De neoliberale pedagogie degradeert de school als een onderneming die vaardigheden moet voortbrengen die geschikt zijn voor het functioneren van het systeem. Daarom viert zij de opslag van vaardigheden en het primaat van het doen: en ontbindt elke vorm van kennis die niet verbonden is met het pragmatisme van de efficiëntie.
De vernietiging van het element dat Otto definieert als het tremendum, dat wil zeggen de perceptie van de soevereine majesteit van het goddelijke die in de mens een gevoel van scheppende eindigheid opwekt, is onontbeerlijk voor de ontplooiing van het absolute subjectivisme dat samenhangt met de wil tot macht en zijn vooronderstelling van de mens als almachtige en grenzeloze entiteit.
De neoliberale en Atlantische rechtervleugel van Giorgia Meloni vertegenwoordigt immers perfect het dominante systeem, gebaseerd op marktsoevereiniteit en complementair Atlantisch imperialisme. In die zin zeggen ze ten onrechte dat de partij van Giorgia Meloni een neofascistische partij is. In plaats daarvan is het een door en door neoliberale partij die minstens zo ver van het fascisme afstaat als het fuchsia-roze en regenboog links van vandaag van het communisme. De huidige neoliberale orde gedraagt zich als een adelaar met twee vleugels: we hebben de fuchsia-roze linkervleugel voor de galerie en de blauwe rechtervleugel van het geld. Neoliberaal rechts en links, dienstbaar aan het kapitaal, vertegenwoordigen de sociale top tegen de sociale bodem, het kapitaal tegen de arbeid, de kapitalistische globalisering tegen de soevereine en democratische naties.
Wij hebben het geluk te kunnen spreken met de Italiaanse filosoof Diego Fusaro, welbekend bij de stamgasten van Adáraga. China is ongetwijfeld een van de grote mogendheden geworden (zo niet de allergrootste) en bijgevolg konden wij niet nalaten een van de meest kritische en lucide geesten over dit onderwerp te ondervragen.
De onmogelijkheid om de werkelijkheid van de wereld te onderscheiden van het verhaal in de media is, eens te meer, datgene wat het blijvende karakter garandeert van een bedrog dat des te moeilijker te ontmaskeren is naarmate het concrete contact met de "echte werkelijkheid" ontbreekt.
De praktijk van agressie die de financiële overheerser uitoefent tegen de lijfeigene die zich terugtrekt, vindt zijn fundamentele moment in de herconfiguratie van rechten als handelswaar die beschikbaar is volgens ruilwaarde.
De depolitisering van vandaag brengt de herconfiguratie van het conflict in zuiver economische termen aan het licht, zonder evenwel concreet een beroep te doen op de traditionele vormen van manu militari confrontatie.
Voor de hedendaagse mens, overgeleverd aan het postmoderne en post-metafysische klimaat, maar ook aan de neoliberale ontologie van "er is geen alternatief", is het gemakkelijker om zich het einde van de wereld voor te stellen dan het einde van het kapitalisme.
©2023