G7-bijeenkomst stevent af op een ramp

F16's zijn vliegtuigen van de vierde generatie die de VS al tientallen jaren produceert en aan hun bondgenoten verkoopt. Ze zijn duur en betekenen een sprong in Kievs mogelijkheden om Rusland aan te vallen.

Het is vreemd dat deze door de VS herhaaldelijk verworpen optie nu wordt gepresenteerd als een alternatief om het verloop van de oorlog te veranderen. Na de voor-en-na rol van de Javelin, Switch Blade, Himars en Leopard II tanks is het nu eindelijk de beurt aan de F16, de laatste stap vóór de F35.

De F16's vereisen een lange opleiding voor de geselecteerde piloten, wat tijd, middelen en vooral een vooraankondiging aan de Russen betekent. Militaire specialisten waarschuwen dat deze vliegtuigen in werkelijkheid een gemakkelijke prooi zullen zijn voor geavanceerde Russische luchtafweersystemen, waaronder de S400, die ze kunnen "zien" en neerschieten voordat ze in actie kunnen komen.

Bovendien is het F16-ontwerp bedoeld voor een inzetgebied waar voldoende operationele bases, landingsbanen en logistieke onderhoudsketens aanwezig zijn. Oekraïne ontbeert een dergelijke infrastructuur, die jaren geleden door Rusland is verpulverd.

De mogelijkheden zijn beperkt tot operaties vanaf Poolse of naburige bases, wat een zeer riskante situatie zou zijn, waarvoor Moskou ernstig heeft gewaarschuwd. Poetin wordt tot het uiterste gedreven met meer aanvallende en gevaarlijkere wapens die buiten het conflictgebied worden geproduceerd. Tot nu toe heeft Rusland zich beperkt tot het opzetten van een systeem voor het vernietigen van materieel en manschappen die zich daarmee inlaten.

Russische acties bestaan uit het uitnodigen van Oekraïense strijdkrachten in gecompliceerde situaties, aangespoord door de noodzaak om goed nieuws te presenteren volgens de behoeften van de westerse propaganda.

De val van Bakhmut, Artemovsk voor de Russen, heeft de situatie verergerd. Na maanden van propaganda waarin de Oekraïners zelf wezen op het strategische belang van die stad en van het ondoordacht sturen van wapens en manschappen die zich de onmogelijke taak stelden Wagners muzikanten te weerstaan, heeft de dreigende nederlaag de zaak nog explicieter gemaakt.

Uiteindelijk gebeurde wat te verwachten was, maar niet minder aanvaardbaar voor de westerse leiders.

De enige mogelijke reactie zou bestaan in onderhandelingen, waarbij niet alleen de door Rusland veroverde gebieden zouden worden aanvaard, maar ook de eisen van Poetin, een terugkeer naar de NAVO-grenzen van vóór 1997, op tafel zouden komen.

Het leek iets meer dan een jaar geleden ondenkbaar dat Poetin de neutraliteit van Oost-Europa zou eisen als zijn niet-onderhandelbare veiligheidszone, maar vandaag zien we dat dit niet alleen eisbaar is, maar dat de eis veel groter is en een herdefiniëring van de bases van de wereldmacht inhoudt.

Rusland eist, samen met China, dat zijn belang wordt weerspiegeld in internationale organisaties die rechtvaardig zijn en niet langer afhankelijk van de Atlantische stemming.

Tegenover deze realiteit tekenen zich in het Westen twee basisstandpunten af: een van de-escalatie door te streven naar een vredesproces en een van escalatie tot een nucleaire confrontatie, althans in Europa.

Het bezoek van Zelensky aan het Vaticaan weerspiegelde uiteindelijk deze verschillen, met een zichtbaar onbeleefde houding tegenover paus Franciscus. De sneer die een wereldleider van zijn vermeende belang onwaardig is, is opvallend.

Zelfs als de vredesvoorstellen van de paus niet in overweging worden genomen, geeft diplomatieke hoffelijkheid aan dat de mogelijkheid van onderhandelingen formeel wordt aanvaard, zelfs als er geen intentie is om dat te doen. Dit is niet alleen niet gebeurd, maar Zelensky heeft de leider van het grootste geloof ter wereld, het katholieke geloof, onnodig en schaamteloos afgewezen. Het is ook nogal vreemd dat het Vaticaan niet enkele minimale stappen heeft voorzien en afgesproken met de Oekraïense delegatie.

De kleding zelf, de bovengenoemde verklaringen en de symboliek, inclusief gebaren, van de komiek die tot leider van de vrije wereld is omgedoopt, zijn moeilijk te rechtvaardigen.

De redenen voor het gedrag mogen dan twijfelachtig blijven, het is wel duidelijk dat er een groeiende verdeeldheid is aan het westerse front. De VS hebben rond zich een kring van nauwe bondgenoten - subalternaten die economische steun hebben genoten waardoor hun samenlevingen een betere levensstandaard hebben dan de rest - die de bevelen van Washington naar de letter opvolgen.

Deze kring is nog relatief stevig, zij het met enkele barsten erin door de sombere resultaten van de huidige strategie.

Een ander gebied van naties, ooit gebonden aan de Angelsaksische wereld, begint zich nu los te maken en een onafhankelijke houding aan te nemen. Saoedi-Arabië, de steunpilaar van de oliedollar, heeft de westerse eisen genegeerd en is opvallend onafhankelijk geworden.

India, gezien als een potentiële bondgenoot van de AUKUS, heeft ruime tekenen van onafhankelijkheid vertoond, evenals de meeste ASEAN-landen.

Het slechte nieuws blijft voor het Westen, want Erdoğan, die een nachtmerrie is geworden voor zijn voormalige bondgenoten, werd afgeschilderd als een leider wiens macht na de verkiezingen zou eindigen. De peilingen vertelden het Westen opnieuw wat het wilde horen en stelden dat de Turkse leider de verkiezingen met 10 punten zou verliezen.

Nu hij in de eerste ronde een half punt tekort kwam voor een volledige overwinning, vervaagt de westerse hoop. Zozeer zelfs dat er geruchten zijn over een nieuwe Turkse lente, deze keer om te proberen hem van de macht te verdrijven.

Als de coup van de CIA met de geestelijke Guillen destijds niet lukte, heeft deze veel minder kans. Niet alleen omdat Erdoğan zich al heeft gezuiverd van coup-elementen, maar ook omdat de geopolitieke omgeving anders is. De Atlantische macht verwatert en de Chinees-Russische as consolideert zijn macht.

Hoe de vergelijking te veranderen? De achteruitgang van het Westen deed zich al voor in civiele zaken, maar nu is daar de militaire kwestie bijgekomen. Niet alleen Bajmut daalt, maar we zien ook dat F16's nog steeds een belofte zijn en westerse tanks druppelsgewijs en in tweederangsmodellen aankomen, maar dat dit niet geldt voor luchtafweersystemen.

Elk westers land heeft het beste gestuurd dat het heeft en niets maakt een deuk in het Russische arsenaal. De oude Sovjetsystemen blijken efficiënter dan de nieuwste, en beangstigend dure, westerse systemen.

DE VS HEBBEN HET HET HARDST GESPEELD. De VS heeft het zo hard mogelijk gespeeld, met het Noorse Advanced Surface to Air Missile System (NASAMS), waarvan wordt gezegd dat het Washington en het Witte Huis beschermt.

Zij hebben hetzelfde lot ondergaan als de megapublicatie van de Patriot PAC-3, het nieuwste Amerikaanse luchtafweersysteem.

In het eerste bekende kruisvuur met de Russische systemen verloor Oekraïne het eerste complex. Of dit geheel of gedeeltelijk is, kunnen we nog niet met zekerheid zeggen, aangezien er meerdere modules zijn. 30 schoten tegen een tarief van 5 miljoen dollar per eenheid in enkele minuten hebben duidelijk gemaakt dat een dergelijke kostprijs onmogelijk vol te houden is.

Voeg daarbij het feit dat de hypersonische raket Kinzhal geen van allen kon worden vernietigd, en dat daarbij verschillende lanceermodules, radars en misschien de centrale besturingsmodule werden vernietigd, en de grap is aan het Westen.

Er is een tweede systeem dat Rusland wil vinden om te vernietigen en een einde te maken aan het Oekraïense Patriot-avontuur.

Hoewel de klap voor de portemonnee meer dan aanzienlijk is, is het grotere probleem de klap voor het prestige. Het neusje van de zalm van de Amerikaanse technologie is door Rusland moeiteloos verslagen in één enkele operatie die verschillende acties combineerde.

Het prestige van de VS is vernietigd en het heeft bevestigd wat we al wisten: Patriot-systemen zijn niet efficiënt, dat weten de Saoedi's, zoals ze in hun confrontatie met de Jemenieten hebben ondervonden.

Heeft het zin om miljarden uit te geven aan systemen die veel slechter zijn dan de goedkopere Russische?

Deze twijfels groeien en breken het vertrouwen, en raken de militaire industrie overigens in haar geloofwaardigheid. De Britten proberen te helpen met hun Shadow Storm, stealth raketten die beloofden Rusland aan het wankelen te brengen en binnen drie dagen na de aankondiging voor operaties begonnen te worden neergeschoten.

Net als de Himars lijkt het erop dat de Russische elektronische oorlogsvoering niet alleen propaganda was en zeer efficiënt is, door doelen in verwarring te brengen, nepraketten te genereren, coördinaten te veranderen en een heleboel andere acties die allemaal één doel voor ogen hebben, het uitschakelen van dure westerse systemen.

Verarmd uranium dat al land heeft besmet dat Rusland als het zijne beschouwt, langeafstandsraketten, gevechtsvliegtuigen van de vierde generatie, het Westen gaat stap voor stap vooruit, de escalatie stopt niet en niets werkt. De militaire oorlog lijkt, net als de economische oorlog, zijn lot bezegeld; het lijkt er alleen op dat een beslissende draai aan het stuur de koers kan veranderen die de nederlaag van het Westen betekent.

Dit is precies het debat in het Atlanticisme, althans waar beslissingen worden genomen: escaleren tot een kernoorlog of berusten in het feit dat de wereld multipolair zal zijn en opnieuw onderhandelen over de voorwaarden? Dit is niets anders dan een overgave die als een overwinning moet worden gepresenteerd, maar niet geloofwaardig is.

Er zijn geen alternatieven, de wegen zijn afgesloten en leiden allemaal naar een van de twee mogelijkheden. De westerse samenlevingen, afwezig en bedwelmd door propaganda, moeten reageren nu er nog tijd is. En dat is niet veel tijd.

Het spel gaat steeds sneller, Rusland ziet er steeds steviger uit en het Westen is verdeeld tussen onderhandelaars en zelfmoordterroristen.

Uit het interne Westerse geschil zal de uiteindelijke uitkomst komen, en we zullen weten of er oorlog komt of niet. We zullen het niet echt weten, het zal gebeuren, als er een komt, in slechts een paar uur. Tegen de tijd dat wij het weten, is het waarschijnlijk al voorbij en weten we pas wie de winnaar zal zijn, als die er is.

Bron

Vertaling door Robert Steuckers