Amerikaanse inmenging in Nagorno-Karabach?

Meer dan 100 doden, video's van verminkte Armeense vrouwen en geliquideerde Armeense krijgsgevangenen: sinds september van dit jaar is het conflict in Nagorno-Karabach weer opgelaaid. Het conflict, dat al sinds 1991 smeult, draait om de Armeense exclave in het midden van Azerbeidzjan. In 1993 slaagde Armenië erin het gebied voor zich op te eisen, maar Jerevan slaagde er niet in zijn veroveringen veilig te stellen door middel van diplomatieke overeenkomsten, zoals het door Rusland was aangeraden. Zo kon de situatie voor de christelijke Kaukasusstaat sinds 2020 radicaal veranderen: met Turkse en Israëlische wapens, vooral drones, slaagde Bakoe erin grote delen van de betwiste regio te heroveren.

Alleen een Russische vredesmacht kon erger voorkomen. In Armenië zelf werd Nikol Pashinyan, die aan de macht kwam door de door het Westen gesponsorde Zijderevolutie van 2018, beschuldigd van incompetent leiderschap in de oorlog en verraad. Maar Pashinyan kon de protesten uitzitten en liet zich in 2021 opnieuw tot premier kiezen in een verkiezing die hij vervalste. Dit veranderde ook de geopolitieke situatie van de staat in de Kaukasus: voorheen een nauwe bondgenoot van Rusland en Iran, begon Pashinyan nu leden van westerse NGO's tot regeringsposten te verheffen en een overeenkomst met de EU te ondertekenen.

Onder zijn auspiciën stuurde Armenië troepen naar Kosovo en Afghanistan ter ondersteuning van het "NAVO-partnerschap voor de vrede". In 2022 waren er opnieuw protesten na de opmars van Azerbeidzjan naar Karabach, maar Pashinyan blijft vasthouden aan de macht. Dit alles is geen toeval: zoals het strategiedocument "Extending Russia" van de globalistische denktank RAND Corporation aangeeft, moeten de krachten van Moskou worden opgerekt door het land op zoveel mogelijk fronten te binden. Daartoe is het nodig de Russische strijdkrachten vast te binden door conflicten in Zuid-Rusland, Zuid-Ossetië en Abchazië, en de Kaukasus, om het tot een nederlaag op andere fronten te brengen.

De Russische militaire basis bij Jerevan is een doorn in het oog van Washington, omdat het de macht van Moskou in de Kaukasus bevestigt. Het conflict heeft verschillende doelen: Armenië moet zich terugtrekken uit de Russische alliantie CSTO, en het moet ook worden vervreemd van de Shanghai organisatie, die een alternatief wordt voor de westerse instellingen. Ondertussen is een CSTO-missie naar Karabach vertrokken om de situatie te analyseren.

Daarom heeft Nancy Pelosi, voorzitter van het Amerikaanse Huis van Afgevaardigden, voor het eerst sinds 1991 een bezoek gebracht aan Armenië om de agressie van Azerbeidzjan te veroordelen. Tegelijkertijd probeert Soros via door hem gefinancierde sites, zoals "eurasia.net", steun te verwerven voor de afscheiding van Armenië van Rusland en de toetreding van de Kaukasische staat tot de NAVO. Maar één ding kan Yerevan in al deze hectiek zeker weten: Het Westen houdt zich niet bezig met het welzijn van de Armeniërs, maar met het verder naar het Oosten dragen van de regenboogvlag.