helemaal. Niet alleen met betrekking tot de toekomst, maar ook op zichzelf. Als er iets gebeurt dat normaal gesproken onder geen enkele omstandigheid zou kunnen gebeuren, betekent dit dat de structuur van de normaliteit onjuist was en dat de analyse gebaseerd was op een grove fout. Als je er niet in slaagt de toekomst te zien en te controleren, betekent dat dat je het mis hebt over het heden en het verleden.

Dat was het geval in de late USSR. Volgens de marxistische dogmatische interpretatie van de geschiedenis volgt het socialisme op het kapitalisme. En het kan niet andersom. Nooit. Dus de terugkeer naar het kapitalisme werd beschouwd als strikt onmogelijk. Toen het gebeurde, explodeerde het socialisme als doctrine. De late USSR slaagde er niet in de toekomst te voorspellen en verdween – het land en de ideologie. Voor altijd. Het was niet alleen een manifestatie van een donderslag bij heldere hemel. Het was een innerlijke implosie van de ideologische structuur. “Dat is het einde, mijn vriend.”

Hetzelfde gebeurt nu met het liberalisme. Na de ineenstorting van de USSR brak Fukuyama's einde van de geschiedenis aan. En de wereldwijde overwinning van het liberalisme werd gezien en geïnterpreteerd als iets onomkeerbaars. De wereldregering was er (bijna) al. Het globalisme begon te heersen. Het westerse liberalisme heeft alle historische vijanden overwonnen – katholicisme, koninkrijken, landgoederen, nationale staten, fascisme, communisme – alle systemen gebaseerd op collectieve identiteit. Alleen de bevrijding van de collectieve genderidentiteit wacht nog. Vandaar de genderpolitiek. De voorbereiding van het posthumanistische tijdperk is begonnen.

Volgens de liberale doctrine werd het omgekeerde strikt onmogelijk geacht. Alleen vooruitgang. Zo is de woke-politiek ontstaan. En cancel cultuur en links-liberalisme en postmodernisme en posthumanisme en sterke AI en singulariteit en optimistisch accelerationisme.

Toen Trump in 2016 aan de horizon verscheen, werd dat opgevat als kortsluiting, alsof de computer stoned was. Gewoon een vergissing. Hij had niet mogen winnen. Nooit. Een of andere technische fout. Een donderslag bij heldere hemel. De waarschijnlijkheidstheorie erkent dat zulke dingen gebeuren. In 2020 hebben de progressisten er alles aan gedaan om dat te vermijden. Met alle middelen. Inclusief leugens, fraude, geweld. De verkiezingen van 2024 naderden. Fukuyama en Harari waarschuwden: als Trump wint, betekent dat het einde van de (liberale) wereld. Hij zou niet mogen winnen.

Trump heeft toch gewonnen. Het einde van de liberale wereld is aangebroken. Reëel. Het is er. De fact checking ontkracht de liberale voorspellingen. En al hun pogingen om Trump tegen te houden hebben gefaald. Trump is meer dan alleen Trump. Hij is de geschiedenis. In zijn onliberale, postliberale wending.

De tweede opkomst van Trump was niet mogelijk binnen het liberale dogma. Geen tweede keer. Dat is geen kortsluiting of donderslag bij heldere hemel meer. Het is als het einde van het Sovjetsysteem – iets onmogelijks, dat alle voorspellingen, plannen en prognoses omverwerpt. De liberalen zijn de toekomst kwijt.

De liberalen zijn de controle over de toekomst kwijt. Maar dat niet alleen. Ze zijn de controle over het verleden kwijt. De hele ideologische doctrine van het liberalisme is fout gebleken. Het liberalisme heeft gefaald. Op het terrein der feiten faalde het kader van de liberale doctrine. Precies zoals in het geval van de USSR met het marxisme.

De tweede opkomst van Trump, Vance en de trumpisten was strikt onmogelijk, onvoorzien. Daarom probeerden ze Trump te vermoorden. Twee keer. Ze streefden ernaar de toekomst te redden door de feiten te corrigeren. Kunstmatig. Ze hebben verloren. De postliberale toekomst is er. Totaal onbekend. Onvoorspelbaar.

In het geval van de ineenstorting van de USSR was de situatie iets eenvoudiger. De socialistische ideologie was geïmplodeerd en Rusland nam de liberale ideologie over. Onhandig. Maar zo goed en zo kwaad als het kon. Eén van de twee polen was verdwenen en Rusland nam de ideologie over van de overblijvende pool. Knip- en plakmethode. Dat was het schrappen van socialistische dogma’s en het verwijzen naar liberale dogma's. De Russen waren het eens met Fukuyama. Rusland heeft ideologisch volledig gecapituleerd. Geopolitiek heeft Rusland niettemin (gedeeltelijk) zijn soevereiniteit gered. Toen Poetin aan de macht kwam, vertrouwde hij op die soevereiniteit en begon hij de Russische onafhankelijkheid te herbevestigen waarbij hij steeds meer de nadruk legde op de staat in een realistisch perspectief. Dat was het begin van de Russische contradictie voor het liberalisme en globalisme.

Met het einde van het liberale systeem – dat op dit moment in de VS op zijn laatste benen loopt – liggen de zaken ingewikkelder. Er zijn geen polen meer buiten het collectieve liberale Westen. Tenminste, het hegemoniale bewustzijn van de VS herkent er geen die als rolmodel zouden kunnen dienen op ideologisch vlak. Een strategie van knippen en plakken is onmogelijk. De VS heeft zichzelf, zijn liberale moment, overwonnen.

Ten gunste van wat? Dat weet niemand. Dat is het mooie van de huidige situatie. En uitdaging. En gevaar.

Hier verschijnt het fenomeen trumpo-futurisme. Amerikaanse traditionele waarden plus kolonisatie van Mars en het overwinnen van de barrière die detecteerbaar buitenaards leven onmogelijk maakt. Cyberconservatieve revolutie. Een ruimte-imperium. AI heropgevoed door het War Room-team van Steve Bannon en Alex Jones. Dark Enlightenment en zwart accelerationisme.

Spannend. En niet te vergeten het publiceren van de Epstein-lijst en het arresteren van Alexander Soros.

Vertaling: Filip Martens