Als een staatsgreep mislukt, probeer dan een andere...

Na de intrekking van de staat van beleg in Zuid-Korea - president Yoon Suk-yeol kon het obstakel van het aftreden van de minister van Defensie, die de steun van het leger afsneed, niet overwinnen - hebben we hier te maken met de “legale” staatsgreep voorbereid door het Roemeense Constitutionele Hof, dat de resultaten van de eerste ronde van de presidentsverkiezingen nietig verklaarde en de verkiezingen uitstelde naar een latere datum.

Zoals bekend kwam kandidaat C. Georgescu als winnaar uit de eerste ronde en de peilingen wezen hem als winnaar aan in de tweede ronde (63% tegen 37% voor de andere kandidaat Elena Lasconi). Georgescu staat niet op één lijn met de NAVO-standpunten en dat is een probleem.

De beweegredenen van het Roemeense Constitutionele Hof zijn het beste cabaret waard: kandidaat Georgescu zou hebben geprofiteerd van een Tik-Tok campagne die “leek” (sic) op Russische tactieken.

In wezen zou de verdenking van een mogelijke marginale buitenlandse invloed genoeg zijn om de verkiezingen nietig te verklaren.

(Voor een land als Italië, dat van 1948 tot vandaag altijd onder kolossale internationale druk heeft gestemd, van Washington tot de ECB, zouden volgens dit criterium alle verkiezingen ongeldig kunnen worden verklaard, zonder uitzondering).

Wat hebben deze autoritaire oprispingen met elkaar gemeen?

Heel eenvoudig. Het is autoritarisme dat officieel in dienst wordt gesteld van de liberalen.

Natuurlijk is de kortsluiting slechts schijn.

Sinds het liberalisme in de 19de eeuw de ruggengraat van de Europese politiek werd, heeft het altijd een beroep gedaan op democratische vrijheid als het zich moest verdedigen tegen het vooruitzicht van statisme, en paternalistische repressie als de bevolking niet stemde op een manier die de kapiteins van het schip beviel.

Wat deze autoritaire bevingen aangeven is de gevaarlijk fragiele toestand waarin het liberaal-democratische verhaal zich bevindt, dat ondanks zijn enorme inspanningen om de publieke opinie te manipuleren niet langer in staat is om - niet altijd - de meerderheid van de bevolking ervan te overtuigen dat de genereuze klappen die het krijgt in hun voordeel zijn.

Het spel van het regeren van de publieke opinie in een formele democratie is altijd riskant.

In de 19de eeuw geloofde men lang dat alleen algemeen kiesrecht in staat zou zijn om regimes te vestigen die in het belang van het volk werkten. Daarom is sinds het algemeen kiesrecht de hele inspanning van de liberale heersende klasse er altijd op gericht geweest om de meerderheid ervan te overtuigen dat de voortdurende opofferingen van de meerderheid, om de privileges van de enkeling te behouden, het enige juiste was om te doen.

Welke narratieve strategie gebruikt kan worden om dit resultaat, het enige essentiële resultaat, te bereiken kan variëren. Maar over het algemeen wordt het resultaat bereikt door de meerderheid ervan te overtuigen dat er een veel ergere bedreiging op de loer ligt dan oligarchische privileges, en dat de enigen die in staat zijn om het land tegen die bedreiging te verdedigen juist de leden van de liberale elite zijn.

Hoe minder dit verhaal beklijft, hoe duidelijker de aard van liberale democratieën wordt: de echte macht ligt in de “liberale” sfeer, d.w.z. in grootschalig eigendom, waar “democratie” slechts de afhankelijke variabele is, bruikbaar als ideologische dekmantel totdat het gemanipuleerd kan worden, maar vrijelijk ondergeschikt zodra het zich tegen de wensen van de elites keert.

Bron