Het genderbeleid: sociale manipulatie om een ander sociaal-productief model te implementeren
25.02.2022
Een van de debatten die nog open staan, is dat veel politieke activisten die kritisch staan tegenover de nieuwe ideologieën die door de Amerikaanse denktanks worden gepropageerd, toestaan dat het genderbeleid van kracht blijft, omdat zij dat beschouwen als een bijzaak die opgegeven moet worden om over belangrijker zaken te kunnen praten. Er zijn jaren verstreken sinds het begin van deze verschuiving van het progressivisme en goedbedoelend links in de richting van queer theorieën en aanverwante ideeën, zonder dat dit iets anders betekent dan een verdieping van de genderpolitiek, terwijl de belangrijk geachte kwesties, die over het algemeen te maken hebben met de onrechtvaardige economische verdeling, in het debat steeds verder weg komen te liggen.
Dit is geen toeval, het komt gewoon omdat een deel van de functie er juist in bestaat het politieke debat te absorberen en zich op deze ideeën te concentreren, zodat er niet over economische ongelijkheid gesproken kan worden en maatregelen om het leven rechtvaardiger te maken geen voortgang kunnen vinden.
Maar dat is slechts één van de functies van deze ideologieën; er zijn andere, die minder of helemaal niet aan bod komen in de academische of formele analysesferen, die te maken hebben met sociale manipulatie om een ander sociaal-productiemodel in te voeren dan het model dat wij kennen, met pijnlijke gevolgen voor de grote meerderheden.
De door Davos aangekondigde omschakeling van de economie is niets anders dan de aanpassing van de huidige maatschappij aan de nieuwe produktievormen, die de meeste banen opheffen, zodat er een massa werklozen ontstaat die consumeren en niet produceren. Dit probleem lijdt nu nog onder stilzwijgen en gemakkelijke oplossingen, zoals die van economen die, wanneer zij gevraagd worden naar het probleem van de vervanging van menselijke arbeid door automatisering, zich erop beroepen te zeggen dat er iets zal verschijnen dat wij nog niet kennen.
Het probleem van de overbevolking wordt echter al tientallen jaren aan de kaak gesteld en overwogen, en in de meest eigentijdse zin kunnen we gerust zeggen dat we teruggaan tot de jaren zeventig. De VS hebben overbevolking en concurrentie om hulpbronnen van landen met een hoge bevolkingsgroei als de grootste uitdaging voor dit land beschouwd, hetgeen tot uiting kwam in het MSSM 200 (National Security Study Memorandum 200: Implications of Worldwide Population Growth for U.S Security and Overseas Interests), ook bekend als het Kissinger Report. Dit document voorzag deze uitdaging en beval de aanmoediging aan van een pro-abortus en contraceptief beleid om deze ongewenste overbevolking tegen te gaan.
Toevallig begonnen de feministische bewegingen en wat wij vandaag kennen als LGBTQ+ aan kracht te winnen, gebaseerd op de ideeën van theoretici die de basis legden voor wat later door de wereldmacht gepopulariseerd zou worden. Deze situatie begon men te voorzien in de jaren 1970, als een manier om te anticiperen op wat deze centra al voorzagen, scenario's gebaseerd op de technologische veranderingen die wij vandaag de dag zien, en die rijp genoeg zijn om de meeste menselijke arbeidskrachten overbodig te maken en het bevolkingsoverschot te vergroten. Wij moeten er rekening mee houden dat technologische tendensen kunnen worden gemeten met een impact van tientallen jaren en dus toekomstige behoeften kunnen voorzien.
Het zijn de financiële elites (Forum van Davos, Bilderberg, enz.) die belang hebben bij de vermindering, volgens hun belang bij winstmaximalisatie, wat de financiering van particuliere anti-natalistische politiek verklaart, en de toenemende druk op internationale organisaties en vandaar op staten. Zij werken op verschillende fronten, gaande van reclame tot academische wereld en amusement, en hun actiekader is veelzijdig.
Deze centra beogen culturele patronen en wettelijke regelingen te wijzigen, om de sociale structuren naar hun hand te zetten.
De uitvoering kan niet in één enkele staat gebeuren, zij moet op wereldschaal gebeuren, want planning is wereldomvattend. De staten die zich niet aansluiten, zouden door hun demografische dichtheid en jonge bevolking aan specifiek gewicht winnen, waardoor zij een onaanvaardbaar comparatief voordeel zouden krijgen. De VS of de EU kunnen hun bevolking niet verminderen als hun rivalen dat niet doen. Als het niet globaal is, zou het reductieplan mislukken.
Daarom is er geen plaats voor andere modellen, het globalisme is universeel en neemt elke hoek van de aarde in zijn model op.
Rusland en China hebben een verschillend project en dat komt tot uiting in de uitvoering van stimuleringsbeleid voor de bevolkingsgroei, beleid dat zij aan het verdiepen zijn.
De genderideologie speelt een sleutelrol in het dispuut van de modellen, waar sommigen een afname van de bevolking voorstaan en anderen een groei, het belang ervan ligt in het feit dat het vrijwel onmogelijk zou zijn de hele wereldbevolking met geweld te conditioneren en dat er een consensus nodig is. Deze ideologieën brengen individuen voort die alleen aan zichzelf denken, die geen idee hebben van transcendentie en alleen gedreven worden door onmiddellijke bevrediging. Dit door cultureel globalisme aangedreven model is gebaseerd op het vestigen van ideeën die ertoe leiden dat individuen zich niet vrijwillig willen voortplanten, en de voorkeur geven aan een eenzaam leven dat hen niet bindt aan verbintenissen, wat natuurlijk versterkt wordt wanneer steriele, niet-binaire paren, toevallige paren, of MGTOW (Men Going Their Own Way) modellen ontstaan, een omstreden beweging die eenzaamheid bevordert als een antwoord op het feminisme.
Maar het geslacht is niet de enige ideologie die in de richting van ontvolking werkt. De ecologie is een sterke reden voor het wetenschappelijk onbewezen idee dat de vernietiging van de planeet door de mens zal worden veroorzaakt. Geen kinderen krijgen hoort bij het behoud van de planeet en zij stellen het als een verantwoordelijkheid tegenover de natuur. Abortus vult dit ideologisch geheel aan, het effect ervan wordt geschat op een vermindering van het aantal geboorten met 30%, en wordt volgens verschillende groepen gerechtvaardigd op grond van de noodzaak om de planeet te behouden of om zich van het eigen lichaam te ontdoen, zelfs als dat de dood van een ongeboren kind betekent.
De nieuwste ideologische rage is misschien wel "dood met waardigheid", euthanasie, die de dood van o.a. bejaarden, depressieven en zieken bespoedigt. Het verminderen van de milieu-impact en het weggooien van het eigen lichaam behoren weer tot de redenen. Er zijn andere medische redenen die onhoudbaar zijn, zoals het verminderen van het lijden aan pijn, terwijl er tegenwoordig sterke pijnstillers zijn die dat lijden kunnen verzachten. Hetzelfde gebeurt met abortus, dat wordt voorgesteld als noodzakelijk om levens te redden, iets wat de statistieken niet bewijzen, zelfs niet als we alleen naar toekomstige moeders kijken.
Er is niet één enkele ideologie die door deze sector van de wereldmacht in stand wordt gehouden en die voor geboorten is, er zijn verschillende en gevarieerde, maar zij vullen elkaar allemaal aan in dezelfde richting: de totale bevolking verminderen. Daartoe hebben zij de levensmodellen van de helft van het Westen gewijzigd en zijn zij op weg naar een totale bevolkingsvermindering, maar zij dringen niet door in de traditionele samenlevingen.
De Afrikaanse en Aziatische landen behoren tot de belangrijkste ontvolkingsdoelen, maar deze streken hebben andere patronen, de landen die het meest in het westerse systeem zijn opgenomen, zoals Korea of Japan, hebben zeer lage groeicijfers en doen niets om die te voorkomen, maar andere landen, zoals China, nemen er nota van en proberen ze om te keren.
Hetzelfde gebeurt in Rusland, waar de prioriteit van Poetin sinds hij aan de macht is gekomen, erin bestaat de demografische groei van zijn volk te vergroten, en hij heeft reeds meer dan 50 miljard dollar geïnvesteerd in het stimuleren van geboorten, ondanks de moeilijkheden die hij ondervindt om de neerwaartse tendens om te buigen.
Gezin, kinderen die voor de ouders zorgen, ideeën van transcendentie door kinderen, collectieve belangen boven individuele, zijn grondslagen die dit deel van de wereld niet willen veranderen, daar heerst een heel andere situatie dan die door het globale model wordt gepropageerd.
Het Westen heeft deze anti-natalistische praktijken bevorderd door hulp, kredieten of investeringen afhankelijk te maken van de uitvoering ervan. Het recente besluit van de EU om Hongarije en Polen te straffen omdat zij haar beleid inzake de genderproblematiek bij minderjarigen niet aanvaarden, bewijst dat het niet bij retoriek blijft, maar dat er in dit verband zeer concrete feiten zijn.
China, Rusland en anderen hebben geen behoefte aan conditionaliteit en aanvaarden die ook niet. Afrikaanse landen hebben internationale hulp afgewezen omdat zij het pro-homoseksualiteitsbeleid niet aanvaarden, waardoor zelfs spanningen ontstaan, zoals in Senegal is gebeurd, waar conflicten en opstanden zijn geweest tegen de regering die heeft geprobeerd deze overeenkomsten tegen de wil van het volk op te leggen.
Volkeren hebben ideeën die hen als zodanig constitueren en hun bestaansreden geven, in het Westen is dit vervaagd en zien wij de oplossende rol van deze gecombineerde ideeën, die ook het vaderland verwerpen en spreken van een globale samenleving (Open Society).
De visie van het pragmatisme wordt gegeven door het westerse denken, dat gelooft dat zaken en welzijn het uiteindelijke en enige doel zijn, maar dat wordt niet gedeeld in de meerderheid van de wereld. Samenlevingen zoals Rusland, China, Arabieren, Moslims, Afrikanen, Zuidoost-Aziaten, hebben andere doelstellingen, andere waarden en andere prioriteiten, en daarom wordt het pragmatisme geconditioneerd door die factoren die het Westen wil uitbannen en die de rest van de wereld niet aanvaardt. Het is geen ideologische bevlieging, maar een essentie van hun volkeren die hun een gevoel van bestaan geeft. Culturele patronen zijn zeer sterk en voorwaardelijk. Wij weten dat een jihadist zich kan mobiliseren voor een idee, dat een moslimvrouw haar hijab als onmisbaar beschouwt, dat zij vijf keer per dag moet bidden, dat de godsdienst het sociale leven op alle gebieden doordringt.
Hetzelfde geldt voor Chinezen, Indonesiërs, Maleiers, Russen of wat dan ook. Hoe minder zij door de westerse propaganda beïnvloed worden, hoe sterker hun sociale, religieuze en culturele waarden in het algemeen zijn. Is het mogelijk het westerse model in deze samenlevingen uit te breiden, gezien hun kenmerken? Kunnen deze samenlevingen dit model zonder weerstand aanvaarden en in zich opnemen? Nee, de spanning heeft een punt bereikt waarop dit zeer manifest is, en daarom zien wij NGO's die deze gebruiken proberen te ondermijnen, en zien wij Poetin ze uit Rusland wegjagen, Xi uit China, Khamenei uit Iran, enzovoort.
China verborg zijn werkelijke bedoelingen decennia lang sinds Deng's wending naar het kapitalisme, het Westen geloofde dat het bedrijfsleven zou azen op zijn controle en investeerde in kapitaal, technologie en markten om zijn winsten te maximaliseren. Maar naarmate China zich machtiger voelde, begon het steeds sterkere tekenen van onafhankelijkheid te vertonen, wat het vandaag de dag in confrontatie met het Westen brengt. Terwijl dit proces zich voltrekt, verhardt China zich: het verwijdert homoseksuelen uit de media, laat het één-kind-beleid varen, gaat door met zijn kolenverbruik, initieert programma's om de mannelijkheid van zijn jeugd opnieuw te bevestigen, en zelfs de CCP bevordert afspraakjes om huwelijken aan te moedigen.
Bolsonaro, in een andere ideologische positie, wordt door de progressieve Braziliaanse pers beschuldigd van "het initiëren van een wereldwijde campagne om giftige mannelijkheden te bevoordelen", Poetin wordt bestempeld als homofoob, NGO's klagen al diegenen aan die het niet eens zijn met zijn ideeën over tolerantie en gender aanmoediging, wegens schending van de mensenrechten. Dit zijn slechts voorbeelden van hoe het spel gespeeld begint te worden, wij zien hoe Orban gesanctioneerd wordt en men heeft opgeroepen tot de uitwijzing van Hongarije uit de EU of de hinderpalen met Polen, en dat allemaal vanwege deze kwesties die velen ten onrechte als onbelangrijk beschouwen.
Dit begint, net als in de tijd van de Koude Oorlog, het wapen bij uitstek van het Westen tegen zijn vijanden te worden, toen was het "vrijheid", nu is het "verdraagzaamheid" en rechten van minderheden. Dit verschil zal blijven toenemen en zal voor een groot deel de reden zijn, of liever reeds zijn, om "autoritaire regimes" aan te vallen.
De wereld is verdeeld in twee tegenstrijdige projecten, waarvan het westerse gericht is op de terugdringing tot één of twee miljard mensen in de wereld, met regeringen die onder controle staan van het wereldconcern en met volkeren zonder ideeën van transcendentie, materialistisch, individualistisch, egoïstisch en hedonistisch. Het andere model is het behoud van de traditionele waarden, het model van de natiestaat geïntegreerd in grote invloedssferen, de ondergeschiktheid van de bedrijven aan de politieke macht en een multipolair model als gevolg daarvan.
Het ideologische werktuig is het hierboven beschrevene, en het is het werktuig dat in deze confrontatie gebruikt wordt, niet alleen tussen naties, maar tussen modellen. Door de geschiedenis heen zijn er die verschillen geweest, de oorlogen tussen protestanten en katholieken, tussen moslims en christenen, tussen etniciteiten, tussen communisten en kapitalisten. Er zijn altijd richtinggevende ideeën geweest, de actie is ondergeschikt aan die ideeën die de horizon markeren.
Vandaag nemen deze oorlogen andere vormen aan, maar in wezen zijn ze hetzelfde, verschillende wereldbeelden, opdringen aan de ander en verzet. De Japanners dwongen tijdens de invasie van Korea de Koreanen die zij naar Japan brachten, hun naam in het Japans te veranderen, hun gewoonten op te geven en verboden hen in hun eigen taal te spreken, alleen in het Japans. Dit is maar één voorbeeld van hoe cultuur fundamenteel is voor daden. Waarom hebben de Japanners dit gedaan? Om de identiteit van de Koreanen uit te wissen en hen zo te assimileren, lieten zij hen zo goed als verdwijnen.
Het is hetzelfde wat de Angelsaksische wereld gedaan heeft, maar dit laatste op planetaire schaal, door identiteiten uit te wissen en ze dan aan te passen aan hun behoeften.
Orwell liet in 1984 zien dat het niet voldoende was om andersdenkenden te arresteren en uit de weg te ruimen, ze moesten eerst van Big Brother gaan houden, ze hadden die inwendige instorting nodig voordat ze gedood konden worden. Orwell wist waar hij het over had.
