Noem het, als je wilt, democratie

Na de plundering van het Italiaanse diplomatieke kantoor in Damascus vertelt minister van Buitenlandse Zaken Tajani dat “alles onder controle is”.

De enige verwaarloosbare omissie, het is niet duidelijk onder wiens controle.

Aan de andere kant, als premier Meloni nog steeds bezig is met het 'vaststellen van de verantwoordelijkheid' voor wie er op de Italiaanse Unifil-troepen in Libanon heeft geschoten, is zeggen dat als ze je ambassade plunderen alles onder controle is minstens zo plausibel.

Daar zit uiteindelijk het probleem van de hedendaagse politiek: woorden zijn de gebakken lucht die ze produceren niet meer waard.

Woorden zijn slechts gebaren in een act die signalen afgeeft aan de werkgevers van deze politici-acteurs.

Hun waarheidsgehalte is nul.

En iedereen weet dat hun waarheidsgehalte perfect nul is.

Maar tegelijkertijd is er een hele mediadans van professionele leugenaars, die ironisch genoeg 'journalisten' worden genoemd, wier belangrijkste taak het is om de neteligste leugens aan te smeren zodat ze toch worden opgeslokt.

We bevinden ons dus in het pure rijk van de onbegrensde leugen, waarin het vinden van tegenstrijdigheden, inconsistenties, dubbele standaarden een steriel tijdverdrijf is geworden, want wat geen leugen is, is alleen per ongeluk een leugen, zoals een kapotte klok twee keer per dag de juiste tijd aangeeft.

Wat nog niet goed begrepen wordt, is dat een publieke sfeer waar alleen leugens, manipulaties of incidentele toevallige waarheden bestaan, een publieke sfeer is die geen autoriteit bezit. Maar omdat gelegitimeerde macht voortkomt uit gezaghebbendheid, bezit de publieke sfeer van vandaag geen enkele gelegitimeerde macht meer.

Dit is in feite het simpele verhaal van het hedendaagse Westen:

1) Leugens, inconsistentie, onbetrouwbaarheid, meten met twee maten, selectieve weglating, verdraaiende retoriek en ongebreidelde manipulatie regeren onbetwist het publieke discours.

2) Daarom lijkt het publieke discours volledig verstoken van autoriteit en daarmee is de macht die het uitoefent verstoken van legitimiteit.

3) Bij gebrek aan de mogelijkheid om een macht uit te oefenen die over het algemeen als legitiem wordt gezien, blijft er niets anders over dan de mogelijkheid om die macht uit te oefenen in autoritaire, dwingende, chanterende, onderdrukkende, frauduleuze vormen die systematisch in strijd zijn met de behoeften en de wil van de meerderheid.

En, in overeenstemming hiermee, wordt dit “democratie” genoemd.

Bron