Γιατί χρειαζόμαστε νέα θεωρία.

Από τη μονοπολική εξουσία προς την πολυπολική διοίκηση.

Σήμερα βιώνουμε όχι μόνο τους τεράστιους γεωπολιτικούς μετασχηματισμούς στην κούρσα για τη διεκδίκηση της παγκόσμιας εξουσίας (τη μετάβαση από τη μονοπολική εξουσία προς την πολυπολική διοίκηση), αλλά και τις βαθιές ιδεολογικές αλλαγές που εκπορεύονται από αυτήν. Στη Μέση Ανατολή για παράδειγμα μπορούμε να δούμε πόσο σημαντικός είναι, από τη μια πλευρά, ο ρόλος των ΗΠΑ, του Ισραήλ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και πως από την άλλη η παρουσία της Ρωσίας και της Κίνας αλλάζει την κατάσταση στην περιοχή, και πως διάφορες ισλαμικές χώρες και διαφορετικές τάσεις εντός του Ισλάμ έρχονται σε σύγκρουση η συμμαχούν μεταξύ τους. Υπάρχει ξεκάθαρα ιδεολογική – μερικές φορές και θεολογική- διάσταση πίσω από τη Γεωπολιτική , και δεν μπορούμε πλέον να εξηγήσουμε τα προβλήματα απλώς μέσα από το ερμηνευτικό σχήμα του ανταγωνισμού των κρατών -εθνών, ή μέσα από το αντίστοιχο της σύγκρουσης των πολιτικών συστημάτων Ανατολής-Δύσης. Χρειαζόμαστε νέα εργαλεία ανάλυσης που θα εξερευνήσουν μεθοδικά το ιδεολογικό υπέδαφος και θα το προβάλουν στον γεωπολιτικό χάρτη. Χρειαζόμαστε εν συντομία ένα νέο είδος χαρτογράφησης του χώρου,μία νέα αναλυτική μέθοδο που θα λαμβάνει υπ’όψιν και τη χρονική και ιστορική διάσταση των γεγονότων. Και αυτό αφορά τον γεωγραφικό χώρο της Μέσης Ανατολής πολύ περισσότερο από κάθε άλλον. Επειδή είναι εκεί όπου οι κύριες τάσεις της παγκόσμιας Πολιτικής επαναπροσδιορίζονται τώρα.

Η μετάβαση από τον μονοπολικό Κόσμο προς την πολυπολικότητα είναι μια διαδικασία οδυνηρή , ειδικά για τις ΗΠΑ που μέχρι πρόσφατα αποτελούσαν τον μοναδικό και αδιαμφισβήτητο πόλο της παγκόσμιας τάξης. Οι Νεοσυντηρητικοί κυρίως ήσαν εκείνοι που προσπάθησαν για μια ολόκληρη εικοσαετία να επιβεβαιώσουν την άμεση και ολοκληρωτική αμερικανική κυριαρχία στον πλανήτη και να την παρουσιάσουν ως ένα είδος ιστορικής νομοτέλειας. Η προσπάθειά τους στέφθηκε από επιτυχία από την στιγμή της πτώσης της ΕΣΣΔ το 1991 έως και τις 11/9 /2001. Η ιδεολογία του Νεοσυντηρητισμού βασίστηκε στην άκριτη αποδοχή της υπεροχής του Φιλελευθερισμού (Φιλελεύθερη Δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα, Κοινοβουλευτισμός, κοσμικότητα,ατομικισμός). Επιπλέον υπήρξε άνευ όρων στήριξη στο Ισραήλ, μια εμπαθής εμμονή κατά του Ισλάμ αλλά και κατά της πρώην υπερδύναμης (Ρωσία),όπως και η επιμονή στον πρωταγωνιστικό ρόλο των ΗΠΑ σε σχέση με όλους τους άλλους – συμπεριλαμβανομένης και της Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις των Μπιλ Κλίντον (1992-2000) και Τζορτζ Μπους του νεωτέρου(2000-2008),βρίσκονταν και οι δύο υπό την ισχυρή επιρροή των Νεοσυντηρητικών. Μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου οι ΗΠΑ ένιωσαν ότι είχε έρθει η ώρα να παρέμβουν αποφασιστικά στο Αφγανιστάν και το Ιράκ,δηλαδή στις κρίσιμες από κάθε άποψη γεωγραφικές περιοχές της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας. Εκείνη τη στιγμή γεννήθηκε και το σχέδιο της λεγόμενης ”Μεγάλης Μέσης Ανατολής”. Σχέδιο το οποίο βασίστηκε στην ”ανάγκη” του ” εκδημοκρατισμού” της Μέσης Ανατολής, κάτι που πρακτικά σήμαινε βίαιη καταστροφή παλαιών πολιτικών καθεστώτων, αναδιάταξη της ισορροπίας δυνάμεων, αλλαγές στα σύνορα των κρατών και ούτω καθεξής. Κύριοι πυλώνες για την επιτυχία του σχεδίου ήσαν ο αναβαθμισμένος ρόλος του Ισραήλ , σαν προπύργιο για την ευόδωση των σκοπών της επιχείρησης,όπως και η δημιουργία Κουρδικού κράτους. Το τελευταίο βέβαια συνεπαγόταν αποκοπή εδαφών από τέσσερις κρατικές οντότητες . Σε αυτό το σημείο βρισκόμασταν λοιπόν στις αρχές του νέου αιώνα. Μονοπολισμός και Ατλαντισμός από γεωπολιτική άποψη,ριζοσπαστικός επιθετικός Φιλελευθερισμός από ιδεολογική.

Ο δυτικοκεντρικός Φιλελευθερισμός επιτίθεται και η Ορθόδοξη Ρωσία επιστρέφει.

Η κυβέρνηση Μπαράκ Ομπάμα(2008-2016) προσπάθησε να μετριάσει κάπως αυτήν την άκαμπτη γραμμή των Νεοσυντηρητικών και να αμβλύνει τις αλγεινές εντυπώσεις που είχαν δημιουργηθεί , αλλά κατ’ουσίαν ενήργησε με το ίδιο πρότυπο. Σε επίπεδο διακηρύξεων προτιμούσε να μιλάει για μια ”πολυμέρεια”,ωστόσο επρόκειτο απλώς για μια ηπιότερη εκδοχή του ίδιου αμερικανικού μονοπολισμού με κάπως συγκεκαλυμμένα τα ηγεμονικά του χαρακτηριστικά. Έτσι,παρά τις προσδοκίες που είχαν δημιουργηθεί με την άνοδο του Μπαράκ Ομπάμα, η επονομαζόμενη ‘’Αραβική Άνοιξη’’ ήρθε σαν αποτέλεσμα της πάγιας αμερικανικής πολιτικής και προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα αναταραχής στη Βόρειο Αφρική και αιματηρούς εμφυλίους πολέμους στη Λιβύη ,στην Υεμένη και τη Συρία.Παράλληλα,η Αίγυπτος βρέθηκε κι αυτή ένα βήμα πριν τον εμφύλιο πόλεμο,ενώ παρόμοιες εξελίξεις ίσως να είχαν επισυμβεί στην Τουρκία αν το πραξικόπημα του θέρους του 2016 είχε μερική έστω επιτυχία. Ο Ομπάμα άλλαξε τον ρυθμό επιβολής της αμερικανικής πολιτικής όχι όμως και την κατεύθυνση. Σε ιδεολογικό επίπεδο καμία πολύτως διαφοροποίηση δεν υπήρξε και ο Φιλελευθερισμός παρέμεινε στην ηγεμονική του θέση,σε οικονομικό,κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο τόσο στο εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών όσο και στον Δυτικό γενικότερα Κόσμο. Φυσικά συνεχίστηκε και η,τυφλή σχεδόν,υποστήριξη προς τις πολιτικές του Ισραήλ,αν και όχι στην ίδια κλίμακα όπως πριν.

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνήσεως του Τζορτζ Μπους ωστόσο και κυρίως κατά τη διάρκεια της θητείας Ομπάμα εξελίχθηκε το σημαντικότερο γεωπολιτικό γεγονός των πρώτων δεκαετιών του νέου αιώνα.Αναφερόμαστε βεβαίως στην επιστροφή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ιστορία και στον φυσικό της ρόλο ως ηγέτιδα δύναμη της λεγόμενης Heartland. Κάτι τέτοιο ήταν πολύ σοβαρή εξέλιξη και αποτελούσε ευθεία πρόκληση – αμφισβήτηση για τον μονοπολικό Κόσμο που φαντασιώνονταν οι ιέρακες πέραν του Ατλαντικού. Η πυρηνική Ρωσία επέμεινε αταλάντευτα στην πλήρη αποκατάσταση της κυριαρχίας της και αυτό ήταν κρίσιμο. Τα γεγονότα στη Γεωργία(2008), η αναταραχή στην Ουκρανία(2014), η επανάκτηση της Κριμαίας και, τέλος, η εμπλοκή και προβολή ισχύος της Ρωσίας στη Συρία ήταν τα μεθοδικά βήματα που επανέφεραν τη Ρωσία στο προσκήνιο ως παγκόσμια δύναμη. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν τόλμησε να προκαλέσει τις ΗΠΑ επιτυχώς,με αποτέλεσμα την αποψίλωση της ηγεμονίας τους και το άνοιγμα νέων δρόμων. Η στροφή που έχει ήδη σημειωθεί στην παγκόσμια Πολιτική ήλθε να ενισχύσει το Ιράν που αγωνίζεται επί μακρόν να απαλλαγεί από τη Δυτική ηγεμονία , γεωπολιτικά και ιδεολογικά. Ταυτόχρονα στο εγχείρημα αμφισβήτησης της επικυριαρχίας της Δύσης μπήκε και η Τουρκία, η οποία άρχισε να προσεγγίζει τους Ρώσους προκειμένου να αντισταθμίσει τις αμερικανικές πιέσεις και να εμποδίσει την γένεση του Κουρδικού κράτους. Για τον Basar al Asad η επέμβαση της Ρωσίας στο πλευρό του απέναντι στις ορδές του ISIS ήταν αποφασιστική,όσον αφοράστη διάσωση του καθεστώτος του. Το Ιράκ είδε μια νέα εναλλακτική λύση η οποία θα αντιστάθμιζε την αμερικανική επιρροή.Πάνω απ’όλους η Κίνα που έχει εξελιχθεί σε οικονομικό γίγαντα, χρησιμοποίησε αυτήν τη μεταστροφή του γεωπολιτικού άξονα προκειμένου να επιβεβαιώσει τον εαυτό της ως κορυφαίο περιφερειακό παράγοντα- κυρίως μέσω του έργου Belt and Road Initiative. Έτσι, η τολμηρή και καλοσχεδιασμένη πολιτική του Πούτιν υποστηρίχθηκε αμέσως πολλούς και κρίσιμους περιφερειακούς παίκτες της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής και οι ίδιοι αποπειράθηκαν να προσαρμόσουν την πολιτική τους στην επερχόμενη πολυπολικότητα.

Αυτή η ανατροπή των δεδομένων έγινε φυσικά σε βάρος των ΗΠΑ, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των αντιπροσώπων των Δυτικών στη Μέση Ανατολή, όπως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Οι υποστηριζόμενοι από το Ριάντ και τη Ντόχα Σαλαφιστές του ISIS υπέστησαν σοβαρές ζημιές από τη νέα ρωσο-τουρκο-ιρανική Συμμαχία. Το Ισραήλ από την άλλη υπήρξε κατά το αποκορύφωμα της κρίσης ‘’περίεργα’’ συγκρατημένο. Εν κατακλείδι μπορούμε να πούμε πως το σχέδιο του Μεγάλου Κουρδιστάν μοιάζει να έχει εγκαταλειφθεί όπως και αυτό της Μεγάλης Μέσης Ανατολής.

Η άνοδος του Ντόναλντ Τραμπ στην εξουσία και η ‘’απόσυρση’’ από την Παγκόσμια Ηγεμονία.

Τότε ακριβώς(2016) ήταν η στιγμή που ο Donald Trump ανήλθε στην εξουσία. Η ρητορική του κατά τη διάρκεια της προεκλογικής κούρσας για τον Λευκό Οίκο ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με όλους τους προκατόχους του. Όσον αφορά στη γεωπολιτική του αντίληψη ο Trump παρουσιάστηκε σαν πολέμιος των στρατιωτικών παρεμβάσεων σε άλλα κράτη.Μέχρι σήμερα έχει φανεί απόλυτα συνεπής σε αυτό,ερχόμενος σε πλήρη αντίθεση με τις πολιτικές των Μπιλ Κλίντον, Τζωρτζ Μπους και Μπαράκ Ομπάμα.Και στο ιδεολογικό πεδίο ο Trump έκανε μια αξιοσημείωτη στροφή, επικρίνοντας με σφοδρότητα τον Φιλελευθερισμό και την Παγκοσμιοποίηση. Περαιτέρω έλαβε μέτρα προστασίας της αμερικανικής βιομηχανίας και περιορισμού των εισαγωγών,επιστρέφοντας σε μια πολιτική μερκαντιλισμού.

Τουτέστιν, το έτος 2016 ήταν ένα έτος-κλειδί.Ακριβώς τότε φάνηκε ότι η μονοπολική αντίληψη του Κόσμου, ο Ατλαντισμός και ο παγκοσμιοποιημένος Φιλελευθερισμός βρίσκονται σε σοβαρή παρακμή και αδυνατούν να ανταποκριθούν στις προκλήσεις του νέου πολυπολικού περιβάλλοντος που αρχίζει να διαμορφώνεται. Προφανώς οTrump δεν μπόρεσε να υλοποιήσει στο ακέραιο τις δεσμεύσεις του έναντι των Αμερικανών που τον εξέλεξαν, αλλά η πολιτική του δεν είναι απόλυτα προσηλωμενη στους άξονες της Παγκοσμιοποίησης και του Φιλελευθερισμού, σε αντίθεση με τους προκατόχους του. Οι ΗΠΑ παραμένουν βεβαίως και εμπλέκονται ποικιλοτρόπως στη Μέση Ανατολή,ενώ η υποστήριξή τους προς το Ισραήλ , στρατιωτική,πολιτική,οικονομική και διπλωματική μπορούμε να πούμε πως έχει αυξηθεί.Παράλληλα συνεχίζονται οι εχθροπραξίες με το Σιιτικό κυρίως Ισλάμ, είναι ολοφάνερο ωστόσο ότι υπάρχει μια εντελώς καινούργια προσέγγιση σε όλα αυτά.Όλο και περισσότερο οι ΗΠΑ δείχνουν πως κατά κάποιον τρόπο αποσύρονται από τον παγκόσμιο ηγεμονικό ρόλο τους και αποδέχονται -παρά την θέλησή τους- το πολυπολικό status quo που προωθείται από τη Ρωσία του Πούτιν, τους συμμάχους της και την ταχέως αναπτυσσόμενη Κινεζική Δύναμη.

Αυτή η γεωπολιτική αλλαγή ,στην οποία η Ρωσία σαφώς συνεισέφερε τα μέγιστα, επέφερε και τεκτονικές αλλαγές στην ιδεολογική αντίληψη των πραγμάτων.Από το 1991 η αποκαλούμενη από την φιλελεύθερη Δύση ,”Αυτοκρατορία του Κακού” είχε πάψει να υπάρχει. Στην ιστορική συγκυρία που προέκυψε, η κυρίαρχη-σχεδόν μοναδική- Ιδεολογία που υποτίθεται ότι προοριζόταν να εξαπλωθεί σε όλον τον Κόσμο, ήταν ο Φιλελευθερισμός. Εάν τώρα η Δύση συρρικνώνεται, αυτό αφορά σαφώς και τη Φιλελεύθερη Ιδεολογία καθώς και τον συνδυασμό της με το Καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα,στοιχεία που από παράγοντες ισχύος μετατράπηκαν σε παράγοντες αδυναμίας και οδήγησαν σε αδιέξοδο.Στον μονοπολικό κόσμο λοιπόν υπήρχε μία και μόνη κυρίαρχη Ιδεολογία που επεδίωκε να εδραιωθεί παγκοσμίως: o Φιλελευθερισμός. Στη νέα, πολυπολική πραγματικότητα τα πράγματα θα είναι διαφορετικά; Σαφώς ΝΑΙ. Επομένως, το επόμενο ερώτημα είναι: πού κινούμαστε ιδεολογικά;

Μη Φιλελεύθερος αλλά όχι Κομμουνιστής ή Φασίστας.

Στην εποχή του πολιτικού Μοντερνισμού,όταν η Δύση κυριαρχούσε, υπήρχαν μόνο δύο εναλλακτικές του Φιλελευθερισμού: ο Κομμουνισμός και ο Φασισμός-Εθνικοσοσιαλισμός. Και οι δύο αντίπαλοι του Φιλελευθερισμού ηττήθηκαν κατά τον 20ο αιώνα σε θερμούς ή ψυχρούς Πολέμους. Στην ήττα τους ήταν που βάσισε την παγκόσμια μονοπολική κυριαρχία του ο Φιλελευθερισμός στην αυγή της μετα-Μοντέρνας εποχής.Αλλά πλέον ο Φιλελευθερισμός χάνει την ισχύ του και τη γοητεία του,και το πιο σημαντικό είναι πως αυτό συμβαίνει όχι μόνο στις περιοχές που βρίσκονται εκτός των ορίων του Δυτικού Πολιτισμού, μα και στις ίδιες τις ΗΠΑ,δηλαδή στο ισχυρότερο οικονομικό και πολιτικό κέντρο της Δύσης. Στη θέση του παρακμάζοντος Φιλελευθερισμού ωστόσο απομένει ένα τεράστιο ιδεολογικό και πολιτικό κενό.Από την άλλη είναι προφανές ότι η τεχνητή επαναφορά στη ζωή των δύο ηττημένων Ιδεολογιών του 20ου αιώνα, του Κομμουνισμού και του Φασισμού, ελάχιστα ελκυστική μπορεί να είναι ως προοπτική.Μία νέα εποχή,με τα δικα της ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, χρειάζεται οπωσδήποτε και μια νέα Ιδεολογία. Προς το παρόν όμως βρισκόμαστε σε μια κατάσταση,στην οποία ακροβατούμε ανάμεσα στις τρεις κλασσικές Πολιτικές Ιδεολογίες που προέκυψαν από τη Γαλλική Επανάσταση και το κίνημα του Ρομαντισμού (τον Φιλελευθερισμό, τον Κομμουνισμό και τον Φασισμό), χωρίς να μπορούμε να επιλέξουμε καμία από τις τρεις. Πρέπει να παρατηρήσουμε σ’αυτό το σημείο πως ακόμη και οι Δυνάμεις που συμμετέχουν ενεργά στις εξελίξεις της Μέσης Ανατολής,συγκροτώντας το αντι-Δυτικό μέτωπο(Ρωσία,Ιράν,Τουρκία,Κίνα κλπ.)δεν είναι φορείς ενός ξεκάθαρου πολιτικο-ιδεολογικού στίγματος και σαφέστατα βεβαίως δεν μπορούν να ταυτιστούν και με καμία από τις παλαιότερες ιδεολογικές κατευθύνσεις. Όλοι τους δεν είναι Φιλελεύθεροι , αλλά δεν είναι ούτε Κομμουνιστές , ούτε Φασίστες. Κατανοούμε λοιπόν πως το ιδεολογικό χάσμα παραμένει,χωρίς να μοιάζει εύκολη υπόθεση η κάλυψή του.

Εδώ ακριβώς τίθεται το καίριο ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν να είσαι μη Φιλελεύθερος, αλλά συγχρόνως να μην είσαι ούτε Κομμουνιστής ,ούτε Φασίστας; Επί του πρακτέου οι εναλλακτικές προοπτικές που έχουμε,αν θέλουμε να ακολουθήσουμε κάτι διαφορετικό,είναι το Θεοκρατικό Ιρανικό πολιτικό σύστημα, η σχεδόν αυταρχική εξουσία του Βλαδίμηρου Πούτιν και η επίσης αυταρχική αλλά και ρεαλιστική πολιτικά εξουσία του Προέδρου Ερντογάν.Με εξαίρεση τη Θεοκρατία του Ιράν,που δεν μπορεί βεβαίως να αποτελέσει υπόδειγμα στην περίπτωση που δεν είσαι Σιίτης Μουσουλμάνος, οι υπόλοιπες δύο εναλλακτικές μοιάζουν περισσότερο με περιστασιακές καταστάσεις,υπαγορευόμενες από τις πολιτικές και γεωπολιτικές συγκυρίες.Αντίθετα ο Φιλελευθερισμός,παρά τα ισχυρά πλήγματα που έχει δεχθεί, εξακολουθεί να είναι μία πλήρης και ολοκληρωμένη Πολιτική Θεωρία με πεδία εφαρμογής του την Οικονομία,την Κοινωνία,την Πολιτική, αλλά και τις νέες Τεχνολογίες ενός πληροφοριο-κεντρικού Κόσμου. Οποιαδήποτε απόπειρα αντιπαράθεσης με τον Δυτικό Φιλελευθερισμό(ο οποίος έχει ακόμη εφεδρείες και πολλούς υποστηρικτές,ενώ έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ευέλικτος και ευπροσάρμοστος στην ιστορική του διαδρομή)χωρίς την ύπαρξη ενός στέρεου ιδεολογικού υποβάθρου, κινδυνεύει να οδηγηθεί σε παταγώδη αποτυχία και να υπονομεύσει δραματικά τις προοπτικές ανάδυσης ενός πολυπολικού Κόσμου. Οι ”ρεαλιστικές” Συμμαχίες μεταξύ ετερόκλητων εταίρων,που εδράζονται πάνω στη βάση περιστασιακών κοινών συμφερόντων ή και στη βάση της επίτευξης εγωϊστικών ”εθνικών” στόχων, είναι από τη φύση τους ασταθείς. Εντελώς διαφορετικό ζήτημα είναι η οικοδόμηση μιας διαρκούς και αμετακίνητης σύμπλευσης και συμμαχίας, όπου οι αδυναμίες του ενός θα καλύπτονται από την ισχύ του άλλου και όπου τα παρόμοια πολιτικά και πολιτειακά Ιδανικά θα λειτουργούν ως παράγοντας περαιτέρω εμβάθυνσης και σταθεροποίησης της συνεργασίας.

Προς την μετα-ιδεολογία της Παραδοσιοκρατίας.

Όλα τα παραπάνω,σχεδόν προφανή και αυταπόδεικτα, αποκαλύπτουν την αναγκαιότητα για τη διατύπωση μια νέας Πολιτικής Θεωρίας που να ταιριάζει στις απαιτήσεις της ιστορικής συγκυρίας, της πολυπολικότητας, της αναδυόμενης νέας δομής των Διεθνών Σχέσεων. Χρειαζόμαστε μια μετα-Ιδεολογία λοιπόν,ακριβώς επειδή βρισκόμαστε σε έναν μετα-Μοντέρνο Κόσμο. Ο Φιλελευθερισμός,από τον οποίο προσπαθούμε να απαλλαγούμε,είναι ήδη αρκετά παλαιός όπως και η δεύτερη Πολιτική Θεωρία, ο Κομμουνισμός και η τρίτη Πολιτική Θεωρία , ο Φασισμός.Το κυριότερο είναι πως και οι τρεις αποτελούν παιδιά της Νεωτερικότητας,η οποία δεν επαρκεί πια για να ερμηνεύσει την πολυπλοκότητα αλλά και την αδιαμφισβήτητη φθορά και κόπωση του σύγχρονου Κόσμου. Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από την κατάδυση στις χιλιετίες της Ανθρώπινης Ιστορίας.Μόνο αν κατορθώσουμε να αναχθούμε στις ρίζες μας,φυλετικές και πολιτισμικές,στις πρώτες αρχές της ύπαρξής μας,θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε τα σημερινά αδιέξοδα. Ο Φιλελευθερισμός των ημερών μας,ισοπεδωτικός και αχαλίνωτος, ευαγγελίζεται την ανατροπή κάθε παραδοσιακού στερεότυπου και τη δημιουργία ενός ”Νέου Ανθρώπου”.Ενός Ανθρώπου ο οποίος θα έχει ”απελευθερωθεί” από κάθε ταυτότητα Φύλου,Φυλής,Θρησκείας,Γλώσσας,Έθνους και Πολιτισμού.Αυτός ο νέος,μεταλλαγμένος Άνθρωπος του Φιλελευθερισμού θα είναι ωστόσο ένα ”ζόμπι”,ένας νεκροζώντανος που θα καταστρέψει την ίδια την Ανθρώπινη Φύση.Κατά τρόπο αντίστοιχο, και η Πολιτική Θεωρία που θα αντιταχθεί στον Φιλελευθερισμό και θα τον νικήσει πρέπει να βασιστεί σε όλα εκείνα τα στοιχεία που από τις απαρχές της ύπαρξής μας προσδιορίζουν τη Φύση μας και την Ταυτότητά μας.Στοιχεία που,με μια λέξη,συγκροτούν την Παράδοσή μας.Μια τέτοια Πολιτική Θεωρία που μπορεί να επονομασθεί ως ΠΑΡΑΔΟΣΙΟΚΡΑΤΙΑ(TRADITIONALISM) είναι σε θέση να παίξει τον ρόλο του κοινού παρονομαστή για τον πολυπολικό Κόσμο, αποδεχόμενη όλες τις ιδιαίτερες ιστορικές, θρησκευτικές,γλωσσικές,εθνικές και πολιτισμικές Ταυτότητες ανά τον πλανήτη και όλες τις συνακόλουθες διαφορές που προκύπτουν. Είναι πέρα έως πέρα σαφές ότι μια τέτοια Πολιτική Θεωρία δεν μπορεί να διατυπωθεί πια στη θνήσκουσα Δύση,καθώς η τελευταία η έχει μολυνθεί ανεπανόρθωτα από το Φιλελεύθερο Κοσμοείδωλο. Ας είναι λοιπόν. Θα αναζητήσουμε αλλού τα πρότυπά μας και τις πηγές της έμπνευσής μας. Η περίπτωση του Ιράν αποτελεί μια τέτοια πηγή καθώς ένα Παραδοσιοκρατικό Καθεστώς,βασισμένο στη σιιτική εκδοχή της Ισλαμικής Θρησκείας, κυβερνά μια χώρα με αρχαίο Πολιτισμό επί τέσσερις δεκαετίες και την έχει μετατρέψει σε περιφερειακή Δύναμη.Για εμάς τους Έλληνες είναι προφανές πως τα πρότυπά μας θα πρέπει να είναι διαφορετικά.Η δική μας Παραδοσιοκρατία δύναται να βασισθεί στη Γλώσσα μας,τη σημαντικότερη Γλώσσα της Ευρώπης,στην Ορθόδοξη Παράδοσή μας και στον Αρχαίο Ελληνικό Πολιτισμό,αφομοιωμένον δημιουργικά χωρίς ανόητες αρχαιοπληξίες.Ακόμη πρέπει να μελετήσουμε ενδελεχώς τα κορυφαία πολιτειακά μας πρότυπα,τη Σπάρτη των Ηρώων,τη Μακεδονική Ηγεμονία και την υπερχιλιετή Ρωμέικη Αυτοκρατορία του Βυζαντίου.Τέλος,δεν θα ήταν χωρίς αξία και η γνώση της ιστορικής ταυτότητας και διαδρομής του γεωγραφικού χώρου που ονομάζεται ”Ενδιάμεση Περιοχή”,και στον οποίο ανήκουμε τόσο εμείς όσο και οι λαοί των Βαλκανίων και της Εγγύς Ανατολής.

Στον πολυπολικό κόσμο κάθε Λαός και κάθε Έθνος πρέπει να βρουν τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο ώστε να επιβεβαιώσουν την ταυτότητά τους και να αντισταθούν στην ισοπέδωση του Φιλελευθερισμού και την Παγκοσμιοποίησης που στο τέλος-τέλος δεν είναι παρά δύο μέθοδοι επιβολής της Δυτικής ηγεμονίας.Η έννοια την Παραδοσιοκρατίας δεν μπορεί από την ίδια της τη φύση να είναι καθολική, αφού περιλαμβάνει και αποδέχεται τις διαφορές των λαών που θα την εφαρμόσουν.Οι λύσεις που η Παραδοσιοκρατία θα προτείνει,σε όλους τους τομείς από την οικονομική οργάνωση έως την μορφή του Πολιτεύματος,θα είναι λύσεις προσαρμοσμένες στις ανάγκες και στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε Λαού ξεχωριστά. Και οι λύσεις αυτές θα έλθουν ως αποτέλεσμα επίπονης και συγκροτημένης πνευματικής εργασίας των σημαντικότερων ανθρώπων των διαφόρων Πολιτισμών, ανθρώπων που θα διακρίνονται όχι μόνο για την οξυδέρκεια,τη διανοητική τους συγκρότηση και το εύρος των γνώσεών τους, αλλά και από υπερηφάνεια και βαθιά πίστη προς τις αξίες και τα ιδανικά του ιδικού τους Πολιτισμού,της Παράδοσης και της Ταυτότητάς τους.

Φίλιππος Μπουράτογλου

Απόφοιτος του Κέντρου Γεωπολιτικών Αναλύσεων του New York College

https://www.peripolemou.gr