Een multipolaire wereld voor internationale vrede en neutraliteit

Op 26 en 27 februari ontving de Russische Federatie meer dan 500 deelnemers uit meer dan 130 landen in Moskou om de Westerse hegemonie uit te dagen tijdens het Tweede Congres van de Internationale Russofiele Beweging (MIR).

UWI documenteert de volgende dagen enkele toespraken die tijdens het congres werden gehouden. Vandaag publiceren we de presentatie van Erdem İlker Mutlu, professor aan de Hacettepe Universiteit in Ankara.

Vandaag wil ik graag mijn visie op de relatie tussen soevereiniteit, vrede, neutraliteit en multipolariteit uitleggen. Elk concept heeft een breed scala aan definities. Daarom ga ik uit van hun gebruikelijke klassieke betekenissen en Weberiaanse benadering van de staatstheorie.

Als we ons richten op de relatie tussen soevereiniteit en staatsmachten vanuit het perspectief van de Weberiaanse benadering van de staatstheorie, is het geen verrassing dat soevereiniteit een staat het geweldsmonopolie geeft dat verbonden is met wettigheid en legitimiteit. De staat wordt daarom de enige autoriteit binnen zijn fysieke soevereine gebied. Deze autoriteit is niet twijfelachtig. Als het geweld van de staat fysiek en mentaal buiten zijn rechtsgebied komt, wordt de zaak een kwestie van internationaal recht.

Daarom is de staat nu een subject dat recht en [wan]orde schept op internationaal vlak. De staat beperkt zelf zijn jurisdictie in de internationale arena door zijn eigen praktijk en zijn geloof in wat de wet is te verklaren. Op voorwaarde dat er geen andere soeverein tegenover hem staat, zal hij geen kwaad zien in het uitbreiden van zijn gebied. Vóór de Vredesconferentie van Den Haag in 1899 bijvoorbeeld, kon een machtige staat nauwelijks een vredesstatus met een zwakkere tegenhanger overeenkomen. Daarom lijkt de vraag te zijn of er een goede verdediging beschikbaar is tegen een machtige staat die fysieke grenzen ter discussie stelt.

In sommige gevallen, met de uitvinding van het kolonialisme, is het spel echter veranderd. Een groep staten, met name koloniale machten en hun bondgenoten, hebben een structuur opgezet om een nieuwe hegemonie te creëren over andere delen of de hele wereld. Deze structuur heeft alle tegenstanders zonder aarzelen geïntimideerd of vernietigd.

Voor een staat zonder verdedigende macht of machtige bondgenoten kan een koloniale aanval daarom fatale gevolgen hebben. Eeuwenlang heeft het meedogenloze kolonialisme vele beschavingen vernietigd, waaronder die op het land van de huidige grootmachten.

Vandaag de dag kan men moeilijk ontkennen dat er nog steeds historische wortels en overeenkomsten bestaan tussen de daden van de westerse geallieerden en de koloniale meesters van voor de 19de eeuw. Wanneer twee of meer voormalige koloniale machten samenkomen, verandert het gedrag van deze alliantie in het creëren van een wereld van bondgenoot-centrisme en unipolariteit. Want als de soevereiniteit en macht aan één kant liggen, is er niets dat de ontwikkeling door het creëren van een eigen wettigheid en legitimiteit in de weg staat. Bovendien, als de macht van de hegemonie brutaal is, zullen de sociaal-politieke doelen dichter bij de muren van een wereld van globalistisch totalitarisme komen. Daarom is unipolariteit in de wereld van vandaag op zichzelf geen gevaar, maar het kan de Dr. Frankenstein worden die een Global Leviathan creëert.

Multipolariteit, in tegenstelling tot al dit beeld, creëert een wereld van tegenkrachten die elkaars grenzeloze expansie-inspanningen zullen dwarsbomen. Daarom kunnen we in een wereld van multipolariteit spreken van een bestaand praktisch internationaal recht, waarin soevereinen hun verplichtingen jegens elkaar nakomen. Deze verplichtingen omvatten in de eerste plaats het respecteren van de vredesstatus en het vermijden van conflicten. Anders blijft het structurele ontwerp van de wereld na 1945 door middel van een Verenigde Naties die een multipolaire wereld vertegenwoordigen, fictief. Geen van de organen kan oorlogsslachtoffers vermijden.

Deze Global Leviathan, die gebruik maakt van proxy-strijders en massaal burgerslachtoffers maakt in het conflict, is geen recent feit. Mijn land, Türkiye, heeft sinds de jaren 1980 duizenden burgers het leven verloren door terroristische aanvallen die door deze imperiaal-hegemoniale structuur werden gesteund. Een andere proxy in de Donbass-regio is sinds 2014 gericht op burgers en heeft duizenden levens verwoest.  Daarom is het minder dan tien jaar later geen verrassing dat burgers in Gaza lijden onder zware bombardementen met het bestaan van de Global Leviathan en al deze vergelijkbare aanvallen laten geen ruimte voor twijfel over de noodzaak van een multipolaire wereld. Om de volkeren van Klein-Azië, het Midden-Oosten, de Kaukasus, Donbass en vele andere plaatsen op de planeet te redden, hebben de slachtoffers van oorlog bondgenoten nodig die evenredige krachten hebben met de agressors. Anders zullen de agressor-bondgenoten, die geen genade kennen, hun eigen verhaal van recht en legitimiteit in de internationale orde naar voren brengen.

Multipolariteit is ook een voorwaarde voor neutraliteit van derde staten. Derde staten in een conflict voelen zich altijd comfortabeler om neutraal te blijven zonder de druk van een grote mogendheid. In de huidige omstandigheden bestaat er geen twijfel over dat de westerse bondgenoten die hun hegemonie over het Midden-Oosten, Oost-Europa en Zuidoost-Azië uitbreiden, druk uitoefenen op derde staten, die er de voorkeur aan geven om neutraal te blijven ten opzichte van conflicten. Onder de voorwaarden van multipolariteit kunnen deze bondgenoten geen hegemoniaal gebied creëren om derde landen te onderdrukken die bereid zijn neutraal te blijven. Multipolariteit verwelkomt neutraliteit van staten die niet betrokken willen raken bij conflicten ten behoeve van groeiende hegemoniale structuren. Met andere woorden, multipolariteit zorgt er ook voor dat andere delen van de wereld zich kunnen uitbreiden tot gebieden waar conflicten aan de gang zijn.

Bron : https://unitedworldint.com

Vertaling door Robert Steuckers