Over het boek Plus ultra: Spaans-Atlantische geopolitiek

Waarom een boek over nationale geopolitiek in een land als het huidige Spanje, dat geen eigen geopolitiek heeft?

Spanje is een mislukte natie sinds zijn Rijk ineenstortte en buitenlandse mogendheden een al even buitenlandse dynastie oplegden in het begin van de 18de eeuw. Met de Bourbons, in diezelfde 18de eeuw, was er een herstel van het Keizerrijk en zelfs een territoriaal maximum, maar al onder de noodzakelijke ondergeschiktheid aan Frankrijk. Sinds de Successieoorlog waren we, bij wijze van spreken, de franchise van een Imperium en geen Imperium in eigenlijke zin. De rest van onze geschiedenis was een ramp. De Napoleontische invasie had een echt "nationalistisch" begin kunnen zijn: het volk van heel Spanje werd zich in 1808 bewust van zichzelf en voor zichzelf, en vocht voor soevereiniteit tegen hun eigen elites, altijd verraders. De gewonnen onafhankelijkheid kwam echter tegen een zeer hoge prijs. De oligarchieën, of ze nu verfranst of anglofiel waren, door de vrijmetselarij, waren er heel duidelijk over dat de buit van het Rijk op de vlooienmarkt aan het buitenland verkocht moest worden. Het Spaanse volk slaagde er niet in om een Spaanse natie te vormen. De historische natie functioneerde niet als een politieke natie, en het liberale of verfranste model kon alleen de historische natie zelf vernietigen en zelfs haar basis, het volk, elimineren. Dezelfde mensen die in 1808 in Asturië in opstand kwamen, zoals eerder was gebeurd met Pelayo in 718, een opstand die ertoe leidde dat het volk van Madrid onmiddellijk ook in opstand kwam naar het voorbeeld van de Soevereine Junta van het Vorstendom, stierven in de zogenaamde "Carlistenoorlogen", die ware pogingen tot volksverzet waren. We hebben al heel lang geen soevereiniteit meer. De oligarchieën hebben ons goedkoop uitverkocht aan de Fransen, Engelsen en Yankees. En dit geldt voor alle mijlpalen in onze geschiedenis: de illegale oorlog van 1898 en het verraad van het Hof van Madrid, de manoeuvres van de machthebbers in 1936, de aanval op Carrero Blanco, de invasie van de Sahara "geregeld" door Juan Carlos, 23-F, de Atocha bommen, de staatsgreep van Puigdemont... al deze episodes onthullen de geleidelijke deactivering van de nationale soevereiniteit van Spanje. Geconfronteerd met deze "diefstal" van de Natie en van het Volk zelf (het Spaanse Volk houdt op te bestaan), wilde ik een boek schrijven dat ons zou herinneren aan de objectieve mogelijkheden die Spanje heeft als geopolitieke macht, zijn potentieel gegeven door zijn eigen geschiedenis en geografie. Maar dit potentieel kan alleen gerealiseerd worden als er een energieke verandering plaatsvindt in mentaliteit, regime en economie.

Is onze politieke en heersende elite zich bewust van het belang van geopolitiek? En in intellectuele kringen?

Zoals ik al zei, is onze politieke en heersende elite sinds mensenheugenis, en om een generalisatie te maken die in sommige gevallen misschien oneerlijk is, een stelletje dieven en indolente mensen. Ze hebben hun eigen status verdiend door samen te werken met onze "partners en vrienden". Wanneer u een politicus, econoom, diplomaat, zakenman, enz. over "partners en bondgenoten" hoort praten, denkt u aan Marokko, Frankrijk, Engeland, de Verenigde Staten, "Europa" (E.U.), enz. Dan moeten we meteen de vertaling maken: dit zijn de objectieve vijanden van Spanje. Dit werd al vertaald, ten tijde van de dynastieke verandering, in een vervorming van het eigen imago van Spanje: het Moorse, flamenco, stierenvechten, geagiteerde, "mediterrane" Spanje dat in de smaak viel bij de Fransen, de dominante macht in die tijd, aan wie wij ondergeschikt waren. Zij gaven een gezicht en kleren aan een nieuw uitgevonden Spanje, en het meer authentieke (Kelto-Germaanse) Spanje werd onderdrukt. Daarna werd de vervreemding (inclusief culturele en etnische vervreemding) beheerd door de Anglo's en de Yankees. De dominante machten legden hun collaborerende lokale elites en zelfs de nationale zelfconcepten op die hen bevielen en die hen goed uitkwamen.

Het Atlantische Spanje, het Spanje van de Caravels en het "Plus Ultra" past niet bij de Anglo's, de Fransen, de Yankees... Het is een Spanje met sterke Keltische en Indo-Europese wortels, niet het Spanje "waar honderd volkeren zich van Algeciras tot Istanboel op je gestort hebben", zoals het liedje van Serrat zegt. Een zeevarend Spanje dat geboren werd om een rijk te zijn: eerst een territoriaal rijk, dat de Moren aan de andere kant van de Straat van Gibraltar verdreef, en daarna een oceaanrijk en universeel rijk.

Plus ultra: De Atlantische geopolitiek van Spanje, waarom dit boek, en wat stelt u voor in de pagina's?

Ik zal eerst zeggen wat er tussen de regels staat, of slechts terloops is geformuleerd. Ik stel een verandering van regime voor, op de korte en middellange termijn, die op dit moment enigszins utopisch is, waarbij de volkeren van Spanje de ideologische verschillen geïmporteerd uit de "westerse" sfeer (substantieel liberalisme, links of rechts) begraven en een populaire en energieke Autoriteit vormen die een "stichtende insubordinatie" mogelijk maakt, in de zin van Marcelo Gullo (herindustrialisatie, revitalisatie van het platteland, natalistische programma's en geleidelijk en voorzichtig protectionisme). Eenmaal demografisch en productief herboren, een leger consolideren dat dient om grenzen en nationale soevereiniteit te verdedigen, niet voor parades of NATO "Erasmus", zoals nu het geval is. Maar bovenal, om de maritieme projectie (civiel en militair) die ons groot maakte in de Gouden Eeuw nieuw leven in te blazen en zo heel Ibero-Amerika opnieuw te omarmen. Ik stel voor om de basis te leggen voor een Atlantische Spaans-Amerikaanse pool. Die pool heet niet "Latijns-Amerika" zoals Dugin zegt, maar Hispanidad, en hij is geroepen om de Atlantische Oceaan te domineren wanneer de NAVO en het Yankee-kuit afnemen.

Waarom hebben we ons, nu Spanje zijn geopolitiek heeft ontwikkeld, gericht op het Middellandse Zeegebied en Noord-Afrika als onze belangrijkste assen?

Toen Isabella de Katholieke stierf, kwam dit dilemma. De continuïteit van de Herovering na de verovering van Granada, hoe moest het verder: projecteerden we ons op de Atlantische Oceaan of op de Middellandse Zee? Het erven van de belangen van de kroon van Aragon was een last voor Spanje. Het Italiaanse wespennest, de Berbers en de Ottomanen? Later, in diezelfde Kroon, was (en bleef) Catalonië een echte parasitaire last die gedragen moest worden.

De Maghreb had een "Nieuw Andalusië" kunnen zijn, maar de onderneming was buiten proportie zonder de effectieve alliantie (een "Kruistocht") van de Christelijke koninkrijken. Het werk van de Fransen en Engelsen was zelfs toen al rampzalig: ze spanden samen met de Berbers en Ottomanen en profiteerden van de handel in mensenvlees, blanke slaven die overal in de Levant gevangen werden genomen. Spanje ging veeleer door met zijn heroveringstochten in Amerika. Het Middellandse Zeegebied was, en is nog steeds, een broeinest van invasies. Spanje is nog geen deel van Afrika dankzij een heroïsche inspanning die begon met Pelayo. In het zuiden kunnen we alleen maar hard ons best doen om de invasie in te dammen. Er zal niets goeds van komen.

Wat zouden de voordelen zijn van de Atlantische geopolitiek die u voorstelt?

Intensieve scheepsbouw, een bloeiende scheepswerf, levert veel banen op. Een prestigieuze marine kan een school voor discipline en talent zijn. Een internationale Latijns-Amerikaanse organisatie die de Ibero-Amerikaanse strijdkrachten laat samenwerken, een Latijns-Amerikaanse "NAVO" buiten de eigenlijke NAVO om, die ernaar streeft om het Anglo-Amerikaanse juk af te werpen... heeft alleen maar voordelen: educatieve, technologische, geostrategische uitwisseling... De civiele marine is op haar beurt een sleutelelement voor een echte Ibero-Amerikaanse gemeenschappelijke markt, die niet onderhevig is aan Anglo-Amerikaanse belangen. Een grote markt en een grote pool die ongehinderd samenwerkt met de Chinezen, de Russen, de Arabieren (laten we natuurlijk een onderscheid maken tussen Arabieren en Maghrebijnen) ... Als Spanje sterker wordt aan zijn Atlantische kust, zal het ook zijn insluitende rol in het Middellandse Zeegebied kunnen uitoefenen. Het is een kwestie van kracht winnen waar de geschiedenis en de geopolitiek ons vertellen dat we die altijd hebben gewonnen, d.w.z. de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje, om weerstand te bieden waar we alleen maar kunnen "standhouden", maar nooit iets goeds of nieuws winnen (dat wil zeggen, het zuiden van de Middellandse Zee en de Levant).

Het is een feit dat Spanje geopolitiek (en op andere gebieden) geen soevereine natie is. Welke stappen moeten we beginnen te nemen om onze soevereiniteit terug te krijgen?

Wel, de volgorde die ik voorstel is als volgt. De volgorde die ik voorstel is als volgt: 1) Economische Soevereiniteit geleid door een kracht van "nationale concentratie" (onpartijdig), en zonder demoliberale processen, 2) Oprichting van Insubordinatie in de zin van Gullo (geleidelijk en selectief protectionisme, steeds toenemende, herindustrialisatie, herkolonisatie van de landbouw), 3) Met geconsolideerde insubordinatie, Atlantische politiek (Iberosfeer, krachtige marine en civiele marine, die de Atlantische Oceaan domineren en verbinden met de boreale zee en de Chinese zeeën), 4) Consolidatie van de Iberische pool, in goede betrekkingen met de Euraziatische, Chinese, Arabische, Indische en Afrikaanse polen. Vooral met de eerste drie. 5) Geleidelijk verlaten van het "collectieve Westen".

In de afgelopen tijd is het herstelde en vernieuwde Hispanistische discours een groeiende politieke stroming geworden. Is het mogelijk om het idee van Hispaniteit te herstellen, met Spanje als centrale as?

Er is veel pedagogie nodig. Om te beginnen moet het niet gezien worden als een "neo-imperiaal", nostalgisch, Falangistisch project. Hispanidad is noch links noch rechts, integendeel... Het is een noodzakelijke geopolitieke pool voor de Euraziatische, Chinese, Arabische, enz. om zich te bevrijden van het Anglo-Amerikaanse juk, en het is een pool die het niet-vervreemde voortbestaan van de Portugees- en Spaanstalige volkeren garandeert. Het is een pool die de egocentrische ontwikkeling van een uitgestrekte (ten minste) bi-continentale regio kan bevorderen. Dr. Armesilla is ambitieuzer en betrekt ook de andere continenten erbij, waar sporen van Hispanidad te vinden zijn, waarbij Spanje niet als "moeder" gezien moet worden, maar als een kleine, middelgrote partner: het demografische en natuurlijke potentieel ligt voornamelijk in Argentinië en Brazilië.

In uw boek stelt u de vereniging van Spanje en Portugal voor: is dit idee haalbaar en wat zouden de voordelen voor beide naties zijn?

Portugal is een zusternatie, een directe dochter van de Spaanse herovering, een unieke prestatie die plaatsvond in de bergen van Asturië in de 8ste eeuw en die voor Europa de regio's of landen Galicië, León, het gebergte en ook Portugal terugwonnen. Portugal heeft als natie dezelfde historisch-politieke, culturele en etnische oorsprong als de rest van Spanje en natuurlijk is daar dezelfde etnos bewaard gebleven als in heel Noordwest-Spanje.

Zoals ik in een recent boek heb aangetoond, heeft Francisco Suárez, de grote filosoof, jurist en theoloog van Filips II en Filips III, een rigoureus oordeel geveld over de noodzaak van een Atlantische politiek (Portugal, Engeland) en een annexatie van het Portugese koninkrijk voordat het onder de heerschappij van Perfidious Albion kwam. Misschien had het beter gekund, en buitenlandse machten hebben altijd samengespannen om die Iberische Eenheid te voorkomen die, samen met die van de Amerikaanse naties, een baarmoederhalspaniek in de Anglo-Amerikaanse hegemon teweegbrengt. De Portugezen waren in werkelijkheid eeuwenlang een Engelse kolonie. Een veel brutaler "franchise" rijk dan de Spanjaarden. Het Spaanse noordwesten moet opnieuw bevolkt worden met een inheemse bevolking: het is in veel opzichten het meest oorspronkelijke Europese deel, minder gemarteld door de zogenaamde mediterrane "smeltkroes", "waar ze honderd dorpen van Algeciras tot Istanboel in u hebben uitgestort". Het liedje van Serrat is erg mooi, maar ik erken dat ik niet in het Middellandse Zeegebied geboren ben en dat ik die zee (de bakermat van de Klassieke Cultuur, natuurlijk) zie als een waterig kerkhof en een schande voor de mensheid. De Hispaanse krachten moeten elkaar elders weer ontmoeten. Het "Fenicische" en Afro-Semitische element (ik spreek hier van een mythe die het separatisme legitimeert, niet als een antropologische realiteit) van de Catalanisten of de Andalusiërs die heimwee hebben naar Al-Andalus, is volledig vreemd, beschamend en verwerpelijk. Zich weer bij Portugal voegen is demografisch en maritiem sterker worden, en het Atlantisch-Keltische etnische substraat, sterk verzwakt door de ontvolking van het voormalige koninkrijk León, zou aan gewicht winnen.

Informatie over het boek:

Plus ultra: la geopolitica atlantica espanola (De Atlantische geopolitiek van Spanje) (Carlos X. Blanco): https://edicionesratzel.com

Vertaling door Robert Steuckers