Kiev: sterven voor Washington?

Bron: https://rebelion.org/kiev-morir-por-washinton/

De eisen van Rusland inzake veiligheidsgaranties werden door de NAVO in wezen genegeerd. Niet alleen zijn zij niet aanvaard, maar de VS hebben op provocerende wijze nog eens 8.000 van hun troepen en wapensystemen in Polen gestationeerd, alleen maar om de belangstelling van de VS voor het potentiële conflict nog eens te benadrukken.

Het basisidee dat in Brussel en Washington wordt gehuldigd, is dat de soldaten van de VS en het Atlantisch Bondgenootschap zich kunnen vestigen waar zij willen, tot aan de grenzen van Rusland, terwijl de Russische soldaten zich niet eens in hun eigen land kunnen verplaatsen. Er is een veiligheidsprobleem voor Oekraïne, maar niet voor Rusland. De Russische veiligheid kan namelijk niet op de agenda worden gezet, aangezien de hele politiek-militaire operatie juist gericht is op een brede en diepe aanval op de politieke en militaire stabiliteit van Moskou.

Het ontbreken van een werkelijke bereidheid tot onderhandelen van de zijde van de Verenigde Staten is het meest voor de hand liggende element van de crisis, het element dat niemand, wat zijn mening ook moge zijn, werkelijk kan ontkennen. De bevestiging hiervan komt juist van de nieuwe Amerikaanse provocatie die, door 8.000 manschappen naar Polen te sturen, duidelijk aantoont hoe de diplomatieke oplossing die door Moskou is voorgesteld en door landen als Hongarije, Kroatië, Frankrijk, Duitsland en Italië zelf wordt gesteund, zij het met verschillende accenten, voor Washington een negatieve uitkomst zou betekenen van de campagne die maanden geleden is begonnen.

Washington beweegt zich naar gelang van zijn precieze binnenlandse en buitenlandse beleidsbelangen om de groeiende binnenlandse en internationale zwakte van de huidige Amerikaanse regering aan te pakken. Vanuit het eerste gezichtspunt is het opvoeren van de militaire spanning altijd de Pavloviaanse reflex geweest van het Amerikaanse regime, dat vandaag ziet hoe de groei van de oppositie tegen Trump hand in hand gaat met de neergang van Biden in de peilingen, niet in de laatste plaats vanwege de mislukking van zijn economische en sociale programma's, die vooral worden gefrustreerd door bepaalde pro-Trump vijfde colonnes binnen de Democratische Partij. Maar gezien de onwil van de burgers, het Congres en de Senaat om een president te volgen die gebalsemd wordt door een administratie die niet geloofwaardig is, wegen de redenen van de internationale politiek zwaarder, waar Democraten en Republikeinen misschien een gemeenschappelijke basis zouden kunnen vinden.

De weigering om te onderhandelen berust niet op indirecte, maar op strategische motieven. Het gaat hier niet om geïmproviseerde oorlogszucht, zoals men oppervlakkig zou kunnen doen geloven. Wat op het spel staat zijn de economische en geostrategische belangen van de Verenigde Staten, die een ernstige bedreiging zien in Russisch gas dat via North Stream 2 Duitsland en de rest van Europa bereikt.

Als dit zou gebeuren, zou dat een ramp zijn voor Kiev: het zou zijn interdictiemacht verliezen en daarmee zijn belangrijke rol op het Europese geo-economische toneel. Europa zou niet langer gedwongen zijn het land op te zoeken, zijn aanzienlijke deviezeninkomsten zouden kelderen, en de daaruit voortvloeiende economische crisis zou kunnen leiden tot een sterke heropleving van pro-Russische partijen in het land. Voor Washington vertegenwoordigt Oekraïne veel meer dan wordt beseft. Strategisch gezien vormt het een voortdurende bedreiging voor de grens van Rusland en de mogelijkheid om zijn militaire apparaat uit te breiden in de richting van Moskou, zij het onder de vlag van de NAVO.

Politiek gezien maakt de permanente spanning het mogelijk om de druk op Rusland - diplomatiek, politiek en vooral commercieel en financieel - niet alleen in stand te houden maar ook voortdurend op te voeren, ten einde de kracht van Moskou te verzwakken. Er is ook een onmiskenbaar belangrijk aspect: de doorvoer van Russisch gas naar Duitsland zou Rusland de rol van strategische leverancier voor geheel Europa geven, de voortzetting van de Brusselse sancties tegen Moskou bemoeilijken, en Russisch gas naar Europa zou het grootste obstakel vormen voor de gasverkoop door de VS, wat de zaken van de familie Biden in Oekraïne zou bemoeilijken. En wat gas betreft, zoals reeds in Syrië is gebleken, zijn de VS bijzonder hongerig, onder meer om hun energieafhankelijkheid van de Perzische Golf voor eens en voor altijd te verminderen en omdat zij niet naar Latijns-Amerika kunnen uitwijken om het gas van Bolivia en vooral de olie van Venezuela te stelen, zoals zij tot de komst van Chávez deden. Het Latijnsamerikaanse politieke kader zou de aankoop maar niet de plundering mogelijk maken van de energiebronnen die Brazilië, Mexico en Ecuador bezitten. Tenslotte is het in grote hoeveelheden in Oekraïne aanwezige lithium voor Washington minstens even verleidelijk als de fabricage van microprocessoren in Taiwan.

Dit is de achtergrond van de weigering van de VS om aan de onderhandelingstafel te komen. In een onderhandeling erken je de strategische waarde van je tegenstander en erken je zijn redenen, je confronteert hem met argumenten en niet met propaganda, en je staat altijd met veel minder op dan je gaat zitten, want geven en nemen is het eindresultaat van elke onderhandelingstafel. Welnu, een dergelijk proces komt de hegemoniale verlangens van Washington niet ten goede, terwijl het beheer van het daaruit voortvloeiende beleidskader noodzakelijkerwijs aan de EU zou worden toevertrouwd.

De wens van Washington om een oorlog te ontketenen in het hart van Europa is thans zelfs duidelijk voor de Europese regeringen, die weliswaar opnieuw hun steun betuigen aan het Atlantisch Bondgenootschap, maar timide stappen zetten in de richting van een diplomatieke oplossing van de crisis. Parijs en Berlijn spelen hun kaarten, in de overtuiging dat het moment is aangebroken om de machtsverhoudingen binnen de Atlantische structuur te herzien, die thans geheel in het teken staat van de strategische en financiële belangen van de Verenigde Staten en waarin Europa, met zijn machtig atoomarsenaal en beslissend financieel gewicht, in wezen niets te zeggen heeft over de besluitvormingsstrategieën.

Ja, er is ook het specifieke aspect van de rol van de NAVO in deze crisis. De Afghaanse nederlaag weegt als een kei op haar militaire geloofwaardigheid, niet in het minst omdat ze volgt op een niet minder zware nederlaag in Syrië. Het aanwakkeren van niet-bestaande oorlogsrisico's is dus een middel om de noodzaak van de NAVO en de politieke onderdanigheid van Europa te bevestigen. Maar dit is nu een alliantie waarvan de bestaansreden bijna iedereen ontgaat, en die alleen maar meer economische en financiële lasten voor de landen en volkeren van Europa betekent en een voortdurende politieke dienstbaarheid aan de grote bondgenoot die nu in crisis verkeert.

De Verenigde Staten zijn echter al begonnen met het betalen van een prijs voor deze zoveelste internationale pirateninvasie. Het in het Oosten opgebouwde alliantiesysteem vertoont de eerste tekenen van afbrokkeling, en Boedapest stelt niet alleen de dwaasheid van deze crisis aan de kaak, maar ook zijn wens om zich los te maken van het sanctiebeleid tegen Rusland, en herinnert eraan dat Hongarije veel meer uit eigen zak heeft betaald dan Rusland. Tijdens een bijeenkomst in het Kremlin zei premier Orban namelijk dat "Rusland andere leveranciers heeft gevonden voor de producten die het van ons kocht, terwijl wij geen andere kopers hebben gevonden".

De indruk bestaat dat het weer geen doorslaggevende rol speelt, hoewel dit klimaat niet lang kan aanhouden. Europa als geheel zou er alle belang bij hebben de grondgedachte van vrede en vruchtbare samenwerking met Rusland, die ook nieuw leven zal worden ingeblazen met de hervatting van de akkoorden van Minsk, die door de Oekraïense para-nazistische extreem-rechtse partijen, wier belangen lijken samen te vallen met die van de regering-Biden, opnieuw te bevestigen.

In wezen zou dit betekenen dat de onuitgelokte en provocatieve omsingeling door Rusland resoluut van de hand moet worden gewezen en dat de schending van zijn veiligheidsverplichtingen moet worden verholpen. Toezeggingen die door de hoogste vertegenwoordigers van het Westen werden gedaan ten tijde van de Duitse hereniging en die werden herhaald in de jaren die volgden, toen Rusland als natie verdween om een soort provincie van het Amerikaanse imperium te worden. Met de komst van Poetin zijn die dagen voorbij: Rusland is weer sterk en in staat een internationale rol als belangrijke speler te blijven spelen, en niet alleen op zijn eigen regionale schaakbord. Het voortdurend provoceren is een strategische fout en een aanval zou militaire zelfmoord zijn. Het gaat er veeleer om de samenwerking met Moskou nieuw leven in te blazen, die vandaag de dag vanuit velerlei oogpunt noodzakelijk is, met inbegrip van de energievoorziening.

Maar Europa schittert, zoals altijd, door afwezigheid, en de Italiaanse regering levert een onvervangbare bijdrage aan dit absolute niets, terwijl de NAVO en de Verenigde Staten gevaarlijk met vuur blijven spelen.

Geopolitica.ru heeft dit artikel gepubliceerd met toestemming van de auteur onder een Creative Commons licentie, met respect voor zijn vrijheid om het in andere bronnen te publiceren.