Ο ΜΠΑΪΝΤΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΜΑΣ ΣΥΡΕΙ ΣΤΟΝ Γ' ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ. ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ Ο ΤΡΑΜΠ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ;

Οι επικείμενες προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ στις 5 Νοεμβρίου έχουν τεράστια σημασία, διότι το αποτέλεσμά τους θα επηρεάσει όχι μόνο τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Δύση, αλλά και την τύχη ολόκληρης της ανθρωπότητας. Και αυτό γιατί υπάρχει η απειλή μιας πυρηνικής σύγκρουσης και το ενδεχόμενο ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου με τη Ρωσία εναντίον του ΝΑΤΟ.

Ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου θα καθορίσει αν η ανθρωπότητα θα επιβιώσει, γι' αυτό είναι επιτακτική ανάγκη να εξετάσουμε διεξοδικά τους βασικούς υποψηφίους σε αυτές τις εκλογές και να κατανοήσουμε τις πλατφόρμες και τις θέσεις τους.

Τους τελευταίους μήνες και χρόνια, ο Τζο Μπάιντεν έχει παρουσιάσει σημάδια μειωμένης αντίληψης που μπορεί να σχετίζονται με την ηλικία ή με υποκείμενες ιατρικές παθήσεις, ωστόσο αυτό φαίνεται ασήμαντο, δεδομένου ότι είναι απλώς μια βιτρίνα για τις εδραιωμένες πολιτικές ελίτ του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ. Ο Μπάιντεν δεν χρειάζεται καν να είναι ζωντανός για να κυβερνήσει. Θα μπορούσε κάποιος να τον παρομοιάσει με εκείνα τα πτώματα που εκταφιάζονται τελετουργικά κατά τη διάρκεια ετήσιων ιεροτελεστιών στο Φεστιβάλ Ma'nene της νήσου Σουλαουέζι και των εθνοτικών παραδόσεων των Μαλαγκάσι της Μαδαγασκάρης..

Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης

Με παλμό ή όχι, η διοίκησή του θα συνεχιστεί, διότι πίσω από τον Μπάιντεν βρίσκεται μια ενοποιημένη κλίκα παγκοσμιοποιητών -μια "παγκόσμια κυβέρνηση" ή "κυρίαρχα στρώματα"- που αποτελείται από σημαντικά στελέχη του "βαθέος κράτους" των ΗΠΑ και των φιλελεύθερων ελίτ της Ευρώπης και όχι μόνο.

Ο Μπάιντεν ενστερνίζεται μια παγκοσμιοποιημένη ιδεολογία με στόχο την ενοποίηση της ανθρωπότητας υπό τη διακυβέρνηση φιλελεύθερων τεχνοκρατικών ελίτ, την κατάργηση των κυρίαρχων εθνών-κρατών και την ενοποίηση μεταξύ διαφορετικών λαών και θρησκειών - ένας σύγχρονος Πύργος της Βαβέλ. Πολλοί χριστιανοί το βλέπουν αυτό ως προάγγελο της έλευσης του Αντιχρίστου.

Πράγματι, ορισμένα από αυτά είναι πιο κοντά στην επιστημονική φαντασία. Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης -όπως ο Yuval Harari, ο Klaus Schwab, ο Raymond Kurzweil και ο Maurice Strong- συζητούν ανοιχτά την αναγκαιότητα της εξέλιξης της Τεχνητής Νοημοσύνης (ΑΙ) και των νευροεμφυτευμάτων ικανών να εξαλείψουν ή να αναγεννήσουν τα εγκεφαλικά κύτταρα.

Εν τω μεταξύ, η Δύση γίνεται μάρτυρας της κατάργησης του φύλου και της φυλής. Ο Μπάιντεν έχει μικρή επιρροή στην εκτέλεση αυτής της ατζέντας. Χρησιμεύει ως συμβολικός εκπρόσωπος της παγκοσμιοποίησης. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπάιντεν φιλοξενεί ποικίλες απόψεις και θέσεις, ωστόσο ακόμη και προσωπικότητες της Δημοκρατικής Αριστεράς (όπως ο Μπέρνι Σάντερς ή ο Ρόμπερτ Κένεντι) που δεν υιοθετούν πλήρως την παγκοσμιοποίηση έχουν ενωθεί για να τον υποστηρίξουν.

Επιπλέον, οι περιορισμοί του ίδιου του Μπάιντεν δεν έχουν καμία σημασία, διότι η πραγματική εξουσία ανήκει σε άλλους. Ωστόσο, αυτό δεν είναι το σημείο κλειδί. Γιατί πίσω από τον Μπάιντεν κρύβεται μια ιδεολογία που έχει αποκτήσει σημαντική απήχηση σε όλο τον κόσμο.

Εν τω μεταξύ, η Δύση γίνεται μάρτυρας της κατάργησης του φύλου και της φυλής. Ο Μπάιντεν έχει μικρή επιρροή στην εκτέλεση αυτής της ατζέντας. Χρησιμεύει ως συμβολικός εκπρόσωπος της παγκοσμιοποίησης. Το Δημοκρατικό Κόμμα του Μπάιντεν φιλοξενεί ποικίλες απόψεις και θέσεις, ωστόσο ακόμη και προσωπικότητες της Δημοκρατικής Αριστεράς (όπως ο Μπέρνι Σάντερς ή ο Ρόμπερτ Κένεντι) που δεν υιοθετούν πλήρως την παγκοσμιοποίηση έχουν ενωθεί για να τον υποστηρίξουν..

Φιλελεύθεροι εναντίον συντηρητικών

Οι περισσότερες παγκόσμιες ελίτ έχουν φιλελεύθερες απόψεις σε διάφορους βαθμούς. Παγκοσμίως, ο φιλελευθερισμός έχει διαπεράσει την εκπαίδευση, την επιστήμη, τον πολιτισμό, την πληροφόρηση, την οικονομία, τις επιχειρήσεις, την πολιτική, ακόμη και την τεχνολογία. Ο Μπάιντεν χρησιμεύει ως σημείο εστίασης, όπου τα ρεύματα συγκλίνουν.

Το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ενσαρκώνει την πολιτική έκφραση του φιλελευθερισμού. Οι Δημοκρατικοί επικεντρώνονται όλο και λιγότερο στα συμφέροντα των Αμερικανών και περισσότερο στη διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας, ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται τον κίνδυνο πολέμου με τη Ρωσία και την Κίνα, θέτοντας σε κίνδυνο τις ίδιες τις ΗΠΑ.

Οι Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί ευθυγραμμίζονται επίσης με την παγκόσμια ατζέντα που υποστηρίζουν οι προσκείμενοι στον Μπάιντεν. Περιλαμβάνουν πρώην τροτσκιστές που τρέφουν εχθρότητα προς τη Ρωσία και οραματίζονται μια παγκόσμια επανάσταση μετά τον πλήρη θρίαμβο του δυτικού καπιταλισμού. Οι νεοσυντηρητικοί είναι φανατικοί υποστηρικτές ενός μονοπολικού κόσμου και παρέχουν ακλόνητη υποστήριξη στο Ισραήλ παρά τη γενοκτονία στη Γάζα.

Ενώ ορισμένοι λένε ότι είναι Δημοκρατικοί, οι περισσότεροι είναι Ρεπουμπλικάνοι. Λειτουργούν ως ο αντίπαλος πόλος του Ντόναλντ Τραμπ. Κατά κάποιον τρόπο, πρόκειται για την πέμπτη φάλαγγα: Οι Δημοκρατικοί και η παράταξη του Μπάιντεν μέσα στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Το "βαθύ κράτος" της Αμερικής λειτουργεί ως θεματοφύλακας ενός ολοκληρωτικού στόχου.

Το βαθύ κράτος των ΗΠΑ

Τέλος, υπάρχει και το "βαθύ κράτος": ελίτ εκτός των κομμάτων, συμπεριλαμβανομένων κυβερνητικών αξιωματούχων, ανώτερων γραφειοκρατών και επικεφαλής του στρατού και των μυστικών υπηρεσιών. Αυτοί χρησιμεύουν ως θεματοφύλακες του αμερικανικού κράτους. Από την προεδρία του Γούντροου Γουίλσον (1913-21), δύο προσεγγίσεις αντιπροσωπεύουν τις παραδοσιακές πολιτικές των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων. Οι Δημοκρατικοί δίνουν προτεραιότητα στην παγκόσμια κυριαρχία και την παγκόσμια εξάπλωση του φιλελευθερισμού, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι στην ενίσχυση των ΗΠΑ ως υπερδύναμης.

Αυτές δεν είναι αντικρουόμενες ατζέντες. Αντίθετα, αποσκοπούν στην επίτευξη του ίδιου στόχου, απλώς μέσω διαφορετικών οδών. Το αμερικανικό βαθύ κράτος ενεργεί ως θεματοφύλακας αυτού του ενός συνολικού στόχου, επιτρέποντας την περιστασιακή κλίση της ισορροπίας μεταξύ των δύο δρόμων.

Κατά τη διάρκεια της προεδρίας του George W. Bush, οι νεοσυντηρητικοί κυριάρχησαν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και η παγκοσμιοποίηση συγχωνεύτηκε στενά με τις ατλαντικές τάσεις και τη δεξιά ηγεμονία, όλα σε συμφωνία για μια μονοπολική παγκόσμια δομή. Δεδομένης της μονοπολικής φύσης της παγκοσμιοποίησης, δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά μεταξύ των εξωτερικών πολιτικών των παγκοσμιοποιημένων Δημοκρατικών, όπως ο Μπιλ Κλίντον και ο Μπαράκ Ομπάμα, και των Ρεπουμπλικανών νεοσυντηρητικών, όπως ο Τζορτζ Μπους. Σήμερα, το βαθύ κράτος συνεχίζει να υποστηρίζει αυτή τη γενική κατεύθυνση. Η κυβέρνηση του Μπάιντεν αντανακλά στενά τα συμφέροντα και τις αξίες της ανώτατης τάξης των ΗΠΑ.

Οι προτεραιότητες του Μπάιντεν

Η υποστήριξη στον Μπάιντεν προέρχεται από τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα παγκόσμια μέσα ενημέρωσης και τα επιχειρηματικά μονοπώλια. Τυχόν διανοητικές ή/και σωματικές αδυναμίες λόγω ηλικίας σημαίνουν ότι αυτοί που τον υποστηρίζουν θα χρησιμοποιήσουν θεμιτά ή αθέμιτα μέσα για να τον κρατήσουν στην εξουσία. Σε πρόσφατη προεκλογική ομιλία του, ο Μπάιντεν φάνηκε να δίνει προτεραιότητα στην ελευθερία έναντι της δημοκρατίας. Αυτό δεν ήταν ολίσθημα. Πρόκειται για μια παγκοσμιοποιητική στρατηγική. Εάν η διατήρηση της εξουσίας με δημοκρατικό τρόπο καθίσταται ανέφικτη, οι αντιδημοκρατικές ενέργειες εκλογικεύονται με το πρόσχημα της "ελευθερίας".

Αυτό, στην ουσία, περιγράφει μια δικτατορία, όχι μια εθνική αλλά μια διεθνή, παγκοσμιοποιημένη εκδοχή της. Η σύγκρουση με τη Ρωσία μπορεί να χρησιμεύσει ως νομικό πρόσχημα. Ο Μπάιντεν θα μπορούσε να μιμηθεί τον Ουκρανό πρόεδρο Βολοντίμιρ Ζελένσκι ακυρώνοντας τις εκλογές. Ο Μακρόν στη Γαλλία ή ο Σολτς στη Γερμανία μπορεί να πράξουν το ίδιο.

Οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης στη Δύση μελετούν σενάρια για την άμεση επιβολή δικτατορίας και την υπονόμευση της δημοκρατίας. Για την ανθρωπότητα, μια νίκη του Μπάιντεν θα ήταν καταστροφή. Το σχέδιο των παγκοσμιοποιητών, η "νέα Βαβυλώνα", θα συνεχιστεί. Οι υπάρχουσες συγκρούσεις μπορεί να κλιμακωθούν, νέες συγκρούσεις μπορεί να πυροδοτηθούν. Ο Μπάιντεν ενσαρκώνει τον πόλεμο χωρίς τέλος και όρια.

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν κατά τη συμμετοχή του στο πρώτο προεκλογικό ντιμπέιτ με τον υποψήφιο των Ρεπουμπλικανών Ντόναλντ Τραμπ στην Ατλάντα στις 27 Ιουνίου 2024.

Ο Τραμπ και ο Τραμπισμός

Πίσω από τον Ντόναλντ Τραμπ, βρίσκονται εντελώς διαφορετικές δυνάμεις. Αντιπροσωπεύει μια εναλλακτική λύση στον Μπάιντεν και την παγκοσμιοποίηση, αποκλίνωντας σημαντικά από τις πολιτικές τόσο των Δημοκρατικών όσο και των Ρεπουμπλικανών προκατόχων του. Η πρώτη προεδρική θητεία του Τραμπ σημαδεύτηκε από συνεχή σκάνδαλα. Το αμερικανικό κατεστημένο αντιτάχθηκε σθεναρά σε αυτόν, μέχρι που αντικαταστάθηκε από τον Μπάιντεν. Σε αντίθεση με τον Μπάιντεν, ο Τραμπ είναι χαρισματικός, καινοτόμος και ισχυρογνώμων.

Παρά την ηλικία του, είναι υγιής, ενθουσιώδης, δραστήριος και ενεργητικός. Ενώ ο Μπάιντεν εργάζεται ως μέλος μιας ομάδας, ο Τραμπ είναι μια μοναχική φιγούρα που ενσαρκώνει το αμερικανικό όνειρο μέσω της προσωπικής του επιτυχίας. Γνωστός για τον ναρκισσισμό και τον εγωκεντρισμό του, είναι επίσης ένας εξαιρετικά ικανός και επιτυχημένος πολιτικός.

Ιδεολογικά, ο Τραμπ ευθυγραμμίζεται με τους κλασικούς ή της παλιάς σχολής Αμερικανούς συντηρητικούς (όχι τους νεοσυντηρητικούς). Οι τελευταίοι υποστηρίζουν την παραδοσιακή απομονωτική προσέγγιση που ασπάζονται ιστορικά οι Ρεπουμπλικάνοι, η οποία συμπυκνώνεται στο σύνθημα του Τραμπ: Πρώτα η Αμερική. Αξιοσημείωτοι υποστηρικτές αυτής της ιδεολογίας είναι ο φιλόσοφος-πολιτικός Πάτρικ Μπιουκάναν και ο πρώην σύμβουλος του Τραμπ Στιβ Μπάνον, ακτιβιστής του Tea Party.

Συχνά αφοσιωμένοι στο χριστιανισμό, υπερασπίζονται τις παραδοσιακές αξίες και τα έθιμα με επίκεντρο την οικογένεια. Η εξωτερική τους πολιτική δίνει προτεραιότητα στην κυριαρχία των ΗΠΑ. Το σλόγκαν του Τραμπ "Make America Great Again" ("Κάντε την Αμερική μεγάλη ξανά") αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αντιπαθούν και δεν εμπιστεύονται την ξένη παρέμβαση των ΗΠΑ, εκτός εάν η ασφάλεια και τα συμφέροντα των ΗΠΑ απειλούνται σαφώς.

Ο Τραμπ ευθυγραμμίζεται με τους συντηρητικούς της παλιάς σχολής με τις απομονωτικές απόψεις που περικλείονται στο σύνθημα "Πρώτα η Αμερική".

Το μήνυμα περνάει τα εμπόδια

Από ιδεολογικής άποψης, ο Τραμπ και ο Μπάιντεν έχουν έντονες αντιθέσεις. Ο Τραμπ χλευάζει τους παγκοσμιοποιητικούς συλλογικούς αντιπάλους με το προσωνύμιο " ο Βάλτος ". Η δική του ιδεολογία ονομάζεται πλέον "Τραμπισμός". Συγκεντρώνει σημαντική υποστήριξη από ένα μεγάλο τμήμα των Αμερικανών, ιδίως στις πολιτείες της "flyover zone" μεταξύ της ανατολικής και της δυτικής ακτής των ΗΠΑ, όπου πολλοί είναι λάτρεις των συντηρητικών και παραδοσιακών αξιών.

Η κουλτούρα των ΗΠΑ είναι ατομικιστική, καλλιεργώντας την αδιαφορία για τις απόψεις των άλλων, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία. Αυτό οδηγεί συχνά σε σκεπτικισμό απέναντι στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση, η οποία, κατά την άποψη πολλών Αμερικανών, δεν θα έπρεπε να έχει την εξουσία να περιορίζει τις ελευθερίες. Η άμεση απήχηση του Τραμπ σε αυτούς τους απλούς Αμερικανούς -παραβλέποντας παράλληλα τις πολιτικές, οικονομικές και δημοσιογραφικές ελίτ- συνέβαλε καθοριστικά στην εκλογή του ως προέδρου το 2016.

Στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα του 2024, υπάρχουν παραδοσιακοί συντηρητικοί και νέοι συντηρητικοί, γεγονός που οδηγεί σε διχασμό. Οι νέοι συντηρητικοί ευθυγραμμίζονται περισσότερο με τον Μπάιντεν και τους παγκοσμιοποιητές και ο Τραμπισμός συγκρούεται με τις θεμελιώδεις αρχές τους. Αυτό που τους ενώνει είναι η προώθηση του αμερικανικού μεγαλείου και ο στόχος της ενίσχυσης της ισχύος της σε στρατηγικούς, στρατιωτικούς και οικονομικούς τομείς.

Τα δύο πρόσωπα των Ρεπουμπλικάνων

Κατά τη διάρκεια δεκαετιών, οι πρώην τροτσκιστές δημιούργησαν πνευματικά ιδρύματα με επιρροή (όπως δεξαμενές σκέψης και ερευνητικά κέντρα) και διείσδυσαν σε καθιερωμένους θεσμούς μέσω των πρακτόρων τους. Αντίθετα, οι παραδοσιακοί συντηρητικοί δεν διαθέτουν την απαραίτητη "διανοητική βιομηχανία" για να κατευθύνουν τον σύγχρονο διάλογο.

Στη δεκαετία του 1990, ο Buchanan παραπονέθηκε ότι οι νέοι συντηρητικοί κατευθύνουν το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα και περιθωριοποιούν τους παραδοσιακούς πολιτικούς του. Αυτή η ένταση εξακολουθεί να υφίσταται και υπό τον Τραμπ. Στην πρώτη του θητεία, ο Τραμπ αισθάνθηκε υποχρεωμένος να διορίσει νεοσυντηρητικούς, όπως ο ζηλωτής και επιθετικός Τζον Μπόλτον (που επιλέχθηκε για Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας). Ο Μπόλτον υπονόμευσε τις πολιτικές του Τραμπ όποτε ήταν δυνατόν, και στη συνέχεια στράφηκε εναντίον του Τραμπ προσωπικά.

Ο Τραμπ εμφανίστηκε στο δικαστήριο του Μαϊάμι μετά από 37 ομοσπονδιακές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων παραβιάσεων του νόμου περί κατασκοπείας, ψευδών δηλώσεων και κακού χειρισμού διαβαθμισμένου υλικού μετά την αποχώρησή του από το αξίωμα.

Οι εκλογές έχουν μεγάλη σημασία για τους Ρεπουμπλικάνους. Οι πολιτικοί, συμπεριλαμβανομένων των μελών του Κογκρέσου, των γερουσιαστών και των κυβερνήσεων των πολιτειών, αναγνωρίζουν τη δημοτικότητα του Τραμπ μεταξύ των ψηφοφόρων και αισθάνονται υποχρεωμένοι να τον υποστηρίξουν για πραγματιστικούς λόγους. Αυτό υπογραμμίζει την επιρροή του στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα. Αντιπροσωπεύει έναν δρόμο προς την εξουσία όχι μόνο για τους παραδοσιακούς συντηρητικούς αλλά και για τους πραγματιστές που επιδιώκουν να κερδίσουν. Οι νέοι συντηρητικοί εντός του κόμματος θα συνεχίσουν να ασκούν επιρροή, αλλά ο Τραμπ είναι απίθανο να διακινδυνεύσει να διακόψει τους δεσμούς μαζί τους.

Αντιμετωπίζοντας τον Τραμπ

Το προαναφερθέν "βαθύ κράτος" παραμένει ψυχρό απέναντι στον Τραμπ. Στα μάτια τους, είναι αλαζόνας και έχει περιθωριακές απόψεις παράλληλα με πιο δημοφιλείς και παραδοσιακές ιδέες. Τα προβλήματά του με θεσμούς όπως η Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών είναι καλά τεκμηριωμένα, ωστόσο, ενώ το βαθύ κράτος δεν υποστηρίζει τον Τραμπ, δεν μπορεί να αγνοήσει τη δημοτικότητά του.

Ο Τραμπ θα μπορούσε να οικοδομήσει μια θεσμική βάση υποστήριξης, αν το επέλεγε, αλλά η ιδιοσυγκρασία του δεν ευνοεί κάτι τέτοιο. Είναι αυθόρμητος και παρορμητικός, βασιζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις. Αυτό βρίσκει απήχηση στους ψηφοφόρους που τον βλέπουν ως ένα πολιτισμικά οικείο αμερικανικό αρχέτυπο. Αν ο Τραμπ κερδίσει τον Νοέμβριο, όπως αναμένουν οι περισσότερες δημοσκοπήσεις, η σχέση μεταξύ του Λευκού Οίκου και του βαθέος κράτους θα αλλάξει σίγουρα. Θα καταβληθούν προσπάθειες για τη δημιουργία συστηματικών σχέσεων μαζί του.

Είναι πιθανό ότι οι υποστηρικτές του Μπάιντεν θα προσπαθήσουν να αποτρέψουν μια νίκη του Τραμπ με κάθε κόστος. Μπορεί να δολοφονήσουν, να φυλακίσουν, να εξεγερθούν, να ξεκινήσουν πολιτικές αναταραχές, να εξαπολύσουν πραξικόπημα ή να κλιμακώσουν τις στρατιωτικές συγκρούσεις στο εξωτερικό για να προκαλέσουν έναν ευρύτερο πόλεμο, ενδεχομένως έναν Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεδομένου ότι οι υποστηρικτές της παγκοσμιοποίησης έχουν σημαντική υποστήριξη από το βαθύ κράτος, όλα είναι πιθανά. Αν ο Τραμπ κερδίσει, ωστόσο, τότε θα έχει βαθύτατο αντίκτυπο στην παγκόσμια πολιτική. Οι χώρες σε όλο τον κόσμο θα πρέπει ξαφνικά να προσαρμόσουν τις πολιτικές τους ανάλογα.

Η απόρριψη της μονοπολικότητας από τον Τραμπ θα βρει υποστήριξη από τους υποστηρικτές της πολυπολικότητας, όπως η Ρωσία και η Κίνα.

Η πολυπολική εποχή

Η απόρριψη από τον Τραμπ της μονοπολικής παγκόσμιας τάξης και του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης θα βρει υποστήριξη από τους υποστηρικτές της πολυπολικότητας, όπως η Ρωσία και η Κίνα, για να μην αναφέρουμε το εσωτερικό των Ηνωμένων Πολιτειών. Πολλοί από αυτούς θέλουν να δουν βρεθούν στα νώτα της παγκόσμιας φιλελεύθερης ελίτ. Με τον Τραμπ ως καταλύτη, κάθε νέος πολυπολικός κόσμος θα έβλεπε τις Ηνωμένες Πολιτείες να συνεχίζουν να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο, απλώς όχι κυρίαρχο. Το "Make America Great Again" θα εξακολουθούσε να ισχύει, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

Εν τω μεταξύ, οι συγκρούσεις που διαιωνίζονται από τους παγκοσμιοποιητές δεν θα τελειώσουν έτσι απλά. Η απαίτηση του Τραμπ από τη Ρωσία να τερματίσει τον πόλεμο στην Ουκρανία θα ήταν πρακτική αλλά εξαιρετικά δύσκολη στην πράξη. Η υποστήριξη του Τραμπ προς το Ισραήλ, τόσο στη Γάζα όσο και πέραν αυτής, αναμένεται να είναι εξίσου ισχυρή με εκείνη του Μπάιντεν. Ο Τραμπ βλέπει τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου ως δεξιό πολιτικό σύμμαχο. Ομοίως, η προσέγγιση του Τραμπ προς την Κίνα είναι πιθανό να είναι αυστηρή, ιδίως όσον αφορά τις κινεζικές εταιρείες που δραστηριοποιούνται στις ΗΠΑ.

Πραγματισμός εναντίον δογματισμού

Η κύρια διαφορά μεταξύ του Τραμπ και του Μπάιντεν έγκειται στην προτεραιότητα που δίνει ο Τραμπ στα ορθολογικά αμερικανικά εθνικά συμφέροντα (γνωστός ως ρεαλισμός). Πρόκειται για μια πρακτική προσέγγιση που βασίζεται στην αξιολόγηση των σχέσεων με βάση την ισχύ και τους πόρους μιας άλλης χώρας. Αντίθετα, αυτή του Μπάιντεν είναι δογματική και ασυμβίβαστη: όσοι δεν υποκλίνονται στον θεό της παγκοσμιοποίησης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν κυρώσεις και ενδεχομένως άμεση επέμβαση, αντανακλώντας τη φιλελεύθερη προσέγγιση των διεθνών σχέσεων.

Για τον Τραμπ, μια πυρηνική καταιγίδα που θα βάλει τέλος στην ανθρωπότητα δεν είναι αποδεκτό τίμημα για να πληρωθεί σε καμία περίπτωση. Για τον Μπάιντεν και τους κανόνες της "νέας Βαβυλώνας", τα πάντα είναι στο τραπέζι. Το τι θα ήταν διατεθειμένοι να κάνουν παραμένει άγνωστο. Ενώ ο Τραμπ είναι ένας έμπειρος και τολμηρός παίκτης, οι αποφάσεις του καθοδηγούνται από τον ορθολογισμό και την ανάλυση κόστους-οφέλους. Το να τον πείσουμε μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά η διαπραγμάτευση μαζί του παραμένει εφικτή. Δεν ισχύει το ίδιο για τον Μπάιντεν και τους υποστηρικτές του, οι οποίοι είναι ανορθολογικοί δρώντες.

Οι εκλογές στις ΗΠΑ τον Νοέμβριο του 2024 θα καθορίσουν τελικά αν η ανθρωπότητα έχει πιθανότητες επιβίωσης. Μια νίκη του Τραμπ σημαίνει ότι έχει..

Μετάφραση: Οικονόμου Δημήτριος

https://en.majalla.com/