De Oekraïense crisis als een oorlogssimulatie voor gas

Bron: Il Manifesto & https://www.ariannaeditrice.it/articoli/la-crisi-ucraina-come-simulazione-di-guerra-per-il-gas

De Oekraïense gascrisis is nu een algemene bluf. De Franse president Macron, die gisteren in Moskou was en vandaag in Kiev, en de timide Duitse bondskanselier Scholz, die in Washington aan zijn oren wordt getrokken omdat hij aarzelt om met Poetin te botsen, weten het nog beter. De bluf gaat gepaard met de verdenking dat het niet Poetin is die Europa werkelijk bedreigt, maar Biden, die over de kwestie van de energieleveranties uit Moskou helaas geen ander standpunt inneemt dan Donald Trump.
Waar het om gaat is een simulatie van oorlog, maar wel met gas als inzet. De waarheid is dat de Amerikanen de Russisch-Duitse gaspijpleiding, Nord Stream 2, willen opblazen, waar ook oud-bondskanselier Schröder zitting in heeft genomen. Het belangrijkste kenmerk ervan, dat de Amerikanen niet bevalt, is dat de Baltische Staten, de Visegrad-Staten, Oekraïne en Wit-Rusland volledig worden omzeild, waardoor elke mogelijke aanspraak van deze landen om Moskou onder druk te zetten, teniet wordt gedaan. Deze landen, met als duidelijke uitzondering Wit-Rusland, een pion die door Moskou wordt gemanoeuvreerd, zijn grotendeels pionnen die, via de NAVO, door de VS worden gemanoeuvreerd.

MET DE BESCHIKBAARHEID van de clueless Ursula von der Leyen, voorzitter van de Europese Commissie, willen de Amerikanen ons doen geloven dat zij degenen zijn die klaar staan om Europa te "redden". Dit is bluf, gegevens in de hand, nog flagranter dan de aangekondigde oorlog in Oekraïne. Zonder te vergeten dat de Europese Commissie in haar groene taxonomie zelfs kernenergie opneemt, en niet alleen gas - dat zegt de rood geel groene Duitse regering die kernenergie heeft afgezworen, ook al is die nu nodig voor de ecologische overgang.

Mijn vriend Davide Tabarelli, voorzitter van Nomisma Energia en een van de meest gezaghebbende stemmen in Italië over dit onderwerp, is altijd duidelijk geweest op dit punt: "De productiekosten in Rusland liggen minstens een derde lager", "Het is absurd te denken dat wij ervoor zouden kiezen het Europese energiesysteem toe te vertrouwen aan dergelijke verre importen, met zeer hoge transportkosten, rekening houdend met de verspilling van energie, het verlies van methaan en de milieuschade".

DE AMERIKANEN hebben gas, en veel gas, meer dan ze verwacht hadden. Twintig jaar geleden stonden zij op het punt gasimporteurs te worden, maar toen realiseerden zij zich dat zij zich hadden misrekend en schakelden zij hun Atlantische installaties om op export. Ze hebben genoeg benzine en proberen het overal te verkopen. Het probleem is dat het ver weg is en meer kost dan Russisch pijplijngas. Amerikaans LNG wordt gewonnen en vervolgens vloeibaar gemaakt, dus moet het worden opgeslagen en vervolgens per schip worden vervoerd. Zodra het aan land komt, komt het in regassifiers terecht. In de opslagplaats wordt het teruggebracht tot zijn gasvorm en is het klaar voor consumptie.

Om te begrijpen waarom LNG geen substituut is voor pijpleidinggas, hoeven we alleen maar naar de hervergassingsinstallaties te kijken: deze worden weinig gebruikt omdat gas per schip veel duurder is en er duizenden LNG-schepen nodig zouden zijn om dat uit Moskou te vervangen. Kortom, Amerikaans gas zou een dwaze keuze zijn, die slechts in één geval gerechtvaardigd is: een oorlogstoestand. In een notendop is de geventileerde oorlog in Oekraïne een simulatie van een oorlog om gas. In deze crisis maken Rusland en China strategische en energieplannen voor de toekomst, en wij betalen de rekening.

DAT MAKT NIET zegt de Nomisma cijfers. In 2020 bedroeg het Europese gasverbruik 380 miljard kubieke meter: de invoer van LNG uit de Verenigde Staten bedroeg 23 miljard kubieke meter, terwijl die uit Rusland 145 miljard bedroeg. En dezelfde verhoudingen worden geraamd voor 2021-22. Het is duidelijk dat de Amerikaanse gasoperaties meer van politieke dan van economische aard zijn: op korte en middellange termijn is het land niet in staat om met het Russische Gazprom te concurreren. Dat is de bluf.

DAN is er nog de kwestie van alternatieve leveranciers. Azerbeidzjan's Tap (waarvan Lukoil, Rusland, aandeelhouder is) kan maximaal 20 miljard kubieke meter leveren, terwijl Nord Stream 2 ten minste 55 miljard kan leveren. De Greenstream uit Libië heeft een theoretische capaciteit van 8 miljard kubieke meter, maar door de chaos in Libië - die begon met de NAVO-oorlog in 2011 met Frankrijk aan het roer - zijn er voortdurend onderbrekingen en is er dus weinig geïnvesteerd in een land met grote rijkdommen. De enige positieve noot is Algerije, dat meer gas oppompt dan gewoonlijk en in januari Rusland een maand lang overtrof als grootste leverancier.

DAN ZOU ER IRAN ZIJN, dat na Moskou over de grootste reserves ter wereld beschikt, maar dat onder sancties gebukt gaat en zijn blik steeds meer op China richt. De oorlog van de afgelopen jaren heeft het plan van Syrië om zijn gas via Irak naar de kusten van de Middellandse Zee te brengen, een pijpleiding die de energiebetrekkingen in het Midden-Oosten op zijn kop zou hebben gezet, in de war gestuurd. Dit is een van de minder genoemde redenen waarom Bashar Assad, de historische bondgenoot van Teheran, op een bepaald moment de "perfecte vijand" werd. Zijn Arabische vijanden, de Turken en Israël zelf, alsmede de Verenigde Staten, duldden niet dat hij kon beschikken over eigen energiebronnen van Iraanse oorsprong.

Nu willen de Verenigde Staten - nadat ze jarenlang campagne hebben gevoerd tegen Nord Stream 2, maar daar nooit in zijn geslaagd, en uiteindelijk Biden stilzwijgend toestemming hebben gegeven aan Merkel omdat het een "particulier initiatief" was - ook het Russische gas sanctioneren.

Kortom, de Amerikanen willen niet dat Europa goedkoop gas heeft: zij hebben hun eigen gas en dat kost veel meer. Klinkt dat niet als een koopje?