De opstand van de nijdigen

Wie woont er in de banlieues?

De opstand van de Franse banlieues is een opstand tegen de gevestigde orde, tegen de schijnbare welvaartsmaatschappij, een daad van geweld tegen de wereld waarnaar de relschoppers verlangen en waarnaar ze streven. De Franse jongeren van Afrikaanse afkomst die de afgelopen dagen Frankrijk in brand hebben gestoken, zijn geen revolutionaire idealisten die een alternatieve visie op de samenleving willen opleggen. Het zijn geen marxistische leninisten, het zijn geen anarchisten, ze hebben geen politieke idealen die ze met revolutionair geweld willen uitdragen, ze hebben geen ideeën om voor te vechten.

Het progressieve verhaal schildert hen af als uitgehongerde, uitgebuite sub-proletariërs, slachtoffers van het racisme van de blanke Fransen, tweederangsburgers die veroordeeld zijn tot een leven vol ontberingen door de onrechtvaardigheid van de maatschappij. Andere overhaaste of opzettelijk misleidende analyses schilderen hen af als islamitische fundamentalisten, jihadisten die het martelaarschap zoeken voor het geloof, soldaten van de Kleine Heilige Oorlog. De islam is een geopenbaarde Abrahamitische godsdienst, een leer die onderwerping aan God beoogt, met regels, de zuilen van de islam die gerespecteerd moeten worden en er bestaat niet zoiets als de volledige versie als spaghetti.

Er is de naleving van de openbaring van de profeten, in de Shari'a, de wetten die het leven van moslims bepalen, het is "...de laatste religie met een zwaard..." volgens de definitie van Nietzsche.

De corruptie van consumptie

De jonge mannen die de Franse steden aan het zwaard rijgen, houden zich niet aan de strikte regels van de islam, ze eten geen halal voedsel, ze kleden zich niet in de traditionele Arabische jellaba, maar in hoodies en rapper schoenen.

Ze zijn al sinds twee generaties Frans, ze spreken Frans en denken als westerlingen, hun collectieve verbeelding is die van het burgerlijke consumentisme: luxe, rijkdom, een goed leven zonder inspanning en opoffering.

Geen politieke ideeën of sociale passie, ze willen rappers, beïnvloeders en andere demente beroepen van de tijd van nihilisme en decadentie worden.

Hun hoogste aspiratie is niet het martelaarschap voor de islam, maar om de plaats in te nemen van blanke Fransen in chique buurten, gedreven door afgunst en niet door geloof. Het krankzinnige immigratiebeleid heeft hen opgesloten in de verloederde stedelijke buitenwijken, hen geïsoleerd van de rijken die theoretisch van hen houden en hen in werkelijkheid verafschuwen.

Verraden beloften

De progressieven die verantwoordelijk zijn voor de immigratie-invasie voor goedkope arbeidskrachten worden aangevallen door degenen die zich verraden voelen. De beloften van integratie en delen zijn gebroken ondanks grote economische investeringen, de nieuwe Fransen weten niet wat ze met de opleidingen moeten doen, ze willen de plaats en het welzijn van degenen die hen bedrogen hebben. Het tuig van de banlieues stak geen kathedralen in brand die het symbool zijn van het katholicisme, in naam van de islam, maar plunderde luxe winkels.

Ze geven blijk van een verlangen naar wraak, naar de bevestiging van basisbehoeften, naar de verovering van grondgebied.

De islamitische expansie die in de 7de eeuw begon, werd gedreven door een sterke visie, de bekering van de ongelovigen, de schepping van een wereld die zou beantwoorden aan de wil tot macht van de volgelingen van Mohammed.

De nieuwe opstandelingen beweerden niet dat hun religie superieur was, ze uitten alleen de wens om degenen die ze als uitbuiters en vijanden zagen, te vervangen.

Soldaten van het kapitalisme

De maatschappij van winst en dwangmatige consumptie heeft religieuze en ideologische drijfveren uitgeroeid en vervangen door de onbedwingbare behoefte aan bezit. Geen heimwee naar afkomst en verlaten thuislanden, want de nieuwe Fransen maken integraal deel uit van het terminale kapitalisme.

Net als de andere jongeren van een zielloze tijd, hunkeren ze alleen naar gemakkelijke rijkdom, fortuin zonder opoffering, roem zonder verdienste. Beroofd van de archetypes van hun afkomst, zijn ze slaven van lage materialiteit zoals veel jonge tijdgenoten. Kleine bourgeoisie, uitgesloten van het banket van de rijken, die met water in de mond naar het leven van de meer fortuinlijken kijken, zoals de etalage van een banketbakkerij.

Hun woedende wrok wordt gedreven door de afgunst die valse revolutionairen altijd heeft bezield, niet het verlangen naar sociale rechtvaardigheid, maar naar vervanging in privileges.

Jongeren van Afrikaanse afkomst willen de steden van de Fransen en ook van de Italianen, zoals afgelopen zomer te zien was in Peschiera del Garda, waar hooligans de stad militair bezetten.

Het geweld in Keulen en Milaan stelt de roofzuchtige houding tegenover Europese meisjes aan de kaak die als oorlogsbuit worden gezien. Juridisch gezien nemen Fransen, Italianen, Belgen en Duitsers, zonder het te horen, met geweld wat zij als het hunne beschouwen en wat vroeger aan de Europeanen toebehoorde. Oude volkeren zonder drang naar de toekomst, stervende etnische groepen die geen kinderen verwekken en niets meer hebben om door te geven.

De psychopathologie van de ontkende droom

Degenen die belangrijk zijn, zitten in plaats daarvan vol vitale energie, zijn vruchtbaar en agressief, vol woede omdat ze zich buitengesloten voelen. Ze lijden aan dissociatieve stoornissen als gevolg van het gebrek aan integratie tussen de bewustzijnssfeer, dan het denken met hun identiteit en met de herinnering aan hun voorouders. De symptomen zijn een verwarde identiteit, noch Arabisch noch Frans, en moeilijkheden in de omgang met andere burgers die ze als vijanden beschouwen.

De pathogenese van de stoornis ligt in het trauma van de weigering om deel uit te maken van de natie die hen van hun afkomst heeft weggerukt om hen in getto's te marginaliseren. Wilde immigratie is een misdaad tegen de binnengevallen inboorlingen, maar ook tegen de ontwortelden die van hun thuisland zijn gestolen met de fata morgana van een illusoir welzijn.

De realiteit is heel anders dan de droom: marginalisatie, armoede, uitbuiting, onderbetaalde slavenarbeid.

De weinigen die erin slagen om in het systeem te integreren, verliezen hun barricadeachtige ambities en worden het voorwerp van de haat en woede van alle anderen die buiten blijven staan om toe te kijken.

De voedende maatschappij die voortkomt uit de overheersing van het grootkapitaal heeft geen respect voor wie dan ook, het buit de laatsten uit als kanonnenvoer en spaart zelfs degenen niet die haar steunen en voeden door hun leven op te offeren voor werk en succes.

Bron: centrostudiprimoarticolo.it

Vertaling door Robert Steuckers