Hoe laat is het einde van de wereld?

Vandaag snuffelde ik rond in de reguliere pers (zo nu en dan is het nuttig om een wandeling achter de vijandelijke linies te maken) en stuitte op een interessante kop in de Turijnse La Stampa:

TITEL

"Rusland heeft meer mannen, middelen, middelen; of de Navo komt het veld op of Kiev zal verliezen".

SUBTITLE

"De VS en Europa staan voor moeilijke keuzes: de hypothese om westerse troepen te sturen kan niet terzijde worden geschoven".

Deze kop staat in een artikel van niemand minder dan de prestigieuze analist Lucio Caracciolo. Nu, bij het lezen van het artikel, zijn de argumenten van Caracciolo, zoals te verwachten, analytisch en beschrijvend, zorgvuldig afgewogen, en presenteren zij drie mogelijke scenario's:

"(1) de militaire steun voor Kiev zodanig verminderen dat Zelensky ervan overtuigd is dat winnen onmogelijk is, vandaar de noodzaak een compromis te sluiten met Moskou;

(2) ten strijde trekken om Oekraïne te redden en Rusland te vernietigen met het risico ook zichzelf te vernietigen;

(3) met de Russen onderhandelen over een staakt-het-vuren achter de rug van de Oekraïners om het de agressievelingen op te leggen. "

Deze opties worden door Caracciolo beschouwd als: "Zeer onwaarschijnlijke scenario's (het eerste en derde) of gewoonweg absurd (het tweede)."

Het artikel gaat verder en zegt dingen van gezond verstand, dingen die, sorry voor de prestigieuze geopolitieke analisten, degenen die zijn bespot als "Poetin samenzweerders" vanaf de eerste minuut van het conflict hebben betoogd: Rusland kan niet verliezen. En wel om twee redenen: omdat Rusland duidelijk superieur is in termen van middelen, middelen en manschappen, ondanks de stroom wapens en geld van de NAVO, en vooral omdat dit voor Rusland een existentieel conflict is, een conflict dat letterlijk thuis is, en niet een verafgelegen imperialistisch conflict zoals de VS gewend zijn te voeren in exotische landen (van Vietnam tot Afghanistan). Een nederlaag in een dergelijk conflict betekent in het beste geval een terugkeer naar de verschrikkelijke jaren van Jeltsin, toen Rusland een machteloos terrein was waar de interne en externe oligarchen konden worden uitgebuit.

Het is niet aardig om tekeer te gaan tegen de overwonnenen, en dus zullen we niet terugkomen op het eindeloze riedeltje stukjes en brokjes dat de nationale kranten - de "serieuze", niet de "complotistische"-tegeninformatie - ons de afgelopen negen maanden hebben voorgeschoteld.

We zullen ons dus niet herinneren hoe Rusland al zo'n twintig keer zonder raketten heeft gezeten, hoe Poetin al sinds zijn geboorte op sterven na dood is, hoe Russische soldaten gedotterd zijn met alle idiote drugs die gewoonlijk door Evil Empires in Hollywoodfilms worden gebruikt, hoe de Oekraïense politiek een voorbeeld is van Europese waarden (inderdaad, wie kan ontkennen dat de NSDAP een Europees product was), hoe Rusland internationaal geïsoleerd is en economisch vernietigd wordt, hoe Europa sterker dan voorheen uit dit conflict tevoorschijn zal komen, enzovoort, waanzinnig uit elkaar vallend.

Nee, laten we dat allemaal buiten beschouwing laten, laten we de eerste tekenen van de intrede van de werkelijkheid in de officiële fictie over het hoofd zien, en ons in plaats daarvan richten op de titel.

Ja, want zoals iedereen weet, wordt de titel van krantenartikelen gekozen door de koppenmaker, niet door de auteur. En de kop zegt - zoals gewoonlijk - iets dat niet in het artikel staat: er staat dat een directe deelname aan de oorlog door de NAVO (dus ook door Italië) de weg is die we moeten bewandelen, als we niet willen dat Oekraïne verliest (en dat willen we toch niet?).

Voor degenen die opheldering nodig hebben: we worden geconfronteerd met de wens van de Derde Wereldoorlog, waarop het publiek voorbereid moet zijn. Nu, na de pandemische jaren, waarin we hebben geleerd dat de enige betrouwbare regel van de mainstream pers is om altijd instrumenteel te liegen, zou niets ons meer moeten verbazen.

En toch blijft een kop in een nationale krant die sereen hoopt op een optie die in het beste geval een ongekend Europees bloedbad zou betekenen, in het slechtste geval het einde van de wereld, iets om over na te denken.

Hoe ver, tot welk niveau van onverantwoordelijkheid zijn de zelfbenoemde mainstream "informatieprofessionals" bereid te gaan? Is er nog een morele grens die niet te koop is?

Bron: Andrea Zhok & https://www.ariannaeditrice.it/articoli/a-che-ora-e-la-fine-del-mondo

Vertaling door Robert Steuckers