Tegen de liberale postmoderniteit

Antonio Gramsci zei ooit dat niemand eeuwig onverschillig kan blijven, ooit moeten we een kant kiezen en de juiste weg kiezen. Wat Eurasianisten dus onderscheidt van de westerse postmodernisten zoals Jordan Peterson, is dat wij de postmoderniteit beschouwen als een complete breuk met de moderniteit, die in alle lagen van de samenleving chaos heeft gezaaid. Voor de westerse postmodernisten vereist de postmoderniteit de herovering van de verloren liberale waarden van vrijheid, gelijkheid, individualisme en vrijheden. Wij geloven echter dat het postmoderne tijdperk een complete chaos is en dat deze chaos alleen kan worden overwonnen door een beroep te doen op verloren tradities uit de oudheid, zoals mystiek en spiritualiteit, en door een beroep te doen op het klassieke tijdperk, dat de hoogtijdagen van de menselijke beschaving vertegenwoordigt.

Met het ontstaan van hypermaterialisme en hyperconsumptie is de essentie van het individu veranderd van een natuurlijke entiteit in een kunstmatige instantie die volledig losstaat van de natuurlijke wereld. Naar onze mening kan zelfs de herwaardering van de liberale waarden (in Nietzscheaanse zin) de voortdurende postmoderne chaos niet in goede banen leiden. Er zijn twee belangrijke redenen om ons standpunt hierover te verdedigen. Ten eerste, om de voortdurende chaos te begrijpen die door de postmoderniteit wordt aangewakkerd, moeten we de postmoderne toestand van de mensheid als geheel onder de loep nemen. De postmoderne toestand verwijst naar een situatie waarin het menselijk rijk zijn natuurlijke essentie volledig heeft verloren - een opgeblazen degeneratie van het zijn tot een kunstmatig geconstrueerd zelf. De identiteit van het "zijn", die de kern vormde van elke beschaving in de loop van de menselijke geschiedenis, heeft haar authentieke betekenis verloren.

Bovendien heeft de inauthenticiteit zich al meester gemaakt van de natuurlijke fundamenten van de menselijke lagen op zowel sociaal als persoonlijk gebied. Volgens Heidegger domineert Das Nicht (het niets) elke laag van het menselijk rijk door de crisis van het zijn te veroorzaken onder neo-Kantiaanse liberale omstandigheden. Ten tweede belemmert de opgeblazen vooruitgang van de ontwrichtende technologieën op wereldschaal de heilige tradities van de "mensen". Hier verwijzen de heilige tradities naar het natuurlijke proces dat de ontwikkeling van de menselijke beschaving in de loop der eeuwen heeft ondersteund en voortgestuwd. In het natuurlijke proces bleef de mens de kern van elke vooruitgang en ontwikkeling door de rol van sociaal-politiek agentschap te spelen. De taal die voornamelijk door de liberale postmodernisten wordt gebruikt, heeft de elementen van een matrixachtige simulatie die de illusoire insignes van de collectieve vooruitgang van het menselijk rijk bevordert.

Niettemin zijn in elke taal de verbale kleuren, de syntaxis en de gebruikte psychologie het belangrijkst. Vandaar dat in de meeste geschriften van postmoderne liberale denkers zoals Jordan Peterson en Jürgen Habermas, het gebruik van laatstgenoemde taalpatronen betreffende liberale herbevestiging veelvuldig voorkomt. Het recente technologische proces, gebaseerd op kunstmatige intelligentie en algoritmen, verandert echter geleidelijk de agency van dit lange historische proces door het op kunstmatige intelligentie gebaseerde robotisme en automatisme centraal te stellen. In dit verband verwijzen de postmoderne omstandigheden naar de grote menselijke verplaatsing uit de kern van de vooruitgang en ontwikkeling die zich rond het menselijk domein voltrekt met volledige isolatie en singulariteit. De door kunstmatige intelligentie geleide technologische ontwikkeling heeft de rol van de mens gereduceerd tot "proefkonijn" door hem naar de periferie van de hele ontwikkeling te duwen. In dit verband is het probleem met de liberale postmodernisten dat zij als apologeten de postmoderne gevolgen onderschrijven. De liberale postmodernisten begrijpen duidelijk het tijdperk van de chaos, maar tegelijkertijd sympathiseren zij met de vooruitgang van de ontwrichtende technologieën.

Zij geloven dat de stervende oude orde kan herrijzen door het bereik van ontwrichtende technologieën te beperken tot het menselijk domein, wat inderdaad een speculatieve verbeelding is. Wat zij helaas niet echt begrijpen is dat de postmoderne toestand een strijd is tussen bewustzijn en verbeelding, tussen zijn en zelf, tussen bestaan en kunstmatig leven. De postmoderne toestand heeft het menselijk rijk geperst tussen hypermaterialisme en fetisjistisch consumentisme, wat net een modderstroom is tussen de twee stenen van het verwoeste gebouw.

Vertaling door Robert Steuckers